"The Banquet" ... บังลังก์สั่นคลอน มังกรสะเทือน เพียงเพราะ 'ความรัก' ตัวเดียว เมื่อความเป็นตะวันออกของหนังกำลังภายใน ถูกบวกรวมเข้าไปกับเรื่องราวโศกนาฏกรรมเรื่องดังแห่งฝากฝั่งตะวันตก ผลลัพธ์ที่ออกมาจึงลงเอย เป็นหนังจีนมีฟอร์มเรื่องนี้ ที่ชื่อว่า "The Banquet" The Banquet ... เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในรัชสมัยราชวงศ์ฉิง ที่เป็นยุคแห่งความขัดแย้ง ที่ก่อกำเนิดกษัตริย์ฮ่องเต้มากมาย ซึ่งแต่ละคนล้วนแต่เป็นเจ้าแผ่นดินได้ไม่นานต่างก็โดนล้มล้างราชบัลลังก์ไปอย่างรวดเร็ว และหมดจด ...การโค่นบัลลังก์และการฆาตกรรมกษัตริย์ผู้พ่อ อันเกิดขึ้นจากน้ำมือของคนที่มีศักดิ์เป็นอา ทำให้ "องค์ชายอู๋หลาน" ซึ่งได้หนีเจ็บจากรักไปกบดานอยู่ในป่าอันเงียบสงบมานานต้องลุกขึ้นเพื่อกลับมาล้างแค้นจากการกระทำของอาแท้ๆของเขา การกลับมาของอู๋หลาน ต้องพบกับความลำบากใจอย่างยิ่งยวดไปกว่าตอนที่เขาได้หนีหายจากไป ... เมื่อคนรักเก่าของเขาเอง "หวั่นเอ๋อ" ผู้เคยถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นคนรักของพ่อไปแทนที่ กำลังจะได้อภิเษกสมรสอีกครั้งหนึ่งกับฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ผู้เป็นอาที่เขาแค้นใจ ... เพราะ 'หวั่นเอ๋อ' คนเดียว ที่เป็น ตัวแปรสำคัญทำให้เขาอยากจะกลับมาเผชิญหน้าสถานการณ์อันโหดร้าย แต่มันก็กลายเป็นว่า นี่อาจกำลังจะเป็นความช้ำใจหนสองซึ่งอู๋หลานจะต้องประสบพบเจอกับมัน ก็เพราะ 'ความรัก' ตัวเดียว เท่านั้นเองจริงๆ ที่กำลังจะก่อไฟปะทุระอุหัวใจของคนสามคน และหลากตัวละครรอบข้างพวกเขา ให้ได้พบกับโศกนาฏกรรมอันเจ็บปวด และทรมานใจในท้ายที่สุด ... The Banquet ... ผลงานการกำกับของ "เฟิงเสี่ยวกัง" ผู้กำกับหนังชาวจีนที่ผมยังไม่คุ้นเคยในชื่อเสียงเรียงนามของเขา ...แม้ผมอาจจะเคยรู้จักผ่านตาผ่านชื่อหนังเรื่องก่อนของเขาอย่าง "A World Without Theives" มาบ้างก็ตามที (รู้สึกว่าจะเพิ่งเข้าฉายบ้านเราเมื่อปีก่อน และทำจำไม่ผิดก็น่าจะมีพระเอกของหนัง เป็น "หลิวเต๋อหัว" ละมั้ง) ในงานชิ้นต่อมาของเขา (แต่เป็นงานชิ้นแรกที่ผมได้เห็นฝีมือ) ได้สร้างซึ่งแบบแผนใหม่ๆของหนังกำลังภายใน ที่นำการดัดแปลงบทละครอมตะ ผลงานของ "เช็คสเปียร์" กวีชื่อก้องโลกอย่าง "Hamlet" มาลบทิ้งซึ่งนิยามความเป็นตะวันตก และเขียนคำว่าตะวันออกอันเกรียงไกรลงไปแทนที่ หนังตะวันออกจ๋าเรื่องนี้ มีกลิ่นอายของ'ความน่าติดตาม'ตลบอบอวลไปทั้งเรื่อง และคงไว้ซึ่งรสชาติ'ความเข้มข้น'ของเหตุการณ์ล้มล้างบัลลังก์ที่ดูสนุกได้ทุกเมื่อ เพียงถ้าเรื่องราวนี้มาอยู่ในมือของผู้กำกับที่ถึงพร้อมจะทำมัน ...