๒๓ กรกฎาคม ๒๕๖๓ // 2020年7月23日 // July 23, 2020


หายไปนานเลย ไม่ได้เขียนหลายวัน 
สาเหตุเพราะ ... 
พี่แอนท์ ลูกชายของฉัน ไม่ค่อยสบาย
ปวดขา เดินกะเผลก
ฉันก็เลยต้องดูแลลูก เพราะฉะนั้นจึงไม่มีเวลามาเขียนบล็อกเลย

แต่ตอนนี้ พี่แอนท์อาการดีขึ้นแล้ว เดินปกติแล้ว 
ในช่วงวันแรก ๆ ที่พี่แอนท์ไม่สบาย นอนซม ปวดขา 
ฉันร้องไห้เลย กลัวพี่แอนท์จะทิ้งฉันไป 
กลัวพี่แอนท์จะไม่อยากอยู่กับฉันแล้ว

ท้ายปีนี้ พี่แอนท์ก็จะมีอายุ 15 ปีแล้ว
ฉันอยากให้พี่แอนท์อยู่ด้วยกันกับฉันไปนาน ๆ 
นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ 

อย่างที่ฉันเคยบอกไปแล้วว่า 
หมาแมวของฉัน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม
กลุ่มแรกคือ กลุ่มของผู้สูงอายุ 555555555555
กลุ่มนี้ ทำอะไร ฉันก็ไม่โกรธแล้ว ไม่ดุ ปล่อยให้เขาทำไป 
เหลือเวลาไม่มากแล้ว เพราะฉะนั้น ก็ให้อิสระกับเขาบ้าง
เขาอยากทำอะไร ก็ตามใจเขา  
กลุ่มนี้มี พี่เหมียว พี่แอนท์ และพี่นุ้ง
พี่เหมียวกับพี่แอนท์ อายุเท่ากัน ปีนี้อายุ 15 ปี
ส่วนพี่นุ้ง อายุ 10 ปี

กลุ่มสองคือ กลุ่มหนุ่มสาว พลังงานล้นเหลือ 55555555555
กลุ่มนี้ซนกันทั้งวัน บางวันก็เล่นกันแรง ๆ จนกัดกันเองก็มี 
เพราะฉะนั้น กลุ่มนี้ เวลาซนกันมาก ๆ ก็โดนฉันดุ โดนฉันตีบ้างในบางครั้ง
กลุ่มนี้มี แม่แมวและลูก ๆ ของเขา 
ริกะ แบ๊ว ทองเข้ม บุตะ ขาว ไวท์ จูเนียร์ จัมโบ้ ตัวเล็ก
กลุ่มนี้อายุตั้งแต่ 3-6 ปี ประมาณนี้

ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่า ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้กับเรื่องนี้ด้วย
ทั้งที่มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ
เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคน ทุกสิ่งมีชีวิตทุกสิ่งบนโลกใบนี้ต้องเจอ

พี่แอนท์เอง ก็อายุมากแล้ว ตอนนี้ 14 ท้ายปีนี้จะอายุ 15
สำหรับหมาใหญ่ตัวนึง ถือว่าอายุเยอะแล้ว 
โดยปกติแล้ว หมาจะมีอายุขัยอยู่ที่ประมาณ 15-16 ปี
แมวก็จะมีอายุขัยอยู่ที่ประมาณ 17-18 ปี

แต่ว่า ถึงจะรู้แบบนั้นก็เถอะ
ฉันก็ยังอยากให้พวกมันมีชีวิตอยู่กับฉันไปนาน ๆ อยู่ดี 

ไม่อยากให้พวกมันจากฉันไปไหนเลย เพราะฉันเหงา เหงามาก
แค่คิดว่าวันข้างหน้า จะต้องไม่มีพวกมันอยู่กับฉันอีกต่อไป
ฉันก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก 
นั่งร้องไห้ หยุดน้ำตาของตัวเองแทบไม่ได้เลย
ทั้งที่นี่ก็เป็นความจริงที่ทุกคนในโลกใบนี้จะต้องเจอ 
ทั้งที่พยายามทำใจยอมรับให้ได้มาโดยตลอด
แต่พอรู้สึกว่า วันแห่งการจากลากำลังเดินทางใกล้มาถึงแล้ว
ฉันก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหว รู้สึกเหมือนว่างเปล่า เหมือนเหงา ๆ โดดเดี่ยว
เหมือนโลกใบนี้มันดูกว้างใหญ่เกินไป เกินกว่าที่ฉันจะอยู่ต่อไปเพียงลำพัง
สักพัก น้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้ง

ทั้งที่ฉันเอง ก็ดูแลพวกมันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด
แต่ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องรู้สึกเสียใจ ร้องไห้ด้วยก็ไม่รู้

แต่ว่า ... ตอนนี้ ฉันไม่ได้ร้องไห้แล้วนะ 
เพราะว่าพี่แอนท์หายปวดขาแล้ว พี่แอนท์ยังมีชีวิตอยู่กับฉันต่อไป
พี่แอนท์ยังต่อเวลาให้ฉันมีความสุขต่อไป 
ขอบคุณพี่แอนท์มากนะ 

เมื่อฉันเลี้ยงหมาแมวเป็นสองกลุ่มแบบนี้
กลุ่มแรก กลุ่มหมาแมวแก่
กลุ่มสอง กลุ่มแมวหนุ่มสาว

ความรู้สึกของฉันจึงแบ่งเป็นสองอย่าง
อย่างแรกคือ เสียใจเพราะไม่อยากให้หมาแมวกลุ่มแรกแก่เลย 
เพราะเมื่อแก่ ก็ใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องจากกันแล้ว
ฉันเหงา เราอยู่ด้วยกันมานาน สิบกว่าปี ความทรงจำต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย
ความรู้สึกแรกของฉันคือ ไม่อยากให้วันนั้นมาถึง
ไม่อยากให้พวกมันจากฉันไปเลย

และความรู้สึกที่สองของฉันที่มีต่อหมาแมวกลุ่มที่สองก็คือ
ความรู้สึกที่ว่า กลัวตัวเองจะมีชีวิตไม่ยืนยาวพอที่จะอยู่ดูแลพวกมันต่อไปได้
เพราะกลุ่มนี้มีแต่เด็ก ๆ ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนาน อีกสิบกว่าปี
ฉันก็เลยรู้สึกว่า ฉันกลัวตัวเองจะเป็นอะไรไปก่อน
ไม่อยากทิ้งพวกมันเอาไว้ให้อยู่ในโลกใบนี้โดยที่ไม่มีฉัน

ทั้งที่ปีนี้ ฉันเองอายุแค่ 32-33 
แต่ทำไมฉันถึงคิดว่า ฉันจะมีอายุไม่ยืนยาวพอ
นั่นเป็นเพราะฉันไม่ค่อยสบาย มีปัญหาสุขภาพ
อีกทั้งความเครียดต่าง ๆ ที่สะสมมา ทำให้ฉันค่อนข้างเป็นกังวล
ตอนนี้ ฉันขอแค่เพียงว่า ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปจนถึงอายุ 50 แล้วกัน
ถึงวันนั้น แมวของฉันคงน่าจะครบอายุขัยแล้วล่ะ

เพราะฉะนั้น ฉันจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ถึงอายุ 50 

ตั้งแต่ที่แอนท์ปวดขา นอนซม แต่ว่าตอนนี้หายเป็นปกติแล้วนะ
นั่นแหละ ตั้งแต่วันนั้น ฉันเข็ดเลย 
ฉันให้สัญญากับตัวเองเลยว่า ฉันจะไม่เลี้ยงหมาแมวเพิ่มอีกแล้ว 

ตัดใจ ตัดความสงสารซะตั้งแต่ในวันแรก ๆ ช่วงแรก ๆ ที่ได้เห็น
ยังดีกว่าต่อเวลาให้ยืดยาว จนกลายเป็นความรัก ความผูกพัน
ฉันไม่อยากต้องร้องไห้และเสียน้ำตาอีกแล้ว
ฉันเข็ดแล้ว 555555555555
มันเจ็บปวดนะ รู้มั้ย 

เพราะฉะนั้น ฉันบอกกับตัวเองเลยว่า พอ!! เข็ด!! 

เรื่องเหนื่อยกับการดูแล ฉันไม่เหนื่อยหรอก ฉันทำได้
แต่ฉันไม่อยากร้องไห้และเสียใจมากกว่า
ไม่อยากร้องไห้ในวันที่รู้ว่าลูกของฉันเจ็บป่วย
ไม่อยากร้องไห้ในวันที่รู้ว่าลูกของฉันแก่ลง 
และใกล้ถึงเวลาที่จะต้องบอกลากันไปตลอดกาล
ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ 


ฟังเพลงดีกว่า 

 

"อย่าทำให้ฟ้าผิดหวัง"

ฟ้ายังมีตา
ที่ฟ้านำเธอมาร่วมทางอยู่กับฉัน
ท่ามกลางคืนวันที่เหนื่อยล้ากายใจ
ให้ยังพอมีแรงสู้ไป

ถึงล้มก็รู้ว่าฉันยังมีมือของเธอ
ถึงฉันนั้นพลั้งและพลาดอะไรไป
อย่างน้อยยังมีเธอเป็นเหมือนเส้นชัย

และทุก ๆ ครั้งที่เสียอะไรไปเท่าไหร่
ก็คิดทุกครั้งว่าได้อะไรมา
และพบว่าฉันโชคดีสักเพียงใดที่พบเธอ

อยู่กันอย่างนี้นาน ๆ นะเธอ
จากกันวันไหน ฟ้าคงจะผิดหวัง
อยู่กันตรงนี้ หัวใจจะฝากฝังใส่มือเธอนั้น
อย่าไปไหน อย่าไปไหน อย่าไปไหน

เมื่อฉันลืมตา
ก็ขอแค่ได้มองเห็นเธออยู่กับฉัน
หนทางจะไกลสุดขอบฟ้า ไม่หวั่น
ได้รางวัลเป็นเธอมาแล้ว

ถึงล้มก็รู้ว่าฉันยังมีมือของเธอ
ถึงฉันนั้นพลั้งและพลาดอะไรไป
อย่างน้อยยังมีเธอเป็นเหมือนเส้นชัย

และทุก ๆ ครั้งที่เสียอะไรไปเท่าไหร่
ก็คิดทุกครั้งว่าได้อะไรมา
และพบว่าฉันโชคดีสักเพียงใดที่พบเธอ

อยู่กันอย่างนี้นาน ๆ นะเธอ
จากกันวันไหน ฟ้าคงจะผิดหวัง
อยู่กันตรงนี้ หัวใจจะฝากฝังใส่มือเธอนั้น
อย่าไปไหน อย่าไปไหน อย่าไปไหน

ผิดความตั้งใจที่เป็นของฟ้า

อยู่กันอย่างนี้นาน ๆ นะเธอ
จากกันวันไหน ฟ้าคงจะผิดหวัง
อยู่กันตรงนี้ หัวใจจะฝากฝังใส่มือเธอนั้น
อย่าไปไหน อย่าไปไหน อย่าไปไหน

Facebook
Twitter