ภูตรักปาฏิหาริย์ ๒ : อวี๋ฉิง

ชื่อหนังสือ : ภูตรักปาฏิหาริย์ ๒
เขียนโดย : อวี๋ฉิง
แปลโดย : พวงหยก
พิมพ์ครั้งที่ ๒ : มกราคม ๒๕๕๗
สำนักพิมพ์ : แจ่มใส
จำนวน ๒๑๖ หน้า ราคา ๑๔๙ บาท

กระซิบก่อนอ่าน

   สัญญารักผูกพันจนวันตาย แม้ตัวไกลรักไม่สร่างแหนงหน่ายหนี ขอจับมือเจ้าไว้ชั่วชีวี ผูกฤดีรักมั่นไม่เสื่อมคลาย

   ไม่ว่ายามที่เป็นมนุษย์หรือไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไปแล้ว วั่นเจียฝอก็จะขออยู่กับหม่าปี้ชิงโดยไม่สนใจมติสวรรค์อันใด ความปรารถนาสูงสุดที่เพียรเฝ้าอธิษฐานคือการได้อยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัว

   ความหวังบังเกิดยามมุ่งหน้าสู่เขาถัวหลัวดินแดนในคำบอกเล่า แต่อีกเพียงไม่กี่อึดใจหม่าปี้ชิงกลับถูกพรากหวนสู่แดนปรโลก และหนนี้วั่นเจียฝอก็ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะสามารถลวงล่อยมทูต เอาตัวภรรยากลับคืนมาได้อีกเป็นครั้งที่สองหรือไม่...


ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... แจ่มใส ... นะคะ

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ

เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน

   ด้วยปรารถนาได้อยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัว วั่นเจียฝอ จึงมุ่งมั่นเดินทางออกตามหา เขาถัวหลัว ดินแดนในคำบอกเล่า ทว่า... สวรรค์กลับกลั่นแกล้งไม่หยุดหย่อน หม่าปี้ชิง ถูกดึงวิญญาณลงสู่ปรโลกอีกครั้ง แม้ความหวังจะริบหรี่เพียงใด วั่นเจียฝอ ก็ไม่ย่อท้อ ขอเพียงมีโอกาสสักเพียงน้อย เขาก็จะบุกบั่นฝ่าฝันเพื่อนำดวงวิญญาณของนางกลับมาให้จงได้ ! ! !

   หลังจากเปิดตัว ภูตรักปาฏิหาริย์ ๑ เมื่อเดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๖ และแล้วก็ได้ฤกษ์งามยามเหมาะที่จะออกเดินทางตามหา เขาถัวหลัว ถิ่นที่อยู่ของภูตผีปีศาจบนโลกมนุษย์ ไปกับครอบครัว ตระกูลวั่น แถมพ่วงด้วย ปีศาจราคะ ซึ่งอาศัยอยู่ในร่างของ เหยียนเสี่ยวเซี่ย น้องชายขี้โรคของ เหยียนจ้งชิว ผู้ซึ่งรูปกายภายนอกละม้ายคล้าย ท่านจงขุย ยิ่งนัก กันแล้วค่ะ

   การดำเนินเรื่องใน ภูตรักปาฏิหาริย์ ๒ จะค่อนข้างแตกต่างจาก ภูตรักปาฏิหาริย์ ๑ ตรงที่... จะมีการสอดแทรกข้อคิดเชิงปรัชญาผ่านคำพูดของ วั่นเจียฝอ มากขึ้น เล่มที่แล้ว วั่นเจียฝอ จะมีนิสัยแบบเด็ก ๆ งอแง เอาแต่ใจ และค่อนข้างฮา ในเล่มนี้ก็จะดูจริงจังมากขึ้น นอกจากนี้ ยังสะท้อนมุมมองและความคิดของบัณฑิตหนุ่มรูปร่างสะโอดสะองที่ไม่เชื่อในพระ และไม่เคยชื่อในเรื่องภูตผีปีศาจ วิญญาณ และโลกหลังความตาย

