ขอบคุณค่ะ ขออนุญาตส่งไปให้เพื่อนอ่านนะคะ

ขอบคุณค่ะพี่เอ็ด ^^

อ่านแล้วสบายใจจัง (รู้ว่าสบายใจค่ะ)^_^

เหมือนจะง่าย แต่ทำยากชะมัด โดยเฉพาะใจ...

ถ้ามีคนถามมาทางหลังมือ..
น่ากลัวว่าอาการปวดจากผ่าตัดฟันคุด จะหายเป็นปลิดทิ้งนะคะพี่ ฮ่าๆๆ :p


"นกกับฟ้า ปลากับน้ำ มนุษย์กับธรรมะ" หัวข้อวันนี้น่าสนใจดีจังค่ะ
และคำอธิบายในบล็อกก็อ่านง่าย เข้าใจง่ายเหมือนเดิม ^^

แต่ตอนนี้อ้อชักรู้สึกว่า..
ตัวเองเป็นนกที่ไม่รู้จักฟ้า ปลาไม่รู้จักน้ำมากขึ้นไงก็ไม่รู้ค่ะ ^^"


..ขอให้เจ้าของคำถามค้นพบทางออกของโจทย์ชีวิตได้นะคะ :)

สาธุ และ ขอบคุณสำหรับบล็อกดีๆ ในวันนี้ค่ะพี่เอ๊ด -/\\-

ชอบบล็อกของพี่วันนี้จัง >_<

คำแนะนำดีมากเลย มีสติคอยรู้ทุกข์ ก็จะรู้ธรรม มีธรรมะ แล้วจิตใจจะมีความสุขร่มเย็นโดยไม่ต้องพึ่งอะไร มีทุกข์มา ก็เห็นเป็นของธรรมดามาแล้วก็ไป มีสุขมาก็เห็นว่ามาแล้วก็ไปเหมือนกัน

ดีใจค่ะ
ที่เอาเรื่องนี้มาขึ้นบล็อกค่ะ ปลื้มจัง
คิดว่าคุณจะเบื่อและรำคาญซะอีก
ขอบคุณใครดีคะ ที่ทำให้โลกนี้มีคนอย่างคุณ

"อยากกลับไปวันที่ไม่รู้จักความรักจังค่ะ"
^-^
ขอบคุณนะคะ
คุณ aston

ขอบคุณที่ อัพบล็อกนะคะ

มีคู่มือให้เลือกมากมาย
แต่บางครั้งกลับรู้สึกว่า
ใช่ไม่ได้เลยสักอย่าง

เหมือนซ้อมมาเป็นอย่างดี
พอขึ้นเวทีจริงกลับแป้ก
..


จะเริ่มตรงไหนก่อนดีคะพี่เอ็ด?

อมิตตาพุทธครับ..คุณ Aston 27...
ขอบคุณ..คุณแป๋ว..สำหรับรูปประกอบดีๆที่มีอยู่ให้อยู่เสมอ

คุณคนโง่

ปัญหาในชีวิตคุณและอีกหลายคน ไม่ได้อยู่ตรงที่ "โง่" หรอกนะครับ เพราะบางเวลา ผมก็โง่เหมือนกัน

แต่ปัญหามันอยู่ที่เรายังรู้สึกว่ามี "คน" อยู่
คุณมีทุกข์ก็ดีแล้ว เพราะมันเป็นการเตือนตัวเองได้ว่า

..มนุษย์กับทุกข์เป็นของคู่กัน ตราบใดถ้ายังมีความยึดมั่นในกายในใจ ว่ากายนี้ใจนี้คือ "ตัวเรา" ก็จะยังมีคน สัตว์ สิ่งของ ของเรา ของเขา ของมัน ของฉัน ของเธอ

ตราบนั้นความทุกข์ก็จะเป็น "ทุกข์ของเรา" ไปเรื่อยๆ
ไม่ทุกข์เพราะภรรยาสามี ก็ทุกข์เพราะคนอื่น เรื่องอื่นได้อีก

