๑๘ สิงหาคม ๒๕๖๓ // 2020年8月18日 // August 18, 2020


ฉันไม่ได้เข้ามาเขียนบล็อกนานมาก 
ประมาณเดือนนึงได้แล้วเนอะ 

มันมีปัญหาและความเครียดหลายอย่าง
ฉันก็เลยไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมาเขียนเลย

ปัญหาหลัก ๆ ก็มีอยู่สองอย่าง
หนึ่งคือ ปัญหาสุขภาพของฉัน
สองคือ การรับผิดชอบและเลี้ยงดูหมาแมวของตัวเองทั้ง 13 ตัว

ยิ่งในตอนนี้ พี่แอนท์ หมาของฉัน หมาตัวเดียวที่เหลืออยู่
ตอนนี้อายุ 14 ปี กำลังจะอายุ 15 ในเดือนพฤศจิกายน ท้ายปีนี้

พี่แอนท์ ทรุดโทรมลงไปมาก 
ตั้งแต่กลางเดือนกรกฎาคม มาจนถึงตอนนี้ 
ประมาณหนึ่งเดือนแล้ว ที่พี่แอนท์มีสภาพร่างกายที่ทรุดโทรม
กินอาหารได้น้อยลง ไม่ค่อยจะมีแรงทำอะไร เช่น เดิน เกาตัว หรือเห่า
ระบบขับถ่ายเริ่มเปลี่ยนไป 

หน้าตาไม่สดใส ไม่คึกคัก ร่าเริง เหมือนเช่นเคย
วัน ๆ เอาแต่นอน และทำหน้าเหมือนเบื่อโลก
แต่จะกระดิกหางรัว เวลาที่เห็นหน้าฉันเท่านั้น

พี่แอนท์คงจะเดินทางมาใกล้ถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตแล้ว
สำหรับหมา อายุขัยที่ฉันเคยอ่านมาคือประมาณ 15-18 ปี
พี่แอนท์ใกล้จะกล่าวคำอำลากับฉันแล้ว 
นึกถึงวันแห่งการจากลาที่ใกล้จะมาถึงทีไร ฉันก็จะร้องไห้ทุกที

ฉันอ่อนไหวอย่างง่ายดาย 
ปีนี้ ฉันอ่อนไหวมาก ร้องไห้ได้อย่างง่าย ๆ
อ่านข้อความซึ้ง ๆ เกี่ยวกับหมาแมว ฉันก็ร้องแล้ว หยุดน้ำตาไม่เคยได้

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเสียใจ ทั้งที่ฉันเองก็ดูแลพี่แอนท์เป็นอย่างดีมาโดยตลอด
ตั้งแต่มันเกิด จนถึงตอนนี้ ในยามที่มันแก่ชรา
ฉันก็ไม่เคยโกรธหรือรังเกียจอะไรมันเลย มีแต่จะรักมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน
ตั้งแต่ประมาณปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ ฉันก็แทบไม่ดุอะไรเขาอีกแล้ว
ยิ่งตอนนี้ ฉันไม่เคยดุเขาเลย ไม่เคยเสียงดังใส่เขาเลย
ฉันให้อิสระเขาเต็มที่ อยากทำอะไร ก็ให้เขาทำ 
ฉันไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลย กับการดูแลหมาที่แก่ชราเช่นนี้

ในทางตรงกันข้าม ฉันอยากขอต่อเวลาไปเรื่อย ๆ 
อยากดูแลพี่แอนท์ไปนาน ๆ 
อย่างมากที่สุดคือ ขอเวลาไปอีก 2-3 ปี
แต่ถ้าน้อยที่สุด อย่างน้อยคือ
ขอเวลาให้เราได้ก้าวข้ามผ่านพ้นปีนี้ไปด้วยกัน
ให้พี่แอนท์ มีชีวิตอยู่จนถึงวันเกิดพี่แอนท์ในเดือนพฤศจิกายน
ให้พี่แอนท์ มีชีวิตอยู่ไปจนถึงวันเกิดของแม่ในเดือนธันวาคม
ให้พี่แอนท์ มีชีวิตอยู่ไปจนถึงวันสุดท้ายของเดือนธันวาคมปีนี้

