Bloggang.com : OncE UPoN'-'a MaN : "Little Children" ... โดนัทมีรู กับ ลูกกวาดมีพิษ

"Little Children" ... โดนัทมีรู กับ ลูกกวาดมีพิษ

หลังจากที่ผมดู "Little Children" จบ ...ผมก็ได้ลองนึกถึงสิ่งที่เพิ่งผ่านตามาอย่างพินิจพิเคราะห์และต้องคิดว่า ผมจะเขียนรีวิวหนังเรื่องนี้ออกมาอย่างไรดี

เริ่มแรกดูเอาจากชื่อหนัง Little Children ก็บอกความหมายได้นัยน์ๆว่า "เด็กเล็กๆ" เมื่อมาตีความไปกับเนื้อเรื่องดูด้วย ก็ปิ๊งกับสิ่งที่หนังสื่อถึงว่า "ผู้ใหญ่ที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ ไม่รู้จักโต"

จนแล้วที่สุดความคิดวิเคราะห์ของผมมันก็ได้ไปคลิกกับ พวกขนมนมเนย ที่เด็กเล็กๆชอบกินกัน ...ซึ่งมันก็ไปสอดคล้องต้องพ้องกับ ลักษณะของตัวละครหลัก 3 คน ที่ต่างคนต่างก็มีเรื่องราวของตัวเอง

ตัวละครที่ 1 : "ซาร่าห์ เพียร์ซ" ... แม่บ้านผู้ที่ต้องทนใช้ชีวิตที่เหมือนมีพันธนาการติดพันตลอดเวลา ...เธอทั้งต้องจำทนกับสามีที่ชอบทำปั้มปั่มหน้าจอคอมฯ (พอนึกภาพออกใช่ไหมครับ ว่าผมหมายถึงอะไร) และต้องจำยอมเอาใจลูกสาวหัวดื้อขี้งอแงที่ไม่เคยยอมอะไรเธอง่ายๆ

ตัวละครที่ 2 : "แบรด อดัมสัน" ... พ่อบ้านผู้ที่ต้องทนใช้ชีวิตอันอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของ "เคธี่" ภรรยาที่ทำตัวเป็นช้างเท้าหน้า ...เขามีความต้องการที่จะทำงานเป็นทนาย แต่ก็ด้วยความที่เขาเคยพลาดจากการสอบงานมาแล้ว 2 ครั้ง จึงเป็นเหตุที่ทำให้เขาท้อแท้ต่อความที่ไม่เคยประสบความสำเร็จสมดังหวังในชีวิตเลย เขารู้สึกย่ำแย่ที่ต้องจำทนเห็นตัวเองเป็นได้แค่คนที่เกาะเมียกินไปวันๆ และต้องจำยอมเดินไปในทางที่เมียเขาต้องการให้เดินเท่านั้น

ถ้าเปรียบ ซาร่าห์ และ แบรด เป็นขนมนมเนยของเด็กๆ ...ผมนึกถึง "โดนัท"

ซึ่งลักษณะเฉพาะที่เราจะนึกถึง โดนัท เป็นอย่างแรก เลยก็คือ มันเป็นขนมปังที่มี 'รู'

และ 'รู' ของโดนัท มันก็เปรียบได้กับ ส่วนว่างเปล่าที่ต้องการให้มีอะไรมาเติมเต็ม ของ ซาร่าห์ และ แบรด

ซาร่าห์ และ แบรด ต่างก็มีความคิดความต้องการที่จะได้มีชีวิตอย่างเป็นอิสระ อยากมีลมหายใจโดยไม่ต้องไปจำทนจำยอมให้กับอะไรที่มันทำให้พวกเขาต่างต้องจมปลักกับความทุกข์ ...ซึ่งก็ด้วยการที่เธอและเขาได้พรหมลิขิตบันดาลให้มาพบกัน อันคือ จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แบบ 'ชู้'

ถ้าเนื้อขนมที่เป็นสสาร เปรียบได้เป็น คนในครอบครัวของซาร่าห์และแบรด ที่มีรสชาติน่าเบื่อ แล้ว ...มิเช่นนั้นความหมายของ 'ชู้' ก็คือ 'รู' ของโดนัท ที่มีว่างเอาไว้เพื่อให้ เธอและเขา ได้จินตนาการรสชาติกันเอาเองว่า มันจะอร่อยดีเป็นเช่นไร

ตัวละครที่ 3 : "รอนนี่ แม็คกอร์วี่ย์" ... อดีตคนคุก ที่เพิ่งพ้นโทษออกมา ฐานกระทำอนาจารเด็ก ...เขาผู้ที่ไม่มีที่ซุกหัวนอนที่อื่น ได้กลับมาอยู่อาศัยกับแม่ของเขาในละแวกหมู่บ้านที่ไม่มีเพื่อนบ้าน คนใดนับถือเขาเป็น เพื่อน ซ้ำร้ายก็ยังพากันรังเกียจ แล้วร่วมกันลงประชามติให้ขับไล่ออกไปโดยไม่สนหัวอกคนเป็นแม่ ผู้ที่ร้าวรานทุกครั้งที่ลูกของตัวเองโดนด่าว่า "ไอ้ปีศาจ"

ถ้าเปรียบ รอนนี่ เป็นขนมนมเนยของเด็กๆ ...ผมนึกถึง "ลูกกวาด"

ถ้าไม่นับว่ามันเป็นของหวานชนิดหนึ่งแล้ว ...ขนมชนิดนี้ ก็ยังมีพิษสง เปรียบเป็นดังอาชญากรตัวร้าย ในสายตาของผู้ปกครองเด็กๆทั้งหลาย

บ้างก็มองว่ามันจะทำให้ลูกหลานฟันผุ บ้างก็มองว่ามันเคยทำให้เด็กๆตัวน้อยหลายคนต้องตาย ทั้งที่กลืนแล้วมีติดคอ หรือจะมีสารบางอย่างที่อันตรายใส่ผสมเข้ามา

