นั่นมันงูหรือโบกี้รถไฟกันแน่ฟระ -_-" .... !? [ปูมวันที่ 35 ]
xx xxxx 2502
หล่มช้าง
แล้วคำถามของเราก็มีคำตอบขึ้นจนได้ เมื่อคืนนี้เอง
เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น และชาตินี้ก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นด้วย “งูยักษ์” ยักษ์จริงๆ ขนาดเท่ารถไฟทั้งโบกี้ได้ ลำตัวขนาดท่อนซุงใหญ่ๆขนาดสักห้าหกคนโอบได้ ตัวยาวร่วมสามร้อยหลา โอ .. พระเจ้า ! นี่มันสิ่งมีชีวิตของโลกไหนกันแน่
ไอ้รถไฟขบวนนั้น เพียงมาเยี่ยมเยียนขออาหารเรากิน(ควายเทียมเกวียนหนึ่งตัว) และจากไปเท่านั้น แค่นั้นจริงๆที่มันได้ทำ โชคดีเหลือเกินที่รพินทร์รู้ตัวทัน ปลุกพวกเราหนีออกจากบริเวณที่พักได้ทัน ถ้าไม่ สงสัยต้องมีใครได้ไปนอนเล่นอยู่ในท้องมันบ้างล่ะ เทียบกับเราแล้วมันก็เปรียบเสมือนงูกินหนู พวกเราก็เป็นหนูแถมไม่ใช่หนูธรรมดา อย่างมากก็ได้แค่ลูกหนูตัวแดงๆสำหรับมันเท่านั้น อ้าปากทีคงกลืนพวกเราได้ทั้งคณะแหละ
ทีแรกนึกว่าจะไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับมันแล้ว ควายที่เสียไปนึกว่าทำทาน ดีกว่ามันมาเล่นงานพวกเราคนใดคนหนึ่งไป แต่เจ้างูยักษ์ไม่เพียงเป็นปัญหากับคณะเราเท่านั้น มันยังเป็นต้นตอของปัญหาในหมู่บ้านหล่มช้าง แถมเป็นปัญหาที่เราไม่สามารถเลี่ยงได้อีกด้วย
ขบวนเราพบกับเจ้ามุและนางอั๊วระหว่างทาง ในสภาพที่ยับเยินทั้งคู่ เจ้ามุโดนหมูป่าขวิดเสียไส้ไหลออกมากองข้างนอก นางอั๊วก็ไม่ดีกว่ากันเท่าไหร่นัก สภาพที่เราเจอครั้งแรก ผมของเจ้าหล่อนไปพันติดอยู่กับเขี้ยวหมูป่า(ยักษ์) ถูลู่ถูกังกันอยู่ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเนื้อตัวถลอกปอกเปิกไปหมด สมเพชจริง
เราช่วยไว้ได้ทั้งสองคน เจ้าหมูยักษ์ตัวนั้นถูกคว่ำลงด้วยกระสุนประกาศิตจากพรานใหญ่ของเรา นางอั๊วน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แค่ถลอกปอกเปิกเสียขวัญไปบ้างเท่านั้น แต่ไอ้มุนี่สิอาการย่ำแย่ ดีแค่ไหนแล้วที่คณะเรามีแพทย์มือเอกติดคณะมาด้วย ม่ายก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไง เราหยุดขบวนทำการผ่าตัดให้เจ้ามุจนสำเร็จลุล่วง แต่อาการเจ้ามุก็ยังลูกผีลูกคนอยู่ ต้องดูแลเยียวยากันไปอีกพักใหญ่
มานึกตอนนี้ก็ยังหมั่นไส้ไอ้คะหยิ่นปากหมานั่นจริงๆ แค่ตอนแรกที่ฟังเรื่องราวจากปากนางอั๊ว ก็ว่ามันเลวชาติมากแล้วนะ จนมาได้ยินเรื่องที่แงซายเล่าถึงได้รู้ว่าไอ้นี่มันไม่เลวชาติหรอก แต่มันทั้งเลว ทั้งอำมหิตอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ต่างหาก มีอย่างรึมิสชั่นนารีเขาเข้ามาช่วยแท้ๆ ยังเอาเค้าไปฆ่าตัดคอทิ้งเสียได้
