๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ // 2020年2月12日 // February 12, 2020



ไม่สบาย ร่างกายอ่อนแออีกแล้ว 
มาเมนส์ ก็เลยปวดท้อง
ท้องเสียเพราะไปกินของเก่า
ท้องเสีย + ปวดท้องเมนส์ = ทรมาน

ช่วงที่ผ่านมา ก็มีแต่เรื่องเครียด ๆ
เครียดเรื่องตัวเอง เครียดเรื่องข่าว
ก็เลยทำให้รู้สึกอ่อนเพลีย เหนื่อยล้า ร่างกายทรุดโทรม
ร้องไห้เพราะเรื่องข่าวอีก ร่างกายก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่

ช่วง 2-3 วันแรก ฉันยอมรับเลยว่า ฉันนอนไม่หลับเลย
พอคิด คิดแล้วก็เครียด พอเครียดก็ปวดท้อง ยิ่งมาเมนส์ก็ยิ่งปวด

พอจะพยายามเข้มแข็ง แต่พออ่านข่าว ก็รู้สึกใจมันจะอ่อนแอลงไปอีกแล้ว
น้ำตาที่มีในตอนแรก คือ ความสงสาร 
แต่น้ำตาในช่วงหลัง คือ ความซาบซึ้ง

ฉันยอมรับเลยว่า ในช่วง 2-3 วันแรก ฉันไม่สามารถก้าวข้ามผ่านมันไปได้
แม้จะพยายามทำตัวให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ตาม
โดยเฉพาะเวลากลางคืน ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบเวลากลางคืนอยู่แล้วด้วย
ฉันไม่ชอบมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว 
พอกลางคืนมาถึงทีไร ฉันรู้สึกไม่ชอบ ไม่ชอบที่ต้องนอน
เพราะฉันเป็นคนที่นอนไม่ค่อยหลับ ฉันเป็นคนที่คิดเยอะ 
คิดโน่นคิดนี่ จนนอนไม่ได้
ความมืด ความเงียบ มันทำให้ฉันต้องคิด
เพราะฉะนั้น ฉันมักจะไม่รับเรื่องเครียด ๆ ในตอนใกล้จะดึก
คือตั้งแต่ช่วงเย็นเป็นต้นมา ฉันจะไม่เอาเรื่องเครียด ๆ เลย ถ้าไม่จำเป็น

อาการแบบนี้ หายไปนานมากแล้วนะ นาน ๆ จะเป็นสักที
ยิ่งช่วง 2-3 ปีหลังมานี้ ฉันแทบไม่เป็นเลย
พอหัวถึงหมอนปุ๊บ ก็หลับเลย
แต่ช่วงนี้ กลับไม่เป็นเช่นนั้น
ฉันเริ่มกลับมาหวาดกลัวเวลาตอนกลางคืนอีกแล้ว เริ่มไม่อยากนอน
มันไม่ใช่เพราะเรื่องข่าวต่าง ๆ เพียงอย่างเดียว
แต่มันเป็นเพราะเรื่องของตัวเองด้วย ความเครียดของตัวเอง
บวกผสมกันเข้าไป มันก็เลยทำให้ฉันนอนไม่ค่อยหลับ

แต่เมื่อคืนนี้ ฉันนอนปวดท้อง นอนบิด ใจแทบขาด ฉันเลยตั้งสติ
ไม่คิดอะไรทั้งนั้นก่อนนอน คิดอย่างเดียวคือ"พ่อน้อย แม่อ้วน"
ฉันบอกตัวเอง ถ้าเป็นอะไรไป ก็ขอให้ได้เจอพ่อกับแม่
ขอให้หลับอย่างสบาย อย่าต้องทรมานอะไรเลย
ส่วนหมาแมวของฉัน ถ้าร่างกายฉันไม่ไหวแล้ว ฉันก็คงต้องปล่อย
คงยึดถือไว้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าฉันไม่อยู่ พวกมันก็คงจะตามฉันมาเอง
ฉันคิดแบบนี้ ในขณะที่มือยังกุมท้องตัวเองเอาไว้ 
จากนั้น ฉันก็หลับ โดยที่ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
พอตื่นขึ้นมา ก็ยังคงปวดท้องนิดหน่อย 
แต่ตอนนี้ หายแล้ว 

