ขอบคุณนะคะที่สละเวลาเขียนเรื่องดีๆให้อ่านเรื่อยมา

ขอบคุณมากคะ

Dear Khun Aston,

Me & my mom have become your real fans. I've live in London for the past 10 years, but my family lives in Bangkok. I've often visited khun Dungtrin website for the last few years and that is the reason I've come across you.

I've always listen to CD from Luang Por Pramote on my way to & from work and sometimes before going to bed. It feels so wonderful to have an opportunity to learn & to practice Dharmma. It has brought such a great comfort into my life and to people around me.

Checking on your blog has become part of my daily routine also. It's always put a big smile on my face when I've seen your new update. I suppose you must have realised by now how much your blog means to millions other people.

Though the thought of you quitting writing on the blog has made my heart - also others - went. I understand everything has the beginning has the end. Yet, I hope you won't give up on us easily and carry on with the good work until whatever reasonable reasons stop you from doing so.

Best regards,
Jina

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่มอบให้เสมอมาครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ

คนที่เคยรักเรา..เคยบอกว่าตอนเด็กๆชอบไปนั่งอ่านหนังสือที่ริมนำ้ในวัดอุโมงค์
ตอนนั้นพยายามนึกภาพตามไปว่าวัดอุโมงค์จะเป็นยังไงนะ
แม้ปัจจุบันคนนั้นจะไม่รักเราแล้ว แต่เมื่อเราไปเชียงใหม่เมื่อเร็วๆนี้ เราก้อยังอดไม่ได้ที่จะไปที่ๆเค้าชอบไป

การฆ่าเวลาโดยคิดถึงคนที่เค้าไม่รักเราแล้วนี่..เศร้ามากเลยนะคะ

อย่างน้อย..วันนี้ ดีใจที่นึกภาพวัดอุโมงค์ออกแล้วค่ะ

ชอบที่บอกว่า
--
สุขสันต์วันที่ยังมีเวลาให้เราฆ่าครับ

ชอบจังค่ะ ที่ว่า
--
สุขสันต์วันที่ยังมีเวลาให้เราฆ่าครับ
--

เพราะรู้ดีเลย ตอนไม่มีเวลา มันทุกข์จริงๆ

ปล ชอบภาพของ Sevendaffodils เหมือนกันค่ะ สวยๆ ทั้งนั้น

ผมสังเกตว่าคนเราวุ่นวายกับการหากิจกรรมทำเพื่อ 3 วัตถุประสงค์
หนึ่งคือ เพื่อหาความสุข สองคือ เพื่อ "ฆ่าเวลา" และสาม เพื่อทำนุบำรุงความเป็นตัวตน

------

คม..มาก..

บาด..

หวัดดีค่ะ เข้ามาดูเล่นๆไม่คิดว่าจะมี blog ใหม่
ดีใจจัง :) เกือบดูจิตไม่ทันว่าดีใจ แหะๆ

ตอนโบว์ไปอยู่วัดมา มีโอกาสได้คุยกะพระอาจารย์ ท่านบอกว่า พระอรหันต์ซึ่งบรรลุธรรมอันสูงสุดแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าเหาะเหินเดินอากาศ แสดงอิทธิฤทธิ์มหัศจรรย์ แต่ทุกๆวันก็ใช้ชีวิตสละเพื่อมนุษย์ สังคมบนโลกต่อไป

อย่าง blog นี้ โบว์ว่าพี่แอสตั้นเห็นถูกแล้วว่าควรเมตตาเขียนต่อไป เพราะมีพยานมากมายที่เข้ามาบอกเสมอว่าได้สร้างความแตกต่างให้กับพวกเค้านะคะ (รวมถึงโบว์ด้วย) ขอบคุณมากๆคะ

ขอบคุณมากค่ะ เขียนกระตุ้นเตือนให้นึกถึงลมหายใจและสติเราอีกแล้ว
มันคอยหายไปเรื่อยเลย แต่บล็อกนี้ช่วยดึงมันกลับมาสู่ตัวตนและการรับรู้ของเราอยู่เนืองๆ

