97>>>เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ เล่ม 3...พนมเทียน

เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ เล่ม 3...พนมเทียน...ตอนนี้คุณหญิงดารินเจอคู่แข่งแล้วค่ะ

พรานใหญ่รพินทร์ ไชยยันต์ ดาริน แงซาย คะหยิ่น จันและบุญคำ...ออกตามรอยงูยักษ์ที่บาดเจ็บหนีออกไป จนไปถึงบริเวณโคลนดูดที่มีใบไม้ร่วงปิดบังอำพรางไว้...คะหยิ่นผูกเชือกไว้ที่ใต้ต้นไม้แล้วก็ถือไว้อีกปลายหนึ่ง จากนั้นก็เลื้อยผ่านหมู่ใบไม้ที่หล่นทับถมแล้วก็เอาปลายเชือกไปผูกไว้กับต้นไม้อีกฟากหนึ่ง...แล้วจากนั้นทุกคนก็เลื้อยตามไปจนครบ การเดินทางต้องระวังมากเพราะถ้าพลาดก็หมายถึงการตกลงไปในบ่อโึึคลน...ทั้งหมดตามรอยมาเรื่อยๆ จนมาหยุดพักที่โขดหินแห่งหนึ่ง ดารินเหนื่อยจนหลับตาพักไป คะหยิ่นผู้ที่เคารพรักคุณหญิงยิ่งชีพก็สงสัย..
"นายหญิงของคะหยิ่นเป็นอะไรไป นายหญิงเหนื่อยหมดกำลังหรือ?"
"แม่มดผู้มีอาคมแก่กล้าอย่างนายหญิง ไม่มีวันเหนื่อยหรอกคะหยิ่นน ต่อให้พวกเราทุกคนหมดแรงแทบจะสิ้นใจ นายหญิงก็ยังมีกำลังอยู่เสมอ"
"แล้วทำไมนายหญิงนั่งหลับตาอยู่อย่่างนั้น?"
"นายหญิงกำลังใช้ตาทิพย์ค้นหาที่ซ่อนของงูยักษ์ เพื่อไม่ให้พวกเราเดินหากันให้เหนื่อยแรง ประเดี๋ยวพอลืมตาขึ้นมาก็บอกได้ว่างูยักษ์ตัวนั้นอยู่ที่ไหน เจ้าจงเฉยๆไว้เถอะ"....เอากะเขาสิ...ยังจะหลอกคะหยิ่นได้อีก เจ้าเล่ห์มากเลยนายพรานใหญ่
...ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญหรือดารินกลายเป็นแม่มดไปจริงๆ 555 เพราะพอลืมตาตื่นมาก็บอกได้จริงๆว่างูยักษ์มันอยู่ที่ไหน...เพราะสิ่งที่ปลุกให้ดารินตื่นก็คือหยดเลือดจากงูยักษ์ที่บาดเจ็บหยดลงมาบนหลังมือทำให้เธอสะดุ้งตื่น...พอมองไปก็เห็นว่าคณะของตัวเองมานั่งพักเหนื่อยใต้ท้องงูยักษ์ที่นอนพาดกับโขดหินอยู่นั่นเอง!!!

การต่อสู้กับงูยักษ์เป็นอย่างดุเดือดค่ะ...ในที่สุดทั้งรพินทร์และแงซายก็ใช้ธนูติดระเบิดฆ่างูยักษ์ทั้งสองตัวได้เป็นสำเร็จ...คิดว่างูจะใหญ่สักขนาดไหนคะ เมื่อทั้งคณะไม่สามารถลากซากงูกลับหมู่บ้านได้ แต่บุญคำกับจันก็ช่วยกันแงะเกล็ดงูยักษ์ออกมาตัวละอัน...แต่ละอันใหญ่เท่ากะด้ง...