   เหยียนจ้งชิวพลันโพล่งขึ้น
   "เจียฝอ จำได้หรือไม่ ตอนที่ข้ายังอยู่ในอำเภอผิงคัง เจ้าเพิ่งจะอายุได้สิบสามสิบสี่ ตอนเดินผ่านสำนักศึกษาแล้วได้ยินอาจารย์เล่าตำนานเกี่ยวกับภูตผีและเทพเจ้า เจ้ายังไปเถียงกับเขายกใหญ่ทั้งที่อายุเท่านั้น สุดท้ายเจ้าบอกเขายิ้ม ๆ ว่า 'โลกนี้ไม่มีผีหรือพระ ต่อให้มีจริงก็อยู่ที่ตัวเรานี่แหละ คนเราเป็นได้ทั้งผีและพระ' จากนั้นยังชี้ตัวเองแล้วบอกว่าตอนนี้เจ้าเป็นพระ แต่พริบตาถัดไปอาจเป็นผีก็ได้ ภูตผีและสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีตัวตนขึ้นจากตำนาน ส่วนตำนานเป็นสิ่งที่ผู้คนเล่าขานกันปากต่อปาก เช่นนี้แล้วคนเอาตำนานมาจากที่ใดกันเล่า ทำไปทำมาก็สร้างตำนานขึ้นมาเองด้วยกันทั้งนั้น"
   วั่นเจียฝอค่อย ๆ เหลือบตาขึ้นสบประสานกับสายตาแน่วแน่ของคนพูดอยู่นาน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
   "สมัยนั้นข้าอายุยังน้อย มุทะลุบุ่มบ่าม พูดอะไรไม่รู้จักคิด เพ้อเจ้อทั้งเพ"
   เหยียนจ้งชิวยังคงมองเขาเขม็ง
   บัณฑิตหนุ่มหัวเราะเบา ๆ แล้วปิดตาสีเขียวเรืองของตนลง พูดเสียงแหบพร่า
   "คนเรามีทั้งผีและพระอยู่ในใจทุกคน ก่อนอาจารย์ท่านจะตายจากไปได้กุมมือข้าเอาไว้แล้วบอกว่าที่แผ่นดินเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้าอย่างทุกวันนี้เป็นเพราะคนเรามองไม่เห็นพระที่อยู่ในใจ แล้วกลายเป็นผีกันหมด คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าอาจารย์ท่านนั้นจะจดจำคำพูดส่งเดชในวัยเด็กของข้าได้ขึ้นใจ ตอนนั้นสงครามเพิ่งจะเริ่ม ข้ากลับบ้านไปเจอชิงชิงกับเสี่ยวซื่อที่เพิ่งจะอายุสองขวบก็สาบานกับตัวเองว่าจะปกป้องอำเภอผิงคังไว้ให้ได้ หากปกป้องไม่ได้ ลูกเมียข้าจะต้องตกทุกข์ได้ยากไปกับแผ่นดินอันแสนวุ่วายนี้ ข้าบอกตัวเองว่าในเมื่อบนสวรรค์ไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยปกป้องคุ้มครองมนุษย์ ข้าก็จะเป็นทั้งพระ เป็นทั้งผีเพื่อลูกเมีย...ฮ่า ๆ ที่แท้ข้าก็กลายเป็นผีมาตั้งแต่ต้น และกลายเป็นพระด้วยเช่นกัน จริงไหม"
   เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขามองด้ายแดงบนข้อมือ แล้วสูดหายใจเข้าลึก "ข้า...วั่นเจียฝอ ขอลั่นสัตย์สาบาน ณ ตรงนี้ว่าต่อให้วิญญาณต้องแหลกสลาย ต่อให้ไม่ได้กลับชาติไปเกิดใหม่ ข้าก็จะไม่คิดแค้น"