เฟิงเสี่ยวกัง ควบคุมองค์ประกอบของสอง'ความ...' ไว้ได้อย่างเหมาะสมในอารมณ์หนังที่ถูกเปลี่ยนไป พร้อมกับความคืบหน้าในความสัมพันธ์เหล่าตัวละคร ...ซึ่งก็ต้องยกผลประโยชน์ไปให้กับภาพการแสดงที่อยู่ในหนัง ซึ่งล้วนจะดูเหมาะเจาะและลงตัวสอดคล้องตามอารมณ์หนังที่ต้องการ การแสดงของตัวละครหลัก ต่างพากันปฏิบัติหน้าที่ได้เข้าขั้นดี สามารถส่งอารมณ์ตัวละครให้คนดูรู้สึกถึง และสัมผัสได้ ...ในสถานการณ์ที่หนังคงไว้ซึ่งความจริงจัง การเข้าถึงบทบาทของนักแสดงแต่ละคนช่วยทอดอารมณ์ความเข้มของหนังให้ข้นจนถึงขีดสุด ...แดเนียล วู , เกอ โย่ว และ โชว ชุน เป็นสามตัวละครอันทรงพลังที่ทำให้การเดินเรื่องมาจนถึงจุดจบของหนังดูดีอย่างที่ควรจะเป็น "หวั่นเอ๋อ" หมากตัวสำคัญในเกมล้างราชบัลลังก์ครั้งนี้ ได้บทบาทการแสดงชั้นดีอีกหนึ่งตัวละครของ "จาง จื่อ ยี่" มารับใช้ ...เธอสวมวิญญาณความเป็นฮองเฮาอันน่าเกรงขาม และยังสามารถเป็นผู้หญิงสาวที่มีด้านอ่อนแอกับความอ่อนไหวในรัก ...หวั่นเอ๋อที่เธอเป็นคือตัวละครที่เคยทำตัวให้เรารู้สึกเห็นใจชะตากรรมอันผิดพลั้งในชั่วโมงแรก แต่พอหนังเข้ามาสู่ชั่วโมงที่สองแล้ว จื่อ ยี่ สามารถกระชากความอ่อนโยนให้หมดไป และแต่งหน้าทาปากด้วยความอำมหิต ในร่างของหวั่นเอ๋อด้านมืด ผู้ทะเยอทะยานอยาก และหวงในอำนาจบารมีอย่างเป็นที่สุด ...การแสดงของเธอสามารถเกาะกุมหนังให้ตกอยู่ในความน่าสนใจไปได้ตลอด ในเวลาที่มีเธออยู่บนจอ ช่วงเวลานั้นก็แทบจะเป็นของ จื่อ ยี่ไปคนเดียวเลยเพียวๆ ...แม้สามตัวละครหลักที่ว่าไปข้างบนนั้นจะทำการแสดงที่ทรงฤทธาเอาไว้ได้ไม่แพ้กัน แต่จอทั้งจอก็โดน จื่อ ยี่ คนนี้กลืนกินเข้าไปแทบหมดจดโดยอย่างละม่อม การที่ The Banquet ดำเนินเดินเรื่องไปด้วยความช้าเชื่อง เอื่อยเฉื่อย อาจจะดูเป็นสิ่งที่หนังเรื่องนี้ต้องเป็นในรูปแบบประมาณนี้ก็จริงอยู่... แต่มันก็ต้องถือเป็นข้อเสียที่ทำให้หนังไม่สามารถเป็นอันหนึ่งอันเดียวในความสนุกเพลิดเพลินได้ หนังจัดแจงทำตัวเองให้ล่าช้าจนมากเกินไป ส่วนเรื่องราวของหนังในช่วงต้นและช่วงกลางที่ดูจะไม่คืบหน้าอะไรเลย เมื่อนำเอามาเปรียบเทียบกับช่วงหลังแล้ว ในความเข้มข้นจากเหตุการณ์ที่แทบมีก็ไม่ต่างกันไปสักเท่าไหร่ แต่ความมันส์ในอารมณ์กลับมีในช่วงใกล้จบเสียมากกว่า สเกลงานสร้างที่เน้นความใหญ่ โต มโหระทึกของหนัง ต้องยอมรับในฝีมือคนทำโปรดักชั่นทุกคนซึ่งล้วนแต่สร้างภาพความหะรูหะราสลวยสวยหยาดให้เกิดขึ้นกะจะตาคนดู ...