รู้ แต่อย่าให้มันรู้อะไรเข้า
ถ้ามันรู้อะไรเข้า ก็จะติดอันนั้นทันที
รู้แต่ไม่รู้อะไร One know he know in

ขออนุญาต ขอโอกาสแชร์ความเห็นด้วยนะคะ

ตรงที่เกิดอาการทุกข์แล้วจิตไปเห็นอาการทุกข์เกิดขึ้น ถ้าจิตตั้งมั่น มีสมาธิที่ดี บางครั้ง..เก้าย้ำว่า "บางครั้ง" เพราะตัวเองจะรู้ว่า บางครั้งจิตไม่มีสมาธิตั้งมั่น ถ้าตั้งมั่นดี มันจะแยกตัวอารมณ์ออก เห็นตัวอาการทุกข์อยู่ต่างหาก จิตที่ไปรู้ก็อยู่ต่างหาก ไม่รู้ตรงนี้ถูกหรือไม่ถูกเหมือนกันค่ะ

แต่ถ้าอาการทุกข์แล้ว เห็นแล้ว มันมีอาการแน่นๆ ขึ้นมาที่น่าอก แสดงว่า มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะการรู้สึกด้วยสติ ต้องเป็นอะไรที่เบาๆ ไม่แน่น ถ้าแน่น น่าจะเกิดจากการไปเพ่งดูอาการทุกข์ ส่วนตัวแล้วจะปล่อยเลยค่ะ กล้าๆ ใจถึงๆ เห็นก็เห็น ไม่เห็นก็ไม่เห็น เมื่อรู้ทันว่าตัวเองไปเพ่ง ก็รู้ไปซื่อๆ งั้นแหละ

ขอโอกาสช่วยแนะนำด้วยนะคะ

พอมันไปเห็นอาการไม่ชอบทุกข์ กับ การเข้าไปกระทำกับความทุกข์นั้น บ่อยๆ
เหมือนใจมันเป็นอีกแบบนึงพี่ ไม่รู้จะเรียกว่าไรดี เหมือนมันก็ยังทุกข์อยู่นะ(จากการรู้ไม่ทันจนปรุงจนทุกข์) แต่เหมือนมันจะต่างคนต่างอยู่ สรุปว่า อาการไม่ชอบทุกข์กับการเข้าไปกระทำมันลดน้อยลง หรือแทบไม่มีเลยน่ะคับ

ตอนนี้ผมลงไปที่กายานุปัสสนาฯ บ่อยๆ คับ (รู้อิริยาบถต่างๆ กับลมหายใจ) แต่คงเพราะผมเป็นคนชอบคิด ชอบวิเคราห์ มันก็มันจะตามไปเห้นการหลงคิดได้บ่อยๆ ไปด้วย (แต่ก็ยังไม่ไวเท่าไหร่ คือหลงไปคิดแวปนึงก่อนถึงได้รู้)


ส่วนรูปแบบก็เน้นเดินจงกรมเป็นหลัก เพราะที่ผมลองหลายๆ แบบ ผมเดินแล้วรู้สึกตัวดีสุดเลย จึงทำได้นานสุดด้วย (แต่ระหว่างเดินเหมือนมันไปรู้หลงคิดได้มากกว่าอีก ซึ่งมันก็กลับมารู้ลมหายสลับกับที่กายเดินอยู่บ้าง แต่แปบเดียวก็ไปรู้หลงคิดอีก)

ขอบคุณอีกครั้งคับพี่

ขณะความคิดแว็บแรกเกิด..จิตจะรู้เรื่องความคิดนั้น.และหลงไป...พร้อมทั้งผลักออก(ตัณหา)..เกิดทุกข์ขึ้นมาทันที..ขบวนการนี้เร็วมาก

ผู้ที่มีสติ..อาจระลึกได้ตอนเกิดทุกข์แล้ว..(ไม่ทันในช่วงที่จิตหลงในคิดแล้วผลักออก)..จึงเห็นเหมือนว่าความคิดทำให้ทุกข์แต่ความจริงไม่ใช่..ทุกข์เกิดจากตัณหาต่างหาก

ทุกข์คร้งแรกดับไป..แต่ยังเหมือนความทุกข์ยังอยู่นั้นเกิดจากจิตไม่ชอบความทุกข์ที่เกิด..จึงเกิดอาการผลัก..ทำให้เกิดทุกข์ต่ออีก...ซ้ำๆไปเรื่อย