   ทว่า... บัณฑิตหนุ่มผู้นี้ก็พร้อมที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องครอบครัวของตนให้พ้นภยันตรายต่าง ๆ และด้วยความพยายามของเขา แม้แต่ ท่านจงขุย ยังไม่อาจทำใจแข็ง ไม่ยอมผ่อนปรนใด ๆ ได้

   "คุณชายวั่น ข้าดูกระจกย้อนภพเห็นเจ้าพูดว่าคนเราเป็นได้ทั้งผีและพระ เวลานี้ใจท่านมีพระแล้วหรือไม่"
   เขาชะงัก สมองแล่นปราด ก่อนจะตอบว่า
   "มี"
   "แม้ว่าใจเจ้ามีพระ ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้เจ้ากลับขึ้นไปทำร้ายชีวิตบริสุทธิ์บนโลกได้"
   "ข้าทราบ"
   "แต่ข้าได้ตกลงอะไรบางอย่างไว้กับยมบาล..." พอเห็นสีหน้าระมัดระวังของคู่สนทนา จงขุยก็หัวเราะ "ไม่ต้องกังวลไป คุณชายวั่น เจ้าคิดการรอบคอบ แตกต่างจากข้า ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสองสามีภรรยากำลังตามหาเขาถัวหลัวที่พรางตัวมานับร้อยปี ดังนั้นจึงช่วยพูดกับยมบาลให้"
   วั่นเจียฝอต้องพยายามรักษาสีหน้าให้นิ่งสงบสุดความสามารถขณะบีบมือชิงชิงแน่น
   จงขุยมองเขาอย่างแน่วแน่
   " 'ยามเมื่อถึงสิบห้าคีรีจะปรากฏ ผู้มีพรหมลิขิตได้พานพบเชิญรีบมา' ใช่หรือไม่ อีกสิบกว่าวันจะถึงวันที่สิบห้าเดือนเจ็ด หากเจ้ากับวั่นฮูหยินเป็นผู้มีพรหมลิขิตจริง เข้าไปในเขาถัวหลัวแล้วสรรพชีวิตบนนั้นไม่เป็นอันตราย ข้ากับยมบาลจะปล่อยเจ้าไป แต่โปรดรู้ไว้อย่างหนึ่ง โลกนี้มีภูติผัปีศาจมากมาย บ้างดี บ้างร้าย เขาถัวหลัวเป็นแหล่งภูติผีปีศาจชุกชุม ไม่ใช่พวกมันมีคุณธรรมจึงไม่มาก่อความเดือดร้อนในโลกมนุษย์ แต่เพราะพวกมันออกจากเขาไม่ได้ หากวันใดวันหนึ่งทางเข้าเขาเปิด..."
   วั่นเจียฝอรีบตอบรับทันที
   "ข้าขอลั่นสาบานไว้ตรงนี้ว่าหากโชคดีมีวาสนาได้เข้าไปในนั้น จะต้องทำทุกวิถีทางไม่ให้ภูตผีปีศาจข้างในออกมาเพ่นพ่านหลังจากเขาเปิด เพื่อตอบแทนบุญคุณท่านจงขุยที่มอบชีวิตใหม่ให้"
   จงขุยหัวเราะถูกใจ
   "คุณชายวั่นฉลาดเฉลียวไม่ผิดกับที่ข้าคิดไว้ แผ่นดินร้อนเป็นไฟ ใต้หล้าเต็มไปด้วยปีศาจ บัณฑิตที่มีสติปัญญาหลักแหลมเช่นเจ้าจะต้องหาทางทำอะไรบนเขาถัวหลัวได้แน่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่ท่านมีพระอยู่ในใจ..." พูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงจงขุยก็เปลี่ยนเป็นดุดัน "วันที่สิบห้าเดือนเจ็ด ข้ากับยมทูตจะติดตามพวกเจ้าไป หากพวกเจ้าสองสามีภรรยาไม่มีวาสนาเข้าไปในเขาถัวหลัวก็อย่าได้โกรธเคืองที่ข้าต้องฆ่าแกงกัน"
   "เท่านี้ท่านจงขุยก็ผ่อนปรนให้พวกเราสามีภรรยามากแล้ว หากไร้พรหมลิขิตจริง ข้ากับชิงชิงจะยอมท่านจงขุยทุกอย่าง ไม่หนีอีกต่อไป" สองสามีภรรยาตระกูลวั่นประสานมือคำนับพร้อมกัน

