แยมโรลของคุณยาย

ย้อนหลังไปเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา ครั้งเมื่อผมเริ่มก้าวเข้ามาสัมผัสกับชีวิตทาง clinic ของนักศึกษาแพทย์ ในตอนนั้นจำได้ว่าหนุ่มน้อยตื่นเต้นอย่างมากกับการได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเขา เขาใส่ชุดเสื้อกาวน์ตัวใหม่เอี่ยมที่มีชื่อของเขาปักหลาอยู่บนหน้าอก เดินร่อนไปทั่ว เพื่ออวดเสื้อสามารถตัวใหม่ที่เขาพึ่งได้รับ และSteththoscope อาวุธคู่กายที่เขารอโอกาสจะได้ใช้มันมาตลอด และเมื่อชีวิตใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นหนุ่มน้อยต้องเผชิญกับสิ่งใหม่ ๆ มากมายไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานใหม่ สถานที่ทำงานใหม่ ผู้ป่วยที่มานอนโรงพยาบาลเพราะเจ็บป่วยจริง ๆ ไม่ใช่แค่พี่รปภ. หรือพี่แม่บ้านที่ปลอมตัวมาปวดท้อง มีประจำเดือนออกมาเป็นเม็ดสาคูตอนที่เขาสอบ OSCE เมื่อรวมกับความรู้ที่มีติดตัวมาอย่างกระท่อนกระแท่นแล้ว หนุ่มน้อยยิ่งคิดหนักว่าเขาจะสามารถดูแลคนไข้ของเขาได้เป็นอย่างดีหรือไม่

ตอนนั้นเขาจึงสัญญากับตัวเองว่าจะต้องเปลื่ยนแปลงตัวเองเป็นคนใหม่และทุ่มเท ดูแลคนไข้ของเขาอย่างสุดความสามารถให้สมกับเสื้อสามารถที่เขาใส่อยู่

ในทุก ๆ วันหน้าที่ของเขาคือ การรับคนไข้ใหม่ และติดตามอาการของคนไข้ในความรับผิดชอบว่าดีขึ้นหรือแย่ลงอย่างไรบ้าง ( Progress note ) หนุ่มน้อยมักจะใช้เวลาในการอยู่ข้างเตียงของคนไข้นานเป็นชั่วโมง ๆ เพื่อตรวจร่างกายและพูดคุยซักถามอาการและความเป็นอยู่ของคุณครูของเขา โดยที่ในช่วงแรกของการทำงานเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ต้องมาถามทุกวัน ในเรื่องนั้นเรื่องนี้ทำไปเพื่ออะไร และข้อมูลหรือการตรวจร่างกายเรื่องใดที่สำคัญที่สุด รู้แต่เพียงว่าในแต่ละวันต้องทำให้ดีที่สุด

จนวันหนึ่งเขาได้เจอกับคุณยายท่านหนึ่งเป็นคนจังหวัดสุพรรณบุรี อายุราว 80 ปี เข้ามารักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยโรคกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานหย่อนยาน ผมของคุณยายสีขาวโพลน ร่างกายดูซูบผอมจนเกือบจะนับกระดูกได้ทุกซี่ สวมใส่เสื้อคอกระเช้าสีขาวและผ้านุ่งสีส้มเก่า ๆ มีรอยขาดเหมือนผ่านการใช้งานมานาน พร้อมกับมีกลิ่นของดินโชยมาเมื่อมีลมพัดผ่านร่างของคุณยาย

แต่สิ่งที่ดูสะดุดตามากที่สุดของคุณยายก็คือ ใบหน้าที่มีร่องรอยของประสบการณ์มากมาย รอยยิ้มอันแสนอบอุ่น และเสียงเหน่ออันมีเอกลักษณ์ของคนสุพรรณบุรี และเสน่ห์เหล่านี้เองที่ทำให้เขารู้สึกถูกชะตากับคุณยาย ในแต่ละวันเขาใช้เวลาอยู่กับคุณยายท่านนี้มากเป็นพิเศษ รอบ ๆ ตัวของคุณยายจะมีลูกหลานรายล้อมอยู่ไม่ห่าง ทำให้เขารู้สึกอิจฉาคุณยายที่มีครอบครัวที่น่ารัก ถึงแม้ว่าจะไม่มีเงินทองมากมายแต่มีความสุขอย่างแท้จริง

จนเมื่อเวลาผ่านไป ก็ถึงเวลาที่คุณยายได้ออกจากโรงพยาบาล ในวันนั้นเขาเดินเข้าไปแสดงความยินดีพร้อมกับกล่าวคำอำลากับคุณยายและครอบครัว ขณะที่กำลังเดินหันหลังกลับออกมา ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “คุณหมอ”(เพื่อความสมจริงกรุณาอ่านด้วยสำเนียงของคนสุพรรณฯนะครับ) เขาหยุดพร้อมกับหันไปหาที่มาของเสียงนั้น และเขาก็ได้พบกับรอยยิ้มและใบหน้าอันแสนอบอุ่นที่คุ้นเคย

คุณยายยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ ยายเป็นคนบ้านนอกไม่มีตังค์ ” พร้อมกับยื่นขนมแยมโรลออกมาให้ชายหนุ่ม แล้วพูดว่า “ ยายให้คุณหมอเอาไปกินนะ ขอบใจที่ดูแลยายเป็นอย่างดีมาตลอด ” ชายหนุ่มรีบยื่นมือออกไปรับด้วยความเต็มใจ ดวงตาของเขาเริ่มพร่ามัวเนื่องจากมีน้ำอุ่น ๆ ซึมออกมาบดบังสายตาของเขา “ ขอบคุณครับคุณยาย ” เสียงของเขาเริ่มสั่น หัวใจเต้นรัวด้วยความตื้นตัน

หลังจากนั้นเขาต้องแปลกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อลูกสาวของคุณยายเข้ามาพูดกับเขา ว ่า “ คุณหมอรู้ไหมว่า พี่ชายของป้า ครั้งนึงเค้าเคยเกลียดหมอและโรงพยาบาลมาก ถึงขนาดเคยออกปากไว้ว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลไหนอีก ตอนที่คุณยายเข้าโรงพยาบาลวันแรกเขาก็มาด้วยความจำใจ แต่พอมาถึงพี่ชายป้าได้เจอคุณหมอที่คอยมาดูแลคุณยายเป็นอย่างดีทุกวัน จนตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนความคิดเริ่มมองคุณหมอ กับคุณพยาบาลดีขึ้นมากแล้ว ต้องขอบใจคุณหมอมากนะ ”

ชายหนุ่มยืนตะลึงอยู่อย่างนั้นสักพัก ในใจคิดว่า “ ดีจัง ทั้งที่เราเป็นแค่นักศึกษาแพทย์เท่านั้น คนไข้และญาติยังเห็นความสำคัญของเรามากขนาดนี้ ” หลังจากนั้นมาเขาจึงได้ค้นพบว่าสิ่งที่เขาเฝ้าแสวงหามาตลอดในการเป็นแพทย์ ก็คือ รอยยิ้มและความรู้สึกดี ๆ ที่เขาพึ่งให้และได้รับมานี่เอง



นาย นพดล ไตรคุณากรวงศ์
นศพ.รุ่นที่ 39
คณะแพทย์ศาสตร์รพ.รามาธิบดี