ทั้งนี้ทั้งนั้นที่ว่าบ้างนั้นบ้างนี้ มันก็เป็นเพียงแค่ความประพรั่นหวั่นพึงที่ผู้ปกครองตีกรอบล้อมรอบลูกหลานเอาไว้แบบลวกๆ ...และก็คงจะมีเพียงน้อยคนนักที่จะใช้วิธีลึกๆ เสี้ยมสอนในประโยชน์และโทษไปโดยความปราณี

รอนนี่ ต้องอยากจะนึกขอบคุณคนในกลุ่มหลังเป็นแน่ ที่ยังทำให้เขามีความเป็นคน หลงเหลืออยู่ ...หากแต่ในโลกของคนที่ชอบอคติอันมีเกลี่อนกลาดไปหมดเช่นนี้แล้ว มันก็ย่อมยากยิ่ง ที่ภาพจำของคนทั่วไป จะมองเขาเป็น "คน" มากกว่า "ปีศาจ"

ถ้าขนมลูกกวาด คือ ปีศาจของเด็กๆ(ในความคิดของผู้ปกครอง) แล้ว ...ฉะนั้นก็เลี่ยงไม่ได้ที่ รอนนี่ จะถูกมองเป็น ปีศาจของท่านๆผู้ปกครอง(ที่ชอบทำตัวเป็นเด็ก)

หากถ้าเรายังคงเป็นเด็กเล็กๆ ในตอนนี้ เราคงจะมองดู โดนัท กับ ลูกกวาด แล้วก็หยิบมากินมาอมลงคอโดยไม่นึกอะไร ...แต่ในวันนี้ที่พวกเราได้ผ่านพ้นวัยนั้นมาแล้ว คงจะมองเห็นความต่างจากที่คิดในวันนั้นได้เป็นอย่างดี

โดนัท มันก็คือ ขนมทำจากแป้งที่มีรสชาติเดิมๆ ไม่ได้ดัดแปลงเปลี่ยนสูตรอะไรมาแต่ไหนแต่ไร (มีที่จะไม่เดิม ก็คงแค่ หน้ารสต่างๆ และไส้ใน ที่นับวันก็ยิ่งแปลกใหม่ไปเรื่อยๆ) ซึ่งหากเรากินมันบ่อยๆ กินมันเรื่อยๆ มันก็ต้องมีที่หมดอดทน มีความเบื่อเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ...ส่วน ลูกกวาด ก็ถือ เป็นขนมหวานที่ดูจากเบื้องหน้าแล้วมันล่อตาล่อใจ หากแต่เราไม่อาจสามารถล่วงรู้เบื้องหลังว่ามันมีอะไรที่จะหลอกเราอยู่ในสีที่สดใสนั้นหรือไม่

มุมมองของคนเป็นเด็ก กับมุมมองของคนเป็นผู้ใหญ่ เหมือนอาจจะต่างกัน ถ้ามองกันที่ตรรกะ และประสบการณ์ ...แต่ในรูปธรรมที่แท้จริงแล้ว เราทุกคนที่ในวันนี้ได้เป็นผู้ใหญ่ ก็ยังคงมีความเป็นเด็กซ่อนเร้นอยู่ภายในร่างกายที่เติบโตนี้อยู่

คนบางคน ที่เบื่อหน่ายอะไรต่อมิอะไรในชีวิต คงจะมีที่ยังรู้สึกถวิลหาในอะไรบางอย่างที่เหมือนได้ขาดหายไป ...คนเหล่านี้ ก็เปรียบเหมือนกับขนมโดนัท และเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ เอาแต่จะให้ทุกอย่างได้มาเติมเต็มให้ชีวิตนี้สมบูรณ์
ที่สุด ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว โดนัท มันก็ย่อมต้องโดนัทที่ไม่มีรูอยู่วันยังค่ำ

คนบางคน ที่มีแต่อคติ มองอะไรในแง่ลบ แล้วไม่รู้จักปล่อยวาง ...คนเหล่านี้ ก็ยังไม่ถือว่าโต มีนิสัยเป็นเด็กเล็กๆกระจองงอแง ที่ไม่เอาอะไรแล้วก็ดื้อแพ่งยืนยันจะไม่เอาต่อไป ...มองลูกกวาดว่ามันเป็นปีศาจอย่างไร ก็จะมองอย่างนั้นต่อไป ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้มีพิษสงไปซะทั้งหมด และกับคนผลิตดีๆที่ห่วงใยในผู้บริโภคก็ยังมีอยู่อีกเยอะ

เราต้องยอมรับความจริงว่าเราทุกคนยังเป็นเด็กอยู่ (เชื่อไม่เชื่อ ต้องลองถามพ่อแม่ของคุณ และเขาก็จะคงตอบว่าคุณ "ยังเป็นเด็กสำหรับ(พ่อ/แม่)อยู่เสมอ") ...แม้ตัวของเราจะไม่ใช่ แต่ใจของเรามันก็ยังเป็นอยู่ และเราไม่มีวันจะหนีความเป็นเด็กนี้ไปได้พ้น ...ถึงจะอย่างนั้นก็ตามที หากแต่เราก็ยังจะมีวิธีทำอะไรบางอย่างที่เป็นการพิสูจน์ว่าเราไม่ใช่เด็กๆได้ด้วยเช่นกัน คือ

หนึ่ง เป็นผู้ใหญ่ที่ยอมรับในความเป็นจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ และจำต้องยอมรับในสิ่งที่เราต้องเผชิญหน้า ถึงแม้มันจะต้องเจ็บปวดใจ แต่เราก็ต้องทน ...เพราะก่อนหน้า เราได้เลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดมาแล้ว และเราไม่มีวันจะย้อนอดีตกับไปแก้ไขความผิดพลาดนั้นได้

