ก่อนอื่น....
อ่านบล็อควันนี้แล้วตกใจ + สะดุดใจเลยค่ะพี่เอ็ด
เพราะเพิ่งมี Sucidal Idea อยู่แหม็บๆ ...ขาดสติอีกแล้ว
แปลกนะคะ ทั้งที่หนูไปฝึกงานก็ได้เห็นชีวิตคนมากมาย ได้ฟังธรรมะจนเคยมีสติขึ้นมาหลายครั้ง แต่วันดีคืนดีก็มีความคิดนี้ลอยขึ้นมาอยู่ในหัวอีกรอบและคิดจะทำจริงขึ้นเรื่อยๆ น่ากลัวใจตัวเองนะคะ เวลาขาดสติเราทำอะไรได้ไม่คิดจริงๆ

หนูอ่านบล็อคพี่เอ็ดวันนี้ทำให้นึกถึงคำพูดของอาจารย์หมอท่านนึงยังไงไม่ทราบ ที่ว่าปัญหาก็อยู่ของมัน แต่เราไปปรุงแต่งปัญหาเพิ่ม ทำให้เรารู้สึกว่ามันใหญ่โตนั่นแหละค่ะ เรากำลังหลงไปกับสิ่งที่เราคิดว่ามันแย่ เหมือนกับเราหลงเข้าไปอยู่ในโรงหนัง แล้วไม่รู้ว่ามันเป็นโรงหนัง เราก็วิ่งหาทางออกไปเรื่อยๆ น่ะค่ะ

...พิมพ์เองงงเอง - -" แต่พอเข้าใจบล็อควันนี้อยู่บ้าง ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อคค่ะ

อนุโมทนาด้วยค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

... วันนี้ เพิ่งฟังธรรมะเกี่ยวกับ คนที่ปล่อยให้อกุศลครอบงำจิต ทำให้ทุกข์ตามมา สำหรับคนที่หลงในกุศล พอเกิดดี มาสวย รวย เก่ง ^^ : ความสุขก็ดีแต่เป็นสิ่งยั่วยวน ถ้าสติปัญญาไม่ทัน ทำชั่วได้ง่าย .... เหมือนดาบสองคม

พออ่าน blog วันนี้ของคุณaston ยิ่งเห็นตามพระพุทธเจ้าและที่ครูบาอาจารย์สอนไว้เลยค่ะ

น้ำมันแพง .....
ก็ถ้ามันแพงก็ใช้น้อย ๆ ลงมาหน่อย
ขี่แมงกะไซด์ไปทำงาน
ขี่จักรยานไปตักบาตร และซื้อกับข้าว
ก็ประหยัดไปได้เยอะเลย
(พอดีว่าอยู่บ้านนอกน่ะค่ะเลยทำได้)

ข้าวสารแพง.....
ก็กินแค่พอดี ๆ อย่าให้เหลือทิ้งขว้าง

.....................

เมื่อก่อนเงินเดือนรับเต็ม ๆ เดือนละหมื่น
ไม่พอกิน ไม่พอเที่ยว เป็นทุกข์
แต่ตอนนี้เงินเดือนเหลือรับแค่สองพันกว่าบาท/เดือน
เพราะต้องส่งค่าบ้าน (กู้เงินปลูกบ้านได้ 2 ปี)
แต่อยู่ได้ แบบไม่ทุกข์ด้วยค่ะ
แถมยังแบ่งเงินไปทำบุญ ทำทานได้ด้วย

แค่ลดความอยากกกกกกกกก... ลงบ้าง
ทุกข์ก็น้อยลงไปตามสัดส่วนของความอยากที่ลดลงไปนั่นเอง

จริงมั้ยเพ่!

