๙ พฤษภาคม ๒๕๖๓ // 2020年5月9日 // May 9, 2020



โอ้มายกอด อากาศร้อนมาก  
ความจริงก็ร้อนแบบนี้ทุกปีนะในช่วงนี้ ช่วงเดือนเมษายน พฤษภาคม
โดยเฉพาะเดือนพฤษภาคมจะมีอากาศที่ร้อนจัด ร้อนแบบเว่อร์ ๆ ร้อนโคตร ๆ 
พอประมาณเดือนมิถุนายน ก็จะกลับไปร้อนแบบปกติ ร้อนแบบพอทนได้
แล้วก็จะเริ่มเข้าสู่ช่วงฤดูฝน คราวนี้ก็จะมีฝนตกหนัก

สงสารหมาแมวที่บ้าน คงจะร้อนกันน่าดู 
อดทนนะลูกนะ 

ฉันก็ต้องอดทนเหมือนกัน
เพราะตั้งแต่เข้าสู่หน้าร้อนมานี้ เดี๋ยวนี้ ฉันก็รู้สึกอ่อนเพลียง่ายมาก
ความร้อนสูบพลังงานของฉันไปเยอะ
ทำอะไรแป๊บ ๆ ก็รู้สึกอ่อนแรง อ่อนเพลีย ไม่ไหว 
รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย 


ฉันไม่ได้เขียนมาหลายวันเลย 
พอดีมีเรื่องวุ่นวายน่ะ บวกกับรู้สึกร่างกายอ่อนเพลีย
ก็เลยไม่มีเวลาว่างมาเขียนเลย



ฉันอยากตายจัง 
ฉันขอโทษที่พูดแบบนี้ 
ฉันเพียงแต่รู้สึกเหนื่อย ร่างกายก็เหนื่อย ความคิดและความรู้สึกก็เหนื่อย
ฉันอยากพัก อยากอยู่สงบ ๆ อยากหมดทุกข์ตรงนี้แล้ว
ฉันพูดแบบนี้ ทั้งที่รู้ว่า ฉันในตอนนี้ ก็ยังไม่สามารถตายได้
เพราะฉันมีภาระ มีหมา มีแมว 13 ตัวที่ฉันต้องดูแลพวกมันให้ดีที่สุด
จนกว่าจะครบอายุขัยของพวกมัน

แต่ฉันก็รู้สึกเหนื่อยมากจริง ๆ
คิดถึงพ่อกับแม่บุญธรรมของฉันด้วย
เราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ฉันเองก็อยากจะไปหาเขาทั้งสองคน

ฉันไม่สามารถบอกได้ว่า ทำไมฉันถึงเหนื่อย
เพราะในหลาย ๆ ครั้ง คนเราก็ต้องเสแสร้ง ปั้นหน้า เก็บความรู้สึก
ทำทีว่า"ฉันไม่เป็นไร"
ทั้งที่ในใจ"ฉันไม่ไหวแล้ว"

ไม่ใช่โกหกใคร แต่โกหกตัวเองนี่แหละ
โกหกตัวเองว่า ไม่เป็นไร ทั้งที่ความจริงคือจะไม่ไหวแล้ว

ตอนเด็ก พ่อกับแม่สอนฉันและเป็นตัวอย่างให้ฉันมาโดยตลอดว่า
เราต้องเป็นคนดี วางตัวให้ดี ใจดี อ่อนโยน เมตตา สุภาพเรียบร้อย
อดทน อดกลั้น ไม่ว่าจะเจอกับอะไรก็ตาม

ฉันก็ยึดถือการกระทำนั้นมาโดยตลอด จนถึงตอนนี้
แต่ว่า ... พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับฉันมานานแล้ว สิบกว่าปีแล้ว
สภาพแวดล้อมที่ฉันเจอ มันเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ
ฉันจะทำตัวแบบที่พ่อแม่เคยสอนฉัน
ทำแบบนั้นไปตลอดกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่ได้

เมื่อฉันปฏิบัติกับพวกเขาดี พวกเขาก็จ้องจะเอาเปรียบฉันเสมอ
ทำร้ายฉันด้วยคำพูดและการกระทำตลอดมา 
ฉันก็อดทนกับคำพูดเหล่านั้น อดทนกับสิ่งเลวร้ายต่าง ๆ

บางครั้ง ฉันก็อดทนไม่ไหว
ฉันเลยต้องมีความต่ำทราม เอาไว้ต่อสู้กับคนพวกนี้
จนหลายครั้ง ฉันรู้สึกผิด ไม่ใช่รู้สึกผิดต่อคนพวกนั้น
แต่รู้สึกผิดต่อพ่อแม่บุญธรรมของฉัน
ฉันรู้สึกว่า ฉันกลายเป็นลูกที่ไม่น่ารักของพ่อกับแม่อีกแล้ว