แม่อยากก้าวข้ามผ่านปีนี้ไปด้วยกันกับพี่แอนท์
เราผ่านปีต่าง ๆ มาด้วยกันถึง 14 ปี ตั้งแต่ปี 2005
แม่อยากให้เราได้ก้าวข้ามปี 2020 ไปด้วยกัน

แม่รักหนูนะลูก ลูกชายที่น่ารักของแม่
ตลอดระยะเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมา 
พี่แอนท์เป็นเด็กดีมาโดยตลอด
ฉันถึงทำใจลำบาก ถ้าวันข้างหน้า
จะไม่มีหมาที่ดีที่สุดตัวนี้ มาคอยอยู่เคียงข้างฉันอีกแล้ว 

ทั้งที่ฉันเอง วันนึงก็ต้องจากโลกนี้ไปเช่นกัน 
แต่ก็ไม่รู้ทำไม ฉันถึงไม่เคยทำใจให้ยอมรับกับเงื่อนไขของธรรมชาติได้สักที

คนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเท่านั้น ถึงจะเข้าใจความรู้สึกนี้

รัก ฉันรักพวกมันมาก 
ไม่เพียงแต่เฉพาะพี่แอนท์เท่านั้น แมวอีก 12 ตัว ฉันก็รัก
แต่ช่วงนี้ จะใส่ใจพี่แอนท์เป็นพิเศษ 
เพราะฉันคิดว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว 
ฉันคิดไปเองว่าเป็นเช่นนั้น 
แต่ใจจริง ก็อยากให้พี่แอนท์อยู่กับฉันไปนาน ๆ นานที่สุดเท่าที่จะนานได้
อยู่เป็นกำลังใจให้กันแบบนี้ไปนาน ๆ

พี่เหมียว แมว ก็อายุเยอะเหมือนกัน อายุ 15 ปีแล้ว
แต่ว่าอายุขัยของแมวนั้น อยู่ที่อายุประมาณ 18-20 ปี
เพราะฉะนั้น พี่เหมียวในเวลานี้ ก็เลยยังปกติดีอยู่ 
เดิน กิน ขับถ่าย เหมือนเดิม เหมือนปกติ
ฉันก็เลยยังไม่ได้เป็นกังวลเกี่ยวกับพี่เหมียวในตอนนี้

พี่เพชร ก็เริ่มอายุเยอะแล้ว ปีนี้อายุ 10 ปี
แต่ก็ยังร่าเริง สดใสอยู่ กิน เดิน ได้ตามปกติ 
เพราะยังไม่ได้แก่มาก 
ถ้าเปรียบเป็นคนก็คือวัยกลางคน อายุประมาณ 50-60
ไม่เหมือนพี่แอนท์กับพี่เหมียว ที่อายุประมาณ 70-80 กันแล้ว

ส่วนแมวตัวอื่น ๆ ที่เหลือ อีกสิบตัว ยังอายุไม่เยอะ ยังหนุ่มสาว
ฉันก็เลยไม่ได้กังวลอะไรมากมายนัก 
แค่ดูแลไม่ให้พวกมันเจ็บป่วยก็พอ

รักพวกมันมาก พวกมันคือครอบครัวของฉัน 

เพราะมีหมาแมวพวกนี้แหละ ในเวลานี้ฉันถึงยังอยู่
ถ้าไม่มีพวกมัน ฉันยังไม่รู้เลยว่า ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร


มีรูปพี่แอนท์มาให้ดูด้วย

รูปนี้คือตอนเด็ก เพิ่งจะเกิดมาเพียงไม่กี่เดือน 
ตอนนั้น เขาโดนรถทับขา เลยพาไปหาหมอ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร เดินได้ตามปกติ




ส่วนอันนี้ คือรูปตอนปัจจุบัน ล่าสุด 
วัน ๆ นอนอย่างเดียวเลย อ่อนเพลีย





รักพี่ป๋านะครับ 
ขอให้พี่ป๋ามีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง กินอิ่ม นอนหลับ ขับถ่ายดี
มีชีวิตอยู่กับแม่ไปนาน ๆ นะครับ 





เรื่องฟุตบอล  ฉันติดตามอยู่ตลอดนะ
ยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีกส์ ตอนนี้เหลือ 4 ทีมแล้ว
ไลป์ซิก กับ บาเยิร์น จากลีกเยอรมนี
แล้วก็ เปเอสเช กับ ลียง จากลีกฝรั่งเศส
ตอนนี้เหลือแค่สองลีกนี้เท่านั้น