สอง เป็นผู้ใหญ่ที่ยอมรับได้ว่าโลกใบนี้มันเป็นอย่างไร และยอมรับได้ว่าการมีอคติต่อโลกที่เราอยู่ มันรังแต่จะส่งผลให้โลกนี้น่าอยู่น้อยลงเรื่อยๆ ...ถึงเราจะแบ่งขาว/ดำ ดี/ชั่ว กันอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า สีดำจะไม่มีวันเปลี่ยนคืนเป็นสีขาว อะไรที่เคยชั่ว จะกลับมาดีนั้นเป็นไปไม่ได้

ถ้าเราสามารถพิสูจน์ตัวเองในสองข้อนี้ได้แล้ว ต่อไปหลังจากนั้นเราก็คงจะได้หวนวันเวลาคืนกลับมาเป็นเด็กที่กิน โดนัท กับ ลูกกวาด อร่อยๆ ...โดยที่มันจะอร่อยอย่างไร ก็ไม่ต้องไปใฝ่หาเหตุผลของมันให้ยุ่งยากลำบากใจ

"Little Children" ... หนังดรามามีฟอร์ม (ที่กว่าจะได้มาวางฟอร์มอวดโฉมในบ้านเรา ก็เอาแต่เลื่อนแล้วเลื่อนเล่า) เป็นผลงานการกำกับของ "ท็อดด์ ฟีลด์" ผู้ที่เคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์จาก "In the Bedroom" ในปี 2001

อันด้วยที่ตัวผมเองยังไม่เคยได้ดูหนังในห้องนอน เรื่องก่อนหน้า (หรือจะบอกว่าไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามผกก.ผู้นี้มาก่อนเลยก็ยังจะได้) ...มิเช่นนั้นแล้ว ความรู้สึกอยากจะดูที่มีต่อหนังเรื่องนี้ทั้งหมดทั้งมวล จึงตกไปเป็นเครดิตของ "เคท วินสเล็ท" แต่เพียงผู้เดียว

ด้วยเหตุผลข้อหนึ่ง ผมชอบเธอเป็นการส่วนตัว และข้อสอง ผมคงจะไม่ผิดหวังกับการแสดงและตัวหนังที่เธอรับเล่นเป็นอย่างแน่นอน ...เพราะ ชื่อของเคท สามารถรับประกันได้ว่า หนังทุกเรื่องที่มีเธออยู่ ต้องเป็นหนังดี อย่างแน่แท้

นักวิจารณ์คิดไม่ผิด คนได้ดูคิดไม่ผิด และผมก็เป็นคนหนึ่งที่คิดไม่ผิด ว่านี่คือ อีกหนึ่งหนังดีอย่างที่คาดคิด ...หากแต่เหนือจากที่คิดไป มันก็ยังได้เป็นหนังดีที่มีคุณค่าทางความชอบของผมมาก ถึงขนาดต้องติด 1 ใน 10 อันดับ หนังที่ผมชอบที่สุดในรอบปีนี้ กันเลยทีเดียว ...แล้วจะมีสาเหตุกลใดบ้างล่ะที่ทำให้ผมคิดว่าต้องเลือก Little Children ให้ติดอันดับเป็นหนังแห่งปี

ข้อหนึ่ง ...ยกผลประโยชน์ให้การกำกับของ "ท็อดด์ ฟีลด์" ที่ทำออกมาได้ละเมียดถึงอารมณ์ ตราตรึงใจในทุกๆชอต เขาสามารถเก็บรายละเอียดเรื่องราวออกมาผ่านจากสีหน้า คำพูด และสภาพแวดล้อม ที่ทำให้เชื่อถึงความเป็นไปของตัวละครแต่ละตัว ทั้งยังสามารถตีแผ่แง่มุมความเป็นมนุษย์ที่มีกิเลสตัณหา และความอคติครอบงำเอาไว้ ได้อย่างถึงลูกถึงคน โดยที่หนังดูจะไม่มีการบิวด์ให้สะเทือนอารมณ์อย่างฟูมฟายอะไร แต่มันก็ค่อยๆแสดงออกมาให้คนดูซึมซับบรรยากาศทีละน้อยๆ ได้อย่างเข้าถึงและลึกซึ้งในสิ่งที่หนังต้องการจะแสดงออกมา

ข้อสอง ...บทหนังที่เขียนขึ้นมาโดย ผกก.ฟีลด์ และ "ทอม เพอรอตต้า" มีสมดุล ทั้งความจัดจ้าน และเรียบง่าย ที่เล่าออกมาได้อย่างกลมกล่อม ...การสร้างสถานการณ์บีบบังคับอารมณ์คนดูให้รู้สึกตึงเครียดไปกับหนัง ทำแบบไม่เร่งเร้า ทยอยปล่อยความแรงเพิ่มออกมาทีละหน่อยๆ แต่พอถึงจุดจะเล่นเอาให้ตายแล้ว ก็ทำกันอย่างสุดๆ ทั้งยังขมวดทุกเรื่องทุกพลอตให้มาจบลงในจุดๆเดียวกันได้อย่างสมบูรณ์ ...ในส่วนที่เป็นการเสียดสีสังคมปัจจุบันก็เล่าได้อย่างแนบเนียน ทั้งยังมีความขบขันผ่อนคลายประปรายมาอยู่บ้าง ทำให้หนังไม่ตึงจนเกินไป

ข้อสาม ...งานด้านภาพ ถ่ายได้สวยมาก ทั้งยังถ่ายทอดอารมณ์ของฉากนั้นๆ ได้เป็นอย่างดี (ยิ่งในฉาก XXX ที่เกือบจะโดนท่านกบว.เซ็น ยิ่งไม่จำเป็นต้องบรรยายความอะไรให้มันมากมาย มันก็เห็นๆกันอยู่)