แต่ที่เราอาจจะรู้สึกว่าดีกรีความทุกข์มันไม่เท่ากัน ก็เพราะความยึดมั่นถือมั่นในคนอื่น เรื่องอื่น มันไม่หนักแน่น ไม่แน่นแฟ้นเท่าสามีภรรยาไงครับ

azamiya ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ก็เริ่มตรงปัจจุบันที่ "อยากรู้" และ "สงสัย" ก่อนสิครับ

ใช้ไม่ได้ รู้ว่าใช้ไม่ได้ ฟุ้งซ่านรู้ว่าฟุ้งซ่าน

จำบล็อกเรื่อง "หน้าที่ของชาวนา" ได้ไหม
ชาวนามีหน้าที่สร้างเหตุและปัจจัย ที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตของต้นข้าว

ไม่ได้มีหน้าที่ไปสั่งไปบังคับต้นข้าวให้โต
ฉันใดฉันนั้น เราไม่จำเป็น และไม่ควรเชื่อว่า จะเริ่มปฏิบัติธรรมด้วยการบังคับตัวเอง บังคับจิตให้นิ่ง ให้ดี ให้สงบก่อนเท่านั้น

เพราะนั่นก็เป็นการแสดงการ "รักในตัวเรา" และปฏิเสธความจริงอย่างหนึ่ง

ปฏฺิเสธความจริง ก็คือปฏฺิเสธธรรมะ
เราจะเรียนธรรมะ แต่ปฏิเสธธรรมะ จะดีเหรอ

วันไหนจิตไม่ดี รู้ว่าไม่ดี อันนั้นภาวนาเสร็จแล้วครั้งนึงนะครับ อยากดี รู้ว่าอยาก ไม่พอใจที่จิตไม่ดี รู้ว่าไม่พอใจ

วิปัสสนาทำแบบนี้นะ แต่ถ้าจะทำสมถะให้จิตสงบ จิตดี จิตนิ่ง จิตมีกำลัง ก็ไม่ผิด แต่ให้รู้ตัวว่านี่ทำสมถะอยู่ อย่าไปเข้าใจว่ามันคือวิปัสสนา

เท่านี้เองครับ

สวัสดีค่ะ..คุณaston
แวะเข้ามาทักทายจากการที่follow ผ่านทวิตเตอร์ เลยได้อ่านอะไรดีๆในวันที่อยากได้กำลังใจอยู่พอดี เพื่อให้สามารถตามดูอารมณ์ที่กำลังดิ่งลงเหวอีกครั้ง แต่ยังดีที่มีธรรมะเป็นที่พึ่ง
ยังรู้สึกว่าตัวเองยังโชคดีที่เจอหลวงพ่อ,บ้านอารีย์,คุณดังตฤนและคุณaston
ยังเป็นนกที่อยู่บนฟ้าแต่ไม่เคยเจอฟ้าอยู่ค่ะ แต่ก็ไม่ท้อนะคะ จะพยายามเป็นนกที่รู้ต้วว่าจริง ๆ แล้วฟ้าอยู่รอบตัวเราให้ได้...
มีความสุขที่ได้อ่านบล็อกก็ให้รู้ว่ามีความสุข(ใช่ไหมคะคุณaston ^_^'')

^^ อนุโมทนาคะพี่ aston

ช่วยเพิ่มสำนวน "เยอะแยะตาแป๊ะไม่ขายวันนี้ เซ็ง" ได้เปล่าค่ะ

อ่านบล๊อกวันนี้แล้วอมยิ้ม ขำๆ กับสำนวนคุณ Aston ค่ะ

ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่มีทุกข์นะคะ มีค่า แต่อ่านแล้วอารมณ์มันเปลี่ยน เลยหัวเราะก๊ากเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับบล๊อกดีๆ เช่นเคยค่ะ