ว่ากันไปตั้งแต่ในส่วนการออกแบบของคิวบู๊ ที่ได้มือเยี่ยม "หยวน วู ปิง" มาทำความแน่นของการสำแดงวิทยายุทธ(อันมีอยู่เล็กน้อยในหนัง นับเป็น 20% ราวๆนั้น)ได้อยู่ในระดับอันเป็นมาตรฐานงานกำกับความมันส์ของเขา , การกำกับภาพและมุมกล้องที่วางไว้ให้พริ้วไหวผสานความแข็งขัน ที่สอดรับกับการตัดต่อได้อย่างสวยงามและลงตัวพอดิบพอดีในจังหวะของมัน , การออกแบบฉาก และเครื่องแต่งกาย ก็ทำได้เข้าขั้นเยี่ยมยอด งดงาม และยิ่งใหญ่ และในส่วนของดนตรีประกอบก็ได้คอมโพเซอร์คนเคยคุ้นหนังกำลังภายใน อย่าง "แทน ดุน" มาควบคุมความอลังของเส้นสายดนตรี และเส้นเสียงเพลง ให้ไพเราะได้จับจิตจับใจ The Banquet ... แค่เข้าขั้นดีในแนวทางหนังกำลังภายในเรื่องหนึ่ง และงานชิ้นนี้ยังคงห่างไกลจากความดีที่ "Hero" หรือจะเป็น "Crouching Tiger, Hidden Dragon" เคยสร้างเอาไว้หลายขุม ส่วนตัวผมเองแล้ว ก็มีความยินดีที่จะรู้สึกชอบในสิ่งที่หนังเรื่องนี้เป็นอยู่ ยังรู้สึกคุ้มค่าใช้จ่ายที่เสียไปทั้งเงินและเวลา ...สำหรับคอหนังกำลังภายในทั้งหลาย นี่ถือเป็นโปรแกรมรองท้องก่อนการมาของ "Curse of the Golden Flower" ที่น่าจะเพียงพอต่อการได้ลองรสเป็นของแซมเปิล ดู{ดี} วิธ มายเซลฟ์ : 1. การแสดงของ "จาง จื่อ ยี่" สะกดใจคนดูให้ตราตรึงกับบททรงเสน่ห์ของเธอ 2. งานกำกับของ "เฟิง เสี่ยว กัง" ที่คุมโทนหนังให้อยู่กะล่องกะลอยในจังหวะของเรื่อง 3. โปรดักชั่นทุกด้านดูดี เจริญหูเจริญตา ดู{ด้อย} วิธ มายเซลฟ์ : ความเอื่อยที่มากไป ความเชื่องที่นานเกิน เกรด B+ ขอเชิญทุกท่านเสนอความคิดเห็นกัน... 1 Comment ของคุณ คือ 1 Happy ของเจ้าของบล็อก ขอบคุณมากครับ   Create Date : 23 พฤศจิกายน 2549 3 comments Last Update : 23 พฤศจิกายน 2549 0:10:19 น. Counter : 7307 Pageviews. Share Tweet

ไปดูมาแล้วเหมือนกันครับ สงสัยจังว่าทำไมพักหลังๆนี่หนังจีน จะทำออกมาในแนวทางเดียวกันหมดเลยคือ เน้นภาพสวยไว้ก่อน ออกแนวๆศิลปะ แต่หนังออกเอื่อยเฉื่อยเหลือเกิน   โดย: poser (poser ) 23 พฤศจิกายน 2549 1:06:29 น.

ดูแล้วชอบค่ะ ทั้งโปรดัคชั่นและการแสดงของนักแสดงทุกคน   โดย: renton_renton 23 พฤศจิกายน 2549 19:45:25 น.

ชอบตอนสุดท้ายที่จางจื่ออี๋โดนมีดแทงแล้วหันหน้าไปดูอ่ะค่ะ หน้าแบบว่าแค้นมาก ๆ ปล เรื่องนี้ทำให้เราได้รู้จักพระเอกอู๋เยี่ยนจู่ หล่อดีค่ะ   โดย: น้ำเงี้ยว 21 สิงหาคม 2550 23:00:57 น.