ใจฉันเชียร์บาเยิร์นอยู่แล้ว ควรจะได้แชมป์ตั้งแต่ซีซั่นที่ผ่านมาแล้วนะ
ทีมนี้เล่นดีมาตั้งนานแล้ว ก็หวังว่าซีซั่นนี้จะได้แชมป์สมความตั้งใจนะ 





และเรื่องสุดท้าย แน่นอนว่าจะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้ นอกจากเรื่อง"ยามะพี"
ในบล็อกนี้ หรือแม้แต่ในชีวิตจริง ในโลกแห่งความจริง 
คนที่รู้จักฉัน จะต้องรู้ว่า
ฉันชื่นชอบยามะพีเป็นอย่างมากและชอบมานานมากแล้ว ตั้งแต่ปี 2005 จนถึงตอนนี้ ปี 2020

ยามะพี ตอนนี้โดนพักงานไประยะหนึ่ง ฉันก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน

มันก็แปลก ๆ อยู่ สำหรับฉัน ความรู้สึกมันแปลก ๆ
ฉันเคยเห็นหน้ายามะพีมาตลอด เห็นผลงานเขามาตลอดเป็นเวลา 14-15 ปีแล้ว
เป็นเวลาที่ยาวนานมาก แต่จู่ ๆ นับจากนี้ไป ก็จะไม่ได้เห็นผลงานของเขาอีกแล้ว
ซึ่งก็ตอบไม่ได้ว่าอีกนานแค่ไหน ต้องรอคอยไปอีกนานเท่าไหร่
6 เดือน 1 ปี 2 ปี 5 ปี 10 ปี หรืออาจจะไม่ได้เห็นอีกเลยตลอดไป

ฉันตอบแทนเขาไม่ได้หรอก เขาเท่านั้นที่จะให้คำตอบนี้ได้
บางที คนเรามันเบื่อ ๆ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อกลับมาแล้ว จะทำตัวยังไงดี
ทำเหมือนเดิมหรือว่าทำยังไง ในเมื่อมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
บางที ยามะพีอาจเลิกทำงานในวงการบันเทิงไปเลยก็ได้ 
เพราะไม่รู้ว่า เมื่อกลับมาแล้ว จะกลับมากู้ชื่อเสียงที่เคยสะสมมา 20 กว่าปีได้อีกหรือเปล่า

ตั้งแต่ที่ฉันติดตามยามะพีมา
ถือว่าครั้งนี้เป็นข่าวที่ค่อนแรงที่สุดและส่งผลกระทบต่อตัวเขามากที่สุด

ฉันเข้าไปดูไอจีของเขา ก็ไม่มีการอัพเดทใด ๆ 
และนับจากนี้ไป ก็คงจะกลายเป็นไอจีร้าง ที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกไปหลายเดือน
เชื่อมั้ย? พูดไปน้ำตาคลอเลยเนี่ย 
ฉันสมัครไอจีไว้แล้ว สมัครไว้ประมาณ 2-3 เดือนที่แล้ว 
แต่ยังไม่ได้กดติดตามยามะพีและไม่ได้กดติดตามใครทั้งนั้น
ไอจีของฉัน คงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว 
สมัครไว้เพราะอยากดูเขาไลฟ์ 

แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้คิดอย่างเดียวคือ เสียดายชื่อเสียงที่สะสมมา 20 กว่าปี 
เขาเข้าวงการตั้งแต่อายุ 11 จนถึงตอนนี้อายุ 35 
จะว่าไป มันน่าเสียดายมาก 
กำลังจะได้ก้าวไปข้างหน้า กำลังจะได้พัฒนาไปเรื่อย ๆ โดยเฉพาะงานต่างประเทศที่ใฝ่ฝันไว้
ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเรื่องนี้
ฉันบอกแล้ว ไม่ควรดื่มสุรา เพราะของมึนเมาพวกนั้น ทำให้เราขาดสติ

ถามว่า ฉันเสียใจมั้ย โกรธยามะพีมั้ย?
ฉันตอบด้วยความซื่อตรงเลยว่า ไม่เลยสักนิด 
แต่ถ้าย้อนไปเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว ถ้าหากยามะพีมีข่าวแบบนี้ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว 
ฉันว่า ฉันคงฟูมฟาย บ้าคลั่งไปแล้ว 