ขอเพิ่มเติมนิดนะคะ

ที่ว่าเงินเดือนเหลือรับเดือนละสองพันกว่าบาทน่ะค่ะ
แต่ที่อยู่ได้เพราะทำกับข้าวทานเอง เอามาทานที่ทำงานด้วย
แต่ก็แปลกนะคะ มักจะได้เงินอย่างอื่นมาเรื่อย ๆ ค่ะ (ตั้งแต่ เริ่มตักบาตรทุกเช้าสักพัก)
เช่น ขายผลไม้ที่บ้านได้ 100-200 บาท ก็พอซื้อกับข้าว (เวลาที่ไม่มีเงิน มักจะมีกล้วย หรือขนุน หรืออะไรที่มันจะขายได้ในตอนนั้นพอดี)
อยู่ดี ๆ มีคนมาขอเช่าบ้านหลังเก่า ก็ได้อีกเดือนละ 1,000 บาท

ก็เลยอยู่ได้แบบไม่ทุกข์น่ะค่ะ
(เดี๋ยวใครมาอ่านแล้วจะหาว่าเราเว่อร์หรือป่าว
เงินเดือนเหลือแค่นี้อยู่ได้ไง)

ตอนนี้ถ้าเรียกแปะจะโกรธมั๊ยคะ

อิอิ

ไปอยู่วัดมาช่วงวันวิสาขบูชา

ดูกายบ้างใจบ้างไปเรื่อยๆ

มีความสุขรินๆ อยู่เลย

(เหมือนไป charge battery)

เอาบุญมาฝากนะคะ

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไงค่ะ คิดถึงเรื่องความตายบ่อยๆ แล้วก็ชอบแอบสังเกตุผู้คนรอบๆตัว เห็นอาการของคนที่ฝันทั้งๆที่ลืมตา แปลกๆดี ตัวเราเองก็คงไม่ต่างกับเค้าซักเท่าไหร่ มันขำปนรันทดชอบกล

เริ่มเห็นแล้วค่ะว่า ได้ปล่อยตัวเองไปตามกระแสกิเลส กระแสความคิดและอารมณ์อย่างมากมาย แถมวันดีคืนดี ก็วักน้ำเข้าเรืออีก

วันวิสาขบูชาไปเวียนเทียนมา พระท่านก็ให้ข้อคิดมาว่าให้ฝึกตน ฝึกตน ฝึกตน ให้มีปัญญา และไม่ประมาทค่ะ
ก็ได้กำลังใจมาเรียบร้อยแล้ว ช่วงนี้ต้องฝึกว่ายน้ำบ่อยๆหน่อย ก่อนแรงหมด

สาธุและอนุโมทนานะคะพี่ กับบทความดีๆในบล็อกนี้

ARIT เฮ่ยยย.. ขนาดนั้นเชียว

ไม่เอาน่อ รู้สึกตัวไว้บ่อยๆเน้อ
มีอะไรอึดอัด ก็รู้จิตรู้ใจไว้ แต่อย่าไหลไปตามความคิด

รู้ทันการคิด กับรู้ในเรื่องที่คิด มันไม่เหมือนกันน่อ

ถ้ามันทุกข์มากๆ จะไหลไป ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าไว้
แล้วท่องไว้ว่า "แล้วมันจะผ่านไป"

อันนี้จำหลวงพ่อมาบอกอีกทีนะ

Superfunkycalifragisexy สาธุค้าบ

Geerorogunso ขอบคุณ และสาธุค้าบ

begin จริงด้วยเพ่!

เจ๊แว้ ไม่โกรธเลยครับ อากงก็มีคนเคยเรียกมาแล้ว

แต่ถ้าเรียกผมอาแปะ ผมจะเรียกคุณว่า อาเหล่าอึ้ม นะ เอาป่าว


vera มีสุขแล้วคอยรู้อยู่นี่ดีนะครับ
ส่วนมากเวลาทุกข์จะขยันดู เวลาสุขจะเผลอเพลิน

อนุโมทนานะครับ

ต้นอ้อ -^_^- เคยบอกแล้วไง ว่าเธอน่ะพวกฟุ้งซ่าน

คิดเรื่องความตาย ถึงจะเป็นมรณานุสสติ แต่เป็นสมถะ นะ ต้นอ้อ ต้องรู้ตัวนะ

อย่าไหลไปมากล่ะ

ดีจัง ที่อาแปะ เอ๊ย!คุณแอสตัน อัพเดตบล็อก

สองวันก่อน ตื่นนอนมา แหม!วันนี้ดีจัง
แต่ยังไม่ทันข้ามวัน แค่บ่ายๆความทุกข์ก็มาแบบจู่โจม
ถึงกับอึ้ง แต่ก็ยังรวบรวมสติกับสิ่งที่ทำอยู่ขณะนั้นได้

