ณลานกว้างบนกรอบดวงตาในตอนนั้นเธอค้นพบว่าคำเตือนการพยายามถอดถอนฮาร์ดแวร์อย่างผิดวิธีเป็นผลส่งทำให้เกิดปฏิกริยาPHsระเบิดได้และนั่นก็อาจส่งผลกระทบทำให้เหล่าสิ่งมีชีวิตข้างเคียงและเธอเกิดการบาดเจ็บถึงขั้นหายไปจากโลกได้เฉกนั้นจริงสิ!!

เธอจ้องจอมอดิเตอร์อย่างนิ่งๆและใช้นิ้วกดปุ่มตรงหน้าหนักหน่วงด้วยอารมณ์อันไม่ปกตินัก”กรุณาถอดถอนการติดตั้งอุปกรณ์PHsของท่านก่อนระเบิดนิวเคลียร์จะทำงานในเวลาหกสิบวินาที” เมื่อเธอยกมือขึ้นกุมศีรษะเวลาเริ่มนับถอยหลัง เธออยากกรีดเสียงร้อง.."ไม่มีคำแนะนำใดค่ะ..โปรดดำเนินการแก้ไขโดยเร็ว”เธอลุกพรวดก้าวถอยห่างหน้าจอหนึ่งก้าวขณะเวลาเหลือน้อยลงเต็มทีเธอเชื่อว่าสิ่งที่เธอควรทำคือร่ายมนตร์สร้างพลังคุ้มครองร่างตนเองไว้ในเวลานี้ใช่สิ? เธอเองก็ยังไม่แน่ใจ

เธอมองหน้าชายหนุ่มใบหน้าเข้มละมุนผู้เป็นฝ่ายตรงข้ามเธอไม่รู้ว่าเขาตามเธอมาได้อย่างไรแต่ในช่วงเวลาที่เธอไม่มีเวลามากนักเธอทำได้เพียงหยุดเขาเพื่ออธิบาย"นี่!มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ"

"ไปจากที่นี่"ชายหนุ่มกล่าวพร้อมดึงมือเธอขณะที่เธอเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากเขา หมับ!! "ฉันก็กำลังย้ายร่างนายไปที่อื่นไง"เพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีร่างสองร่างก็เลือนสลายราวกับมิติย้อนกลับในเสียงวืดเบาๆแต่เหมือนดังกึกก้องไปทั่วลานกว้างขณะต้นไม้ใบไม้ปลิดปลิวร่วงกระจายรอบบริเวณ แต่นั่น..มันไม่ใช่ผลลัพธ์อันทรงพลังจากแรงระเบิด..

ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งท่ามกลางควันหมอกที่ลอยเหนือท้องฟ้าเขาแหงนหน้ามองไปรอบๆด้วยความรู้สึกตกใจเมื่อสายตาฝ่าความสูงขึ้นไปสู่เชิงเขาเบื้องบน"เราตกลงมาหรอ จริงๆเราไม่น่ารอดมาได้น่ะ" 

"ฉันพานายมาเองล่ะ"เธอกล่าวเสียงเรียบๆ

.

.

.

เธออยากจะร้องเรียกเธอ...

เรื่องราวยังไม่จบ ปล่อยวางสายตาจากการอ่านงานเขียน..เพื่อพักดวงตาที่สวยงามแป๊บเดียวไว้มาต่อนะ..