น่าคิดดีครับพี่ :D

สวัสดีค่ะคุณ aston
คงจำกันได้นะค่ะ แวะมาทักทายค่ะ หลังจากที่ถือทุกข์ไว้นาน เข้ามาอ่านบ่อย ๆ อ่านของเก่าของคุณหลายเที่ยวเข้า ก็เริ่ม "รู้สึกตัว" มากขึ้นทำให้ปล่อยทุกข์ที่ถือไว้ได้มากขึ้น ช่วงนี้เลยรู้สึกสบายใจ และสบายกายขึ้นค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกบล็อค มีข้อคิดให้มากมาย ขอบคุณค่ะ

ผมก็เปลี่ยนบ่อยนะครับ แต่ไม่ใช่บ้าน หรือ ร.ร. ตอนแรกก็ทำใจไม่ได้ ต่อไปก็ชินเองครับ

"นั่งเฝ้ารอว่า เมื่อไหร่จะมีคนเดินมาเติมถ้วยน้ำของเราให้เต็ม"
เอ่อ.. รอแบบนี้ สงสัยชาตินี้ ชาติหน้า ชาติไหน ก็คงไม่เต็มซักที เติมเองดีกว่า 5555

ในวันนี้ ที่ยังเห็นอยู่ทนโท่ว่าเป็นถ้วยน้ำของเรา บางที ถ้วยน้ำว่างเปล่าบ้างก็ดีนะคะพี่ ไม่ต้องคอยเติมน้ำ ไม่ต้องห่วงว่าตะไคร่จะขึ้นหรือเปล่า น้ำจะเน่ารึยัง...

ปล. dust in the wind นี่เป็นเพลงที่ผูกพันกันตั้งแต่ครั้งกระโน้นที่ยังอยู่เชียงใหม่เลยค่ะ เปิดฟังเองยังไงก็ไม่จับจิตเท่าฟังจากคนอื่น 555 ถ้วยน้ำที่ไม่เคยเต็ม d:

อืม ชินเหรอ
ไม่ชินซะทีค่ะพี่

อ่านแล้วได้ข้อคิดเหมือนเคยนะครับ ไม่ผิดหวังที่เข้ามาเลย ว่าแต่คุณน้องสาวของพี่คนนี้น่ารักรึเปล่าครับ อิอิ เผื่อผมจะขอเบอร์ เห็นเธอว่างๆ
เผื่อจะชวนไปทำบุญร่วมกันน่ะครับ ฮ่าๆ..

เข้ามาอ่านทีไร ก็รู้สึกดีครับ กำลังฝึกฝนการตามจิตให้ทันอยู่ครับ

^^ สวัสดีค่ะ
กำลังจะย้ายบ้านอยู่พอดี
มีความวิตกอยู่มากเหมือนกัน
แต่พอมาอ่านข้อความด้านบนนี้ลดความกังวนไปได้เยอะเลยค่ะ...
อื้มมมม....เดี๋ยวก็ชิน

อ่านบทความที่พี่เขียนแล้วสบายใจขึ้นเยอะเลย สำหรับคนไกลบ้าน มีเรื่องให้คิดมากมาย เหมือนบล็อคของพี่ได้ ช่วยนำแนวทางให้มีกำลังใจในการดำเนินชีวิตอย่างมีสติ เขียนต่อไปนาน นานนะพี่
akilas iceland

ผมคิดว่า ที่"เมื่อเราไม่ดิ้นรนจะเติมน้ำ เพราะเห็นแจ้งว่าถ้วยน้ำไม่ใช่ของเรานั่นแหละ.. น้ำจะไม่เคยพร่องหายไปจากถ้วยอีกเลย " เพราะว่าน้ำมันรู้ว่าถึงลดพร่องลงไปยังไงก็ทำอะไรเราไม่ได้อีกแล้ว มันก็เลยเลิกพร่องอีกต่อไป ^^

ดีฮับลุงแอสตั้นอ่านที่ลุงเล่าเหมือนที่แม่ตอบคำถามเลย..วันที่พ่อจากเราไปเมื่อ8ปีก่อนแม่ร้องไห้ทุกวันไม่กินข้าวปลาผอมเหลือตัวนิดเดียวนานมากที่แม่ร้องไห้พยายามที่จะทำร้ายตัวเองผมถามแม่ว่าถ้าแม่ตายผมจะอยู่อย่างไรเวลาที่แม่หลับผมจะแอบบีบจมูกแม่เพื่อให้แม่ลืมตามาพูดกับผมแอบเอาน้ำหยอดปากแม่เพราะกลัวแม่ตายและในวันหนึ่งแม่กอดผมแล้วบอกแม่จะอยู่เพื่อลูกแม่เข้าวัดเมื่อมีโอกาศผมก้อบวชเณรเพื่อรับใช้พระศาสนาอยากให้แม่สบายใจผมอธิฐานในทุกครั้งหลังจากสวดมนต์ขอให้พ่อกลับมา..พ่อกลับมาจริงๆแต่ไม่นานพ่อก้อจากเราไปอีก..ผมเกิดความกลัวขึ้นจับจิตว่าถ้าแม่เสียใจเหมือนที่ผ่านมาจะทำอย่างไร..แม่เสียใจแต่แม่ไม่ฟูมฟายแม่ซึมๆอยู่สองสามวันผมบอกแม่ว่าเดี๋ยวเราก้อชิน..แม่ยิ้มแล้วบอกผมว่าแม่ดีใจที่ลูกเข้าใจในอนัตตาเออเนอะแม่ผมไปได้ไกลจริงๆ(แม่ผมนะใจดีใจบุญชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์..)ผมก้ออยากจะบอกแม่เหมือนกันผมบาชมา4ครั้งไม่ได้หมายความว่าจะรู้อะไรลึกซึ้งในธรรมมะนักหรอกจุ้ๆ..ผมมีวัคซีนทำให้ผมข้มแข็งต่างหาก5555อยากรู้ม่ะว่าชื่ออะไรบ้าง1..วัคซีนแห่งกาลเวลา..ที่เพราะบ่มทำใหผมได้เข้มแข็งทั้งกายและใจ..2..วัคซีนแห่งความรักที่แม่ได้มอบให้ผมโดยที่ผมไม่รู้สึกขาดอะไรเลย..3..วัคซีนแห่งธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าชี้นำทางแสงสว่างมาสู่ใจของแม่และเผื่อแผ่มาสู่ผม...และผมก้อคิดว่าในยามที่เราเจอปัญหาเจอขวากหนามต่างๆแสงสว่างนี้จะนำพาเราผ่านพ้นไปได้ด้วยดี(วันแม่เผื่อแม่จะอ่านเจออิอิ)..ลาแล้วคร๊าบ..เฮ้อ?จะมีใครเข้าจัยที่เราเล่ามั้ย??????

เราเข้าใจค่ะ คุณเด็ก ม2นครปฐม
ดีใจแทนคุณแม่คุณที่มีคุณลูกน่ารักๆ อยู่เป็นเพื่อนข้างๆ แบบนี้

You are her friend in deed, coz you're her friend in need...

So touching ka :)

มาอ่านบล๊อกนี้ด้วยไม่ได้ตั้งใจ

แต่อ่านแล้วกลับผ่านไปไม่ได้

แอดไว้แล้วค่ะ ว่าง ๆ จะมาเยี่ยมอีกนะคะ อย่าหยุดเขียน..

อ่านแล้วนึกถึงว่าถ้าตัวเองจะต้องเป็นแก้วน้ำที่ไม่ต้องคอยเติมน้ำแต่มีน้ำอยู่เต็มแก้วตลอดเวลาเปรียบเป็นความสุขที่ไม่ต้องแต่งเติมแต่มีความสุขที่เยมล้นตลอดเวลาดีจริงๆขอบคุณสำหรับบทความนี้ค่ะ