ความทุกข์ที่เกิดเป็นวิบาก...ของตัณหา

รู้แล้วไม่ต้องทำอะไร..การปฏิบัติช่วงนี้เป็นช่วงที่ทรมานและต้องการความอดทนมาก..จิตจะค่อยๆรู้และปล่อยวางไปเอง

ตอบคุณ kaoim

ถ้าตั้งมั่นดี มันจะแยกตัวอารมณ์ออก เห็นตัวอาการทุกข์อยู่ต่างหาก จิตที่ไปรู้ก็อยู่ต่างหาก ไม่รู้ตรงนี้ถูกหรือไม่ถูกเหมือนกันค่ะ

>>>ตอบ อาการแบบนี้ แสดงว่า การปฏิบัติเริ่มส่งผลให้เห็นแล้วครับ ขออนุโมทนา ที่แสงเริ่มให้เห็นได้บ้างแล้ว
แรก ๆ ของการปฏิบัติ จะเป็นอย่างนี้ถูกต้องแล้วครับ แต่ถ้าต่อไป อาการจิตที่ไปรู้นี้จะจางลงไปเอง รู้ว่ามีอยู่ แต่ไม่เห็นมันเด่นอย่างตอนแรก ๆ ของการปฏิบัติ
ลองอ่านเรื่อง จิตรู้ 2 แบบ ดูครับ

แต่ถ้าอาการทุกข์แล้ว เห็นแล้ว มันมีอาการแน่นๆ ขึ้นมาที่น่าอก

>> ตอบ ถ้าเกิดอย่างนี้ แสดงว่า จิตโดนครอบงำแล้วครับ
คือ สัมมาสติไม่ตั้งมั่นพอ คุณเก้า อย่าทิ้งการฝึกแบบกายานุปัสสนา ขอให้ฝึกต่อไปแบบที่ผมเคยคุยกับคุณไว้เมื่อก่อนนี
ผมแนะว่า ให้ใช้สมถะ ตัดมันทันที อย่าทิ้งไว้นานครับ
หมายเหตุ คำแนะนำนี้ของผมแบบนี้ จะต่างจากพระอาจารย์ท่านอื่นที่สอน ๆ กันอยู่ ดังนั้น ขอให้พิจารณาด้วยปัญญาเอาเองว่า ควรเดินอยางไรต่อไป
ผมมีเหตุผลทีแนะนำอยางนี้ ขอให้อ่านเรื่อง กินให้อ้วน นี่คือเหตุผลของผมอยู่ในนั้น

ตอบคุณ บั๊กคุง

เมื่อทุกข์เกิด แล้วมีอาการไม่ขอบทุกข์ นี่เป็นกันปรกติ สำหรับผู้ปฏิบัติใหม่ครับ เพราะใจยังไม่เป็นกลาง คือ ไม่เป็นอุเบกขาพอนั้นเอง
แต่เมื่อฝึกมาก ๆ จนจิตตั้งมั่นและเห็นไตรลักษณ์ชองจิตตสังขารบ่อย ๆ ผู้ปฏิบัติจะเริ่มเข้าใจและเป็นอุเบกขามากขึ้น แล้วอาการชอบใจในสุข หรือ ไม่ชิบใจ ในทุกข์ก็จะค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ จนหายไปเอง เมื่อจิตเป็นอุเบกขา
แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร อาจเป็นปี ถึงเป็นอุเบกขาได้

การเดินจงกรมเป็นสิ่งที่ดี แต่ขอให้แน่ใจว่า เดินด้วยสติ ที่ไมใช่การจ้อง หรือ กดข่ม ใด ๆ แกจิต

ขอบคุณค่ะ

ถ้าหากว่ารู้ว่าตอนนี้จิตไม่ตั้งมั่น หรือว่า มีอาการแน่นๆ รู้ตัวว่าไปเพ่ง โดยอัตโนมัติเก้าจะสลัดมันทิ้งไปเลยน่ะค่ะ แล้วหันไปทำอย่างอื่นทันที เคาะนิ้ว สลัดแขนสลัดมือ บีบนวด หรือว่าทำอย่างอื่นไปเลย ตอนที่ได้อ่านเรื่องกินแล้วอ้วนน่ะค่ะ นึกขำๆ อยู่ว่า บางวันเราก็อ้วนซะ บางวันก็หุ่นดี 555

ทุกขัง อนิจจัง อนัตตาเนอะ

ปล.ยังไม่คิดทิ้งกายานุปัสสนาค่ะ เพราะคิดว่าเหมาะกับการรู้การเคลื่อนไหวกายมากกว่าทำสมาธิด้วยวิธีอื่น

