BlogGang.com : : iamnoname : สะพายกล้องท่องนิวซีแลนด์: ไคร์สเชิร์ช

สำหรับเรื่องของสภาพอากาศ โดยทั่วไปอากาศของนิวซีแลนด์จะสบายๆ ค่อนข้างเย็น เกาะเหนือจะมีอากาศอบอุ่นกว่าเกาะใต้ เดือนที่อากาศเย็นที่สุดคือ เดือนกรกฎาคมและสิงหาคม ฤดูกาลของนิวซีแลนด์แบ่งเป็น 4 ฤดูครับ ฤดูร้อน จะอยู่ระหว่างเดือนธันวาคมถึงกุมภาพันธ์ ฤดูใบไม้ร่วง อยู่ระหว่างเดือนมีนาคมจนถึงพฤษภาคม ฤดูหนาว อยู่ระหว่างเดือนมิถุนายนถึงสิงหาคม และ ฤดูใบไม้ผลิ จะอยู่ระหว่างเดือนกันยายนจนถึงพฤศจิกายน โดยเวลาของนิวซีแลนด์เร็วกว่าประเทศไทย 5 ชั่วโมง (ยกเว้น ในช่วงต้นเดือนตุลาคมถึงต้นเดือนมีนาคม เขาจะหมุนเข็มนาฬิกาให้เร็วขึ้นอีก 1 ชั่วโมง เป็น 6 ชั่วโมง)

ส่วนเรื่องอาหารถ้าเป็นไปได้แนะนำว่าไม่ควรจะนำไป เพราะค่อนข้างเคร่งครัดมาก ๆ โดยเฉพาะพวกของสด ๆ ครับ จริง ๆ แล้วคราวนี้พวกผมก็เอาไปกัน (เพื่อความประหยัด) โดยส่วนใหญ่จะเป็นอาหารกระป๋องและพวกมาม่าซึ่งแพ็คเป็นอย่างดีครับ แต่ตอนผ่านเข้าเมืองก็ควรจะสำแดง (เข้าช่องสีแดง) ไปด้วยนะครับว่านำพวกอาหารเข้ามา แล้วให้เค้าเช็คแล้วกันครับว่าเข้าได้หรือไม่ แต่ถ้าถามตอนนี้นะครับ (ตอนที่กลับมาเขียนเนี่ย) ผมว่าตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็สามารถหาซื้อได้ครับ ราคาไม่แพงอย่างที่คิด มีอาหารเอเซียค่อนข้างเยอะ มีพวกผงที่ใช้ปรุงอาหารครบครันครับ เพราะเอาเข้าจริง ๆ ห้องพักที่อยู่มีครัว เราก็เลยซื้ออาหารมาทำกันเองแทบทุกเย็น โดยเก็บอาหารที่นำไปไว้ทานตอนที่ไม่สะดวกในการปรุงอาหารดีกว่า

มหาวิหารไคร์สเชิร์ช บริเวณ Cathedral Square

การเดินทางทริปนี้เราจะเดินทางไปยังเกาะใต้ของประเทศนิวซีแลนด์...ออกเดินทางจากกรุงเทพฯด้วยสายการบินไทยเที่ยวบินที่ TG989 ไปยังสนามบินนานาชาติเมืองโอ๊คแลนด์ (Auckland) โดยออกจากกรุงเทพฯตอนประมาณ 6 โมงเย็นไปถึงโอ๊คแลนด์ตอนประมาณ 9 โมงครึ่ง ใช้เวลาเดินทางประมาณ 11 ชั่วโมง หลังจากไปถึงเมืองโอ๊คแลนด์ที่เกาะเหนือ แล้ว เราจะต้องไปต่อเครื่องของสายการบินแอร์นิวซีแลนด์เพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองไคร์สเชิร์ช (Christchurch) ที่อยู่ทางเกาะใต้

การเดินทาง 11 ชั่วโมงบนเครื่องบินไม่ค่อยน่าสนุกเท่าไหร่ครับ...ทางที่ดีคือควรจะทำตัวให้สบายที่สุด ดีที่ไฟล์ทนี้ไม่เต็มมากนักประกอบกับพี่ ๆ แอร์ สจ๊วตน่ารัก อุตส่าห์เดินมาบอกว่าที่นั่งด้านหลังว่าง สนใจจะย้ายไปนั่งด้านหลัง (ท้ายเครื่อง) ไหม มีเหรอครับที่จะปฏิเสธ จาก 1 คน 1 ที่ก็เลยกลายเป็น 1 คนต่อ 4 ที่แทนเป็นที่นั่งชั้นประหยัดที่ปรับเอนนอนได้ 180 องศาครับ...ช่างสบายจริง ๆ … หลังจากได้ที่นั่งเรียบร้อย ชีวิตบนเครื่องต่อจากนั้นก็แค่กิน นอน ตื่น เดิน กิน...จนถึงนิวซีแลนด์

ตามกำหนดการเราจะไปถึงสนามบินเมืองโอ๊คแลนด์ตอนประมาณ 9 โมงครึ่งครับ แต่กว่าจะได้ลงจากเครื่อง กว่าจะผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง (Immigration) มาได้ก็ 10 โมงกว่าแล้วคงต้องรีบกันหน่อยหละเพราะว่าเครื่องที่เราจะต่อเนี่ยจะออกจากเมืองโอ๊คแลนด์ตอน 11 โมงและไปถึงสนามบินเมืองไคร์สเชิร์ชตอนประมาณเที่ยงยี่สิบนาที การไปต่อเครื่องภายในประเทศก็ไม่ยากครับ ออกจากอาคารระหว่างประเทศก็จะเห็นลูกศรสีฟ้า – ขาวเดินตามลูกศรไปเลยครับก็จะเจออาคารภายในประเทศ ใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาทีเท่านั้นเอง จริง ๆ เขามีรถรับส่งนะครับแต่รู้สึกว่าจะประมาณ 20 นาทีออกคันนึง ด้วยเวลาที่มีอยู่เดินกันเลยดีกว่าครับไม่อยากเสี่ยงรอรถเดี๋ยวจะตกไฟล์ทเอา

อากาศที่นี่ไม่หนาวอย่างที่คิด น่าจะประมาณ 10 กว่าองศา กำลังสบายแต่แดดนี่สิครับแรงมาก ๆ สำเนียงของคนที่นี่ก็แปลกครับ น่าจะคล้าย ๆ กับที่ออสเตรเลียนะ ฟังค่อนข้างยาก คือ ไม่แน่ใจว่าเค้าต้องการพูดอะไรครับ (จริง ๆ ไม่รู้หูผมบอด หรือ สำเนียงเค้าแปลกนะ) ตัวอย่างเช่น “โกทูเคาท์เตอร์นัมเบอร์ทิน” ไอ้เราก็อะไรหว่า ทิน ทิน ... กว่าจะรู้เรื่องว่าให้ไปเคาท์เตอร์นัมเบอร์เท็น หรือ ไปที่เคาท์เตอร์หมายเลขสิบ ก็แทบแย่เลยครับ ... แต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดีได้เช็คอินตอน 10 โมง 45 นาที ทันเวลาแบบเฉียดฉิว...นี่ถ้าเครื่องลงช้านิดนึงหละก็คงจะตกไฟล์ทแน่ ๆ เลย

สำหรับเครื่องของสายการบินแอร์นิวซีแลนด์ที่ใช้เดินทางเป็นเครื่องที่มี 2 เครื่องยนต์มีที่นั่งประมาณ 130 ที่นั่งแบ่งเป็น 2 ด้าน ซ้าย – ขวา ด้านละ 3 ที่นั่ง มีพนักงานบริการบนเครื่องอยู่ 3 คนครับ โดยคราวนี้ผมได้ที่นั่งฝั่งซ้ายทางด้านท้ายเครื่อง ซึ่งจากข้อมูลที่อ่านมาเนี่ยถ้านั่งฝั่งซ้ายเราจะมีโอกาสได้เห็นภูเขาไฟที่ชื่อ ทารานากิ ครับ ซึ่งภูเขาไฟลูกนี้ใช้แสดงเป็นภูเขาไฟฟูจิในเรื่อง “The Last Samurai” ครับแต่เนื่องจากมีเมฆอยู่ค่อนข้างมาก แถมไม่ได้นั่งติดริมหน้าต่างมองเห็นไม่ชัดนักเลยไม่ได้เก็บภาพมาฝาก

