หลังจากหายหน้าหายตาไปนานเพราะทั้งงานราษฎร์งานหลวงที่สลับหมุนเวียนเปลี่ยนกันเข้ามาให้ปลุกปล้ำกับมัน ฮ่าๆ ใครที่คุยกับผมทางเอ็มเอสเอ็นคงรู้ดีว่า ส่วนใหญ่ที่ผมชอบคลุกคลีนั้นเป็นงานราษฎร์แทบทั้งน้านนนน พล่ามมากกว่านี้จะเป็นการสาวไส้ให้กากิน จึงขอเปิดหัวข้อบล็อคนี้เพื่อแบ่งเค้กที่ผมมีโอกาสทำ แม้ว่าจะนานๆทีก็ตาม ก็ขอเอามาเล่าสู่กันฟังแบบว่าพอหอมปากหอมคอนะครับ บางเค้กก็ทำตามเจ้าของเค้ก แต่ที่เหลือก็ทำตามคนทำ ส่วนคนสั่งเค้กก็ย่อมต้องทำใจเป็นธรรมดาเพราะว่า มารับแล้ว จะเปลี่ยนก็ไม่ได้เพราะมันมีชิ้นเดียว ฮ่าๆ ใครสั่งเค้กผมต้องทำใจหน่อยนะครับ เจ้าเนี้ย เขาว่า "หยิ่ง" ที่สุดในแอลเอแล้วครับ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นงานด้านสาขาใดๆก็ดี ไม่เว้นแม้แต่การทำเค้กที่คนเห็นกันว่าสนุกสนาน สวยงาม น่าอร่อยนั้น เพราะมันเป็นเครื่องให้เราพัฒนาตนเองครับ เราแก้ปัญหาได้เท่ากับเราเลื่อนสู่ขั้นที่สูงขึ้นหรือก้าวไปข้างหน้ามากขึ้น ภูเขาสูงตระหง่าน ถามว่าใหญ่ๆอย่างนั้นมันจะหนักไหม? เราๆผู้ใหญ่คิดหาคำตอบกันแทบตาย บางคนเป็นวิศวกรคำนวณด้วยสูตรและเทคโนโลยีตอบมาได้ใกล้เคียงกับน้ำหนักภูเขามาก หรือบางคนใช้ตรรกะด้านอื่นๆมาเดาก็มี แต่ปรากฏว่าเด็กอายุสี่ขวบตอบว่า "ไม่เคยยกไม่รู้ว่าหนักไหม" ส่วนเด็กแนวอีกคนตอบว่า"เคยแต่ปีนขึ้นไปสวยดี ไม่เคยอยากรู้ว่าใต้นั้นมีอะไร" ฟังแล้วยิ้มให้กับคำตอบของทั้งสองคน น่าคิดเหมือนกันว่าใครที่ยอมให้ปัญหาเหล่านั้นมาทับเราให้หนักอึ้งอยู่ได้นั้นเหมือนกับเราแบกภูเขาเอาไว้นั่นเอง เมื่อไรทีเราเห็นปัญหา อุปสรรคเหล่านั้นเป็นเหมือนภูเขาที่มีไว้ให้เราปีนป่ายไปบนยอด เพื่อมองหาวิวที่ไกลกว่าสวยกว่า เบื้องน้ำข้างหน้า เมื่อไรเราเห็นตรงนั้นถึงจุดนั้นเราคงยิ้มได้ เพราะ โลกมีไว้เหยียบไม่ได้มีไว้แบก อาทิตย์นี้ขอเสนอเค้ก"โดราเอมอน" คร้าบบ
อยากกัดโดเรมอนจิงๆเลย (เริ่มออกแนวโหด 555)
น่าหม่ำมากๆๆๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [
เห็นแล้วนึกถึง ace of cakes ที่ออกช่อง food network