แต่ตอนนี้ ฉันโตมากแล้ว อายุ 32-33 แล้ว ผ่านโลก ผ่านอะไรมาค่อนข้างเยอะแล้ว
ผ่านความเจ็บปวด ผิดหวังมามากมายในชีวิต ฉันชินซะแล้วกับความรู้สึกนี้
แม้แต่ตัวฉันเอง ก็ยังทำให้ตัวเองผิดหวังอยู่บ่อย ๆ
เพราะฉะนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ถ้าคนที่เรารักจะทำให้เราผิดหวังไปบ้าง
เพราะฉะนั้น ยามะพีไม่ต้องกังวลว่า ฉันจะรักยามะพีน้อยลงหรือหมดศรัทธาอะไร
ฉันยังรักเธอเหมือนเดิม เพื่อนรัก เธอไม่ต้องกังวล 

ฉันยังรักและเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ
ขอให้เธอผ่านพ้นและก้าวข้ามปัญหาในครั้งนี้ไปให้ได้ ด้วยกำลังกายและกำลังใจที่เข้มแข็ง
อย่าเครียดเยอะ อย่าคิดอะไรให้มาก ค่อย ๆ แก้ไขปัญหาไป  

และฉันหวังว่า เธอจะมีชีวิตที่มีความสุข มีสติ รู้ตัวให้มากขึ้น 
ฉันน่ะรักเธอเสมอและให้อภัยเธอได้เสมอ ยามะพี 

จากนี้ไป ฉันคงคิดถึงเธอมาก
แต่ถึงอย่างไร ก็หวังให้เธอผ่านพ้นปัญหาต่าง ๆ ไปให้ได้
และหวังว่าเธอจะกลับมา 

ไม่มีใคร ไม่เคยทำผิดพลาดหรอก 
ฉันเองก็เคยทำผิดพลาดมาเช่นกัน  

ไม่รู้เป็นไร อยู่ดี ๆ มันจะร้องไห้ ปีนี้ อ่อนไหวง่ายเหลือเกินฉัน 
ไม่รู้สิ มันมีเรื่องมากระทบใจ กระทบความรู้สึกฉันมากจนเกินไปสำหรับปีนี้

ฉันเครียด หลาย ๆ เรื่องมันรวมกันไปหมด
ทั้งเรื่องใกล้ตัว เรื่องไกลตัว มันสุมกันอยู่ในความคิด ความรู้สึกของฉัน มาตั้งแต่ต้นปี

พอเดือนที่แล้ว มาเจอเรื่องแอนท์ไป แอนท์ไม่เหมือนเดิม
เดินไม่ค่อยไหว กินน้อย ร่างกายทรุดโทรม แก่ชราลงไปมาก 
เจอเรื่องแอนท์มาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ ฉันก็ว่า ฉันเป็นทุกข์แล้วนะ ฉันเครียดแล้วนะ

บวกกับปัญหาสุขภาพ ที่สร้างปัญหาให้ฉันมาโดยตลอด 2-3 ปี
แค่นี้ ก็เป็นทุกข์มากแล้วนะ

พอมาเจอเรื่องยามะพีเข้าไปอีก ฉันยิ่งทุกข์หนักเข้าไปอีก

เสียดายมาก ๆ เสียดายงานในวงการบันเทิง
ล่าสุดนี้ ก็ซิงเกิ้ลเดี่ยว ไหนจะมีซิงเกิ้ลและคอนเสิร์ตกับคาเมะอีก 
สุดแสนที่จะเสียดาย 

ก้าวข้ามผ่านปัญหาไปให้ได้นะยามะพี  
ฉันจะเป็นกำลังใจให้เสมอ 

กลับมาให้ได้นะ ฉันจะคอยเธออยู่เสมอ 

ฉันคงคิดถึงเธอมาก เพื่อนรัก 
เห็นเธอมาตลอด 14-15 ปี
จนลืมไปแล้วว่า ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นที่ไม่ได้เห็นเธอ ฉันเป็นยังไง


ดึกมากแล้ว ฉันไปนอนก่อน วันหลังมาเขียนใหม่ 
จะพยายามไม่หายไปนาน จะพยายามมาเขียนเรื่อย ๆ นะ 
 

 

Facebook
Twitter