ขอบคุณคับพี่

ตอนที่เริ่มรู้สึกว่ามันอัดๆ แน่นๆ ขึ้นมาเอง (เหมือนมันไปกดๆ เพ่งๆ เอง) ผมก็จะปล่อยๆ ไปพักนึงคับ คือทำนู่นทำนี่ไป และตอนนี้เท่าที่สังเกตดู ที่มันมารู้ลมหายใจให้เองนั้น บางทีมันก็รู้แล้วอึดอัด และเหนื่อย (เหมือนหายใจจนเหนื่อย ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย ก็ปล่อยมันรู้หายใจไปก่อน) ผมก็จะปล่อยเช่นกัน แบบเหมือนไม่สนใจมันแล้วหาเรื่องให้จิตไปเกาะอย่างอื่นก่อนสักพัก
มันก็ยังกลับมารู้ลมให้เองเหมือนเคย แต่รู้แบบเบาขึ้นคับ ความอึดอัดก็ลดลง

ข้อสามที่พี่ตอบ ผมก็เห็นตามนั้นเช่นกันคับ มันรู้ต่างกับสภาวะที่รู้แบบมีจิตรู้ที่พี่บอก มาก ซึ่งผมก็อาศัยเวลาว่างฝึกรูปแบบโดยเดินจงกรมที่ถนัดสุด เยอะๆ น่ะคับ แล้วก็จังหวะมือ ส่วนนั่งสมาธิรู้ลมหายใจนี่ ถ้าเป็นไปได้จะพยายามลดไปก่อน เผื่อมันจะไปติดลมแล้วอึดอัดอีกบ่อยๆ น่ะคับ

ตอบคุณ บั๊กคุง

.....แล้วหาเรื่องให้จิตไปเกาะอย่างอื่นก่อนสักพัก...

ถ้าผมตีความหมายผิดไปก็ขออภัย

การปฏิบัตินั้น อย่าให้จิตไปเกาะอะไรครับ เพียงรู้แล้วปล่อย รู้แล้วปล่อย อย่ายึดไว้ อย่าให้มันเกาะสิ่งใดสิ่งหนึ่งนาน ๆ ยกเว้นแต่ว่า ตอนนั้น ต้องการกดข่มจิตเพื่อให้จิตมันสลัดทุกข์ทางใจ ทิ้งไป เช่น สมมุติว่า คุณโกรธหัวหน้างานมาก ใจเต็นแรง ก็มันโกรธนี่ คุณต้องสลัดโกรธนี้ทิ้งไปโดยเร็ว คุณอาจไปยึดลมหายใจอย่างเดียวก็ได้ นีเป็นสมถะเพื่อกดข่มจิตให้เย็นลงเพื่อให้มันตลายจากการยึดทุกข์ไว้นั้นเอง

แต่ถ้าในการฝึกในรุปแบบ จิตใจ ตอนนั้นมันไม่มีอะไรที่กลุ้มใจ ก็อย่าไปกดจิตให้มันยึดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นพิเศษ เพียงฝึกด้วยความรู้สึกตัว สบาย ๆ ไม่ต้องอยากรู้อะไรเลย แต่ให้จิตมันรู้เอง ตามองเห้น หูได้ยิน เวลาเดินจงกรม ก็รู้สึกได้ถึงการไหว ๆ ที่เกิดจากการเดิน ให้ฝึกแบบนี้ แล้วจิตมันจะพัฒนากำลังขึ้นมาเองอย่างช้า ๆ

ที่อธิบายในวิธีฝึก กับการใช้จิดจับยึด มันต่างสถานการณ์ ต่างเวลากัน คิดว่า คงเข้าใจนะครับ

ตรง "หาเรื่องให้จิตไปเกาะอย่างอื่นก่อนสักพัก"

ผมหมายถึง ตอนที่ผมติดลมหายใจน่ะคับ คือที่เล่าว่า ทุกวันนี้ไม่่ว่าทำอะไรส่วนใหญ่มันจะมารู้ลมหายใจให้เองตลอด ทั้งชีวิตประจำวัน และก็รูปแบบ คือเดินจงกรม มันก็มารู้ลมด้วย ทำจังหวะมือก็มารู้ลม