เยอะแยะตาแป๊ะไก่

แต่ก่อนคนไทยกินแต่ผักกินแต่ปลา ตามสำนวนกับข้าวกับปลา กินข้าวกินปลา ส่วนสำนวนที่เกี่ยวกับไก่ไม่ค่อยเกี่ยวกะของกินเท่าไหร่ (เช่น หมูหมากาไก่ ไก่เขี่ย เจ้าชู้ไก่แจ้) เราเริ่มมากินกันตอนที่วัฒนธรรมของคนจีนเริ่มเข้ามาบ้านเรา คนจีนไหว้เป็ดไหว้ไก่ ใครมีเป็ดไก่ไหว้ถือว่ามีฐานะ มีอันจะกิน เป็ดไก่เลยมีบทบาทในวงสำรับกับข้าวไทยมากขึ้น<< อันนี้เคยอ่านนานมาแล้ว ตกหล่นต้องขออภัย

ที่มาของสำนวนเลยคาดเดาได้ว่าคนขายไก่ยุคแรกเริ่มก็น่าจะเป็นตาแป๊ะ ไม่ใช่ตาสีตาสาแหงมๆ แต่จะบอกว่าเยอะแยะเหมือนไก่ของตาแป๊ะขายไก่มันคงจะยาวไป เอวังก็เลยหดเหลือแค่นี้แล

วันก่อนเพื่อนมาเล่าให้ฟังเกี่ยวกะเคสนี้พอดี น่าลองส่งไปให้อ่าน ไม่รู้จะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน แต่วันนึงหากเค้าหมดที่พึ่งแล้ว บทความที่พี่เขียนอาจจะช่วยเค้าได้ไม่มากก็น้อยค่ะ

ชอบ blog วันนี้เหมือนกันค่ะ (ชอบรู้ว่าชอบ)
อ่านแล้วสบายใจขึ้น (รู้ว่าสบายใจ)

ตอนนี้ก่อนนอน อ่านธนาคารความสุข สาขา2 อยู่ค่า มีหลายๆ blog ที่ได้อะไรๆที่ลืมไปกลับมาในปัจจุบันอีกครั้ง

อนุโมทนากับความตั้งใจของพี่นะคะ

ปล.จะไปแจกลายเซ็นต์ที่ไหน มะไหร่ อย่าลืมบอกข่าวด้วยนะค้า ^^

"เพราะเราเป็นมนุษย์ที่อยู่กับสิ่งที่แสดงธรรมะอย่างอุดมสมบูรณ์ที่สุดตลอดเวลา"
ถ้อยคำสวยงามมากค่ะ *0*

ได้อ่านเรื่องของคุณทั้งสองแล้ว.. ทำให้มองเรื่องของตัวเองค่ะ หลายครั้งหลายหนที่ชีวิตของเราขึ้นๆ ลงๆ พอเราเห็นมันผ่านไปเรื่อยๆ เรากลับรู้สึกมีึความสุขขึ้นได้เอง น่าจะเป็นเพราะทุกๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วก็ผ่านไป ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ผ่านไปเลย จะยื้อให้ไม่ผ่าน ก็ยื้อไม่ได้ด้วยนะเออ

กับเรื่องบางเรื่องที่ตอนโน้น เราทุ๊กข์ทุกข์เศร๊าเศร้า พอมาถึงเวลานี้ โอ.. มันผ่านไปซะเฉยๆ เลยแฮะ ผ่านไปได้แบบที่เราไม่ต้องทำอะไรมากมายเลย แค่เราดูมันผ่านไปเท่านั้นเอง .. แล้วที่น่าแปลก(หรือเปล่า?) คือเมื่อเรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ความแช่มชื่นก็กลับเข้ามาได้เอง หลายๆ ครั้งที่รู้สึกดีใจกับวันนี้ ดีใจที่ผ่านมาได้ แล้วก็ดีใจที่เราได้หายใจอยู่ทุกๆ วันนี้อย่างมีสติมากขึ้น