เครื่องลงที่สนามบินไคร์สเชิร์ชตอนประมาณเที่ยงครึ่ง อากาศที่นี่เย็นกว่าที่โอ๊คแลนด์ครับ แต่แดดแรงพอ ๆ กันเลย แค่กำลังจะเริ่มทริปเท่านั้นปัญหาที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดครับ เราไม่มีรถขับครับงานนี้ เราจองรถไว้ทางอินเตอร์เน็ตซึ่งเป็นบริษัทรถเช่าของคนในพื้นที่ซึ่งเป็นบริษัทเล็ก ๆ (เนื่องจากบริษัทใหญ่ ๆ ที่เราติดต่อไปเช่น Avis ฯลฯ ไม่มีรถขนาดใหญ่พอสำหรับ 5 คนรวมกระเป๋า...อย่าลืมกระเป๋านะครับ ส่วนใหญ่บริษัทเหล่านี้จะมีรถสำหรับนั่ง 5 คนแต่เค้าจะไม่รวมกระเป๋าครับ ถ้าสัมภาระเยอะเนี่ยแนะนำให้เป็นรถใหญ่ขนาด 6-7 คนไปเลยดีกว่า) พอเราโทรไปจะให้เอารถมารับที่สนามบินเพราะเรามาถึงแล้ว (บริษัทเล็ก ๆ เหล่านี้มักไม่มีสำนักงานในสนามบินครับ) ปรากฏว่าคำตอบที่ได้คือ “รถไม่มี” เค้าอ้างว่าเราได้ยกเลิกการจองไปแล้ว รถก็เลยเอาไปให้คนอื่น นั่นแหละครับปัญหาที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นจนได้…อ้าว...แล้วทีนี้ทำยังงัยหละเนี่ย

ประมาณ 5 นาทีจากสนามบินก็ไปถึงบริษัทรถเช่า กว่าจะตกลงกันเสร็จก็ปาเข้าไป 2 โมงกว่า ได้เวลาเริ่มต้นเดินทางกันเสียที เราขับรถเข้าไปในเมืองเพื่อเอาของไปเก็บในโรงแรมที่ได้จองไว้ทางอินเตอร์เน็ทกันก่อนครับ (หวังว่าจะไม่โดนยกเลิกเหมือนรถนะ) โดยโรงแรมที่เราจองชื่อ Alglenn Motel มี 5 ที่นอนเป็นเตียงคู่ 1 เตียง และเตียงเดี่ยวอีก 3 เตียง มีห้องครัวและห้องน้ำในตัวครับ ทั้งหมดก็ 130 เหรียญ เจ้าของเป็นคนเอเชียน่าจะเป็นประมาณฮ่องกงหรือจีน…ใจดีและน่ารักมาก ๆ

พักทานกลางวันกันนิดหน่อย ก็ออกจากโรงแรมเข้าไปเดินเล่นในเมืองกัน เราใช้วิธีเดินกันไปเพราะเจ้าของโรงแรมบอกว่าแค่ 10 นาทีเอง เอารถไปต้องไปหาที่จอดอีก…เอ้า…เดินก็เดิน…แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็เดินกันเกือบ 20 นาทีเลยครับ ไม่ใช่ว่าไกลหรอกนะแต่เพราะเราหลงทาง ... 555 ... หลงกันแต่หัววันเลย

จุดศูนย์กลางของเมืองคือ Cathedral Square ซึ่งจัดเป็นสถานที่ห้ามพลาดเลยนะครับ ถ้ามาไคร์สเชิร์ชแล้วไม่ได้มาที่นี่เนี่ย ถือว่าไม่ได้มาเลยนะครับ ที่นี่เป็นจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง ทั้งท่ารถประจำทาง รถแท็กซี่ รถราง ร้านอาหาร ร้านสินค้าปลอดภาษี ฯลฯ โดยตัวโบสถ์ถูกสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1864 ในรูปแบบของสถาปัตยกรรมแบบโกธิกของอังกฤษ ในวิหารประกอบด้วยเสารูปแปดเหลี่ยม 14 ต้นและหน้าต่างประดับกระจกสีสันงดงาม ปกติเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมฟรีครับ แต่ถ้าต้องการถ่ายรูปต้องจ่ายเพิ่มอีก 2 เหรียญและถ้าต้องการขึ้นไปบนหอคอยเพื่อชมวิวของเมืองไคร์สเชิร์ช ก็ต้องจ่ายเพิ่มอีก 4 เหรียญครับ สำหรับผมเหรอครับ แค่ชมภายในวิหารด้วยตากับเก็บภาพมาด้วยใจก็พอครับ...555…ข้างในโบสถ์เสียเงินถ่ายข้างนอกก็ได้…ฟรี…