ทั้งหมดกลับมาที่หมู่บ้านหล่มช้าง...ชาวบ้านดีใจกันใหญ่ที่ปราบงูยักษ์ได้สำเร็จ คืนนั้นมีงานเลี้ยงฉลอง คณะเดินทางตัดสินใจพักที่หล่มช้างสักเดือนเพื่อที่จะรอให้บาดแผลของเชษฐาหายสนิทดี...คะหยิ่นหาของกำนัลมาให้นายหญิงคนสวย และนายหญิงก็แสนจะดีใจนักหนา...ของกำนัลที่ว่าึึคือลูกเสือวัยไม่กี่สัปดาห์...เอ่อ...คิดว่าถ้าหาสร้อยเพชรมาให้คุณหญิงเธอคงไม่ดีใจ เพราะเธอมีเยอะ...
ตอนนี้ขำๆกับไชยยันต์...ที่อดไม่ได้จะแขวะคุณหญิง...
"เอาเข้าเถอะ เชิญเธอฟูมฟักเจ้าลูกชายผู้น่ารักไปตามสบาย ความจริงควรจะเอามันไปจดทะเบียนเป็นลูกบุญธรรมเสียด้วย"
"ถ้าอยู่ในเมืองก็จะเอามันไปจดทะเบียนเป็นลูกเหมือนกันแหละ จะเอาไว้ให้คอยขบหัวคนบางคน เวลามันโตขึ้น ซึ่งเชื่อว่่ามันคงจะทำตามคำสั่งอย่างเต็มใจ...นะลูกนะ"


ผ่านพ้นเรื่องงูยักษ์ไป...พวกลูกหาบก็เตรียมตัวกลับหนองน้ำแห้ง...ส่วนคณะที่จะเดินทางไปยังนรกดำเหลือเพียงสิบคน คือ รพินทร์ เชษฐา ไชยยันต์ ดาริน แงซาย จัน เกิด เส่ย บุญคำและคะหยิ่นที่มอบอำนาจการปกครองให้เจ้ามุลูกชายเพราะตัวเองต้องการติดตามไปรับใช้นายหญิง ระหว่างเชษฐาพักฟื้นก็เตรียมตัวกันไปพลางๆ เสบียงต่างๆที่ต้องเอาไปลดลงจากตอนขามา เพราะไม่มีลูกหาบและเกวียนคอยบรรทุก แงซาย คะหยิ่น และพรานผู้ช่วยอีกสี่คนของรพินทร์จะเป็นลูกหาบเอง ของที่เตรียมไปก็หนีไม่พ้นพวกเสบียงที่เอาไปเพียงกินได้หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ที่เหลือไปหาเอาดาบหน้า...อาวุธ...ยา...


พอครบกำหนดหนึ่งเดือน ทั้งสิบคนก็ออกเดินทางจากหล่มช้าง...เส้นทางก็สุดแสนจะลำบาก แต่ที่ยากที่สุดของรพินทร์กับคุณหญิงดาิรินก็คือเรื่องของหัวใจ...
"บางขณะ ผมเป็นคนกักขฬะ หยาบช้า ผมเสียใจ...คุณหญิงไม่ควรมายุ่งกับผมนัก"
"ฉันเกลียดคุณ"
"ผมทราบ"
"คุณชั่วช้าสารเลว!"
"ใช่แล้ว"
"บัดซบ-สามหาว!!"
"ด่าไปให้พอใจ หรือทำอะไรสักอย่างก็ได้ ที่จะให้คุ้มค่ากับโทสะ" จบคำปุ๊บ ก็โดนตบปั๊บ
"ตบอีก! หรือจะให้ยิ่งกว่านั้นก็เอา ปืนยังไงล่ะ รับรองจะไม่หลีกหรือหลบเลย"........"อย่าร้องไห้ดังไป ประเดี๋ยวคนอื่นตื่นมาเห็น"......"เอาละ เป็นครั้งที่เท่าไหร่จำไมไ่ด้ แต่ขอให้ได้ยินว่า ขอโทษ คืนนี้ไ่ม่มีแรงเพราะเหนื่อยมาก นอนเอาแรงเสีย พรุ่งนี้ตบใหม่ก็ได้"
"คนใจร้าย พลอยทำให้ัฉันใจร้ายไปด้วย"
"ครับ ผมใจร้าย แต่ก็เพื่อปลอบใจตัวเองเท่านั้น"
"เวรกรรมอะไรไม่รู้ ที่ทำให้ฉันต้องมาพบคุณ..."
"ไม่เพียงแต่คุณหญิงเท่านั้น ผมเองก็คิดอยู่ทุกขณะจิต คิดจนนอนไม่หลับ ต้องลุกขึ้นมานั่งอยู่นี่ ผมเตือนแต่แรกแล้ว คุณหญิงไม่ควรเดินทางมาในครั้งนี้เลย หรืออย่างน้อยก่อนจะออกเดินทางมา ก็ควรแต่งงานกับคุณไชยยันต์เสียก่อน มันจะเป็นกุศลแก่ผมไม่ใช่น้อย"...