ขอบคุณที่มาทำหน้าที่แทนคุณพระพุทธเจ้าอย่างสม่ำเสมอค่ะ

วันนี้ไปอุดหนุนธนาคารความสุขมาอีกห้าเล่มจากงานสัปดาห์หนังสือนะคะ จะนำไปแจกจ่ายให้กับญาติๆค่ะ

ขอบคุณที่เขียนบทความดีๆให้อ่านนะคะ

รู้สึกเช่นเดียวกับพี่ฮันนี่ค่ะ
ดีใจถ้าพี่เอ๊ดยังเขียนบล็อกต่อไป ประโยชน์ก็จะเกิดขึ้นกับคนอีกมากมาย
แต่ถ้าจะเลิกเขียนด้วยเหตุอะไรก็แล้วแต่ ก็ไม่เป็นไรค่ะ ก็จะเข้าใจ

อยากบอกว่า บล็อกพี่ช่วยจุดประกายอะไรหลายอย่างให้อ้อนะคะ
และก็ รู้สึกดีๆเสมอค่ะเวลาที่แวะเข้ามา :)


เป็นเรื่องน่าอายสำหรับตัวเอง ทั้งที่เป็นคนเชียงใหม่ โรงเรียนที่เรียนก็ไม่ไกลจากวัดอุโมงค์ แถมมหาลัยที่จบมาก็อยู่ใกล้ๆ แต่เข้าวัดนี้นับครั้งได้ เชื่อเค้าเลย ใกล้เกลือกินด่างขนานแท้ - -"

ติดตามงานคุณ aston เสมอมาครับ แม้ไม่ค่อยแสดงตัว

แต่ทุกครั้งที่มีการอัพเดทสังเกตุที่ใจมันจะมีความสุขเสมอ

หากขาดบทความดีๆจากมุมมองเยี่ยมของคุณแอสตั้น ผมคงรู้สึกขาดอะไรไปในชีวิตแน่ๆครับ


ทุกบทความนี้ ก็เหมือนกับเป็นกัลยาณมิตรที่ทำให้ไม่หลงทาง เสมอมาครับ

ยังติดตามอ่านอยู่ทุกตอนนะค่ะ

มาลงชื่อไว้ว่ายังติดตามอ่านบล็อคอยู่ค่ะ



และขอขอบคุณสำหรับ "มุมมองของ aston27" ที่ได้ให้อะไรอะไรกับชีวิตมากมายจริงๆค่ะ

ปกติไม่ค่อยได้เม้นท์ครับ อ่านอย่างเดียว อ่านมาได้จะสองปีแล้ว ก็เข้าใจว่าพี่มีงานมากนะครับ แต่ถ้าหยุดไปคงเสียดายเหมือนกัน

ติดตามอ่านตลอดคะ ให้กำลังใจนะคะ
ขอบคุณค่ะ

สาธุ ภันเต!!!

ช่วงนี้ออกจะเลื่อนๆ ลอยๆ

อาจเพราะไปคิดแก้ปัญหาให้คนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองปัญญาน้อยอยู่ก็ได้

ก็คิดแต่เรื่องคนอื่นจนลืมเห็นตัวเอง...นี่มันหลงอีกแล้วมั่งนี่ (มีตัวสงสัยด้วย T.T +โทสะอ่อนๆ อีกเล็กน้อย--โกรธที่มันเกิดขึ้นอยากให้มันหายไป~~~ตัณหา ท่าทางอาการหนักแล้ว)

...ต้องขอโทษครับถ้าดูเหมือนพูดเกินจริง แต่ว่านี่คือคำสารภาพจริงๆ (จากนักโทษประหาร)

สังเกตได้ว่าพอหลุดจากอาการบ้าคลั่งปุ๊บ มันก็ฟ๊าบ! ลอยละล่องเป็นความซึมกระทือแทบในทันที

อาจจะซึมเพราะเห็นว่าตนได้บ้าคลั่งไปเกิดรู้สึกผิดเลยนิ่งละมั้งตานี่ (สงสัยอีกแล้วสิ)

แต่อย่างน้อยก็มีกำลังใจที่ว่า "เกิดอะไรขึ้นต้องตามรู้" ถ้าจำไม่ผิดนี่เป็นคำหลวงพ่อนะครับ???

