ความคิดเปลี่ยนชีวิต #46 แต่ละคนจะมีเวทีของตนเอง
งานแรกในชีวิตของผม
หลังจากจบมหาวิทยาลัยคือ
นักออกแบบแม่พิมพ์
เหมือนโชคชะตาเล่นตลก
ผมดรอปวิชาเขียนแบบ
เพื่อที่จะมาเรียนคอมพิวเตอร์
แล้วก็ต้องมาทำงานออกแบบจนได้
ไม่ถนัดเลยแต่ด้วยความอยากทำงานก็เลยลองทำไปก่อนเวลาที่ทำรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเราเลยจริงๆเพราะผม เขียนรูปได้เข้าขั้นว่าห่วยเลยทีเดียว
แต่เวลาคุยกันองค์ความรู้สนใจก็เป็นเรื่องของช่างกลโรงงานหนึ่งทำไมรู้สึกว่านี่มันยากจริงๆองค์ความรู้ในการออกแบบก็ต้องถามรุ่นพี่ให้เป็นส่วนใหญ่หนังสือหนังหาอะไรก็ไม่มี
รู้สึกว่าไม่ใช่เวที ของเราเลยจริงๆ
แต่ผมอยู่ได้เพราะความพยายาม + ทักษะสองอย่างคือภาษาอังกฤษและการคำนวณ
ทนทำอยู่เกือบสองปี แล้ววันของผมก็มาถึง
เจ้านายยายผมไปเป็นวิศวกร CADCAM
เนื่องจากคนในแผนกนั้นลาออกมาก
ลักษณะงานคือเขียนโปรแกรมสั่งงาน
เครื่องจักรให้ขึ้นรูปแม่พิมพ์
แล้วนั่นก็คือเวที ของผมจริงๆ
ผมเรียนรู้เร็วมากทำงานได้เร็วและมีคุณภาพ
เพลงไม่นานก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้ากลุ่ม
แต่เขากลับแอคอีกตรงที่เจ้านายใหญ่มีทัศนคติแปลกๆ กับวิศวกร ผมก็เลยต้องหาทา
ขยับขยาย หางานที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ทำอีกครั้ง
ผมไปเล่าความฝันให้คนที่สนับสนุนฟัง
วิชั่นตรงกันแล้วก็จะได้ทำงานด้วยกัน
เค้าเรียกผมไปช่วยทำแผนกไอที
ที่กำลังสร้างขึ้นใหม่
สุดยอดงานในฝันของผมเลยละครับ
ผมสนุกกับการเขียนโปรแกรมมาก
แม้ว่าในช่วงแรกไม่มีงานเลย
ผมต้องหางานทำเองทั้งหมด
เดินไปดูที่ทำงานแล้วมองหาว่า
มีระบบอะไรที่สามารถนำมา
เขียนโปรแกรมได้บ้าง
ทำไปทำมาหลายผ่านไปทีมใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
เลยโปรแกรมก็มากมาย
มันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า...
เวทีที่แท้จริงของเราก็คือ
"เป็นที่ที่มีคนรับฟังความคิด ของคุณและ
เปิดโอกาสให้คุณได้ลองทำในสิ่งที่คุณเชื่อมัน"
หาเจอเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งใกล้ความสำเร็จ
มากขึ้นเท่านั้น
แต่ถ้าไม่มีใครสร้างหรือยอมให้คุณขึ้นเวทีนั้น
บางครั้งคุณอาจจำเป็นต้อง
สร้างเวทีขึ้นเองก็ได้นะครับ
"โอกาส...เราต้องสร้างเอง"
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
