125>>>มากกว่ารัก>>>สุดรักแสนแค้น...เตี่ยนซิน

มากกว่ารัก...สุดรักแสนแค้น...เตี่ยนซิน เขียน...เม่นน้อย แปล ทิ้งท้ายไว้ในบล็อกที่แล้วว่าเกลียดพระเอกเรื่องนี้มาก...แต่พออ่านแล้ว...ความเกลียดกลายเป็นความทึ่ง และแปลสภาพเป็นความสงสารจนเกือบจะกลายเป็นรักอยู่แล้วนะ


...เพื่อช่วยเหลือคน เขาเลือกที่จะฆ่าคนก่อน เพื่อช่วยเหลืออีกหลายชีวิต เขาเลือกที่จะทำให้ตัวเองเป็นปีศาจร้าย เพื่อกอบกู้บ้านเมืองเขาเลือกที่จะทำศึกสงคราม เพื่อกอบกู้อนาคตของทั้งสองแคว้น เขาเลือกที่จะเป็นที่หวั่นเกรงและเกลียดชังของผู้คน...

กวนจิ้งอัครเสนาบดีผู้กุมอำนาจของแคว้นใต้ หลังจากเสียน้องสาวจนแทบจะเสียสติไปแล้ว เขาก็ยกทัพไปตีแคว้นเหนือจนได้ดินแดนมาครอบครองเพิ่มขึ้นอีกหลายแคว้น...อำนาจการปกครองของแคว้นใต้อยู่ที่คฤหาสน์สกุลกวนมากกว่าที่พระราชวังของฮ่องเต้ที่ยังเยาว์และอ่อนแอ...

วันหนึ่งมีขุนนางนำของกำนัลเป็นสาวงามชื่อว่าเฉินเซียงมาให้...นางเป็นหมอรักษาโรคด้วยการใช้เครื่องหอมจุดกำยาน...เฉินเซียงหน้าตาคล้ายกับโยวหลันน้องสาวสุดที่รักของกวนจิ้ง..ทำให้กวนจิ้งตัดสินใจรับนางไว้ แต่สั่งประหารขุนนางคนที่นำนางมาให้เพราะเขาติดสินบนเจ้าหน้าที่...ต่อหน้าข้าราชการที่เข้าประชุม...

เฉินเซียงปรนนิบัติดูแลกวนจิ้งด้วยการจุดกำยานเครื่องหอม นัยว่าทำให้ผ่อนคลายลดความเครียดลง...กวนจิ้งก็ดูแลใส่ใจเฉินเซียงเป็นอย่างดี...มีเพียงหานเหลียงคนสนิทของกวนจิ้งที่ระแวงเฉินเซียง...วันหนึ่งกวนจิ้งถูกลอบทำร้ายอาการสาหัส เฉินเซียงจึงรักษาโดยการใช้เลือดตัวเองผสมลงไปในตัวยาที่พอกแผล...นับวันกวนจิ้งก็ยิ่งรักเฉินเซียงมากขึ้นๆ

ทางด้านแคว้นเหนือที่อยู่ภายใต้การปกครองของแคว้นใต้ประสบภัยหนาว หิมะปกคลุมถนนตัดขาด จนการลำเลียงเสบียงเต็มไปด้วยความลำบาก...กวนจิ้งยกทัพออกไปช่วยเหลือชาวบ้าน...เฉินเซียงฝากเครื่องหอมกำยานไปให้จุดทุกค่ำคืน...แต่แล้ววันหนึ่ง ก็มีทหารมารับตัวเฉินเซียงไปหากวนจิ้ง เพราะอาการปวดหัวของกวนจิ้งยิ่งทวีคูณมากขึ้นทุกที จนถึงกับทำร้ายตัวเอง....

เฉินเซียงยิ่งมาได้เห็นความโหดร้ายของกวนจิ้ง ไปพร้อมๆกับความมีเมตตา...จนทำให้จิตใจไขว้เขว รู้ตัวว่ารักกวนจิ้ง แต่นางได้ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะสังหารกวนจิ้งให้ตายอย่างทรมาน จึงใช้พิษจากเลือดของนางและการจุดกำยานก็ยิ่งทำให้อาการกำเริบขึ้น...แต่การทำแบบนั้นก็ยิ่งแต่ทรมานด้วยกันทั้งสองฝ่าย หานเหลียงสืบรู้ความจริงก็มาบอกกวนจิ้ง แทนที่เขาจะฆ่าเฉินเซียง เขากลับปล่อยให้เฉินเซียงรอด แถมยังคืนเครื่องหอมให้อีก
"ของสิ่งนี้นายท่านต้องการคืนให้เจ้า"........"เครื่องหอมเป็นได้ทั้งยาและพิษ นายท่านบอกว่าให้อยู่หรือตายแล้วแต่เจ้าจะตัดสินใจ"........."เจ้าต้องการให้นายท่านตายก็ได้ ให้อยู่ก็ดี ชีวิตของนายท่านเป็นของเจ้าแล้ว"