เป็นกำลังใจให้คุณทั้งคู่ด้วยนะคะ อ่านบล็อกวันนี้แล้วรู้สึกอุ่นใจดีค่ะ เหมือนเรากำลังอยู่ในชั้นเรียนเดียวกัน แล้วทุกๆ คนก็เรียนรู้ไปพร้อมๆ กัน :)

ชอบวิธีคิดของคุณ Aston และการนำมาเขียนให้คนอ่านเข้าใจได้ง่ายๆ อ่านแล้วสบายใจและมีกำลังใจดีขึ้น ..แต่ที่อยากจะถามคือตอนที่อ่าน blog ก็คิดว่าปล่อยวางได้ หายทุกข์ แต่พอเวลาผ่านไป มีเรื่องมากระทบใจ อารมณ์ก็พุ่งปรี๊ด ตามไปด้วย อย่างนี้ถือว่าสอบตก ใช่ไหมคะ แต่ยังไงก็จะเข้ามาอ่านบ่อยๆ และมีสติรู้ตัวให้เร็วขึ้นค่ะ

สาธุค่ะ

ปล. รูปสวยมากค่ะ

เรียน คุณ NOI
ดิฉันก็สอบตกเหมือนกันค่ะ แต่หลวงพ่อท่านบอกว่าให้รู้เท่านั้น รู้ไปบ่อยๆ เมื่อรู้บ่อยขึ้น บ่อยขึ้นมันคงไม่มีปรี๊ดให้แตกแล้ว เอาใจช่วยคุณ ( และตัวเองด้วย )นะคะ

...แวะมาเก็บเกี่ยวความรู้ค่ะ รูปประกอบก้อสวย..เนื้อหาก้อดี ขออนุญาติแอดบล็อกไว้ด้วยนะคะ...

ย้อนกลับไปอ่านมาแล้วล่ะค่ะพี่เอ็ด
ขอบคุณค่ะ

อนุโมทนาด้วยนะครับสำหรับบุญกุศลที่จะพึงบังเกิด
แวะมาเก็บอะไรดีๆ ไว้เป็นฐานข้อมูลในการใช้ชีวิตครับ
ขอบคุณคุณAstonสำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ

พี่แอสตั้นคะ....

ขอโหวดเรื่องนี้ไว้ใน "ธนาคารความสุข สาขา 3" นะพี่นะ ช๊อบ...ชอบ ^^

บางครั้งเรื่องบางเรื่องสำหรับบางคนอาจเป็นแค่เรื่องเล็ก...แต่กับบางคนอาจจะเป็นเรื่องใหญ่มาก ๆ เลยนะคะ ....ยังไงชีวิตเราคงต้องมีเจอทุกข์และสุขอยู่ร่ำไป...ขอให้ใจมีพลังสู้ต่อไปนะคะ ...

เราก็เจอเรื่องหนัก ๆ หลาย ๆ เรื่องยังผ่านมาได้เลย...แม้บางครั้งการผ่านเรื่องต่าง ๆ เหล่านั้นมาร่างกายและจิตใจเราจะบอบช้ำมากเหลือเกิน..แต่ทุกอย่างเวลา..และใจจะช่วยกันรักษาบาดแผลให้เลือนหาย...แม้จะมีแผลเป็นบ้างเราก็คงต้องยอมรับและเก็บมันไว้เป็นบทเรียน...

ก่อนที่จะรักคนอื่นรักตัวเองให้มาก ๆ นะคะ

จิงค่ะ เรื่องเล็กสำหรับบางคนกลับเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเราเสมอ ตอนนี้กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ต้องจากบ้านจากทุกคนไป รู้ว่ากำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง ก้อเลยคิดว่าจะพกหนังสือ "ธนาคารแห่งความสุข" ไปทั้ง 2 เล่มเลย เผื่อเวลาไกลบ้าน ฟุ้งซ่านขึ้นมาจะได้คิดได้ ^^

ป.ล. คิดว่า มันน่าจะย่อมาจาก "ตาแป๊ะขายไก่" ป่ะคะ อิอิ