หลังจากฉากนี้...ประทับใจแงซายมาก...เขาลุกขึ้นมาเห็นคุณหญิงนั่งอยู่คนเดียว...ก็เข้าไปถาม
"มีอะไรที่แงซาายจะรับใช้นายหญิงได้บ้าง"
"ฆ่าคนคนนั้น...ถ้าเธอทำได้"...โห โหดขนาดสั่งฆ่า แงซายผู้ซื่อสัตย์ก็ลุกขึ้นตรงไปยังที่รพินทร์นอนทันที
"สมมติว่าแกได้รับคำสั่งให้มาฆ่าฉันละก็ ลงมือได้"...แม๊ มันช่างทันกันจริงๆ
"ผมจะฆ่าผู้กองหรือผู้กองจะฆ่าผม ไม่เป็นสิ่งที่ยากนัก หากเราจะประจันหน้ากันเพียงสองต่อสอง แต่ถ้าเราจะฆ่ากันในขณะนี้ ผมต้องเป็นฝ่ายถูกฆ่าก่อนแน่นอน มันไม่เป็นสิ่งที่ยุติธรรมไม่ใช่หรือ?"
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็หมายความว่า คนที่ออกคำสั่งให้ผมมาฆ่าผู้กอง คงจะส่งลูกปืนมาเด็ดหัวใจผมเสียเอง ก่อนหน้าที่ผมจะทันแตะต้องผู้กองแม้แต่ปลายเล็บ"...แงซาย ฉลาดล้ำลึกมาก...

แม้จะมีมรสุมหัวใจขนาดไหน การเดินทางก็ต้องไปต่อ...เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งคณะก็พบร่องรอยของเท้าชนิดหนึ่ง เขาเรียกมันว่าสางเขียว...
"ลักษณะหน้าตา รูปร่าง เครื่องมือหรืออาวุธที่ใช้?"
"ไม่เหมือนกับชาวเขาเผ่าที่แงซายรู้จัก แต่เหมือนสัตว์ป่าสกปรกรุงรังกว่าข่าตองเหลือง ดุร้ายอำมหิตยิ่งกว่าว้าที่ชอบล่าหัวมนุษย์ ป่าเถื่อนกว่าลัวะ มีแต่เพียงหนังสัตว์ปิดกายท่อนล่าง ผมยาวกระเซิง ใช้หอก มีดดาบใหญ่ และธนูชุบยางน่องเป็นอาวุธ ชอบขุดหลุมปักขวางดักคนและสัตว์ บางขณะก็ใช้บ่วงแร้ว ร่างกายทาด้วยน้ำยางจากใบไม้จนเขียวคล้ำ พอกหน้าด้วยดินขาว ร้องเป็นเสียงนกหรือสัตว์ป่าได้เหมือนทุกชนิด สำหรับใช้ในการส่งสัญญาณ เคลื่อนไหวไปในป่าได้เร็ว และลึกลับเหมือนเงาปีศาจ"...

สางเขียวเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ร้ายกาจมาก อำหิต โหดเหี้ยม กินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเป็นอาหาร...ทั้งหมดต้องเดินทางไปท่ามกลางอันตรายจากพวกสางเขียว มีการปะทะกันบ้างแต่ก็รอดได้ด้วยลูกปืน...ระหว่างนั้นก็มีพรานอีกคนหนึ่งเดินทางเข้ามาหา เขารับจ้างฝรั่งสองผัวเมียเข้ามาศึกษาสมุนไพร ได้ยินเสียงปืนเลยเดินมาดู เผื่อว่าจะขอแบ่งปันเสบียงได้บ้าง...เมื่อพบกัน คณะเดินทางจึงตัดสินใจจะเดินทางไปหาฝรั่งสองคนนั้น เพื่อจะเตือนเืรื่องสางเขียว...รพินทร์และดร.ฮอฟมัน รู้จักกันมาก่อน ก่อนหน้านั้นดร.ฮอฟมันชายวัยกลางคนผู้มีภรรยาสาวสวยอย่างมาเรีย เคยว่าจ้างให้รพินทร์นำทางให้มาก่อน แต่สุดท้ายรพินทร์ก็ขอยกเิลิกสัญญาจ้างหลังจากที่เริ่มเดินทางไ้ด้ไม่นาน...

