630204 ประชานิยมมีมาตั้งนานแล้ว by พรรณี เกษกมล

การดูแลคนแก่ให้อยู่ดีกินดีเป็นภาระหนักของบางรัฐบาล ไม่ว่าคนนั้นเคยจ่ายภาษีให้รัฐหรือไม่ จะดูดีมีคุณธรรม ไม่ทอดทิ้งผู้ด้อยโอกาส โดยเฉพาะผู้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ โดยจ่ายเงินสวัสดิการแห่งรัฐ เข้าบัญชีเป็นรายเดือน

คนแก่บางคนไม่มีปัญญาไปธนาคาร ทำธุรกรรม บางคนนอนติดเตียง บางคนเดินทางไปเบิกเงินไม่ได้ ไกลเกิน ลำบาก บางคนจำต้องใช้ลูกหลานหรือคนรู้จัก ถ้าไปเจอลูกหลานที่เบียดบังอีก ซวยเลย ขอบอก คงไม่รู้จะทำเช่นไร ที่จะให้ถึงมือเต็มเม็ดเต็มหน่วย ที่ไม่ได้มากเกินในแต่ละเดือน

บางคนมีฐานะการเงินดีมากถึงขั้นร่ำรวย แต่เหมารวมว่าคือผู้สูงอายุ จึงได้รับเศษเงินนี้ด้วย ส่วนคนแก่ที่ยากจนมาก ไม่มีลูกหลานมาเหลียวแล เงินที่ได้นั้นแทบจะไม่พอให้อิ่มหนำ

มันยากตรงที่จะทำอย่างไรให้เกิดความพอดี คนรวยไม่ต้องรับ คนจนได้มากพอ

ส่วนข้าราชการบำนาญหมดสิทธิ์ตั้งแต่แรก ทั้งที่อาจจนกว่าคนแก่ที่มีฐานะ แต่ไม่เคยรับราชการ ทำงานอิสระ บอกแล้วว่ามันยากตรงที่จะจำแนกให้ได้ และช่วยได้ตรงกับจุดที่ควรช่วย

เมื่อหมิงไท่จู่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ ด้วยความที่เป็นคนจนมากในอดีต รู้ดีว่าครอบครัวนั้นอัตคัดขัดสน แทบไม่มีกินนั้น มันรันทดแสนสาหัสเพียงใด จึงจัดการช่วยเหลือคนจนเป็นอันดับแรก และช่วยคนแก่ให้ได้เงินทองอาหารมากพอยังชีพ

ผู้เฒ่าผู้แก่ได้รับการดูแลอย่างดี หมู่บ้านที่มีคนแก่อายุเกิน 80 ปี จะให้จัดงานเฉลิมฉลอง และได้แจกข้าวของเครื่องใช้ เพื่อไม่ให้คนในหมู่บ้านคิดว่าคนแก่เป็นภาระ แต่กลับเป็นสิ่งเชิดหน้าชูตา ได้รับการเหลียวแลจากรัฐ

คนที่อายุ 80 ปีขึ้นไป จะได้รับแจกข้าวเดือนละ 5 โต่ว เนื้อสัตว์ 5 จิน เหล้า 3 โต่ว คนที่อายุ 90 ปีขึ้นไป แจกเพิ่มผ้าไหมและม้าให้หนึ่งตัว ฝ้าย 10 จิน การทำงานเพียงแค่เดินด้วยเท้าไปถึง ดังนั้นจึงให้เหล้า เนื้อสัตว์ ฝ้ายและผ้าไหม

คงจำได้ว่า พ่อของหมิงไท่จู่ฮ่องเต้ แค่เจอผ้าแพรแดงดีใจมากมาย ทึกทักว่าลูกที่จะเกิดต้องเป็นคนมีบุญ แล้วนี่ฮ่องเต้แจกผ้าไหมให้คนแก่ มิเป็นที่โจษขานใหญ่หรือ คงได้กล่าวชื่นชมฮ่องเต้ มิหยุดหย่อนขาดปากเป็นแน่

เมื่อหมิงไท่จู่ฮ่องเต้เป็นเด็ก ผ้าแพรคงเป็นผ้าต้องห้ามสำหรับชาวนา ส่วนพ่อค้าสามารถใส่ผ้าไหมและผ้าถักทอได้เพียง 2 อย่าง เมื่อหมิงไท่จู่ฮ่องเต้ออกกฎให้ชาวบ้านมีโอกาสสวมใส่ผ้าไหม ผ้าทอด้าย ผ้าถักไหม ผ้าถักทอได้ คงเป็นจุดเปลี่ยนของสังคมมากทีเดียว