กวนพอกัน!? ทั้งคนทั้งช้าง .... !? [ปูมวันที่ 29 ]
xx xxxx 2502
ปากทางหุบหมาหอน
มันช่างเป็นช้างที่กวนบาทาอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้ เมื่อวานก็ทีแล้ว ล่อให้พวกเราย้อนกลับมาถึงแค้มป์ มาเมื่อคืนจะขอนอนพักให้สบายหน่อย ยังอุตส่าห์มาส่งเสียงท้าทายอีกแน่ะ ดีที่มันไม่บ้าจี้บุกเข้ามา แต่อีกใจก็ลุ้น อยู่เหมือนกัน อยากให้มันเข้ามาเสียจริง เราอยู่ในทำเลที่ได้เปรียบเหลือเกิน ถ้ามันบุกเข้ามา ก็เป็นได้แค่เป้านิ่งให้เราเลือกยิงได้เท่านั้น
พวกเราเริ่มเดินทางกันแต่เช้าตรู่ โดยได้พรานหญิงกิตติมศักดิ์มาร่วมขบวนด้วย ทีแรกเราก็ประหลาดใจอยู่ ไม่รู้น้อยจะตามมาด้วยทำไม แต่ยังไม่ทันข้ามวันเท่านั้น คำตอบก็ปรากฏ พวกเราปะทะเข้ากับโขลงไอ้แหว่งเข้าอย่างจัง มันเป็นการตะลุมบอนอย่างประชิดตัวอย่างที่สุด ในความสับสนอลหม่านที่เกือบจะคร่าชีวิตพรานใหญ่ไปนั้นเอง กระสุนนัดหนึ่งก็ระเบิดขึ้นช่วยชีวิตรพินทร์ได้อย่างหวุดหวิด ไม่ได้มาจากปากกระบอกของชายฉกรรจ์คนใดในกลุ่มเราเลย แต่เป็นกระสุนจาก .300 เวฯ ในมือของพรานหญิงหนึ่งเดียวในคณะของเรา หม่อมราชวงศ์หญิง ดาริน วราฤทธิ์
ถึงกระสุนนัดนั้นจะไม่ได้ตัวไอ้แหว่งก็เถอะ แต่ก็ทำให้มันได้แผลฉกรรจ์ไปเหมือนกัน สังเกตจากรอยเลือดที่สาดกระจายไปทั่วบริเวณ รพินทร์สงสัยว่ากระสุนนัดนั้นต้องตัดผ่านเข้ากลางลำตัว ทะลุเลยออกไปอีกด้าน แม้จะไม่ถูกกระดูก แต่อวัยวะภายในคงต้องโดนทำลายไปมากแน่
หลังจากมีการปะทะเหลี่ยมคูกันเล็กน้อยระหว่างรพินทร์และแงซาย รพินทร์ก็เปลี่ยนรูปขบวน ให้ แงซายออกนำทางตามรอยมันต่อไป แงซายนำเราไปจนถึงน้ำตกใหญ่แห่งหนึ่ง ร่องรอยของไอ้แหว่งก็หายไป ราวกับมันจะเหาะเหินหรือดำดินหนีไปได้
ระหว่างที่เรากำลังงงกับการหายไปอย่างลึกลับของไอ้แหว่ง ก็เกือบมีมวยให้ดูอีกแล้ว รพินทร์พุ่งเข้าเล่นงานแงซาย ค่าที่มันปิดปากเงียบ ไม่ยอมแง้มออกมาสักนิดถึงเส้นทางที่ไอ้แหว่งหนีไป ทั้งๆ ที่มันรู้
ดีที่น้อยเข้าห้ามทัน ไม่งั้นคงได้ฟาดปากกันแน่ อย่าว่าแต่รพินทร์เลย เราเองก็รู้สึกอยากจะเขกหัวไอ้กะเหรี่ยงนี่สักที มีอย่างรึ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้แหว่งหนีไปซ่อนที่ไหน ดันทะลึ่งปิดเงียบไม่ยอมเอ่ยปากสักคำ
พวกเราตกลงพักแรมที่โตรกน้ำตกนี้หนึ่งคืน ก่อนออกตามล่ามันอีกทีในรุ่งเช้า ห่วงอยู่แต่ว่า จะไม่ทันได้ฆ่าไอ้แหว่ง คนของเราจะฆ่ากันเองก่อนนี่สิ ดูรพินทร์เองก็เคืองไอ้หมอนั่นไม่น้อย หวังว่าตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ไอ้กะเหรี่ยงนั่นจะไม่หน้าแหกตาปูดไปซะก่อนนะ