ข้อสี่ ...การแสดงของทีมดาราคุณภาพทุกคนเล่นได้เยี่ยมยอด ..."เคท วินสเล็ท" เป็นผู้หญิงแข็งกระด้าง ที่มีจิตใจอ่อนแอน่าสงสาร , "แพคทริค วิลสัน" ดูสับสนกระวนกระวายแบบอย่างผู้ชายมีชู้ , "เจนนิเฟอร์ คอนเนลลี่" หึงแบบไม่แสดงออกทางกาย ใช้สายตาแสดงความหวงได้น่ากลัว , "แจ๊คกี้ เอิร์ล เฮลี่ย์" ผมขอเปลี่ยนใจให้เขาสมควรจะได้ออสการ์มากกว่าลุงอาร์กิ้น , "โนอาห์ เอ็มเมอร์ริช" เป็นตำรวจกุ๊ยที่น่าสมเพศ , "ฟิลลิส โซเมอร์วิลล์" เป็นแม่ที่น่าเห็นใจ น่านำเรื่องของเธอไปออกวงเวียนชีวิต

ข้อห้า ...เนื้อหาที่สะท้อนสังคมได้รุนแรง พล็อตเรื่องที่สะท้านอารมณ์คนดูได้เจ็บแสบ ข้อคิดของหนังที่ทำให้มนุษย์ใจเด็กอย่างเราๆได้กลับมามองตัวเอง แล้วคิดดูว่า "เราโตพอจะเป็นผู้ใหญ่แล้วหรือยัง" (ช่วงท้ายๆของหนัง ได้แสดงออกมาด้วยการเอาชนะอะไร อย่างหนึ่งที่ แบรด เคยคิดว่า คงไม่มีทางจะทำได้)

"Little Children" ... กับ 5 เหตุผล ที่ทำให้ผมรัก และยังเป็น 5 เหตุผล ที่ผมจะขอนำเสนอให้คุณๆคนรักหนังต้องไปดูกันให้ได้ ...นี่คือ อีกหนึ่งหนังที่น่าจะทำให้คุณต้องออกจากโรงมาพร้อมกับพูดบอกต่อคนอื่นว่า "ห้ามพลาด" ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

ขอแนะนำเป็นอย่างยิ่ง...ครับ

เกรด A ... {

}

ปล. ขอทำตัวเป็นหน้าม้าให้หนังอีกสองเรื่องที่จะติดอันดับ 1 ใน 10 แห่งปีของผม "Ratatouille" และ "Paris Je T'aime" ...ชวนให้ต้องดูครับ ไม่อยากให้พลาดเลยจริงๆ

ส่วนที่เป็นฟอนท์สี เขียว-แดง เพิ่มเข้ามา... ซึ่งที่เน้นนั้นจะเป็นที่ผมพูดถึง ส่วน ดูดี(เขียว)-ดูด้อย(แดง) ของหนังแต่ละเรื่องครับ ...สำหรับบางคนที่ยังไม่ได้ดูหนัง แล้วอยากจะรู้ว่าหนังมีอะไรดีอะไรด้อยบ้าง ก็อ่านเอาจากที่ผมทำไฮไลท์ไว้ก็ได้เลยครับ ตามแต่สะดวกละกัน

ขอเชิญทุกท่านเสนอความคิดเห็นกัน...
1 Comment ของคุณ คือ 1 Happy ของเจ้าของบล็อก ขอบคุณมากครับ

Create Date : 07 สิงหาคม 2550

Last Update : 7 สิงหาคม 2550 0:01:48 น.

15 comments

Counter : 4254 Pageviews.

เพิ่งไปดูที่ลิโด้มาวันนี้ครับ พบว่าดูแล้วเฉยๆอ่ะครับ
คุณ once เข้าใจเปรียบเทียบเรื่องขนมหวานนะครับ
จินตนาการไปได้ไกลโน่นเลย ฮ่าๆ

โดย: joblovenuk

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:1:03:34 น.

I'm so glad that I watched Little Children in the theatre. The widescreeen aspect ratio was very suitable for this film. The haunted landspace portrayed USA as a kingdom of fear.

Another title for Little Children could be "IN THE BEDROOM OF AMRICAN BEAUTY IN POST 9/11 ERA"

Todd Filed was almost the genoius one.

โดย: merveillesxx

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:1:11:49 น.

ชอบบทความนี้มากๆ เลยครับ
เปรียบเทียบได้เจ๋งมากๆ
เขียนลงหนังสือได้เลยเนี่ย แนะนำให้ไปหาตังกินหนม

ฉากจดจำของผมคือตอนที่ Ronnie เดินเข้ามาในสระน้ำ
แค่เห็นหน้าผมก็กลัวแล้วอะ... การแสดงสุดยอดจริงๆ

โดย: nanoguy

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:3:17:37 น.

เขียนออกมาน่าอ่านค่ะ เห็นด้วยกับคุณ nanoguy
คุณน่าไปเขียนงาน ขายให้หนังสือ ได้ตังค์แล้วซื้อลูกกวาดกิน(ซะ)

โดย: นกแสงตะวัน

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:5:46:45 น.

อ๊ายยยย (เขินนึดนึงส์)...ขอบคุณที่ชมนะครับ แต่ผมคงยังไม่หาญกล้าเสนอหน้า(กระดาษ)เอาบทความไปลงหนังสือได้หรอก คุณวุฒิยังน้อยต้อยอยู่เลย ...อย่างคุณหมอผมอยู่ฯ ก็เคยลำบากลำบนกว่าจะได้เป็นคอลัมนิสต์ ก็ส่งไปหลายที่ แล้วก็ปิ๋วไปซะหมด

ผมขอทำหน้าที่เป็นบล็อกเกอร์รีวิวหนังอย่างนี้ก่อนดีกว่า ...ถ้าอนาคตอยากจะได้อัพเดทไปทำอะไรที่ใหญ่ ที่กว้างกว่านี้ ค่อยว่ากันอีกทีละกัน

โดย: OncE UPoN'-'a MaN

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:9:38:55 น.