ตอนที่น้อยว่าให้ยกพวกถล่มหมู่บ้านมันไปเลย เราเห็นด้วยทันที ควรปล่อยไว้ที่ไหนล่ะ ทั้งปล้นทั้งฆ่าเค้าไปทั่วแบบนี้ นั่นมันหมู่บ้านของโจรชัดๆ ติดแต่รพินทร์นั่นแหละที่ห้ามไว้ ไม่งั้นพ่อจะเอาระเบิดปาเข้าไปให้มันเหี้ยนไปทั้งหมู่บ้านเลยเชียว
พอได้เจอมันเมื่อเย็น รู้เลยว่าไอ้นี่ไม่น่าปล่อยไว้จริงๆ นอกจากจะเลวชาติอำมหิตอย่างที่ใครๆเล่าให้ฟังแล้ว มันยังกวนตีนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อยากจะเอาพานท้ายยัดปากมันจริงๆ ปากดีสารพัด แล้วเป็นไงล่ะ เจอฝีมือของน้อยเข้าไป จากเสือกลายเป็นลูกหมาซะงั้น หงอยไปถนัดตา ยิ่งตอนที่เราใช้ .458 ตัดต้นยางให้มันเห็น หน้าซีดปากสั่นไปทีเดียว
มันต้องอย่างนี้แหละกับไอ้พวกป่าเถื่อนอย่างนี้ ต้องใช้ทั้งกำลัง ทั้งจิตวิทยาเข้าช่วย ถึงจะเอามันอยู่ ลงท้ายมันก็ยอมแก่พวกเราจนได้ มันรับปากจะให้เจ้ามุกับนังอั๊วเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านดังเดิม ถ้าเราจัดการเจ้างูยักษ์ให้มันได้ พูดถึงงูยักษ์ บอกตรงๆ ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาชนะมันได้ยังไง .600 ในมือเราก็ไม้จิ้มฟันมันดีๆนี่เอง จะยิงเข้าไปกี่นัด มันคงแค่คันๆเท่านั้นแหละ
รู้ทั้งรู้แหละนะว่าหนทางกำราบเจ้างูยักษ์ มันดูไร้หนทางเต็มที แต่เราก็ไม่ได้ประหวั่นพรั่นพรึงกับมันเลย ไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะสองเสือนั่นยังอยู่กับเรากระมัง ทั้งรพินทร์และแงซาย ถ้าสองคนนี้ได้ร่วมมือกันล่ะก็ อะไรๆที่เป็นไปไม่ได้ในป่าใหญ่นี้ เราก็ว่าทั้งสองต้องหาทางทำมันจนได้แหละ แม้กระทั่งการปราบไอ้งูยักษ์ตัวนี้ด้วยก็เถอะ
ที่นี่เราได้พบกับเกวียนของอนุชาที่ฝากไว้ พร้อมกับข่าวคราวล่าสุดของเขาจากปากของคะหยิ่น ทันทีที่เห็นเกวียนนั้น ทั้งน้อยและเชษฐาซึมไปถนัดตา เราเองก็เถอะ พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน กลางเอ๊ย .. แกไปอยู่ซะที่ไหนนะ แกจะรู้มั๊ยว่าทั้งพี่ทั้งน้อง และเพื่อนของแกออกตามแกมาอย่างนี้ แกจะรู้มั๊ยว่าพวกเราทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงแกเหลือเกิน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง แต่ไม่ต้องห่วงนะกลาง ขอแค่ให้ชั้นยังลมหายใจอยู่ ยังไงชั้นจะต้องออกตาม เอาตัวแกกลับพระนครให้จงได้ ไม่ว่าเส้นทางนั้นมันจะพาไปพบกับมหาวิบัติอันใดก็ตาม
::::::::::: credit ::::::::::::::::::::::::::::::
ตรวจคำผิด :mera , สหายน้อย
ตรวจเนื้อหา :wormy , นายเค
รวบรวมแก้ไข : ฟ้ากาง
ตรวจสำนวน :ภคิน , จตร
รูปประกอบ : นายเค
|
วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:17:36:33 น.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