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
เป็นเพราะโชคดี หรือเป็นเพราะความฉลาดของมันกันแน่ .... !? [ปูมวันที่ 28 ]
xx xxxx 2502
ป่าหวาย
เป็นอีกครั้งที่ต้องยอมรับในมันสมองของสัตว์เดรัจฉานอย่างไอ้แหว่ง ไอ้ช้างตัวนี้มันมีดีกว่าที่เราคิดไว้มาก ตลอดเวลาหกวันที่พวกเราตามแกะรอยมัน เกือบจะทันกันอยู่หลายที แต่มันก็รอดไปได้ทุกทีไม่รู้ว่ามันโชคดี หรือคิดคำนวณออกมา ทุกครั้งที่เราเข้าใกล้ จะต้องเป็นช่วงเวลาที่เราอยู่เหนือลมตลอด ทำให้มันรู้ตัวหนีไปได้ทุกครั้ง
เริ่มจากไอ้แหว่งล่อให้พวกเราไปงมรอยมันอยู่ที่เขานางเสียสองวันเต็ม แล้วก็พบว่ามันพาวกกลับตัดสันเขาเตี้ยๆ ลงทุ่ง บ่ายหน้ามายังป่าหวายอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ตรงเข้าเส้นทางที่เราตั้งแค้มป์อยู่ ตอนแรกที่รู้ว่ามันมุ่งหน้ามายังแค้มป์ของเรา ใจหายวาบ นึกกังวลขึ้นมาจับใจ รพินทร์เองก็คงร้อนใจไม่แพ้กัน นำพวกเรากลับแบบไม่ให้หยุดพักกันเลย
ค่อยโล่งใจหน่อยที่แค้มป์ของเรายังอยู่ดี ไม่โดนพวกไอ้แหว่งเข้าตี
แต่จะว่าก็ว่าเถอะ เห็นฤทธิ์พรานใหญ่ชัดๆ ก็หนนี้เอง ครั้งที่ตามรอยมันวันแรกๆ พ่อก็นำสาวรอยไปอย่างกับหมาล่าเนื้อแทบไม่ได้หยุดพักกันเลย นั่นยังไม่เท่าไหร่ ต้องคราวกลับแค้มป์นี่สิ พอได้ร่องรอยว่ามันย้อนตลบหลังเราแน่ หมอนำทางกลับแบบไม่ให้พัก ขนาดกลางคืนก็ยังเดิน อีกสี่คนที่เหลือก็ทรหดเหลือเกิน ตามกันไปได้ไม่มีบ่น กลายเป็นเราเหนื่อยหนักอยู่คนเดียว
ภาวนาอย่าให้ไอ้แหว่งมันบุกเข้ามาทักทายอีกเลย ขอพักยาวๆสักคืนเถอะ เหนื่อยเหลือเกิน
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
อีกคืนแห่งความอลม่าน .... !? [ปูมวันที่ 27 ]
xx xxxx 2502
ป่าหวาย
เราเคลื่อนขบวนมายังไหล่เขาแห่งนี้ตั้งแต่เช้า มันเป็นทำเลดีอย่างที่รพินทร์ว่าไว้จริงๆ ภูมิประเทศสลับซับซ้อนไปด้วยแก่งโขดหิน และทางเข้าออกอันแคบจำกัด เหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้เป็นปราการถาวร เพื่อตั้งรับการโจมตีของโขลงช้างได้อย่างปลอดภัย
หลังจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อย รพินทร์ก็ออกสำรวจโดยรอบบริเวณ และกลับมาพร้อมข่าวดี ขาหลังด้านซ้ายของไอ้แหว่งหัก สมกับคำพระท่านว่าเสียจริง “ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว” มันทำให้ขาของเชษฐาหัก ก็สมควรแล้วที่ขาของมันจะหักตามไป และพรานใหญ่แจ้งกับเราว่า พวกมันบ่ายหน้ากลับไปทางเขานาง
เราตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะออกตามล่าโขลงไอ้แหว่งกันอีกครั้ง โดยมุ่งหน้าสู่หุบหมาหอน ที่ซึ่งไอ้แหว่งน่าจะหนีไปซ่อนตัวตามการคาดคะเนของพรานใหญ่กับแงซาย โดยแบ่งกำลังคนส่วนน้อยออกตามล่า เพื่อความสะดวกในการเดินทาง คือ เรา รพินทร์ เกิด เส่ย จัน และแงซาย ทิ้งบุญคำให้อยู่เฝ้าแค้มป์กับเชษฐาและน้อย เรารับปากเชษฐาว่า จะต้องตามคว่ำมันลงเพื่อแก้แค้นแทนเขาให้ได้
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
อีกคืนแห่งความอลม่าน .... !? [ปูมวันที่ 26 ]
xx xxxx 2502
ป่าหวาย
เป็นอีกคืนแห่งความฉิบหายของคณะเรา โขลงไอ้แหว่งย้อนกลับมาเล่นงานพวกเราถึงแค้มป์อีกครั้งในตอนดึก เราเสียลูกหาบไปอีกหนึ่งคน ข้าวของเสียหายนับไม่ถ้วน แค่นั้นยังไม่พอ พวกมันย้อนตลบหลัง ขึ้นไปโยนหินใส่จากด้านบน มันเป็นวินาทีแห่งชีวิตจริงๆ พวกเราต่างหนีเอาตัวรอดจากห่าฝนหินที่มันกระหน่ำลงมา ตัวเราเองก็แทบแย่ โดนเข้าไปเต็มๆ เหมือนกัน
โชคยังดีที่รพินทร์รอบคอบพอ ออกไปวางระเบิดไว้รอบบริเวณแค้มป์ ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ทำให้เราพลิกสถานการณ์มาได้เปรียบอีกครั้ง ทันทีที่ระเบิดทำงานตามหน้าที่ของมัน โขลงไอ้แหว่งก็แตกฮือกระจายออกไปแทบจะทันที ช่วยให้เราพ้นวิกฤติในครั้งนี้ไปได้อย่างเฉียดฉิวที่สุด
แต่เชษฐาสิ ตกไปอยู่ในซอกหิน หัวร้างข้างแตก ถลอกปอกเปิก ที่ร้ายที่สุดก็แผลลึกยาวที่ขาอ่อนข้างซ้ายของเขานั่นแหละ ตอนที่เราช่วยออกมาจากใต้หินได้ เลือดยังทะลักเป็นลิ่มอยู่เลย
เชษฐาเสียเลือดไปมาก ต้องทำการผ่าตัดในทันที เดชะบุญที่แงซายมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเชษฐา ทำให้การผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดี ไอ้แหว่งบุกเราครั้งนี้สร้างความเสียหายครั้งใหญ่กับคณะเรามาก แต่ความเสียหายไม่ใช่สิ่งเดียวที่มันทิ้งไว้ ความแค้นอันล้ำลึกก็เป็นอีกสิ่งที่พวกมันลืมทิ้งไว้ให้พวกเราเช่นกัน
ถึงเชษฐาจะไม่สามารถร่วมล่าไอ้แหว่งกับเราได้ เพราะอุปัทวเหตุที่เกิดขึ้น แต่กำลังใจของเขาก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย นั่นเป็นสิ่งที่สร้างขวัญให้กับพวกเราเป็นอย่างยิ่ง เราตกลงจะเคลื่อนแค้มป์ไปยังตำแหน่งเดิมที่หมายตาไว้ ในวันพรุ่งนี้ และจะออกล่าไอ้ช้างเกเรโขลงนั้นทันทีที่ทุกอย่างพร้อม
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
นั่นผู้หญิงชัดๆ แล้วทำไม .... !? [ปูมวันที่ 25 ]
xx xxxx 2502
ป่าหวาย
