91>>>เพชรพระอุมา...ตอน ไพรมหากาฬ เล่ม 1...พนมเทียน...

เพชรพระอุมา ตอนไพรมหากาฬ เล่ม 1 พนมเทียน...ถือว่าเป็นโปรเจ็กต์ยักษ์ของจขบ. ในปีนี้เลยค่ะ หลังจากที่ตั้งท่ามาหลายปีแล้วว่าจะอ่าน จะอ่าน...แต่ก็ยังไม่เริ่มสักที จนซื้อสะสมครบ 24 เล่ม (จบภาคแรก) ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว...จนกระทั่งได้ดูคุณชายรัชชานนท์ แล้วก็เข้าไปอ่านกระแสในพันทิป...หลายเสียงสนับสนุนคุณอ๊อฟ อยากให้มีการสร้างนิยายเรื่องเพชรพระอุมาเป็นละครเหลือเกิน...เลยทำให้อยากอ่านขึ้นมา หลังจากที่ช่วงนี้เน้นแนวสืบสวนไปหลายเล่ม...ลองเข้าป่าไปยิงเก้ง กวาง เสือ กระทิง ดูบ้าง ก็คงจะดี...

เปิดอ่านคำนำ...ก็ต้องตาโตเลย...รู้อยู่เหมือนกันค่ะว่าเรื่องนี้ยาวมาก และคนแต่งท่านก็ค่อนข้างจะสูงวัยมากแล้วในตอนนี้...แต่พอรู้ว่าเริ่มเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2507 และจบลงเมื่อปีพ.ศ. 2533...กินเวลายาวนานไปถึง 25 ปีกว่าๆเลย...คุณพนมเทียนเธอยังว่าตอนที่เขียนเรื่องนี้กลัวเหลือเกิน กลัวที่จะมีอันเป็นไปก่อนที่จะเขียนเรื่องนี้จบ...แต่ก็มีนักอ่านของท่านหลายคนที่เสียชีวิตไปก่อนที่ท่านจะเขียนเรื่องนี้จบ...อ่า...ก็คงจะเหมือนประมาณแฟนการ์ตูนโคนันทั้งหลายที่เคยประชดๆไว้ว่าอาจจะต้องให้ลูกหลานเผากงเต็กไปให้อ่านแบบนั้นมั้ง...

รพินทร์ ไพรวัลย์...พรานหนุ่มฝีมือเยี่ยม อดีตร้อยตำรวจเอกประจำหน่วยตระเวนชายแดน เคยเป็นนักเรียนทหารจากเยอรมัน...แต่เขาก็ลาออกจากราชการมารับอาชีพพราน...ลักษณะของพระเอก เอ่อ...ไม่แน่ใจว่าหล่อหรือเปล่า แต่คงให้ความรู้สึกแบบผู้ชายลุยๆ มั้งคะ...
"ฉันหลับตาวาดภาพในครั้งแรกว่า เขาควรจะอยู่ในวัยสัก 40 ขึ้นไป รูปร่างสักขนาด 6 ฟุต เป็นอย่างน้อย แต่มันตรงข้ามไปหมด ตัวเขาเล็กนิดเดียว สูงเห็นจะไม่เกิน 5 ฟุต 7 นิ้ว เป็นอย่างมาก ผอมเกร็ง ฉันไม่ชอบหน้าเหี้ยมๆ ที่ไม่มีรอยยิ้มของเขาเสียเลย..."

ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ อายุประมาณ 35 ปี สุขุม เยือกเย็น เป็นอดีตทูตทหารบกประจำสหรัฐฯ

พันตรีไชยยันต์ อนันตรัย...เพื่อนสนิทของคุณชาย อายุประมาณ 33 ปี ลักษณะเป็นเหมือนบุรุษเจ้าสำราญ

แพทย์หญิงม.ร.ว.ดาริน วราฤทธิ์...น้องสาวของคุณชาย เป็นนักศึกษาปริญญาเอกทางมานุษยวิทยา...เย่อหยิ่ง ไว้ตัว และดื้อรั้น


คุณชาย คุณหญิงและไชยยันต์...ต้องการจะตามหา ม.ร.ว.อนุชา ที่เกิดผิดใจกับครอบครัว หนีหายเข้ามาในป่าเป็นระยะเวลาหลายปี และข่าวล่าสุดคือนายพรานรพินทร์เคยได้พบกับเขาด้วย...ทั้งสามตัดสินใจว่าจ้างรพินทร์ให้นำทางไปยังเขาพระศิวะ สถานที่เก็บสมบัติพระอุมา ซึ่งเป็นที่ที่ม.ร.ว.อนุชาได้เดินทางไปและหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย


รพินทร์ พยายามทักท้วง รวมถึงเล่าเรื่องราวความลึกลับที่ไม่เคยมีใครได้เยียบย่างไปถึง แต่ความตั้งใจแรงกล้าของทั้งสามคนทำให้รพินทร์ตกลงในที่สุด หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัว...ก่อนออกเดินทาง พวกเขาแวะเข้าพักที่สถานีดักสัตว์ของรพินทร์หรือหนองน้ำแห้งก่อน เพื่อรวบรวมพรานและลูกหาบไว้รับใช้...สิ่งของจำเป็นที่จะต้องเอาไป ไม่ว่าจะอาวุธ เสื้อผ้า ยารักษาโรคแล้ว ยังมีอย่างอื่นตามมาอีก เ่ช่น วิสกี้ เบียร์ บรั่นดี อาหารกระป๋อง เต็นท์ เตียงสนาม ที่นายพรานอย่างรพินทร์เห็นว่าเกินความจำเป็น แต่ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ พิมพ์ดีดกระเป๋าหิ้ว กระเป๋าเครื่องเขียน และเครื่องเล่นจานเสียง...
"พวกเรามีใครเป็นนักประพันธ์อยู่ด้วยหรือครับ?"
"ไม่มีใครเป็นนักประพันธ์หรอก มีแต่นักศึกษามนุษยวิทยาที่ทำวิทยานิพนธ์ค้างไว้ยังไม่เสร็จ และในระหว่างเดินทางนักศึกษาคนนั้นจะทำงานส่วนตัวต่อในเวลาว่าง ลูกจ้างที่เป็นพรานนำทางก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาเกี่ยว"
"อ้อ"......"คุณชายเชษฐาหรือไม่ก็คุณไชยยันต์ คงจะเป็นนักเพลงที่ขาดเสียงดนตรีมิได้"
"ของพวกนั้นมันเป็นของฉันทั้งนั้นแหละ ทำไม...คุณขัดข้องอะไรเหรอ ที่ฉันจะเอามันไปด้วย หรือว่าตัวคุณเองจะต้องมารับภาระแบกหาม ไหนลองบอกมาซิ ในการที่เราจ้างให้คุณนำทางครั้งนี้ คุณกำหนดโควต้าให้เรามีอะไรติดตัวไปได้บ้าง หรือว่าเราจะต้องปฏิบัติตัวอยู่ในกฏข้อบังคับอะไรของคุณ"
"หาิมิได้ครับกระผม กระผมกำลังจะเสนอความเห็นว่า ถ้าเราได้โทรทัศน์อีกสักเครื่อง และตู้เย็นอีกสักตู้ไปด้วยในการบุกดงดิบกันดารครั้งนี้ คณะของเราคงจะมีความสุขมิใช่น้อยครับผม"...



ก่อนจะออกเดินทางไปยังดินแดนที่ไม่มีผู้ใดเดินไปถึง...ก็มีกะเหรี่ยงหนุ่มลึกลับคนหนึ่งเข้ามาสมัครขอเป็นคนรับใช้ในขบวนด้วย...แงซาย...อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงที่เคยปะทะกับรพินทร์มาแล้วเมื่อตอนที่เขายังรับราชการอยู่...ความลึกลับของแงซายทำให้รพินท์ลังเลใจ แต่ก็ยอมรับเข้าร่วมขบวนการเดินทางด้วย...

การเดินทางเริ่มขึ้น มีทั้งขบวนเกวียนที่แบกขนสัมภาระ และบรรทุกนายจ้างทั้งสาม พรานใหญ่อย่างรพินทร์เดินนำหน้า ตามด้วยพรานผู้ช่วย ...ผ่านสิ่งที่ตื่นตาตื่นใจมากมาย จขบ.เล่าไม่หมดค่ะ...ไม่ว่าจะจงอางยักษ์ ที่นายพรานสามารถจัดการได้โดยที่คณะไม่ได้มีอันตรายใดๆ...จนถึงที่พักแรมในคืนแรก...

และไม่นาน สิ่งที่น่ากลัวก็เกิดขึ้น เมื่อไอ้กุดลากลูกหาบคนหนึ่งหายไป ทิ้งไว้แต่ซากศพ...ไอ้กุดคือเสือลายพาดกลอนขนาดใหญ่ ที่เป็นที่เลื่องลือในบรรดาพรานและนักเดินป่าทั้งหลาย ถึงความฉลาดและความอาฆาตพยาบาทของมัน...