อ่านแล้ว อยากไปดูจัง ช่วงนี้หยุดกีฬามหาลัย อาจจะไปดูสักหน่อย

เขียนได้ราบรื่นดีครับ

โดย: *omega*

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:10:42:55 น.

+ ความเห็นตรงกันในหลายๆ ส่วนครับ (ซึ่งบางส่วนพี่ก็เคยเขียนไว้ที่บล็อกคุณหมอพีฯ แล้วด้วย เพราะงั้นคงไม่ขอกล่าวถึงซ้ำอีก) ... แต่คิดว่าเรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในหนังดีมากๆ ของปีนี้ที่ได้ดูไป และน่าจะติดอันดับของพี่ตอนปลายปีด้วยเช่นกันครับ

+ เรื่องนี้เจ๋งทั้งบท จังหวะจะโคน และการแสดงนะ (โดยเฉพาะเคต เธอ X ซะ กับเฮียแจ๊คกี้ จิตโคตะระ) ... ถึงแม้ใครจะบอกว่าจบแบบน้ำเน่า จบอ่อนหรือใจดีไปหน่อย แต่เป็นตอนจบแบบที่พี่ชอบอ่ะครับ เหอะๆ (ประหลาดมั้ยเนี่ย ที่พี่ชอบการจบแบบ feel good ซึ่งบางทีมันก็ดูออกจะน้ำเน่านั่นแหละ เพราะเห็นหลายๆ คนเค้าไม่ชอบกัน ... ยกเว้นบางเรื่องที่ธีมมันหดหู่มากๆ มาตั้งแต่ต้น ให้ feel good ตอนจบก็คงไม่ไหว อย่างพวก Nobody knows หรือ Chou-Chou เงี้ยะ ... ถ้าจบ feel good ล่ะขำตายเลยครับ)

+ นัทไม่แวะไปดู Film Buffet-II ที่เฮาส์บ้างเหรอคับ? หนังดีๆ เก่าๆ เอากลับมาฉายเยอะเลยนะ ... เมื่อวานพี่ไปดู Pride and prejudice ได้เจอ น้องนาโน กับน้องเมอร์ฯ ด้วยแหละครับ

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:11:03:24 น.

เปรียบเทียบได้ดีมากเลยค่ะ

เปรียบเทียบได้เห็นภาพ และสัมผัสได้เลย

ชัดเจนดี

โดย: โสดในซอย

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:19:09:36 น.

พี่วิน บลูยอชท์ ...ก็อยากไปนะครับ แต่ว่ามันไกลแสนไกล และยิ่งกว่านั้นยังไปลำบากกว่า สยาม เสียอีก (จากบ้านผมไปสยาม ยังแค่สองต่อ แต่ อาร์ซีเอ คงสี่ต่ออัพซะละมั้ง ...)

ก็ฝากพี่วินดูละกัน แล้วเอามาโม้มาคุยกันให้อิจฉาเล่นที่บล็อกพี่หมอพีละนะ

โดย: OncE UPoN'-'a MaN

วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:19:35:03 น.

ถ้ามาสยามสองต่อ
ไปอาร์ซีเออีกต่อเดียวได้เน่อน้องนัท
มาลงสยามเสร็จ ข้ามไปฝั่งเดียวกับมาบุญครอง รอสาย 93 กับ 113 ต่อเดียวถึงอาร์ซีเอเน่อ

โดย: nanoguy IP: 125.24.84.176 วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:3:29:05 น.

เอะ ... จากแถวๆ รามอินทรามาต่อ 93 / 113 แถวบางกะปิ / หน้าราม ลงมาทางฝั่งนี้เลยดีฝ่ามั้งครับ ไม่ต้องไปอ้อมมาบุญครองให้รถติดอีกต่อนึงง่ะ - -'

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:10:07:50 น.

อ่อ..
ไม่เคยไปแถวนั้นไงพี่ 55+

โดย: nanoguy

วันที่: 9 สิงหาคม 2550 เวลา:0:39:44 น.

ขออนุญาติ แอดบล๊อกนี้นะคะ

อยากดูเหมือนกันอ่ะ แต่ที่ชลบุรีไม่มีเข้าเลย
5555 (อดไป) รอแผ่นโลด

แล้วจะมาเยี่ยมใหม่ค่า

โดย: little_fuku

วันที่: 10 สิงหาคม 2550 เวลา:17:13:01 น.

Ratatouille : มันต่างกันน่ะ...ระหว่างขุดคุ้ยกับไขว่คว้า
ภาพของย่านคนจนซึ่งต้องหากินเยี่ยงหนูสกปรก ถูกกั้นกลางด้วยแม่น้ำให้ห่างออกจากย่านคนรวยผู้ระเริงชีวิตด้วยความศิวิไลซ์ ใบปิดข้างต้นกำลังบอกนัยยะสำคัญบางอย่างของหนังเรื่องนี้อยู่กลายๆ แน่นอนว่า Ratatouille เป็นหนังการ์ตูนที่พุ่งเป้าไปที่กลุ่มผู้ชมเด็กๆ เป็นสำคัญ แต่ทว่าผู้ใหญ่อย่างเราจะดูถูกหนังเรื่องนี้ไม่ได้เลยโดยเฉพาะในส่วนของบทภาพยนตร์ มันไม่ได้ถูกเขียนด้วยสติปัญญาที่ไร้เดียงสาหากแต่เป็นระดับอัจฉริยะ ทั้งงดงามและลุ่มลึกเสมือนผลงาน ดราม่าหวังรางวัลเลยทีเดียว

