Progression กับ สิ่งที่ทำได้


วอร์ดศัลยศาสตร์เป็นวอร์ดสุดท้ายของปี 4 สำหรับฉัน เมื่อมาถึงจุดนี้ของปี ฉันสร้างความกล้าให้กับตัวเองในการเดินเข้าหาคนไข้ทุกๆวันได้แล้ว แม้ว่าหลายครั้ง จะต้องกลับมานั่งทบทวนว่าควรเขียนอะไรลงไปให้เป็น progress note (บันทึกความก้าวหน้า) ที่ดีประจำวัน

ความไม่รู้เป็นปัจจัยที่สำคัญที่ทำให้การเข้าหาผู้ป่วยเป็นไปด้วยความยากลำบาก..ทางใจ ฉันรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย ถ้าเราให้ข้อมูลที่จำเป็นแก่ผู้ป่วยไม่ได้ บางครั้งการเข้าไปพูดคุยของฉันดูจะสร้างความรำคาญ หรือลำบากใจแก่ผู้ป่วยมากกว่า

และแล้วในวันหนึ่งของช่วงอาทิตย์ที่แสนยุ่งและเหน็ดเหนื่อย คุณป้าเบาหวานจากศัลยศาสตร์หลอดเลือดท่านหนึ่งที่ฉันรับดูแลอยู่ ได้มอบความทรงจำที่เป็นกำลังใจสำคัญให้กับฉัน ความทรงจำจากเหตุการณ์เล็กๆที่ฉันมั่นใจว่าไม่มีวันลืมลง

ในตอนนั้น ฉันมีคนไข้ที่รับดูแลอยู่ 3 คน ป้าเป็นคนที่อยู่กับฉันมานานที่สุด คุยเข้าใจยากที่สุด และฉันเองรู้เรื่องการรักษาของป้าน้อยที่สุด จริงๆแล้ว ป้ามีแผล amputate ส่วนนิ้วเท้าที่เกิดการติดเชื้อมาก่อนหน้านี้นานมาก และเป็นแผลที่ฉันไม่เคยได้เห็นเลย ทั้งนี้มาจากความบกพร่องของฉันเองที่ไม่สามารถมาให้ทันพี่ extern ทำแผลของป้าในช่วงเช้าได้

ทุกๆวันที่ฉันเข้าไปพูดคุยกับป้า ป้าจะบ่นเรื่องแผล อาการปวด และเล่าว่าตนเองอยากกลับบ้าน ฉันตอบอะไรไม่ได้มากนัก ถามจากพี่ๆก็บอกได้เพียงว่าจำเป็นต้องรักษาให้แผลหายติดเชื้อเสียก่อน จึงวางแผนเรื่องกลับบ้านได้ ทุกๆวันเมื่อฉันตอบกลับไปเช่นนี้ ดูเหมือนจะไม่ทำให้ป้าเข้าใจนัก ป้าอยากรู้ว่ามันสักกี่วัน นานสักเท่าไร คำถาม.. ที่ฉันลำบากใจทุกครั้งที่ได้ยิน

อย่างไรก็ตาม ฉันแวะไปพูดคุยกับป้าทุกวันเท่าที่ทำได้ ด้วยความรู้สึกเหมือนมาเยี่ยมคนรู้จักมากกว่าเป็นผู้ให้การรักษา ฟังดูน่ารักใช่ไหมคะ แต่ความจริงแล้วนั่นเป็นเพราะฉันไม่รู้ว่าควรทำตัวเป็นผู้ให้การรักษาที่ดีอย่างไรเป็นหลัก สิ่งที่ทำได้ขณะนั้น คือมาคุยกับป้าให้คลายกังวลในแต่ละวัน หายเหงาได้บ้าง

ย้อนมาดูในตอนนี้ ก็ดูเป็นสิ่งดีๆที่นศพ.สักคนจะทำให้กับผู้ป่วยของตนได้ แต่ฉันในยามนั้น กลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ รู้สึกเหมือนไม่ได้ดูแลป้าอย่างที่ควรทำ