ฉันยืนอยู่กลางระหว่างความดีงามและความชั่วร้าย
ฉันอยากไปยืนอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง ไม่ใช่ยืนอยู่ตรงกลาง
เพราะมันทำให้ฉันอึดอัดจนจะเป็นบ้า
ถ้าจะดี ก็อยากดีให้ได้ตลอด 
ถ้าจะร้าย ก็อยากจะร้ายไปเลย โดยไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร

ฉันอยากเป็นคนดี อยากจะอ่อนโยน อยากสุภาพ ใจดี
เหมือนตอนเป็นเด็ก เหมือนตอนที่ฉันอยู่กับพ่อแม่
ฉันพยายามที่จะอดทน อดกลั้น กับทุกสิ่งทุกอย่าง
พยายามอย่างถึงที่สุด
แต่สุดท้าย คนรอบตัวฉัน คนพวกนี้ก็ทำให้ฉันต้องกลายเป็นปีศาจ
เป็นตัวร้ายที่ฉันไม่อยากเป็น 

เมื่อถึงเวลาที่สงบ ฉันก็ต้องมานั่งคิดทบทวนในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
กาย วาจา ใจ สิ่งที่ทำลงไป มันทำให้ฉันรับตัวเองไม่ได้
ฉันคิดต่อไปว่า ... ฉันจะกล้าไปสู้หน้าพ่อกับแม่ได้อย่างไร

ฉันที่มักจะชอบฝันว่าพ่อจำฉันไม่ได้
ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่า ไม่ใช่หน้าตาของฉันหรอก ที่ทำให้พ่อจำฉันไม่ได้
แต่เป็นเพราะการกระทำของฉันต่างหาก 
ที่เหมือนไม่ใช่ลูกส้มคนเดิมของพ่อกับแม่

ฉันพยายามปลอบใจตัวเองว่า ฉันก็เป็นแค่คน ๆ นึง
การที่ฉันตั้งความหวังกับตัวเองไว้สูงว่าฉันต้องเป็นแบบนั้น เป็นแบบนี้
เป็นการทำร้ายตัวเองอย่างมาก
และโลกที่ตัวฉันกำลังยืนอยู่นี้ ไม่ใช่โลกของเด็กที่อายุไม่ถึงสิบขวบ
แต่เป็นโลกของผู้ใหญ่คนนึง ที่ผ่านโลก ผ่านสิ่งต่าง ๆ มาจนถึงอายุสามสิบกว่า

ฉันคงทำตัวเองให้เป็นเหมือนตอนเด็กทั้งหมดไม่ได้
ฉันต้องมีความเข้มแข็ง เรียนรู้ที่จะต่อสู้กับทุกสิ่ง ต่อสู้กับสังคมรอบตัว

มีเพียงแค่เวลาเดียว ที่ทำให้ฉันกลับไปมีนิสัยเหมือนตอนเด็กเกือบทั้งหมด
คือเวลาที่ฉันอยู่กับหมาแมวของฉันทั้ง 13 ตัว
ฉันได้เป็นตัวของตัวเอง ฉันไม่ต้องฝืนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่มันไม่ใช่ตัวฉันเลย


ฉันอาจจะเขียนอะไรไม่เข้าใจ เขียนงง ๆ
ไม่ต้องสนใจหรอก ฉันก็แค่อยากระบายออกมา
เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ชอบร้องไห้ 
ฉันไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้วนะ 

แต่ฉันก็เขียนบอกอะไรทั้งหมดไม่ได้หรอกนะ 
เพราะคนเราก็ต้องมีความลับ มีสิ่งที่ปกปิดเอาไว้ 
คนสนิทเท่านั้น ถึงจะรู้

คนเราจะมีอายุเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 80 ปี
ถ้าไม่ป่วยเป็นโรคหนัก หรือเจออุบัติเหตุไปซะก่อน
เราจะมีอายุอยู่ที่ประมาณนั้น อาจมากหรือน้อยไปกว่านั้นสัก 5-6 ปี
แต่ส่วนใหญ่คือประมาณนั้น

แต่ฉันอยากบอกว่า ... ฉันไม่น่าจะอยู่ถึงวันนั้นเลย
ถ้าชีวิตฉันต้องเจอกับสภาพแวดล้อมรอบตัวแบบนี้

ไม่มีใครช่วยฉันได้ นอกจากตัวฉันเอง  


ส้ม ... ได้โปรดเถอะ 

 

Facebook
Twitter