พอให้คำแนะนำเพื่อน...มีคำพูดดีๆ มากมายที่เราให้เพื่อนไปแต่ว่าแม้เราจะมองเห็นว่ามันดีเลิศออกอย่างนั้น แต่เราไม่อาจเป็นตามนั้นได้

เพราะที่จริงเราเพียงแต่เล่ากะเพื่อนจากความทรงจำ ไม่ใช่สภาวะที่เกิดกะเราเลย

เลยเสียself...

ถ้ามีเวลาสามเดือนที่จะมีชีวิตอยู่ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีละครับ...แต่ว่าตอนนี้ถ้าผมรู้ว่าจะต้องตายในอีกสามเดือนผมอาจจะช็อกและก็ตั้งใจเจริญสติกว่านี้ (เป็นคำถามลอยๆ ครับ หลวงพ่อท่านหนึ่งเคยให้ข้อคิดไว้)

ขอให้ทุกท่านจงเป็นสุขๆ กันนะครับ
และขอให้ผมเป็นสุขๆ ด้วยคนนึงละกัน

ปล.ตอนที่กำลังพิมพ์ก็เกิดความคิดมากมายทีเดียว

ผมก็ชอบมาอ่านบลอกพี่แอสตันเพื่อฆ่าเวลา

แต่ก็อย่างที่พี่ว่า สิ่งที่เราเคยอ่านเพื่อ "ฆ่าเวลา"
กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตมีความหมายมากขึ้น


ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดีๆที่เขียนให้อ่านเสมอมาครับ

สวัสดีครับพี่ ผมเป็นคนหนึ่งที่เคยไปฆ่าเวลาที่วัดอุโมงค์ เชียงใหม่ ได้ผลดีทีเดียวครับ แม้จะไม่สามารถฆ่าได้ในวันนั้น (และวันนี้) แต่ก็ได้เห็นแนวทางวิธีฆ่าเวลาแล้วครับ แนวทางวิธีการฆ่าเวลาแห่งความต่อเนื่องของสังสารวัฏ ลืมบอกพี่ไปครับ ตอนนี้มีหลวงพี่กลุ่มหนึ่ง ช่วยกันเผยแพร่ธรรมะของครูบาอาจารย์ที่พี่นับถืออยู่ที่วัดอุโมงค์ด้วยครับ ได้ซีดีและหนังสือบางส่วนไปจากบ้านอารีย์นี่แหละครับพี่

ขอเป็นกำลังใจในการเขียนของพี่ต่อไป อย่างน้อย ผมคนหนึ่งเข้ามาอ่านทีไรก็รู้สึกตัวทุกทีครับ :)

บล๊อกนี้ก็เป็นเหมือนหนังสือที่คุณเอ๊ดเคยอ่าน
ไม่ว่าใครจะอ่านด้วยเหตุผลใด
แต่สักวันอาจจะ..กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตมีความหมายมากขึ้น..ก็ได้นะคะ

อ่านคอมเมนท์ข้างบนแล้ว ปลื้มแทนค่ะ (เหมือนที่เคยบอก..)

ดีใจที่อย่างน้อย..ได้อ่าน ได้ติดตาม ได้คิด...ค่ะ

เคยคิดค่ะว่าคุณ aston จะเหนื่อยหรือทุกข์บ้างไหม ในวันที่รู้สึกว่าไม่สามารถเขียน (ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม) แต่อาจจะนึกได้ว่ามีคนรออ่านอยู่

ติดตามอ่านอยู่เป็นระยะค่ะ จริงๆ แล้วถูกใจที่คุณ aston อัพเดทไม่ถี่มาก เพราะว่าไม่รู้สึกว่าเหนื่อยในการติดตาม :D

ในฐานะแฟนบล็อก ขอส่งหนึ่งเสียงค่ะ ว่าถ้าเขียนได้และมีความสุขก็ขอให้เขียนนะคะ เชื่อว่าเป็นประโยชน์กับหลายๆ คน แต่ถ้าไม่สะดวกที่จะเขียนวันไหน เชื่อว่าเรื่องดีๆ ที่ได้เขียนไปก่อนหน้านี้ ก็มีความหมายมากๆ แล้วล่ะค่ะ แฟนๆ น่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก

ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลามาเขียนให้อ่านกัน อนุโมทนาค่ะ -/\\-

ไม่มีใครสามารถ ฆ่าเวลา ได้หรอกค่ะ
หรือแม้จะฉุด จะดึง จะรั้ง หน่วงเหนี่ยวมันไว้
ก็ไม่เคยทำได้เลย...
เพราะเวลามันก็เดินของมันไปเรื่อยๆ

เหมือนชีวิต จิตใจ และวิญญาณของเรา
ที่ดำเนินต่อไป และต่อไป....ไม่อาจรู้วันสิ้นสุด

ทำวันนี้ในแต่ละวันให้ดีที่สุดด้วยการมีสติรู้แล้วกันค่ะ ... (อันนี้เตือนตัวเองค่ะ ^__^)

สุขสันต์วันศุกร์ค่ะ

" Checking on your blog has become part of my daily routine also. It's always put a big smile on my face when I've seen your new update. I suppose you must have realised by now how much your blog means to millions other people."

Me too...

อยากจะบอกว่าอ่านของพี่ทุกบล็อค แล้วก้อรู้สึกว่าเสพติดงานของพี่มากๆๆๆ เพียงแต่ไม่ได้มาลงสมุดเยี่ยมของพี่ทุกครั้งเท่านั้นเอง...ขอบคุณมากที่ไม่คิดจะหยุดเขียนนะคะ......

แล้วเวปแสงดาวเขาไม่ทำแล้วหรือคะ..เข้าไม่ได้เลยมานานแล้ว

ยังเป็นแฟนคนหนึ่งที่จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ

เพิ่งนึกขึ้นได้ ขอเขียนต่ออีกหน่อยครับพี่ ครูบาอาจารย์ที่ผมเคารพ (และน่าจะเป็นครูบาอาจารย์คนเดียวกับพี่) ท่านเคยเล่าว่า สมัยยังไม่บวช ท่านก็เคยเหนื่อยเคยท้อ แล้วท่านทำอย่างไร

ท่านก็รู้ว่าท่านเหนื่อย รู้ว่าท่านท้อ แต่ท่านก็ปฏิบัติต่อไปครับ :)

สู้ๆนะพี่

มาให้กำลังใจ ในวันที่เวลาเหลืออยู่น้อย แต่เราๆ ท่านๆ ก็ยังฆ่าเวลากันอยู่ค่ะ


ขอบคุณธรรมะ ที่พาให้เราทุกคนมารู้จักกันค่ะ

มาเชียร์คับแล้วก็อนุโมทนาบุญด้วยคับ

ไม่ต้องฆ่าเวลาแล้วก็ขอให้เขียนต่อไปนะคะ ตามอ่านเสมอค่ะ

ฟังซีดี หลวงพ่อปราโมชน์ ทุกวัน ทุกคืน
จะถือว่าฟังเป็นเครื่องอยู่ เครื่องเตือนใจก็ได้ค่ะ
หลวงพ่อบอกว่า สิ่งที่ฆราวาส ทำได้ยากคือ ความต่อเนื่องในการปฏิบัติ
นึกถึงตัวเอง เมื่อมีความทุกข์หนักๆ
ฝึกดูกาย ดูจิตทุกวัน
พอความทุกข์คลายลง เดี๋ยวนี้ ก็น้อยลงตาม
แถมกลับไปคลุกกับโลกอีก
แต่ก็จะไม่ทิ้งค่ะ จะพยายามไปเรื่อยๆ ค่ะ