เหตุการณ์วันนั้นเริ่มต้นไม่ต่างจากเกือบ 2 อาทิตย์ ที่ฉันและป้าได้รู้จักกันก่อนนัก ฉันถาม ป้าตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แผลของป้าฉันก็ยังไม่ได้เห็นเช่นเคย แต่เรื่องเล่าข้างล่างนี้ ฉันกลับมาบันทึกไว้ทันทีในคืนวันนั้น หลังจากที่ห่างหายจากการเขียนบันทึกประจำวันมานาน

“.. สุดท้าย ก็ตัดสินใจไปหาป้า... คุณป้า gen C (ศัลยศาสตร์หลอดเลือด) ที่คุยด้วยยากที่สุดเลย.. ก็เป็นหมอที่แย่มากอ่ะ ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับแผลป้าเอาเลย ต้องคอยให้ป้าเล่าแทน..

มาสะดุดใจตอนที่กำลังจะไป แล้วมีพยาบาลเอายามาให้ป้า ป้าบอกออกมาว่า “ขอบคุณ”

ฟังแล้วมันทำเอาใจแป่วพิกล ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องเด่นดีอะไรกว่าพยาบาลนะ อย่าเข้าใจผิด แต่รู้สึกไร้ค่า ไร้ความหมายอย่างแรง.. ไม่เข้าใจว่าเป็นนศพ.(อย่างชั้น) จะทำอะไรดีๆให้คนไข้รู้สึกดีบ้างไม่ได้หรือไง..
ก็คิดไปอย่างนั้นแหละ แต่ก็ปลงไปด้วย

สุดท้ายก็คุยกับป้าไปอีกพักนึง แล้วก็ขอตัวกลับ ตอนนั้นหละ ขณะที่เดินอ้อมม่านออกมา

ป้า บอกออกมาว่า “ขอบคุณมาก..แล้วอย่าลืมมาอีกหละ..”

ปลื้มใจ..เหมือนมีพลังบางอย่างเข้ามาทดแทนให้ความเหนื่อยล้ามันหายไปได้เป็น ปลิดทิ้ง นี่แหละมั้ง..“อะไร”บางอย่างที่ทำให้เรารักที่จะทำอาชีพที่สังคมเริ่มกังขาอย่างนี้ได้อีกต่อๆ ไป..

ฉันว่า.. " ฉันเริ่มเรียนรู้เสี้ยวหนึ่งของสิ่งที่หล่อเลี้ยงแพทย์ พยาบาล บุคคลากร(ทางสาธารณสุข).. ให้ทำงานได้ต่อไป แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็เป็นสุขได้.. ในขณะเดียวกัน”


บันทึกของฉันในคืนวันนั้นจบลงเพียงเท่านี้ ..

จวบจนทุกวันนี้ ความประทับใจที่ฝังอยู่ในความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ได้ให้กำลังใจแก่ฉันทุกครั้งที่เปิดอ่าน ยามใดที่อ่อนล้า เหนื่อยหนักจากหน้าที่และความรับผิดชอบในแต่ละวัน เมื่อได้อ่านข้อความที่บันทึกไว้ ความรู้สึกไร้ค่าที่มีอยู่ก็ดูเบาบางลงไป ยังมีบางสิ่งที่เราทำได้ แม้จะเป็นเพียงเรื่องราวเล็กๆ

ฉันหวังเหลือเกินว่า ต่อไปเมื่อฉันเติบโต และทำหลายสิ่งที่”ยิ่งใหญ่” เหมาะกับความเป็นแพทย์ได้มากขึ้น ฉันจะยังคงระลึกถึง”สิ่งเล็กน้อย”เหล่านี้ได้

ขอบคุณ Progress note; แผ่นกระดาษ และหน้าที่เล็กๆ ที่สอนบทเรียนนี้แก่ฉัน

Progress note ประจำปี

S: ตื่นดี roundทัน ตอนนี้ไม่ใช่แค่ดูแผลแล้ว แต่มาทำแผลกะเค้าด้วย

O: ร่างกายเริ่มออกอาการหย่อนยานเล็กน้อย ทั้งจากอดนอนและขาดออกกำลัง

A&P: โดยรวมแล้วถือว่าพัฒนาไปกว่าปีที่ผ่านมาบ้าง แต่ที่สำคัญต้องอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วย ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐสำหรับ (หมอ) ทุกคน



นศพ. ภัสรี พัฒนสุวรรณา ชั้นปีที่ 5 คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล