จัดของกันอีกรอบ .... !? [ปูมวันที่ 43 ]
xx xxxx 2502
หล่มช้าง
อีกสามวันพวกเราก็จะเดินทางออกจากหล่มช้างนี่แล้ว ขาของเชษฐาก็แข็งแรงขึ้นเรื่อยเป็นลำดับ จนหายแข็งแรงเป็นปกติดีเหมือนเดิม ส่วนอาการของเจ้ามุที่คิดว่าไม่รอดแน่ในตอนแรกเจอกับมันก็ดีขึ้นผิดหูผิดตา ออกเดินตะลอนๆทั่วหมู่บ้านได้แล้ว ก็ถึงเวลาที่เราต้องออกเดินทางกันเสียที
สิ่งที่เราต้องคิดให้รอบคอบที่สุดก็คือปัญหาเรื่องการขนสัมภาระของเรานี่แหละ ของทุกชิ้นต้องจำเป็นจริงๆ เพราะการเดินทางในครั้งนี้เรามีข้อจำกัดด้านกำลังงาน ของส่วนตัวน่ะไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ของใครของมันจัดกันเองตามความเหมาะสม แต่ที่ต้องคิดคือข้าวของส่วนกลางนี่สิ เพราะครั้งนี้เราจะมีลูกหาบจำเป็นแค่หกคนเท่านั้น ซ้ำการบรรทุกยังไม่มีเครื่องทุนแรงอย่างเกวียนอีกด้วย ต้องแบกกันไปเอง
เรากำหนดให้แต่ละคนนำเสื้อผ้าติดไปแค่คนละ 3ชุดเท่านั้น ส่วนสัมภาระอื่นๆก็มีผ้าห่มขนสัตว์ขนาดใหญ่หนึ่งผืน ผ้าใบปูพื้น และผ้าพลาสติก ในด้านเสบียง เกลือคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเรา ข้าวสารเสียอีกที่เราจะนำติดไปเพียงพอสำหรับการเดินทางในสิบวันแรกเท่านั้น ถัดไปก็เป็นน้ำตาล กาแฟ บุหรี่ ยาเส้นและบรั่นดีซึ่งบรรจุลงในขวดพลาสติก รวมทั้งอาหารกระป๋องอีกเล็กน้อย
ส่วนพวกยาและเครื่องเวชภัณฑ์เราปล่อยให้เป็นเรื่องของน้อยแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งก็ไม่ได้เป็นภาระอะไรมาก
ต่อมาก็เป็นเครื่องอุปกรณ์เบ็ดเตร็ด ได้แก่ เข็มทิศ ไฟฉายประจำตัวของแต่ละคน แบตเตอรี่สำรอง ไม้ขีดไฟ น้ำมั้นตลอดจนถ่านไฟแช็ก เชือกประจำตัว หม้อสนาม กระติกน้ำ ตะเกียงรั้วและตะเกียงที่ใช้ด้วยแบตเตอรี่ เตาใช้น้ำมันก๊าดสำหรับกรณีฉุกเฉิน ยากันแมลงพร้อมกระบอกฉีด และสุดท้ายก็ปูมเล่มนี้
สิ่งสุดท้ายที่เราต้องมานั่งพิจารณากันให้ละเอียดรอบคอบที่สุด เรื่องของอาวุธ อันเป็นปัจจัยสำคัญที่สุดที่จะกำหนดความเป็นตายของเรากลางดงดิบเบื้องหน้าได้ หลังจากใคร่ครวญกันอย่างละเอียดรอบคอบแล้ว ก็ได้ข้อสรุปว่า เชษฐาและรพินทร์ยังคงใช้ .458 แม็กนั่ม แอฟริกันตามเดิม ส่วนเราก็เป็น .600 ไนโตร ดับเบิ้ลบาร์เรลกระบอกเดิมเช่นกัน (นี่เราต้องแบกไอ้ปืนยิงช้างกระบอกนี้อีกแล้วเหรอนี่) สำหรับดารินให้ถือ .300 เวเธอร์บีแม็กนั่มด้วยเหมาะสมกับกำลังของเธอที่สุด
แงซายกับบุญคำให้ถือ .375 ฮอลแลนด์ แอนด์ ฮอลแลนด์ เป็นวินเชสเตอร์กับเอฟเอ็นอย่างละกระบอก จันและคะหยิ่นให้ใช้ลูกซองเบอร์สิบสองกึ่งอัตโนมัติกระบอกนึง ปั๊มแอ็คชั่น เรมิงตันกระบอกนึง เกิดกับเส่ยใช้ 30/60 ซีแซดหนึ่งกระบอก และมัลลิคอร์อีกหนึ่งกระบอก
แล้วก็พวกปืนสั้นประจำตัวพวกเราก็คงเดิม จะมีพิเศษก็ที่ .22 ในกระเป๋าน้อยอีกกระบอกนึง ที่สามารถเก็บย่อส่วนไว้ในกระเป๋าได้โดยไม่เพิ่มน้ำหนักอะไรมากมาย
สุดท้ายก็พวกระเบิดไนโตร และเครื่องกระสุนปืน โดยเฉพาะอย่างแรกที่ขาดไม่ได้ เพราะเห็นกันมาหลายครั้งแล้วว่า มันช่วยชีวิตเราหลายต่อหลายครั้งแล้ว
พอพวกเราคัดเลือกปืนกันเรียบร้อย รพินทร์กับเราก็ช่วยกันถอดเข็มแทงชนวนของปืนทุกกระบอกที่เหลืออยู่ร่วมสิบกระบอกเก็บลงหีบผนึกไว้แล้วนำไปฝากไว้ที่บ้านคะหยิ่น มอบให้อยู่ในหน้าที่ดูแลรักษาของเจ้ามุ
เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการเตรียมตัว ที่เหลือก็แค่รอวันออกเดินทางเท่านั้น ซึ่งในบางขณะ ใจของเราก็ไม่อยากให้มันมาถึงเลย อยู่กับพวกนี้มาร่วมเดือนมันผูกพันยังไงพิกล
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค |
วันที่: 20 เมษายน 2551 เวลา:14:27:52 น.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
สวัสดีคร้าบบบ