ทั้งๆ ที่แอนนิเมชั่นเรื่องนี้ของ ค่ายพิกซ่าร์ มีดีอยู่เกินตัว แต่จากภาพหนังตัวอย่างที่ปล่อยออกมาก่อนฉาย กลับเป็นไปอย่างเรียบง่ายและถ่อมตน ถือเป็นอีกหนึ่งข้อดีที่ความบันเทิงของ Ratatouille ถูกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดภายใต้ฝาชีของการตัดต่อ ก่อนที่จะยกมาเสิร์ฟผู้ชมและอวดรสชาติชั้นเลิศเมื่อตอนได้สัมผัสเรื่องราวของหนังทั้งหมด ช่างแสนอิ่มตาอิ่มใจและมากถึงขั้นสะเทือนอารมณ์ได้ในหลายๆ ฉาก ความรู้สึกแบบเดียวกันกับที่เคยชมการ์ตูนญี่ปุ่นจากค่ายจิบลิกลับมาเยือนผู้เขียนอีกครั้งจากการได้รู้จักกับ Ratatouille เรื่องนี้
ผู้กำกับปรุงแต่งเรื่องราวของหนังได้อย่างกลมกล่อม ถึงรสชาติและมีรสนิยม งานด้านภาพและเสียงน่าจะเรียกได้อย่างเต็มปากว่างดงามไร้ตำหนิ ( ในมาตรฐานปัจจุบันของงานประเภทนี้) บทบาทของตัวละครที่ค่อยๆ เร่งระดับความสำคัญขึ้นจนกระทั่งผูกพันกับผู้ชมได้ในที่สุดอันนำไปสู่ฉากตอนท้ายเรื่องที่ทรงพลัง เป็นอีกหนึ่งความสำเร็จของทีมผู้สร้างซึ่งอยู่เบื้องหลังที่ร่วมกันผลักดันแต่ละนาทีของเรื่องราวเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่นี้ให้สำเร็จลงได้อย่างน่าชื่นชม

เรื่องราวว่าด้วยชีวิตของเจ้าหนูเรมี่ที่มีนิสัยแหกคอกไม่ชอบกินเศษอาหารและขยะ มันมีรสนิยมเลิศหรูและปรารถนาว่าวันหนึ่งจะเป็นพ่อครัวชื่อดังแห่งกรุงปารีสให้ได้ เหมือนกับ เชฟออกัส กุสโต้ พ่อครัวผู้กลายมาเป็นแรงบันดาลใจให้แก่เรมี่ เรมี่สนใจการทำอาหารเหมือนเขากำลังตกหลุมรักศิลปะแขนงนี้เข้าอย่างจังจนถึงขั้นถอนตัวไม่ขึ้น เขาเฝ้าลองผิดลองถูกจับโน่นผสมนี่เพื่อฝึกฝนวิธีการปรุงอาหารให้อร่อย จนวันหนึ่งเรมี่ก็ได้เป็นเจ้าของตำราอาหารของกุสโต้ เขาคว้าตำราเล่มนี้มาจากหญิงชราที่น่าจะไม่เคยเปิดอ่านมันเลยด้วยซ้ำ เรมี่พยายามศึกษาการทำอาหารจากตำราจนจำได้ขึ้นใจในทุกสูตร เหมือนเขาเตรียมพร้อมตลอดเวลาเพื่อที่โอกาสการพิสูจน์ฝีมือจะมาถึง ( ผู้เขียนเห็นด้วยอย่างยิ่งว่าการหาความรู้จากการอ่านหนังสือสามารถเปลี่ยนชีวิตเราได้...)

เชฟออกัส กุสโต้ ผู้วายชมน์ กลายเป็นภาพในจินตนาการของเรมี่ที่ยังคงโลดแล่นอยู่ในชีวิตเขาเสมือนกุสโต้ยังมีตัวตนอยู่จริงๆ เป็นจินตนาการผู้คอยชี้แนะให้ลงมือ ยับยั้งเมื่อทำผิดและปลอบโยนให้กำลังใจ ศิลปะในการพูดของจินตนาการกุสโต้ เปี่ยมพรสวรรค์ไม่แพ้การปรุงอาหารของเขา หลายครั้งที่ผู้ชมจะรู้สึกว่าเหมือนกำลังได้รับการสั่งสอนจากครูผู้รู้ซึ้งชีวิตเป็นอย่างดี ( ทั้งที่กุสโต้เป็นเพียงแค่ตัวการ์ตูน )
กุสโต้ไม่เพียงเคยสร้างสรรค์อาหารให้มีรสชาติเลอเลิศเท่านั้น ความสามารถด้านการพูดให้กำลังใจของเขาก็เป็นอีกวิธีการหนึ่งที่จะสร้างชีวิตคนให้ดีขึ้นมาได้เช่นกัน ดูได้จากผลงานการเปลี่ยนคนที่เคยผ่านชีวิตแย่ๆ มาก่อนอย่างเด็กไร้บ้าน นักโทษขี้คุก ผู้หญิงที่ถูกเหยียดเพศ กุสโต้สร้างโอกาสใหม่ให้พวกเขาโดยปรับเปลี่ยนทัศนคติให้ผู้ที่น่าจะเรียกได้ว่ามีความผิดเพี้ยนอยู่ในรสแห่งชีวิตนี้ได้กลับมามีชีวิตที่กลมกล่อมเยี่ยงคนปกติอีกครั้ง
บุคคลชายขอบเหล่านี้ มีบทบาทสำคัญอยู่ในครัวของภัตตาคารกุสโต้ จิตใจที่เปิดกว้างของกุสโต้เป็นที่มาจากคติพจน์ที่เจ้าหนูเรมี่ยึดมั่นเป็นสรณะว่า “Anyone can cook” (ไม่ว่าใครก็ทำอาหารได้ทั้งนั้น)