เข็ดแล้ว จะไม่กินอะไรมั่ว ๆ อีกแล้ว
ยิ่งตอนมาเมนส์ ห้ามเลย จะไม่กินอะไรที่ไม่ปลอดภัยต่อท้องของตัวเองอีกแล้ว
แล้วก็ ... จะพยายามไม่เครียด ไม่รับเรื่องเครียดตอนก่อนนอน
ยกเว้น ถ้ามันเป็นกรณีที่จำเป็น ก็จะต้องรู้
แต่ช่วงมาเมนส์ จะไม่รับเรื่องเครียดเด็ดขาดเลย เข็ดแล้ว

ฉันตัวคนเดียว ฉันไม่สนใจอะไรมากนักหรอก
แต่ก็เป็นห่วงหมาแมวที่ตัวเองเลี้ยงไว้ 
ถ้าไม่มีฉัน พวกมันจะเดือดร้อนมาก
ถ้าไม่มีพวกมัน ในเวลานี้ ฉันจะไม่สนใจอะไรกับชีวิตตัวเองเลย
ฉันจะอุทิศชีวิตเพื่ออะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์
รอให้หมาแมวฉันจากไปด้วยอายุขัยก่อน
ก็คือ ฉันอายุประมาณ 50 นั่นแหละ รอฉันนะ ฉันจะทำ 
ชีวิตที่มีประโยชน์ เป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันมาตลอดเลย 



เรื่องร้าย ๆ ที่โคราช จบไปแล้ว 
แต่ว่า เรื่องอื่น ๆ ยังไม่จบนะ เช่น เรื่องการฟื้นฟูและการเยียวยา การให้กำลังใจ
หรือเรื่องการชื่นชม สรรเสริญ ในคุณงามความดีของผู้กล้า ผู้ที่ช่วยเหลือ
ยังคงอยู่นะ ไม่มีวันจบ ยังคงอยู่ในใจของฉันเสมอ
และฉันก็หวังว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ในใจของทุก ๆ คนด้วยเช่นกัน 
และที่สำคัญ เรื่องการป้องกัน ฉันคิดว่ายังไม่ควรจบ
ควรให้ความสำคัญเพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก 





ก่อนไป 
ฟังเพลงนี้ดีกว่า 
เพลงพระราชนิพนธ์
ในพระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร 
 

"อาทิตย์อับแสง"

เคยชม ร่วมภิรมย์ใจ
ด้วยความรักจริงยิ่งใหญ่
ผูกพันหัวใจเรามั่น

รักเอย เคยอยู่เคียงกัน
ร่มเย็น มิเว้นวายวัน
ด้วยความสัมพันธ์ยืนยง

ทิวางาม ยามอยู่เคียงคง
สุริยาแสงส่อง
ปวงชีวิตในโลกดำรงเริงใจ

ร้างกัน วันห่างไปไกล
มืดมนหมองมัวปานใด
เยือกเย็นเข็ญใจรัญจวน

ไกลกัน พาพรั่นใจครวญ
ร่างกายทรุดโทรมทุกส่วน
จิตใจร้อนรวนแรงอ่อน

รักเอย เลยกลับอาวรณ์
ค่ำคืนฝืนใจไปนอน
ยิ่งดูเหมือนฟอนไฟลน

ทิวาทราม ยามห่างดวงกมล
สุริยาหมองหม่น
ปวงชีวิตในโลก อับจนเสื่อมทราม

หวังคอย คอยเฝ้าโมงยาม
จวบจนทิวาเรืองงาม
สบความรัก ยามคืนคง

จวบจนทิวาเรืองงาม
สบความรัก ยามคืนคง

 

เมื่อคืน ก่อนจะนอน อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมา 
นึกถึงพ่อแม่ นึกถึงในหลวงรัชกาลที่ ๙
นึกถึงความทรงจำในวัยเด็กของตัวเอง
แล้วก็หลับไปเลย หายเจ็บ หายปวด หายเครียด หลับสบาย 
ต้องขอบคุณความทรงจำในวัยเด็กของฉัน
มันมีค่ามาก เพราะเป็นกำลังใจให้ฉันสามารถอยู่ต่อไปได้ 
ถ้าไม่มีความทรงจำที่ดีในวัยเด็กตอนนั้น ตอนนี้ฉันคงแย่แน่
มิเช่นนั้น อาทิตย์คงอับแสงไปแล้วจริง ๆ สำหรับฉัน 
โชคดีที่ยังคงมีอยู่