บริเวณด้านนอกของโบสถ์จะมีสัญลักษณ์อีกอย่างหนึ่งที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 2000 เพื่อเป็นสัญลักษณ์ในฉลองสหัสวรรษใหม่พร้อมกับการครบรอบ 150 ปีในการก่อตั้งเมืองไคร์สเชิร์ช และเมืองแคนเธอร์เบอร์รี่ (Canterbury) นั่นก็คือ กรวยสีเงินที่มีชื่อว่า Chalice ซึ่งหมายถึงถ้วยเงินหรือทองที่ใช้ใส่ไวน์ในพิธีทางศาสนาคริสต์ เป็นสัญลักษณ์ใหม่ที่ผมว่าสวยและสามารถผสมกันได้อย่างกลมกลืนกับจัตุรัสแห่งนี้จริง ๆ ครับ แต่ก็มีบางคนที่เห็นว่าดูขัด ๆ กับความขลังของตัวโบสถ์ อันนี้ก็ต้องแล้วแต่ความชอบของแต่ละคนหละครับ

รถราง (Tram) ก็น่าจะถือได้ว่าเป็นอีกสัญลักษณ์หนึ่งสำหรับเมืองนี้ครับ โดยรถรางมีประวัติเกี่ยวข้องกับเมืองมาตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 โดยใช้เป็นพาหนะในการเดินทางจนกระทั่งปี 1950 จึงถูกยกเลิกไป หลังจากนั้นอีกกว่าครึ่งทศวรรษจึงได้มีรถรางกลับมาวิ่งและเป็นสัญลักษณ์ประจำเมืองมาจนถึงทุกวันนี้ (หาข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ www.tram.co.nz ) ค่าใช้จ่ายจะเป็นตั๋วเหมาจ่าย 2 วันราคา 12.50 เหรียญใช้กี่ครั้งก็ได้ในช่วงเวลาที่กำหนดครับ ถ้าสนใจจะชมเมืองไคร์สเชิร์ชให้ครบทุกจุด ผมว่ารถรางก็เป็นพาหนะที่ช่วยทุ่นระยะเวลาและแรงในการเดินทางได้เป็นอย่างดีทีเดียว

กว่าพวกผมจะเดินมาถึงร้านค้าต่าง ๆ โดยเฉพาะร้านแผงลอยที่จัตุรัสก็เริ่มเก็บของกันแล้วหละครับ ถ่ายรูปจุดสำคัญ ๆ กันซักพัก ก็เดินต่อไปยังจตุรัสวิกตอเรีย (Victoria Square) ซึ่งเป็นสวนขนาดเล็ก ๆ โดยด้านหน้าเป็นที่ตั้งอนุเสาวรีย์ควีนวิกตอเรียของอังกฤษ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อสวนแห่งนี้ ภายในจะมีอนุเสาวรีย์ของกัปตันเจมส์คุก ผู้ค้นพบเกาะนี้และมีแม่น้ำเอวอนไหลผ่านสวน เราจะเห็นว่ามีเรือค้ำถ่อ (Punt) ไว้ให้บริการแก่ผู้ที่สนใจนั่งเรือโดยสารแบบอังกฤษชมบรรยากาศของแม่น้ำเอวอนด้วยครับ

หลังจากนั้นเราออกเดินทางต่อไปยัง Botanic Garden ซึ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของเมืองเลยครับเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ทีเดียวจะบอกว่าเป็นปอดของเมืองนี้ก็น่าจะได้ แต่จริง ๆ แล้วผมว่า แทบทุกที่สามารถเป็นปอดของเมืองได้ทั้งหมดครับเพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้เต็มไปหมด อากาศดี (อยากให้กรุงเทพฯ เป็นแบบนี้บ้างจัง) เดินเล่นกันจนเพลิน (รวมหลงทางด้วย) กว่าจะกลับถึงที่พักก็เกือบ 2 ทุ่มแล้ว…ไคร์สเชิร์ชเป็นเมืองที่มีเสน่ห์จริง ๆ ครับ…การเดินทางหมื่นลี้ เริ่มต้นด้วยก้าวแรกเสมอ…ขอให้สนุกกับการเดินทางนะครับ