หลังจากเรื่องราวได้จับพลัดจับผลูให้เจ้าหนูเรมี่ได้มาเป็นมิตรแท้ต่างสายพันธุ์กับหนุ่มน้อยชื่อว่า ลิงกวินี่ เด็กชายไร้ฝัน ไร้พรสวรรค์และดูเหมือนจะไร้ชีวิตชีวาในหลายๆ พฤติกรรม ลิงกวินี่มาทำงานเป็นเด็กเทขยะให้ภัตตาคารกุสโต้ภายใต้การนำของหัวเรือใหญ่คนใหม่ผู้มีบุคลิกต่ำเตี้ยไม่แตกต่างจากรสนิยมของเขา พ่อครัวตัวเล็กคนนี้แอบซ่อนแผนการใหญ่ที่จะฮุบกิจการภัตตาคาร กุสโต้เป็นของตน แล้วเปลี่ยนรูปแบบร้านไปผลิตอาหารแช่แข็ง ( จำหน่ายอาหารสำเร็จรูปประเภทเดียวกับอีซี่โกที่เครือเจริญโภคภัณฑ์กำลังทำอยู่ )

จากความเซ่อซ่าของลิงกวินี่บวกกับความช่วยเหลือที่สามารถของหนูน้อยเรมี่ ทำให้นักวิจารณ์อาหารชื่อดังเข้าใจผิดว่าลิงกวินี่คือพ่อครัวผู้มีรสมือเป็นเลิศ ชื่อเสียงของลิงกวินี่ภายใต้ความสามารถของเรมี่ดังกระฉ่อนไปไกลจนกระทั่งนักวิจารณ์อาหารชื่อดังที่สุดของเมืองชื่อว่า อีโก้ ต้องมาขอท้าชิม
อีโก้เป็นนักวิจารณ์อาหารที่เงียบขรึม เย็นชา และดูเหมือนไร้อารมณ์เป็นที่สุด แต่กระนั้นเขาก็เป็นคนที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ด้านการทดสอบอาหาร ก่อนการทดสอบของอีโก้จะมาถึง ปัญหาความวุ่นวายต่างๆ ก็ระดมประดังกันเข้ามาพาให้เรื่องราวของหนังต้องเดินเข้าสู่ภาวะความ ตึงเครียดและกลายเป็นจุดวิกฤติ ก่อนที่จะคลี่คลายออกด้วยความฉลาดและน่ารักเป็นที่สุด ทั้งยังฝากฉากจบที่ทรงพลังให้ผู้ชมได้กลับไปคิดต่อเป็นการบ้านหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจบันเทิงใน โรงภาพยนตร์แล้ว...
“มันต่างกันน่ะ...ระหว่างขุดคุ้ยกับไขว่คว้า” เจ้าหนูเรมี่คงคิดเช่นนั้นจึงได้ทำเช่นนั้นและเป็นเช่นนั้น โดยฐานะของตัวมันเองที่เป็นเพียงแค่หนู สัตว์สกปรกผู้ต่ำต้อย เรมี่อาจหาญคิดฝันเกินตัวและเดินตามความฝันนั้นไปด้วยความมุ่งมั่นและอดทน ฝ่าด่านความยากลำบากต่างๆ นานาแต่ที่ถือเป็นอุปสรรคใหญ่สุดคงได้แก่คำสบประมาทของผู้เป็นพ่อ ว่าให้เจียมตัวในความนึกฝันและสำเหนียกอยู่ตลอดว่าตัวเองนั้นเป็นใคร โชคดีที่เสียงปรามาสของพ่อยังไม่ดังไปกว่าเสียงให้กำลังใจจากจินตนาการของกุสโต้ เรมี่เดินตามความฝันของตัวเคียงข้างไปกับภาพจินตนาการที่สมมุติขึ้นมาเองจนกระทั่งประสบความสำเร็จในที่สุด
เรมี่เกลียดการขุดคุ้ยเศษซากขยะเหลือทิ้งเหมือนที่พวกหนูชอบทำกัน อาหารที่หนูประทังชีวิตล้วนมาจากเศษเดนเหลือกินจากผู้อื่น เรมี่เลือกที่จะสร้างสรรค์สิ่งที่ต้องการขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง เขาจึงเลือกกินเฉพาะอาหารที่ตัวเองเป็นผู้ปรุง แทนที่จะต้องไปขุดคุ้ย เจ้าหนูเรมี่ของเรามันเลือกที่จะไขว่คว้า...

มีภาษาภาพยนตร์ปรากฏอยู่มากมายในหนังเรื่องนี้และแตกออกได้เป็นหลากหลายประเด็น แต่ที่เด่นจริงๆ คงเป็นเรื่องความสำเร็จที่ต้องสร้างเอง (ไขว่คว้า) แทนการฉกฉวยความสำเร็จของ ผู้อื่นมาอย่างมักง่าย (ขุดคุ้ย) ประเด็นนี้ นอกจากจะสื่อผ่านพฤติกรรมหลักของพวกหนูขี้ขโมยแล้ว ยังสื่อผ่านพ่อครัวตัวเล็กที่คิดจะฮุบกิจการภัตตาคารที่กุสโต้สร้างมาด้วยหัวจิตหัวใจ , ชื่อเสียงที่ลิงกวินี่ได้รับก็เช่นกัน มันเป็นความสำเร็จของผู้ที่อยู่เบื้องหลังซึ่งก็คือเจ้าหนูเรมี่นั่นเอง , มรดกที่ ลิงกวินี่ได้รับจากพินัยกรรมของผู้เป็นพ่อก็เป็นเพียงความสำเร็จของบรรพบุรุษ หาใช่ความสำเร็จที่ลิงกวินี่สร้างขึ้นมาด้วยตัวเองไม่ รวมไปถึงการหาชื่อเสียงของเหล่านักวิจารณ์อาหารที่โด่งขึ้นมาจากงานสร้างสรรค์ของคนอื่น
อีกนัยยะหนึ่งที่เหน็บแนมและกะเทาะเปลือกความเป็นฝรั่งเศสได้ถึงแก่นนั่นคือ มหานครอันหรูหราของเหล่าศักดินาชนชั้นผู้ดีแห่งนี้ มันถูกสร้างขึ้นจากน้ำแรงของชนชั้นไพร่ทาสผู้ยากจน ( สื่อผ่านชื่อ Ratatouille ที่เป็นผักต้มคล้ายๆ จับฉ่ายซึ่งเป็นอาหารของคนจนในฝรั่งเศส)
ก่อนที่หนังจะเลี่ยนไปกับความสำเร็จของเจ้าหนูเรมี่ที่เป็นซะยิ่งกว่าแฟนตาซี (ทั้งๆที่เป็นหนังการ์ตูนอยู่แล้ว) ความฉลาดของผู้เขียนบทและผู้กำกับได้แก้รสให้หนังกลับมามีความหนักแน่นขึงขังอีกครั้งในตอนท้ายของเรื่อง โดยใช้ตัวละครของอีโก้ นักวิจารณ์อาหารผู้เคร่งเครียดเป็นเครื่องมือหลัก อันทำให้ Ratatouille ได้ทำหน้าที่สะท้อนชีวิตในอีกมิติหนึ่งให้ผู้ชมได้เห็นถึงอีกมุมมองที่แตกต่างออกไปของความสำเร็จ
อีโก้ผู้สูงส่งและยิ่งใหญ่ บริโภคอัตตาของตัวเป็นอาหารหลัก ความสำเร็จในชีวิตของอีโก้นั้นได้มาอย่างไร หนังไม่ได้กล่าวถึง หากแต่นำเสนออีกแง่มุมของคนที่ประสบความสำเร็จแล้วแต่กลับลืมกำพืดของตัวเอง ลืมความเรียบง่ายของชีวิต ลืมความทรงจำอันงดงามในอดีตเพียงเพราะมัวหลงชื่นชมความสำเร็จของตนในปัจจุบัน