ดารินดีใจที่จะมีเพื่อนผู้หญิงในป่าบ้าง...แต่ไชยยันต์เห็นมาเรียแล้วถึงกับน้ำลายหก เอ๊ย...พอจะเข้าใจว่าทำไมรพินทร์ถึงเลิกสัญญากลางทาง...
...หล่อนสูงไล่เลี่ยกับดาริน แต่อวบอัดบึกบึนกว่ามาก กล้ามเนื้อที่ทรวงอกและตะโพกแลเป็นมัด แทบจะดันชุดเดินป่าอันฟิตแต่หละหลวมั้นให้ระเบิดปริออกมา โดยเฉพาะิย่างยิ่งตะโพกของหล่อนหนาเอาจริงๆ รับกับท่อนขาอวบใหญ่กลมเรียว ดูเต็มไปด้วยพลัง เอวกิ่วผายขึ้นไปยังช่วงบนลักษณะตัววีกลายๆ อะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับดวงตาสีเขียวเป็นประกายแวววาวเจิดจ้าคู่นั้น...ฯลฯ...กลัดดุมไว้หมิ่นๆ เพียงแต่สามเม็ดล่างเท่านั้น หล่อนไม่มีบราเซียร์หรือเสื้อชั้นใน ฐานของภูเขาทั้งสองลูกจึงปรากฏออกมาเกือบค่อน...โห...นี่มันลักษณะนางยั่วชัดๆ


อ่านจบ...อยากให้มีวันหยุดเสาร์อาทิตย์ทุกวันเลยค่ะ จะได้อ่านแบบเต็มๆอิ่ม...ถึงวันจันทร์ทีไรไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อยจนอ่านแทบไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้...หลังจากปราบงูยักษ์แล้ว คนอ่านก็เนือยๆ เอ๊ะ เหมือนอยากจะให้ทั้งคณะโลดแล่นผจญภัยตลอดเวลา...พอหยุดพักอยู่เฉยๆเลยไม่ชอบ ...555
แต่พอเจอสางเขียว...คนอ่านก็หูตาเหลือกขึ้นมาอีก...บรรยายได้สะอิดสะเอียนมาก...แถมตอนนี้ยังมานางยั่วเข้ามาอีก อยากรู้เหมือนกันค่ะว่า...มาเรีย ฮอฟมันจะทำให้ความรักของรพินทร์กับดารินที่มีปัญหาอยู่แล้ว มีมากขึ้นไปอีกหรือเปล่า???...แ้ล้วไชยยันต์ผู้จ้องมาเรียตาเป็นมันจะอดทนไหวมั้ย??? แล้วแงซายคนที่มาเรียแอบสนใจล่ะ จะพลาดท่าให้กับแหม่มคนนี้หรือเปล่า???...ลุ้นค่ะลุ้น...ยิ่งปกเล่มหน้าเป็นปกของมาเรีย เห็นแล้วคนอ่านยังร้องอื้อหือเลย...


ปล...เอารูปอาวุธประจำตัวของคณะเดินทางมาฝากค่ะ เป็นรูปที่หาจากกูเกิ้ล เพราะไม่ได้มีความรู้เรื่องปืนเลยค่ะ...ไม่แน่ใจว่าจะใช่จริงๆหรือเปล่าซะ้ด้วย 555

.458 แม็กนั่ม แอฟฟริกัน ปืนคู่มือของพรานใหญ่รพินทร์และคุณชายเชษฐา


.600 nitro express express อาวุธคู่มือของไชยยันต์


.300 weatherby magnum อาวุธประจำของคุณหญิงดาริน



.375 h&h magnum อาวุธของแงซาย

Create Date : 23 มิถุนายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:40:45 น. Counter : 4935 Pageviews.		10 comments
Share Tweet