ขอบคุณนะคะสำหรับสิ่งที่เคยบอก
ว่าเรารู้ทุกข์อย่างไม่เป็นกลาง อยากให้มันหายเร็วๆ
คราวนี้ก็เลย โอเค ไม่หายก็ไม่หาย
ดูไปเรื่อยๆก็ได้

วันนี้อะไรๆเริ่มเบาลง
ความจริงสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็ยังเท่าเดิม
แต่ความรู้สึกของเราต่างหากที่รู้ว่า
มันเกิดขึ้นแล้วก็จบลงแล้ว สำหรับความทุกข์เมื่อสองวันก่อน
ไม่ต้องแบกมันข้ามวันข้ามคืนอีก
(แต่จริงๆคือ มันตามมาข้ามคืนด้วย)

ผมก็ทุกข์เพราะตั้งใจปฎิบัติรู้กายรู้ใจมากไปจนเผลอเพ่งเอาบ่อยๆ
ก็ต้องตั้งต้นนับหนึ่งใหม่เป็นประจำ

ท่านพี่เขียนได้ดีดังเดิม อ่านง่ายเข้าใจง่ายแต่ได้สาระมาก
อนุโมธนาสาธุด้วยครับ

คร๊าบพ้ม..

ขอบคุณค่ะพี่เอ๊ด

ทุกข์ - ตอนนี้ไม่อยากไปหอเพราะกลัวอยู่ไม่ได้

ปัจจุบัน - กำลังโพสต์รีพลาย และกำลังจะไปเก็บกระเป๋าแล้ววว

เรือ - สงสัยคงต้องไปรถแม่ล่ะค่ะ งานนี้

เชือก - ขอหมายถึงการเรียนล่ะค่ะ เรียนจบเมื่อไหร่ก้อเหมือนกับการตัดเชือกขาด 555+ แถไปได้

ชูชีพ - มีไว้สักตัวละกัน เผื่อวันไหนเกิดพลาดขึ้นมา

สติ - อันนี้ต้องมีเลยยยยย แต่วันไปถึงหอ สงสัยคงเหงาจนไม่มีสติ

แหะๆๆ ที่กล่าวมาไม่มีสาระอะไรหรอกค่ะ

เขียนแถๆไปเรื่อยๆ

ความจิงก้อคือ...

เข้ามาลาพี่เอ๊ดเฉยๆ อิอิ

วันจันทร์นี้นู๋จาไปหอแล้วน๊า

แล้วนู๋จาเข้ามาเม้นเรื่อยๆนะคะ

..

รู้ตัว ก็เลยความพอดีมาแล้ว
จะทำอย่างไรต่อละคะ

..
..

ตอนเด็ก ๆ โดนล้อว่า ไอ้สวย
อยากโกรธจะตาย ทำไม๊ .. ไม่เคยโกรธเลยก็ไม่รู้
(ฮี่ ๆ ล้อเล่นน่ะค่ะน้า

)


ต่อไปต้องสุขสันต์วันน้ำมันขึ้นราคาทุกวันแน่นแน่
เพราะขึ้นทุกวันมะมีหยุดเลย -_-'

อนุโมทนากับblogดีๆ ค่ะ คุณ astonเหมือนมีเข็มคอยสะกิดใจตลอดเลยนะคะ ไม่ได้สะกิดแล้วเจ็บนะคะ แต่สะกิดแล้วรู้สึกตัวค่ะ

จริงค่ะ ถ้าไม่เริ่มฝึกสติตั้งแต่วันนี้ จะไปเริ่มตอนจวนตัว แล้วจะทันหล่ะหรือ

ส่วนตัว ภาวนาไป เผลอไปเยอะ รู้ตัวบ่อยขึ้น แล้วก็เผลอไปแยะ แล้วก็รู้ตัวเยอะขึ้น สัดส่วนไม่เท่ากันหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ท้อ และไม่ถอยค่ะ สู้ตายค่ะ คงรู้นะคะว่าอันไหนนำโด่ง แหะ แหะ