ในขณะที่สับสนสุดขีด หานเหลียงก็นำม้วนผ้าที่เต็มไปด้วยอักษรลายมือของกวนจิ้งที่เฉินเซียงเคยเห็นเขาเขียนอยู่ทุกวันๆ มาให้นางอ่าน...มันคือหลักการปกครองบ้านเมือง...โครงสร้างของเมือง ประชากรจะอยู่อย่างไร ในอนาคตอีกสิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี...การสร้างท่าเรือ ถนนหนทาง โรงเีรียน การสนับสนุนอาชีพของประชาชน...อีกมากมายที่กวนจิ้งเขียน สำหรับเฉินเซียงที่มองว่าเขาฆ่าคนได้โดยไม่แม้แต่จะกะพริบตาซะด้วยซ้ำ กลับเขียนหลักการต่างๆ วางรางฐานทุกสิ่งอย่างเพื่อประชาชนทั้งสองแคว้น...คนอ่านเริ่มจะรักพระเอกนิดๆก็ตอนนี้แหละค่ะ...
"เพราะเหตุใด"
"เพราะเหตุใดอะไร?"
"ท่านบอกว่าท่านไม่ใส่ใจว่าจะมีคนเข้าใจหรือไม่ ไม่ใส่ใจว่าคนทั้งโลกจะมองท่านอย่างไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดต้องบอกให้ข้ารู้ ทำไม...ท่านต้องบอกข้า"
"เพราะข้าต้องการเจ้า"........"ข้าต้องการผู้หญิงที่กล้ายืนเคียงข้างข้าและกล้าลงนรกพร้อมกับข้า"......"เจ้าใช้เลือดวางยาพิษข้า ใช้ชีวิตแลกหัวใจข้า ไม่เสียทีที่เป็นผู้หญิงที่ข้าเลือก"


กวนจิ้งเร่งมือเขียนหลักการปกครองต่อไป สายตาของเขาเริ่มเสื่อมถอยลงเรื่อยๆ เพราะพิษที่ได้รับ แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด จนแม้เืมื่อตาตัวเองบอดมองไม่เห็น เขาก็ยังนั่งบอกให้เฉินเซียงเป็นผู้เขียนให้...ก่อนกวนจิ้งจะตาบอดเฉินเซียงไปขอร้องให้หานเหลียงช่วยห้ามไม่ให้กวนจิ้งเขียนหนังสืออีก...แต่คำตอบที่ได้รับ...ทำเอาอึ้งไปเลยค่ะ...ตัวละครในเรื่องนี้ยึดมั่นอุดมการณ์กันเหลือเกิน...
"สายตาของนายท่านถูกพิษเจ้าทำร้ายมิใช่หรือ"
"ใช่ เป็นเพราะข้า"
"เมื่อเป็นเช่นนี้ใยเจ้าต้องห่วงใยนายท่าน"
"หรือท่านยินดีเห็นเขาตาบอดไปต่อหน้าต่อตา"
"ข้ายินดีหรือ ข้าไม่ยินดีเลย"......"แต่ต่อให้ข้าไม่ยินดีแล้วจะทำเช่นไรได้ นายท่านควรฆ่าเจ้านับตั้งแต่วันที่เจ้าเหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์สกุลกวนแล้ว แต่นายท่านเก็บเจ้าไว้เป็นการตัดสินใจของนายท่าน ผลลัพธ์ในวันนี้นายท่านเป็นผู้ก่อขึ้นเอง"
"หากเขาตาบอดหรือตายไป หลักการปกครองบ้านเมืองจะยังปฏิบัติได้อยู่อีกหรือ"
"ได้สิ ได้แน่นอน"........"คนมิอาจอยู่ได้ตลอดไป แต่หลักการบ้านเมืองสามารถสืบทอดต่อไปได้ กว่าสิบปีที่ผ่านมานายท่านรับผู้มีความสามารถเป็นลูกน้องคนสนิทมากมาย ทั้งอบรมสั่งสอนและส่งไปเป็นขุนนางตามที่ต่างๆ ดังนั้นแม้เขาจะไม่อยู่แล้ว ขอเพียงมีหลักการปกครองบ้านเมือง พวกเราย่อมสามารถปฏิบัติตามได้"....."นายท่านจะพักไม่ได้ นายท่านอาจไม่อยู่ได้ แต่หลักการปกครองบ้านเมืองจะขาดไม่ได้"
"แม้การเขียนต่อไปจะทำให้เขาตาบอดงั้นหรือ"
"ใช่ พวกเราไม่มีเวลาอีกแล้ว ต่อให้ต้องตายนายท่านก็ต้องเขียนให้เสร็จ!" ตรงนี้คัดมายาวเลยค่ะ อยากให้เห็นว่ากวนจิ้งมีปณิธานที่แน่วแน่ขนาดไหน...แม้ว่าบางครั้งต้องยอมให้คนเกลียด เป็นคนโหดเหี้ยมสั่งเผาเมืองทั้งเมืองมาแล้ว เพียงเพราะเมืองนั้นเกิดโรคระบาด...แต่ทำไมเกลียดไม่ลงก็ไม่รู้ค่ะ