ตอนแรกมันเหมือนจะดีคับที่ว่า มันเผลอนานๆ ได้น้อยลง เพราะเหมือนมีเครื่องอยู่ แต่บ่อยๆ เข้า มันรู้สึก "เหนื่อย" แปลกๆ น่ะคับพี่ แล้วก็อึดอัดด้วย แบบมันรู้สึกเหนื่อยกับการหายใจเหลือเกิน อะไรยังงี้เลย ผมก็เลยลองหาวิธีแก้โดย หาเรื่องให้จิตไปเกาะอย่างอื่นแทนลมหายใจก่อนสักพักนึง (เฉพาะสถานการณ์แบบนี้เท่านั้นน่ะคับ)

หลังจากอ่าน คำแนะนำของคุณ kaoim กับของพี่แล้ว ก็เลยมาลองสังเกตตัวเองดู ตัวเองอาจจะไปเพ่งลมหายใจโดยไม่รู้ตัว แล้วทำจนชินก็ได้คับ มันเลยรู้สึกอึดอัดและเหนื่อยกับการหายใจขึ้นมา ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ (ไม่ได้มีโรคประจำตัวอะไรนะ)

แต่หลังจากลองเมื่อวานมันก็ดีขึ้นบ้างหน่อยๆ แล้วคับ คือมันยังกลับมาเคยชินกับการรู้ลม เช่นเคย แต่มันเบา นุ่มนวลขึ้น ก็เลยรู้สึกสบายขึ้นไปด้วยน่ะคับ

แต่ไม่แน่ใจว่าแก้แบบนี้ถูกไหม รบกวนพี่ช่วยชี้แนะอีกหนด้วยคับ

ขอบคุณคับ

ถ้ารู้สึกอึดอัด และ เหนื่อย เวลาดูลมหายใจ คงจะเพ่งแล้วครับ คุณบั๊กคุงต้องสังเกตตัวเองว่า เวลาเดินจงกรม หรือ เคลื่อนมือแบบหลวงพ่อเทียนนั้น ตาที่มองเห็นภาพนั้น ภาพชัดหรือว่า ภาพมัว ๆ ไม่ชัดครับ ถ้าภาพมัว ๆ ไม่ชัด ก็อาจเพ่งลมแล้วครับ
วิธีแก้การเพ่งเวลาเดินจงกรม หรือ เคลื่อนมือแบบหลวงพ่อเทียน ก็ให้ใช้วิธีมองภาพไปที่ไกล ๆ ครับ ภาพจะเห็นได้ชัดอยู่ แตไม่ต้องจ้องอะไรเป็นพิเศษ ส่วนการรับความรู้สึกอื่นๆ จะรู้สึกได้ว่า มันจะเบา ๆ ลงไป หรือ บางทีมันจะเบามาก ๆ บางทีก็รู้สึกไม่ได้เลยก็มีครับ แต่ที้งนี้ ขอให้รู้สึกตัวได้ดีอยู่ ตายังมองเห็น แต่ไม่จ้องอะไร และให้มองไปไกล ๆ อาจมองไปที่ท้องฟ้าก็ได้ หูยังได้บินอยู่
แล้วก็เดินจงกรมไป หรือ เคลื่อนมือไป และที่สำคัญอีกอย่างก็คือ ให้ฝึกด้วยความเฉย ๆ อย่าไปอยากรู้เรื่องใด ๆ ทั้งสิ้น ให้ฝึกสบาย ๆ ครับ ให้เวลากับการฝึกพอสมควร แล้วจิตเขาจะพัฒนาเองอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป

บางทีคนที่ใจร้อน เขาจะรุ้สึกว่า ไม่เห็นได้อะไร นี่เพราะเขาใจร้อน แต่ถ้าใจเย็น เขาได้แน่ แต่เขายังไม่รู้ตัวเอง จนกระทั้ง กำลังที่มันบ่มเพาะไว้นั้นมีมากพอ และแสดงผลออกมาได้เอง นั่นแหละครับ เขาจึงจะรู้ว่า ได้ผลแล้ว

เท่าที่ลองสังเกต ก็ไม่มัวนะพี่ คือตาก็มองเห็นปกติ (เพราะผมก็มองทางเดินจงกรมอยู่เรื่อยๆ) หูก็ได้ยินแบบรู้เรื่องบ้างไม่ม่รู้บ้าง(ผมชอบเปิดซีดีหลวงอาฯฟังไปด้วย) แล้วก็รู้สึกถึงอะไรที่เคลื่อนอยู่ได้ตอนนั้น หลงไปคิดก็รู้ (ทั้งหมดมันจะสลับไปมาน่ะพี่ แต่ส่วนใหญ่มันจะเห็นการหลงไปคิดมากกว่า)