ปลายปากกาวิจารณ์ที่หล่นกระทบพื้นเมื่ออีโก้ได้ลิ้มรสชาติของ Ratatouille อันเป็นอาหารคนจน คือภาพที่แสนงดงามในหนังเรื่องนี้ อัตตาถูกปล่อยวาง ลิ้นที่เคยจ้องจับผิดได้รับการผ่อนคลาย รสชาติที่อีโก้สัมผัสนั้น ผู้เขียนเชื่อว่ามันไม่ใช่อาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขาหรอก ( ก็เป็นนักชิมมือพระกาฬซะระดับนั้น) แต่อย่างหนึ่งที่มั่นใจได้อย่างแน่นอน อาหารคำนั้นทำให้อีโก้มีความสุขอย่างที่สุด เพราะมันได้ทำหน้าที่เปิดเผยพลังอันมีอิทธิพลมหาศาลต่อความเป็นเขาในปัจจุบัน เป็นพลังที่ซุกซ่อนอยู่ภายในซอกมุมของจิตใจเขา เสมือนหนูตัวเล็กๆ ที่นานแล้วยังไม่เคยโผล่ออกมาปรากฏตัว...

หนังเรื่อง Ratatouille นี้ถูกสร้างด้วยกรรมวิธีไม่ต่างไปจากการปรุงอาหาร มีการผสมรสที่แตกต่างกันอยู่เป็นระยะๆ ทั้งตลกขบขัน ตื่นเต้น และบรรยากาศของความรัก คลุกเคล้ากันจนลงตัวและกลมกล่อม ภาพที่ลงหมอกพอสวยงามแลดูชวนฝัน ดนตรีประกอบนุ่มนวลละมุนหูที่คลอเบาๆ อยู่ตลอดเรื่องสร้างความรู้สึกร่วมเหมือนผู้ชมกำลังนั่งทานข้าวอยู่ในภัตตาคารหรูของฝรั่งเศส

หนังเรื่องนี้ยังพาลให้ผู้เขียนนึกถึงหนังเรื่อง Sideway ของ อเล็กซานเดอร์ เพย์ ขึ้นมา ตะหงิดๆ ที่เคยเน้นภาพและงานดนตรีในลักษณะนี้ซึ่งให้อารมณ์เหมือนผู้ชมได้ร่วมดื่มไวน์ไปกับตัวละครในเรื่องด้วย ( เบลอภาพนิดๆ แบบชวนฝันหน่อยๆ)
Ratatouille จบลงด้วยความสุขตามสูตรอย่างที่ควรจะเป็น ผู้ชมอาจไม่รู้สึกจริงจังอะไรนักกับภาพเชฟกุสโต้ที่โลดแล่นเป็นจินตนาการอยู่ในหัวของเจ้าหนูเรมี่เพราะมันก็แค่ความเพ้อเจ้อของหนูหลงทางที่ต้องอยู่ตัวเดียว เหมือนกับที่อาจไม่ค่อยรู้สึกอะไรนักกับการที่เจ้าหนูเรมี่ต้องมาคอยเจ้ากี้เจ้าการอยู่บนหัวของลิงกวินี่เวลาทำอาหารนอกเสียจากความตลกขบขันที่ได้จากภาพเหล่านั้น แต่เชื่อเถอะว่า ในหัวของเรามีเจ้าตัวแบบนี้อาศัยอยู่จริงๆ บางวันมันก็นอนเซา บางวันมันก็ลุกขึ้นมาเต้นคึกคักสนุกสนาน ลองยกมือขึ้นไปแหวกผมที่กลางศรีษะของคุณดูซิ!
แล้วจะเจอว่ามี “ความฝัน”อาศัยอยู่ในสมองของมนุษย์เราทุกคน เพียงแค่จะเก็บซุกซ่อนมันไว้ตลอดไปหรือจะเริ่มทำให้มันกลายเป็นความจริงซะที...............

โดย: เบียร์ IP: 203.154.187.177 วันที่: 22 สิงหาคม 2550 เวลา:17:57:46 น.

ชอบค่ะ เสียดายที่ไม่ได้ไปดูในโรง ดูดีวีดี โดนตัดเยอะเลย

โดย: สา IP: 58.137.12.13 วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:16:24:36 น.