สุดท้ายจุดจบของกวนจิ้งจะเป็นอย่างไร กรรมที่ก่อไว้จะตามสนองหรือไม่...อยากรู้ไปหาอ่านกันต่อนะคะ เล่าหมดเล่มเดี๋ยวเค้าจะว่าเอา


อ่านจบ...เรื่องนี้แม้ไม่ฉากให้จี๊ดๆเหมือนเรื่องของโยวหลันน้องสาวกวนจิ้ง...แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกบีบอัดในใจยังไงก็ไม่รู้ค่ะ...จากที่รู้สึกว่าพระเอกนี่ช่างไม่มีอะไรดีเลย โหดร้าย ป่าเถื่อน ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น แถมยังรักน้องสาวมากเกินไปจนคนอ่านรู้สึกว่า เฮ้ย นี่รักแบบน้องสาวหรือแบบแฟนอ่ะเนี่ย จากเล่มก่อนหน้าที่รับบทเป็นตัวร้ายไปเต็มๆ...พอเรื่องนี้มาเป็นพระเอก ปรากฏว่า...เขากลายเป็นผู้เสียสละอะไรหลายๆอย่างในชีวิต เพียงเพื่อความมั่นคงของแผ่นดิน ความอยู่ดีกินดีของประชาชน ไหนจะพยายามวางรากฐานบ้านเมืองไว้เพื่อให้คงอยู่สืบต่อไป ในขณะที่ขุนนางคนอื่นๆเอาแต่ดื่มฉลอง หรือไม่ก็สรรหาสาวงามมาบำรุงบำเรอตัวเอง...ว่าไปแล้วเราก็คงเหมือนนางเอกมั้งคะ...แรกมาก็แค้น...แต่ต่อมาก็หลงรัก เพราะพอได้ใกล้ชิดจริงๆ ได้เห็นว่าการลงมือทำสิ่งต่างๆมีที่มาที่ไปยังไง...ก็ทำให้ลืมผู้ชายคนนี้ไ่ม่ลงค่ะ

แต่ก็ยังมีที่ติดใจในความโหดของพระเอกอยู่บ้าง...แม้ว่าจะมีเหตุผลรองรับทุกการกระทำ บางทีก็แอบคิดไม่ได้ว่ามันต้องเด็ดขาดกันขนาดนั้นเลยเหรอ...เอาเป็นว่าเราไม่เคยเป็นผู้นำคนหมู่มากแบบนั้นเลยทำให้มุมมองเราแคบไปนิดนึง แหะๆ แล้วก็ฉากที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าข่มขืนได้หรือเปล่า เพราะสุดท้ายแล้วนางเอกเธอก็สมยอมอ่ะนะ...ก็ยังค่อนข้างเยอะอยู่ดี สงสัยเราจะยังไม่ชิน

สุดท้ายแล้ว แม้เล่มนี้จะไม่ถึงกับน้ำตาไหลพรากเหมือนเล่มที่แล้ว แต่ก็ทำเอาซึมๆ แถมยังรู้สึกบีบคั้นอารมณ์ได้มากอยู่ค่ะ...ถ้าเทียบกันระหว่างเรื่องของน้องสาวเล่มก่อนหน้า กับพี่ชายในเล่มนี้...เราชอบเล่มนี้มากกว่าค่ะ...อารมณ์มันดูใหญ่กว่า เพราะไม่ใช่แค่ความรักอย่างเดียว แต่ยังเป็นเรื่องของบ้านเมือง ชีวิตประชาชน เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย...แต่ก็ผ่านทั้งคู่สำหรับการทดลองอ่านแนวมากกว่ารักค่ะ...แม้อ่านไป จะสงสัยไป ว่านี่มันมากกว่ารักใช่มั้ย...ทำไม๊ ทำไมมันช่างรันทด หดหู่ ชวนน้ำตาหยดแหมะๆ ตลอดเลย

Create Date : 18 ตุลาคม 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:30:31 น. Counter : 1193 Pageviews.		11 comments
Share Tweet