ไม่น่าไปสมน้ำหน้าน้อยเลยเรา เจอกับตัวเองจนได้ เล่นเอาขำไม่ออก ก็เห็นกับตาว่าคนแท้ๆ นางในวรรณคดีอย่างไรก็อย่างนั้น ผมยาวถึงเอว นุ่งน้อยห่มน้อยทัดดอกกล้วยไม้เหลืองสลับดำ อกเปลือยพันโสร่งลายดอกเหลืองดำแค่ครึ่งลำตัว ก็เห็นชัดกระทั่งรายละเอียดขนาดนี้ แล้วไม่ใช่เราเห็นคนเดียว เชษฐาก็เห็น สองตาจะมาฝาดเอาพร้อมๆ กันเชียวรึ แต่พอสิ้นเสียงปืนของพรานใหญ่เท่านั้น จากสาวสวยกลายสภาพเป็นเสือดาวตัวเบ้อเร่อไปได้ไงก็ไม่รู้
นึกๆ ยังเสียวสันหลังไม่หาย นี่ถ้าเราหรือเชษฐาเดินออกไปหาตามที่หล่อนเรียก สงสัยได้หนังหัวเปิดกันบ้างล่ะ เกิดบอกว่าเป็นเสือสมิง ส่วนแงซายบอกว่า เป็นเพราะอำนาจของต้นไม้ เห็นว่าต้นไม้ที่รากโผล่ทะลุพื้นดินออกมาผีแรง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่า ตกลงสาวสวยที่เราเห็นนั่นน่ะ เป็นเสือสมิง หรือผีป่ากันแน่
รพินทร์นำออกเดินทางต่อตอนรุ่งเช้า ยึดเส้นทางตัดร่องอกของเขานางนอน มุ่งเข้าป่าหวาย เพื่อสมทบกับขบวนใหญ่ของเรา
ตอนเกือบจะทันขบวนใหญ่ ลางร้ายตัวแรกก็ปรากฏ ไอ้มัจจุราชลายลูกหวายออกมาให้เราต้องระทึกเป็นด่านแรก เสร็จศึกกับไอ้งูนรกนั่นแล้ว โขลงไอ้แหว่งคงกลัวน้อยหน้า วิ่งตะลุยผ่าเข้ามาทางเราพอดี เลยต้องเปิดศึกกับช้างอย่างเลี่ยงไม่ได้ ชุลมุนชุลเกกันไปหมด เสียดายอยู่อย่าง รพินทร์เกือบจะคว่ำไอ้แหว่งได้แล้วเชียว กระสุนเจ้ากรรมดันมาหมดพอดี กลายเป็นว่ามันรอดไปได้อีกครา
ส่วนทางขบวนใหญ่ก็โดนหนักเหมือนกัน ก่อนที่โขลงไอ้แหว่งจะเปิดศึกกับทางเรา พวกมันเข้ามาอาละวาดในแค้มป์ก่อนแล้ว เราเสียลูกหาบไปสามคน เกวียนพังไปอีกสามเล่ม ไม่รวมข้าวของเครื่องใช้ฉิบหายไปอีกนับไม่ถ้วน แต่ก็ใช่ว่าเราจะเป็นฝ่ายเดียวที่เสียหาย โขลงของมันก็เสียลูกโขลงไปไม่ใช่น้อย
พวกเราลงความเห็นกันว่า ควรจัดขบวนออกล่ามันจริงจังเสียที ขืนต้องเดินตามรอยมันไปด้วย ห่วงพรรคพวกไปด้วย คงไม่เป็นผลดีแน่ รพินทร์เลยเสนอให้เราเคลื่อนย้ายไปตั้งแค้มป์ถาวรทางเหนือห่างออกไปประมาณ 5 กิโลเมตร เป็นไหล่เขาอยู่ริมหน้าผา เมื่อรพินทร์เห็นว่าดีก็ไม่มีใครคัดค้านอยู่แล้ว เราตกลงกันว่าจะเคลื่อนย้ายแค้มป์กันในวันมะรืน
เชษฐามุ่งมั่นในการออกล่าไอ้แหว่งในครั้งนี้มาก สั่งให้เอาไรเฟิลออกมาแจกจ่ายลูกหาบทั้งหมด เป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจประการหนึ่งแล้ว เขายังรับปากจะจ่ายเงินชดเชยให้ลูกหาบที่ตายลงอีกคนละหมื่น ได้ผลพอควร กำลังใจพวกลูกหาบดีขึ้นมาก เราว่าเชษฐาทำถูกแล้ว เวลาอย่างนี้ขวัญและกำลังใจคือสิ่งสำคัญที่สุด ลงว่าคนเราไม่กลัวเสียอย่างเดียว อะไรๆ ก็ทำได้
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
