๒๔ มิถุนายน ๒๕๖๓ // 2020年6月24日 // June 24, 2020


ไม่ได้เขียนหลายวันเลย
เบื่อ ๆ เครียด ๆ 
มันมีหลายเรื่องที่เข้ามากระทบใจ กระทบความรู้สึก
ก็เลยทำให้รู้สึกว่าเบื่อหน่าย ซึม ๆ เศร้า ๆ ไป
คิดปะปนกันไป ทั้งช่วงเวลาในอดีตของตัวเอง
และการคาดเดาถึงตัวเองในอนาคต
หลายเรื่องปะปน ทำให้ฉันเกิดความเครียด
มันคงสะสมมานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น
ฉันหมายถึงความทุกข์ที่ฉันมี
แต่ยังโชคดีที่ตอนนี้ ฉันมีหมาแมวทั้ง 13 ตัวของฉัน
คอยอยู่เป็นเพื่อนกันมาโดยตลอด 

ฉันไม่แน่ใจว่า ชีวิตฉันจะยืนยาวไปได้แค่ไหน
แต่อย่างน้อยที่สุด ขอให้ฉันได้มีโอกาสได้ดูแลหมาแมวของฉัน
ให้ครบตามอายุขัยของพวกมัน ฉันพอใจแล้ว 

ฉันไม่ได้เขียนมาหลายวัน
แต่วันนี้ฉันมาเขียนเพื่อให้รู้ว่ายังอยู่ 
ถึงจะอยู่แบบไม่มีความสุขก็เถอะ แต่ก็ยังอยู่ 

ช่วงนี้ ฟุตบอลในลีกยุโรป
ก็กลับมาแข่งขันกันเหมือนเดิมแล้วเนอะ 
แต่ว่า เป็นการแข่งขันแบบไม่ให้มีคนมาดูในสนาม
มีเพียงนักฟุตบอลและทีมงานเท่านั้น
เอเดน อาซาร์ สุดที่รักของฉัน ก็กลับมาเตะบอลแล้วนะ 
ดีใจจัง ขอให้อย่าเจ็บอีกนะคะ 

ส่วนยามะพี สามีของฉัน 
ละครก็ใกล้จะออนแอร์แล้ว 
ละครที่ไปถ่ายทำที่สเปน เมื่อปีที่แล้ว
นอกจากละคร ก็ยังมีผลงานเพลง มีคอนเสิร์ตด้วย
ขอให้งานประสบความสำเร็จนะคะที่รัก 

เดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้เขียนถึงโควิด-19 เลย
แล้วก็ไม่ค่อยจะได้อัพเดทเหมือนช่วงแรก ๆ 
เรียกว่า แทบจะไม่ตามข่าวนี้เลยด้วยซ้ำ
วันนี้ เลยลองกลับเข้าไปดูว่าเป็นยังไงกันบ้าง 
อเมริกา ก็ยังคงเหมือนเดิมเลย

ของไทยเรา สถานการณ์ดีขึ้นมาก
นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว เด็กนักเรียนก็เตรียมจะไปโรงเรียนกันแล้ว
แต่ฉันไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ ที่การเรียนเป็นแบบว่า เรียนวันเว้นวัน
ฉันคิดว่า น่าจะเป็นเรียน 5 วัน แต่เป็นเรียนครึ่งวันมากกว่า
เช่น พี่ ๆ เรียนช่วงเช้าถึงเที่ยง น้อง ๆ เรียนช่วงบ่ายถึงเย็น
ฉันว่าแบบนี้ น่าจะดีกว่า

เรียนวันเว้นวัน จะไปโรงเรียนทำไม
เรียนวันนึง วันต่อมาก็หยุด
เรียน ๆ หยุด ๆ ก็ขี้เกียจเรียน จำที่สอนไม่ได้หรอก

ทำไมฉันถึงรู้เรื่องนี้ เพราะฉันมีหลาน
ไม่ใช่มีลูกนะ ชีวิตนี้ ฉันคงไม่มีลูกแล้วล่ะ 
มีหมาแมว 13 ตัวเป็นลูก ก็พอแล้วฉัน 
แค่นี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว 55555555555 

เดี๋ยวนี้ พอยิ่งอายุเยอะขึ้น ฉันก็เริ่มชินกับเรื่องต่าง ๆ มากขึ้น
ฉันหมายถึง ความใฝ่ฝันต่าง ๆ ของตัวเอง
เดี๋ยวนี้ เริ่มคิดว่า"อืม... ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรหรอก"
เริ่มปล่อย
บางที อาจไม่ได้เป็นเพราะอายุหรอก 
เพราะคนรุ่นฉัน เขาก็ยังมีฝัน มีไฟกันอยู่
อาจเป็นที่ความรู้สึกของฉันคนเดียวนี่แหละ 
อาจเป็นเพราะปัญหาสุขภาพของฉันมั้ง 
หรือไม่ก็ อาจเป็นปัญหาอื่น ๆ ที่สะสมมานาน
ทำให้ฉันเบื่อ ๆ กับการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ไปซะแล้ว
ฉันรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยทั้งร่างกาย เหนื่อยทั้งความคิด อารมณ์และความรู้สึก
แล้วฉันก็คิดถึงพ่อน้อยกับแม่อ้วน พ่อแม่บุญธรรมของฉัน
ฉันคิดถึงพวกเขามาก 
โลกที่ไม่มีพวกเขา เป็นโลกที่เงียบเหงาสำหรับฉันจริง ๆ 
แต่ก็แปลก ที่ฉันยังฝืนทนอยู่บนโลกใบนี้มาได้จนถึงทุกวันนี้
แต่ตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็คงต้องอยู่ต่อไปนั่นแหละ
ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพื่อหมาแมวของตัวเอง 

ฉันไม่อยากจะใฝ่ฝันถึงอะไรทั้งนั้น
เบื่อความเจ็บปวดและความผิดหวังเต็มที
ตอนนี้ คิดอย่างเดียวว่า ...
"ขอให้มีชีวิตอยู่เพื่อดูแลหมาแมวทั้ง 13 ตัวให้ครบอายุขัย"
แค่นี้ ฉันพอแล้ว 

ดึกแล้ว ไปนอนก่อนนะ 


 

Facebook
Twitter