แล้วก็มันเป็นแทบตลอดทั้งวันเลยน่ะคับ ในชีวิตประจำวันก็เป็น ไม่ใช่เฉพาะตอนฝึกรูปแบบด้วย เพราะเป็นงี้ มันเลยทำให้รู้สึกเหนื่อยกับการหายใจไปเลย ก็เลยหาทางปรับเปลี่ยนดูน่ะคับ

ขอบคุณมากคับ

ตกไปหน่อยนึงคับ
จริงๆ แล้วส่วนใหญ่มันจะไปเห็นการหลงไปคิด กับลมหายใจคับพี่ (แบบมันเกิดแทบจะต่อเนื่องกันเลยเช่น รู้หลงไปคิดแล้วมันสลับไปรู้หายใจเข้า ทันที อะไรทำนองนี้)

อ่านดูแล้ว รู้สึกแปลก ๆ เพราะเหมือนไม่ได้เพ่ง แต่ทำไมรู้สึกอีดอัดและเหนือย ??? หรือ อาจเป็นว่าเกร็งมากไป ??? ผมตอบไม่ได้เหมือนกัน คุณต้องสังเกตตัวเองต่อไปแล้วกัน

....รู้หลงไปคิดแล้วมันสลับไปรู้หายใจเข้า ทันที อะไรทำนองนี้...
แบบนี้ รู้ว่าหลงไปได้เร็ว นี่ดีมากครับ

ขออนุญาต ขอโอกาสนะคะ

คุณบั๊กคุงลองเเปลี่ยนไปเดินเล่นๆ ชมธรรมชาตินอกบ้านแทนดีไหมคะ (ชมสวน หรือเปลี่ยนไปเดินในสนามหญ้าก็ได้ถ้ามี) เก้าว่า คุณบั๊ค มีความอยากของการปฏิบัติอยู่ด้วย เวลาเราคิดว่า ต่อไปนี้เราจะเดินจงกรมแล้วนะ เนี่ยมันมีความอยากนำมาก่อน

หรือไม่ลองไปเดินเล่นๆ ในห้างดูบ้างสิคะ ตอนนั้นเก้าไปเรียนกับคุณนมสิการ เดินทำความรู้สึกตัวในห้างเนี่ยแหละ จะได้ไม่รู้สึกเหมือนว่าเราถูกบังคับเดินอยู่ในทางจงกรม ปล่อยให้ได้สัมผัสทั้งหู ตา จมูก กาย ใจ

อนุโมทนาในความเห็นของคุณเก้าอิมครับ

ขอบคุณพี่นมสิการและคุณเก้ามากๆ คับ

ผมคงต้องสังเกตตัวเองให้มากขึ้น และอาจจะลองผิดลองถูกไปก่อนน่ะคับ บางทีอาจจะเป็นสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาเอง แล้วมันก็เป็นปัญหาเอง

สวัสดีคับคุณเก้า
จะบอกว่ามีความอยากมั้ย มันก็มีบ้างนะคับ ความรู้สึกมันก้ำกึ่งน่ะคับ (แบบบางที ก็รู้ทันว่าอยากปฎิบัติ)
อย่างเดินธรรมดา เดินขึ้นลงบันได หรือตอนที่ผมเดินออกไปข้างนอก เดินไปเรียน ไรยังงี้ ผมก็รู้สึกตัวนะคับ (แต่อาจจะรู้ได้ไม่ดี เท่าตอนเดินจงกรม) บางที ผมก็ประหยัดค่ารถโดยการเดินเข้าซอยบ้าน เดินไปรู้สีกตัวไป หรือเวลาเดินไปส่งเพื่อนที่หอไกลๆ ผมก็เดินไปรู้สึกตัวไป เพื่อนผมก็แปลกใจว่า ผมไม่เหนื่อย หรือเบื่อ หรือกลัวบ้างเหรอ ผมก็บอกว่า ก็มีบ้าง แต่ถ้าเดินไปรู้สีกตัวไป มันก็ไม่ได้ทำให้สิ่งเหล่านั้นมันทำอะไรใจได้เท่าไหร่


แต่ตอนนี้ อาการชอบมาติดลมหายใจ แล้วเหนื่อยๆ หรืออึดอัด มันเริ่มลดลงแล้วล่ะคับ คือผมได้ลองแก้โดยการ ถ้ามันเกิดอาการแบบนั้นอีก ผมจะไปทำอะไร ให้จิตมันไปสนใจกับเรื่องนั้นๆ สักพักนึง พอกลับมาปกติ มันเบาขึ้นคับ แต่ก็ต้องดูต่อไปเรื่อยๆ ก่อน

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท
ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน