55+
หนูไปบล็อกพี่แป๋วมาก่อนหน้านี้
อ่านคอมเมนต์พี่หนูเลยตามมาดูว่าเขียนอะไร
แหม่ ยกคอมเมนต์บล็อกพี่แป๋วมาไว้บล็อกนี้ด้วยได้ไหมคะเนี่ย
หนูว่า คนเราน่ะเปียกได้ ทั้งจะตั้งใจเปียกหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
แต่ว่าพอเปียกแล้วก็ต้องรีบเช็ดหัวเช็ดตัวให้แห้ง
ปล่อยไว้เปียกๆ พานจะเป็นหวัดเอาง่ายๆ
ทั้งในกรณีของกายและใจ

ป.ล. ใส่เสื้อกันฝนนี่มันอึดอัดจริงๆ นะคะพี่เอ๊ด
^^

วกเข้าเรื่องเจริญสติได้เนียนๆ เหมือนเดิม

อยู่ใต้ฟ้า จะให้ไม่โดนฝนเลย
เห็นจะยาก ถ้าเผลอเป็นหวัดขึ้นมา
ก้อกินยารักษาอาการกันไป

เห็นด้วยกับบางเรื่องในชีวิตที่ไม่สามารถเลือกจะอยู่ตรงกลางได้ค่ะ ยิ่งตัดสินใจได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

อย่างเรื่องน้องสาวคนนี้
เท่าที่พี่เล่ามา เข้าใจว่าเค้าอยากตัดสินใจได้อยู่เหมือนกันละค่ะ แต่คงยังไม่มีกำลังมากพอในการทำสิ่งที่เห็นว่าควรทำให้ได้

เราคงไม่ได้เกี่ยวกับความเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรอกมังคะ ไอเรื่องเสียหน้าเนี่ย
ผู้ชายพวกทำหล่อ ขี้เก๊ก ฟอร์มเยอะ ไม่ยอมพูดว่าชอบก่อนเราก้อเห็นมีออกจะแยะ

เราว่ามนุษย์ทุกคนมีความกลัวเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นความกลัวการสูญเสีย การถูกปฏิเสธ หรือการไม่ได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง

พี่ชายคนนึงของเราเคยบอกกับเราว่า ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก้อเป็นมนุษย์เหมือนกัน ยังไงก้อมีกิเลสเหมือนกันอยู่ดี

คงต้องตามดู ตามรู้ มีสติรู้ทันกายใจของตัวเรากันต่อไปหละค่ะ

เราคงดีสำหรับน้องคนนั้นนะคะถ้ามีคนคอยแนะนำเรื่องการหลุดพ้น รวมถึงเข้าใจเค้า
นั่งหายใจอยู่ข้างๆ เป็นแรงผลักดันให้เข้าเลือกทำในทางที่ถูกได้เร็วๆ

โกโก้เนี่ยมันช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่นในวันฝนตกแบบนี้ แต่บางทีมันก้อขมเกินไปนะ
คงดีถ้ามีคนกรุณาเติมน้ำตาลลงไปซักหน่อย....

มันคงทั้งหวานทั้งอบอุ่นเลยแหละ

พี่ว่าจริงมั๊ยคะ ^^

*ขอแก้ไข หน่อยค่ะ
ชอบตกคำว่า "เราว่า" อยู่เรื่อยเลย
โทษทีค่ะ

อ่านแล้ว โดนจิงๆ

ฝนตกดูแลสุขภาพนะคะ ^^

ฝนตก แต่จิตไม่ตกก็โอเคแล้วล่ะค่ะ
อย่าลืมพกร่มติดตัวนะคะ อิอิ

ปล* เวลาที่ลืมเอาร่มไป
ฝนมักจะตกอยู่เรื่อยเลย
ทำเอาเปียกมะล่อกมะแล่กเป็นหวัดกันได้ง่ายๆ แต่วันไหนที่เอาร่มไป ฝนกลับไม่ตกซะนี่ - -" หรือไม่งั้นก็หงุดตกแล้วซะงั้น อดใช้ร่มเลย

ขอบคุณครับ

หมาดๆเลยค่ะ โดนตัณหาพาไปเมื่อเช้านี้เอง ^^"


ถ้าเรายอมรับแล้ว
เราจะยังมีชีวิตอย่างปกติในสังคมได้ไหมคะพี่

เดาเอาเองว่ารู้ทันตัณหาแล้วก็เลยจะรู้ด้วยว่าต้องทำอะไรต่อไปใช่ไหมคะ

แต่มีสติรู้กายรู้ใจนี่ยากจังนะคะ คือเป็นไปแล้วรู้ตัวทีหลังทุกที เร็วบ้างช้าบ้าง ไม่รู้เลยก็เยอะ(มากๆเลย)

ปล. อยากเห็นหนังสือจังค่ะ เมื่อไหร่จะวางแผงน้า และฮากลิ้งเมื่ออ่านคอมเม้นท์ของคุณเอ๊ดเรื่องคิวทอง

Am ใช่แล้ว ใส่เสื้อกันฝนมันไม่คล่องตัว

เราถึงต้องตั้งหลักให้ดีก่อนไง ว่าจะเอาอะไร
จะเอาความ "สบายใจที่ไม่เปียก" หรือ "สบายใจที่ไม่ต้องใส่เสื้อกันฝน"

myover และ คุณปลาดุกน้อย

ข้าน้อยแวะผ่านมา แต่บางทีคนป่วยเขากินน้ำตาลไม่ได้ เพราะจะเป็นเบาหวาน ก็ต้องซัดแบบขมๆไป

หวานเป็นลม ขมเป็นยา โบราณว่า นะจ๊ะ

Back for Good ขอบคุณครับ เช่นกันนะครับ

aritsumemoon เพราะโลกนี้ มักไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น การวางจิตวางใจในมุมที่ได้ประโยชน์จึงสำคัญนะ

อย่างในกรณีนี้ ถ้าเราวางใจว่า ฝนไม่ตกก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องใช้ร่ม เพราะใช้ร่ม ยังไงก็ยังเปียก เปียกมากเปียกน้อย เราก็จะไม่รู้สึกหงุดหงิดนะ

Hobbit แล้วแต่ว่า "ปกติ" ของเราเป็นไงนะ

ถ้าปกติ ของคนหนึ่ง หมายถึงการที่ต้องไหลไปจมกับทุกข์ การรู้สึกตัวแล้วมีปัญญา ยอมรับทุกข์ได้ ก็ไม่ปกติ

แต่ถ้าปกติ หมายถึงการมีชีวิตอยู่กับโลกได้อย่างไม่เคอะเขิน ไม่ฝืน ไม่กดข่ม แต่มองโลกตามความเป็นจริง ไม่เสแสร้ง เห็นทุกข์เป็นเหมือนหมาเน่าลอยน้ำ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป การมีสติรู้ทันจิต ก็คือการมีชีวิตอย่าง "ปกติ" จริงๆ ยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา

พี่ว่า บางทีที่ผ่านมาเรามีชีวิตอย่างไม่ปกติ จนเรารู้สึกว่ามันปกติไปแล้ว

ภาวนาไปเรื่อยๆ แล้วเราจะมีชีวิตปกติ แบบทุกข์น้อยๆ ไปจนถึงไม่ทุกข์เลย

ไม่ดีเหรอปุ๊ก

SevenDaffodils รู้ทันตัณหาแล้ว ก็จะเหลือสติ และเหตุผลครับ

อะไรสมควรทำก็ทำ เช่นอยากไปวัด รู้ว่าอยาก
อันนี้ก็รู้ทันตัณหา(ของคนดี) แล้วเห็นประโยชน์ของการไปวัด ว่าสมควรไปก็ไป

ไปเพราะสมควรไป กับไปเพราะอยาก มันต่างกันน่ะครับ

การรู้กาย ภาษาแขกเรียก กายานุปัสสนา แปลว่าการตามรู้กาย

การรู้จิต ภาษาแขกเรียก จิตตานุปัสสนา แปลว่าการตามรู้จิต

การตามรู้ แปลว่ามันต้องมีอะไรนำไปก่อน แล้วเราค่อยรู้ตามไปทีหลัง

เหมือนวิ่งเปี้ยว (เอ๊ะ จะโชว์อายุมากไปไหมหว่าเรา ) ก็ต้องให้ฝ่ายนึงวิ่งนำไปก่อน แล้วค่อยวิ่งไล่ตามไปแตะหลังอีกฝ่าย

ฉะนั้น ที่คุณแป๋ว ต้องรู้ตามหลัง อันนั้นถูกต้องตามตำราแล้วนะ

อย่ากลัว อย่ากังวลที่มันหลงไปคิด ไปรู้สึก
เพราะธรรมชาติของจิต มันมีหน้าที่คิด นึก ปรุงแต่ง รู้สึก

ส่วนเรามีหน้าที่ตามรู้ครับ ถูกแล้ว ทำมากกว่านี้ก็ผิดแล้ว จะรู้เร็วบ้าง ช้าบ้างก็ไม่เป็นไร รู้เท่าที่รู้ได้ อย่าเสียกำลังใจ

โดยเฉพาะจิต ถ้าไม่หลงคิด นึก ปรุงแต่ง หรือรู้สึกอะไร เราก็ไม่มีอะไรให้ดู

เหมือนเราเป็นตำรวจมีหน้าที่จับขโมย ถ้าไม่มีขโมย ตำรวจก็ตกงานนะครับ

แต่หาเวลาซ้อมสักวันละห้านาที สิบนาที ด้วยการสวดมนต์ แล้วคอยดูจิตที่แว้บๆๆๆๆ

ระหว่างวันจะรู้สึกตัวได้ดีขึ้น ไวขึ้น แล้วจะ (รู้ว่า) "หลง" บ่อยขึ้นเองครับ

..
วันนี้พี่ดุจังเลยค่ะ
อ่านไปๆก็รู้สึกแบบนั้น

..
..

..
ถ้ารู้ว่าหลง
ก็เท่ากับว่า
ไม่หลงแล้ว
สินะคะ



..

ฝนนั้นฉ่ำเย็น ยังเป็นเช่นนั้น
แต่ใจคนรั้น ดึงดันวุ่นวาย
มิเคยจางคลาย มัวหมายตามใจ
ฝนตกต้องกาย กลับกลายเปียกจิต
เฝ้าเวียนครุ่นคิด ให้ผิดแปลกไป
จึงต้องตรมใจ ก็ใครเล่าทำ.. d:

ชินแล้วค่ะ อาทิตย์ที่ผ่านมา ถือร่มทุกวัน
ไม่ใช่ร่มพับเล็กๆ ใส่กระเป๋าถือแบบที่พกอยู่
แต่เป็นร่มคันโต กดพรึ่บ กางได้ทันที
เพราะฝนตกลงมาแบบไม่รู้ตัวบ่อยๆ

บางทีลงมาจากรถ ฝนเทลงมา
วิ่งไปห้องทำงานยังไม่ทันเลย
คุณแอสตันคงบอกว่า มันก็เหมือนความทุกข์ ความสุข จะมาก็มา จะไปก็ไป
ใช่ไหมคะ

ก็เลยได้ยืดอกพกร่มทุกวัน
แต่คุณยายที่เจอในร้านสะดวกซื้อเก๋กว่า
เพราะคุณยาย ยืดอกพกถุง (พลาสติก)
พอฝนตกก็เอาถุงพลาสติกสวมหัว กันเปียก

เขียนได้ดีอีกแย้วนะคะ ว่าแต่เมื่อพูดถึง..ตัณหา..คนส่วนใหญ่มักจะนึกถึงเรื่องของเพศสัมพันธ์เป็นส่วนใหญ่ ว่าแต่คำว่า ตัณหา ที่แท้จริงแปลว่าอะไรคะ

อ่านบทความของพี่แล้วรู้สึกเตือนสติได้หลายอย่างนะคะ โดยเฉพาะเรื่อง ความรัก ซึ่งตอนนี้กำลังประสบเคราะห์กรรมเกี่ยวกับ ความรักอยู่ ตอนนี้ทุกข์ มาก จิตตก เครียด ตัดใจยังไม่ได้ คงเป็นเพราะเจ้าตัว ตัณหาที่พี่บอกไว้นั่นเอง กับสิ่งที่เจออยู่ มันหนักมาก เป็นเรื่องที่รับไม่ได้เลยสำหรับผู้หญิงกับคนที่เรารักมาตลอด 10 ปีความไว้ใจ ซื่อสัตย์ที่มีให้ ไม่เหลืออะไรเลยซักอย่างนึง แต่ก็พยายามยื้อเค้าให้กลับมาหาเหมือนเดิม แต่ไม่เป็นผลเลย นี่คือ ทุกข์ที่ตัดใจยากมากเลยค่ะ แต่ตอนนี้กำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่ โดยการสั่งให้ลืมเค้าซะ อย่าไปคิดถึงอีกแล้วก็เข้ามาอ่านบทความดีๆ ที่เตือนสติของพี่บ่อยมาก เพื่อจะได้คลายทุกข์ให้น้อยลง ขอบคุณข้อคิดดีๆ ของพี่ aston นะคะที่นำเสนอสิ่งดีๆเกี่ยวกับธรรมะที่อ่านแล้วเข้าใจง่าย เตือนสติให้อยู่เสมอเลย ขอบคุณมากค่ะ

หนูยังคงชื่นชอบและชื่นชม
วิธีการเสนอของพี่เหมือนเดิม
ดีจังค่ะพี่ ที่ได้มีโอกาสอ่าน
ดีมากเลยล่ะพี่ ที่พี่ยังคงเขียนได้
เรียบง่าย แต่ลึกซึ้ง

ชอบเพลงจังค่ะ....






(toystoy)

อ่านจบ น้ำตาซึม โดนจึ้กกลางใจเลย แล้วก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เมื่อไหร่เราจะทำแบบนั้นได้เสียทีนะ

ขอบคุณสำหรับ blog ดี ๆ แบบนี้
รักษาสุขภาพ แข็งแรงทั้งกายและใจ นะคะ
^_^