ในเมื่อวนเวียนอยู่ในเส้นทางทุกข์ จะไม่แวะเอาอุปกรณ์ที่ คุณaston แนะนำติดตัวไปหน่อยเหรอค่ะ

ไม่ได้เป็นสมาชิกของเวปblogนี้ แต่ถ้าใครมีเวลา แวะไปดู blog ได้นะคะ
//daisyntulip.spaces.live.com

ปล. มีพูดเฉพาะเจาะจงถึงคุณ aston และ ทุกคนในเวปแสงดาวส่องทางในblogนึง ทุกวันนี้ยังระลึกถึงแสงสว่างที่สาดส่องอยู่ในใจให้รู้ว่าทุกข์นั้นมีไว้ให้รู้ ไม่ได้มีไว้ให้อยากสละซะหน่อย ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

คุณ aston27 ยินดีที่ยังไม่ลืมกันค่ะ
หนิงกับลูกสบายดีตามอัตภาพค่ะ

น้องนับ 4 ขวบแล้วค่ะ เข้า ร.ร.อ.2 แล้ว



--------

ขอบคุณนะคะ ที่ยังคงเขียนเรื่องดี-ดี ให้อ่านเสมอ..หนิงห่าง BLOG ไปช่วงหลัง ๆ
ก็วนเวียนมาหาคุณ aston27 บ้าง แต่ไม่ได้ลงชื่อ...คงจะไม่ว่านะคะ ที่บางทีก็หยิบความคิดดีดี เอาไปเล่าสู่คุณผู้ฟังบ้าง

ไม่รู้จะบาปหรือเปล่าคุณเอ๊ด...

เวลาพี่อ่านข่าวว่า คนอยากฆ่าตัวตาย

พี่อยากให้เขาสมใจจริงๆเลย...

ช่วงนี้ไม่รู้ว่าดวงตกหรือเปล่า มีแต่เรื่องทุกข์ๆเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน

เมื่อคืนขณะที่กำลังกลุ้มๆเครียดๆ เปิดเพลง Always look on the bright side of life ได้ยินช่วงท้ายที่ร้องว่า You come with nothing and you go with nothing! What do you lose... ฟังแล้วดีขึ้นแฮะ

แต่อย่างที่พี่เอ๊ดพูดนะครับ ถ้ามีสติแล้ว ทุกข์จะหายไปกว่าครึ่งจริงๆ

ปล.คืนนี้มีจัดรายการอีกไหมครับ

หวัดดีค่ะ
พักหลัง ๆ มา มินไม่ค่อยได้เม๊นท์ อ่ะค่ะ
แต่ก้อตามอ่านทุกเรื่อง
แล้วก้อสรุปได้ว่า จริง ๆค่ะ แบบนี้จริง ๆ

รู้สึกว่า
การรอคอยให้คุณแอสตั้นอัพบล็อก
มันก็เป็นทุกข์!!!!

คิคิคิ

ขอบคุณมากนะคะพี่เอ็ด

ตอนนี้ก็ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ ยังหลงไปคิดบ่อยๆ
ยิ่งพยายามรู้ ยิ่งไม่รู้ไปใหญ่เลย - -"

arit อย่าพยายามสิ

พยายามเมื่อไหร่ ให้รู้ลงปัจจุบัน ว่ากำลังพยายามอยู่

นั่นแหละ จะรู้สึกตัวได้จริง

ความพยายาม เป็นการหลงอย่างนึง
คือไปทำด้วยความอยากรู้

เพราะอยาก เลยพยายาม ยิ่งพยายาม ก็จะยิ่งไม่รู้ เพราะความอยากมันบดบังจิตไว้

แค่รู้ลงปัจจุบัน ไม่ต้องพยายาม รู้เล่นๆนะครับ
แต่ขยันรู้สึกตัวบ่อยๆ