กว่าจะจัดการกับไอ้กุดได้..ก็เพราะอุบายของแงซาย ที่คาดว่าไอ้กุดมันจะไม่โผล่มาหากได้กลิ่นของรพินทร์...และก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ เมื่อรพินทร์แยกกลับจากห้างที่ดักยิงไอ้กุดไม่นาน ไอ้กุดก็โผล่มาให้คุณชายเชษฐาได้ยิงมันจนบาดเจ็บสาหัส พรานรพินทร์และคณะตามแกะรอยจนสามารถฆ่ามันได้สำเร็จ...

เล่มหนึ่ง...จบลงที่การจัดการกับไอ้กุดได้สำเร็จ และคณะกำลังจะเคลืี่อนขบวนไปยังโป่งกระทิง สถานที่ที่รพินทร์เคยได้พบกับคุณชายอนุชา...ระหว่างทางก่อนถึงโป่งกระทิงก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นอีกเล็กน้อยกับสภาพทุ่งหญ้าแห้งแล้ง...ฝูงวัวแดงที่ไล่ขวิดไชยยันต์จนก้นเกือบทะลุ...หรือโขลงช้างสีดอที่บังเอิญเดินทางมาจ๊ะเอ๋กันกับคณะนักเดินทางเข้าพอดี...



อ่านจบ...ถ้าไม่คิดมากเรื่องการเข้าป่าล่าสัตว์ ทำลายชีวิตของสัตว์ป่า...แล้วทำใจว่านี่คือวิถีชีวิตของคนรุ่นคุณปู่คุณย่าเราที่ใช้ผืนป่าเป็นแหล่งทำมาหากินแล้วล่ะก็...เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ตื่นตาตื่นใจ กับคำบรรยาย ไม่ว่าจะสัตว์ต่างๆที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าจะเล็กใหญ่ คือบางตัวนี่ก็ไม่เคยเห็น บางตัวยิ่งแล้วใหญ่ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ซะด้วยซ้ำ ท่าทางป่าสมัยก่อนคงจะอุดมสมบูรณ์มากเลย...อย่างจขบ.เคยเข้าป่าก็แค่เขาใหญ่ กับน้ำตกเจ็ดคตแค่นั้น นอกนั้นเวลาไปอุทยานแห่งชาติก็ไปแต่ตรงที่เขาให้เที่ยวได้ ให้กางเต็นท์ก็แค่นั้น...ไม่เคยมีโอกาสเห็นหรอกค่ะสัตว์ป่าตัวเป็นๆน่ะ อยากเห็นก็ดูในรายการเนวิเกเตอร์ที่ส่วนใหญ่ก็เป็นช้างบ้าง กระทิงบ้าง แค่นั้นเอง...
พระเอกนี่...ตอนอ่านฉากบรรยายรูปลักษณ์ำภายนอก...แอบหดหู่เลย ดูท่าไม่น่าจะหล่อเหลา แต่ก็นะ แกเป็นนายพรานชีวิตส่วนใหญ่อยู่แต่ในป่า จะให้แกสำอาง รูปหล่ออย่างคุณชายคงจะไม่ไหว ต้องบึกบึน ห้าวหาญ ดิบๆ บ้างแบบนี้แหละ...
ส่วนนางเอก...ตอนแรกๆเธอดื้อรั้นมาก ทำเอาคนอ่านหมั่นไส้เลย ตอนหลังก็ยังดื้ออยู่นะ แบบฉบับคุณหนูผู้เอาแต่ใจเลยล่ะค่ะ...แม้แต่พี่ชายกับเพื่อนสนิทยังเอาไม่อยู่เลย พระเอกเลยต้องปะทะฝีปากกันบ่อยหน่อย...และเพราะความดื้อรั้นของเธอนี่ล่ะ ที่ทำให้ต้องวิ่งเปลือยกายขึ้นจากน้ำให้พระเอกเห็น...


ปล...ไม่รู้ว่ากว่าจะจบภาคแรก 24 เล่ม จะใช้เวลาอ่านนานขนาดไหน แต่แค่เล่มแรกก็ทำเอาติดอกติดใจขนาดนี้ซะแล้ว...เสียแต่ว่า...ดันมีเรื่องเกิดกับจขบ.ที่บังเอิญต้องเปลี่ยนหน้าที่การงานที่รับผิดชอบอยู่กะทันหัน...และคนที่เราต้องไปรับหน้าที่แทนก็กำลังจะครบกำหนดคลอดในอีกไม่ถึงสองสัปดาห์...งานที่ต้องเริ่มเรียนรู้ใหม่มีทีท่าว่าจะทำให้เวลาในการอ่านลดลงซะด้วยนี่สิ


ปล..ล...แค่รีวิว ยังกินเวลาไปเป็นชั่วโมงเลย

Create Date : 09 มิถุนายน 2556 Last Update : 1 มกราคม 2557 19:42:08 น. Counter : 1235 Pageviews.		13 comments
Share Tweet