ได้เห็น alert เมลล์ ก็รีบตามมาอ่าน
ติดภาระกิจ กว่าจะได้มาอ่านก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ยังติดตามอ่านเหมือนเคยค่ะ

เข้ามาอ่านอยู่เรื่อย ๆ เพียงแต่ไม่ได้ทักทายกัน

อ่านเรื่องนี้แล้วอยากบอกว่า
คุณ Aston ช่วยฆ่าอัตตาตัวตนของผมอยู่เสมอ
ด้วยบทความดี ๆ แบบนี้

ปกติผมก็ไม่ค่อยคอมเม้นเหมือนกัน แต่ขอยืนยันว่าบล็อกคุณ aston มีประโยชน์มากครับ ช่วยเป็นกำลังในการภาวนา ขอขอบคุณมากครับ

คุณเอ็ดค๊ะ...




วันเสาร์ที่จัดรายการ พี่คิดว่า ทำไมมันผ่านไปเร็วจริง



เพราะเรามีความสุขใช่ไหมค๊ะ




วันนี้อ่านบล๊อค ก้ออ่านได้จบเร็วจริง...


ก้อมีความสุขอีกหล่ะค่ะ




ทำบุญแบบนี้ ดีหนักหนา แบบว่า จงทำต่อไป

เพิ่งกลับมาจากปฏิบัติธรรม
เอาบุญมาฝากพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกท่านนะคะ
กลับมาเหมือนจะได้อานิสงฆ์บางอย่างมาด้วย เพราะเปิด bloggang แล้วเห็นพี่ up blog
อ่านๆไป แอบใจหายเล็กน้อย เพราะเหมือนกับว่าพี่อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาเขียน
แต่ก็เข้าใจค่ะ ภาระอื่นๆในชีวิตก็มีกันทุกคนเนอะ
ยังไงก็จะยังเข้ามาดูเรื่อยๆ
ถ้าเห็นก็รู้ว่าดีใจ ไม่เห็นก็รู้ว่าผิดหวัง ไม่เกินไปจากนี้ค่ะ
อนุโมทนากับสิ่งที่พี่เขียน และน้อมนำให้หลายๆคนได้มาฝึกปฏิบัติอย่างจริงจัง ตัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยค่ะ

มาฝากเพลง..ความคิด

แง๊..T T.. 2-3วันนี้จิตเสื่อมอ่ะพี่ ดูอะไรไม่ค่อยออกเลย เฉยๆ ทื่อๆ _ _!

แต่ก็ยังดีหน่อยที่ยังพอเห็นว่าทื่อ เห็นว่าไม่ชอบ
อ่า..มันดิ้นอยากหลุด - -"


เข้ามาบ่นเฉยๆค่ะ
ไปละค่ะ สวดมนต์เข้านอนดีกว่า

ราตรีสวัสดิ์นะคะ

บทความของคุณแอสตันมีประโยชน์ต่อคนหมู่มากค่ะ

ขอให้มีแรงในการเขียนต่อไปนะคะ ^_^

ต้องขอบคุณสำหรับเรื่องฆ่าเวลาของพี่
เพราะหลิวได้ประโยชน์จากเรื่องนี้นะ
(มากกว่าที่พี่คิดเลยล่ะ)

แต่ถ้าพี่ไม่มีเวลาก้อเข้าใจคะ

แต่ถ้ายังไหวอยู่ ก้ออยากให้อยู่กับบล็อกนี้
ไปนาน ๆ อ่ะน๊า