   และไม่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะสิ้นสุดลงด้วยความสมหวังหรือผิดหวัง พี่ฝอ ของ ชิงชิง ท่านพ่อของ เสี่ยวซื่อ ก็ไม่เคยคิดแค้นเคืองหรือน้อยใจในโชคชะตา กลับมองว่า

   "ชิงชิง ข้าซาบซึ้งใจมากที่ยังมีเวลาได้อยู่กับพวกเจ้าสองแม่ลูกอีกสิบวัน เสี่ยวซื่อก็เช่นกัน ข้าบอกเขาว่าหากพวกเราขึ้นเขาไม่สำเร็จจริง ๆ เขาอย่าได้โกรธแค้นใคร ขอให้เปลี่ยนความทุกข์ในสิบวันที่เหลืออยู่ให้เป็นความสุขอันล้ำค่า สิ่งที่วั่นเจียฝอภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตนี้ไม่ใช่การรักษาครอบครัวเอาไว้ ไม่ใช่การเกิดมาสติปัญญาเฉียบแหลม แต่เป็นการให้กำเนิดลูกที่มีจิตใจดีงามเช่นเขา...อ้อ แน่นอนว่าเรื่องนี้เจ้าก็มีส่วน"

   ช่างซายซึ้งกับความรัก ความผูกพันของครอบครัว ตระกูลวั่น จริง ๆ ค่ะ

   และอีกหนึ่งปีศาจร่วมทางที่ไม่อาจไม่กล่าวถึงอย่าง ปีศาจราคะ ในเล่มนี้ก็ถือว่ามีบทบาทสำคัญมาก ๆ เลยค่ะ เพราะมีปีศาจตนนี้ร่วมทางมาด้วย เสี่ยวซื่อ จึงมีเพื่อนเล่น เพื่อนคุย และเพื่อนนอน แถมในตอนพิเศษ เสี่ยวเซี่ย ข้าไม่อยากเป็นคนดี ! นั้น ปีศาจราคะ ยังกลายมาเป็นเพื่อนเรียนให้ เสี่ยวซื่อ อีกต่างหาก แต่... ปีศาจที่น่าสงสารกลับตัดพ้อต่อว่าสวรรค์เสียนี่

   สวรรค์กลั่นแกล้งชัด ๆ เอาอาหารโอชะมาล่อตรงหน้า แต่เขากลับกินไม่ได้ ! เขาเป็นปีศาจราคะ ! เป็นปีศาจราคะนะ ! ควรจะทำชั่วได้ทุกอย่างสิ !

   อยากรู้ว่าเรื่องราวเป็นมาเป็นไปอย่างไร เหตุใด ปีศาจราคะ ผู้ยึดครองร่างของ เหยียนเสี่ยวเซี่ย จึงได้คร่ำครวญเช่นนี้ ต้องไปติดตามใน ภูตรักปาฏิหาริย์ ๒ กันเองนะคะ

   ปล. แวะอ่านรีวิว ภูตรักปาฏิหาริย์ ๑ ของหวานเย็นได้ที่ //www.bloggang.com/mainblog.php?id=sweet-ice&month=09-12-2013&group=12&gblog=451 นะคะ

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2557		5 comments
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2557 0:40:23 น.
Counter : 1926 Pageviews.
Share Tweet