Bloggang.com : Aneem - 30>>>เส้นสายระบายรัก...เมเปิ้ลสีขาว

Group Blog

กุมภาพันธ์ 2556

25 กุมภาพันธ์ 2556

30>>>เส้นสายระบายรัก...เมเปิ้ลสีขาว

All Blog

30>>>เส้นสายระบายรัก...เมเปิ้ลสีขาว

เส้นสายระบายรัก...เมเปิ้ลสีขาว...สารภาพเลยค่ะว่า...ซื้อเล่มนี้เพราะหน้าปก...อ่า...เห็นแก่ของกินชะมัด...หน้าปกน่ารักมาก...และตัดสินใจจากปกหลังอีกที...อืม...พล็อตแบบนี้...มีเยอะแล้ว...แต่สุดท้ายก็หยิบมา Smiley

เริ่มจากนพิน (รู้สึกไม่ค่อยชอบชื่อนี้เลยแฮะ) เมาหัวทิ่มในงานแต่งแฟนเก่าที่ทิ้งเธอไปแต่งงานกับเพื่อนของเธอ...และก็ประสบอุบัติเหตุโดนบุรพล (ชื่อพระเอกก็ไม่ค่อยชอบ) ชนจนเลือดกำเดาไหลและหมดสติไป...ตื่นขึ้นมาเลยพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับพระเอกซะแล้ว...ไม่ใช่แค่นั้น...พ่อของพระเอกที่หมายมั่นอยากให้พระเอกแต่งงานเหลือเกินเพราะพินัยกรรมแปลกๆของแม่พระเอกที่ล่วงลับไปแล้ว...มาเห็นเหตุการณ์ล่อแหลมเข้า...และ...ยังถ่ายรูปว่าที่ลูกสะใภ้...โพสต์ภาพลงอินสตาแกรมและเฟซบุ๊ก...
"ดะ...เดี๋ยวนะคะ แม่รู้จักคุณพัสกรด้วยเหรอ"
"รู้จักสิ เขาเป็นเพื่อนสนิทกับคุณณัฐสมัยหนุ่มๆไง อันที่จริงก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วล่ะ แต่พวกเราก็คุยกันทางโทรศัพท์และเว็บไซต์ตลอด นี่ไง แม่กับคุณณัฐเป็นเฟรนด์กับคุณพัสกรในเฟซบุ๊กด้วย แถมยังฟอลโล่ว์ทวิตเตอร์กับอินสตาแกรมเอาไว้อีก พวกเรามักจะเอารูปที่ไปเที่ยว ไปกินอาหารอร่อยๆมาอวดกัน ไม่นึกเลยว่าลูกๆของพวกเราจะมารักกันเองเสียนี่"...คนอ่านนึกภาพแม่ตัวเองเล่นเฟซบุ๊กอยู่...แต่นึุกยังไงก็นึกไม่ออกแฮะ...คุณพ่อคุณแม่ในเรื่องนี้ทันสมัยมากๆเลย Smiley

ผู้ใหญ่ต่างเห็นดีเห็นงามให้ลูกหลานแต่งงานกัน เรื่องน่าจะจบอย่างนั้น...แต่นพินกับบุรพลไม่เล่นด้วย หาทางยื้อสุดชีวิต...จนได้ทางออกที่สวยงาม (เหรอ?) คือ...ให้ไปบริหารปรับปรุงโรงแรมที่แทบจะร้างและให้มีคนจองห้องเต็มตลอดเดือนโดยให้เวลาแค่สามเดือน...ถ้าทำสำเร็จก็ไม่ต้องแต่งงานกัน...พระเอกนางเอกของเราเลยจับมือร่วมกันลุยเต็มที่...แต่มีข้อตกลงที่...พิลึกพิลั่น...ตามมา...
"ผมว่าเราควรมาตกลงกันก่อน"
"ตกลงอะไรเหรอ"
"เรื่องความสัมพันธ์ของเราไงล่ะ"
"ยังมีอะไรที่ต้องตกลงกันอีก ฉันนึกว่าเราตกลงกันไปหมดแล้ว ทั้งเรื่องที่เราสองคนไม่อยากแต่งงานกัน ความต้องการของผู้ใหญ่ แล้วสุดท้ายเรื่องมันก็มาจบที่นี่"
"ยัง...ยังไม่หมด เพราะว่ายังมีเรื่องสำคัญที่คุณกับผมต้องตกลงกันอยู่"
"ก็ได้ เรื่องอะไรล่ะ"
"เรื่องที่ว่าคุณห้ามตกหลุมรักผมเป็นอันขาด"....ชัดเจน... Smiley

เมื่อต้องทำงานใกล้ชิดกัน...ก็เริ่มเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ ฝ่าฟันอุปสรรคที่มักจะมีขึ้นมาเพื่อขัดขวางไม่ให้ทั้งคู่ทำสำเร็จอีก...พระเอกก็เริ่มเห็นความน่ารักของนางเอก ส่วนนางเอก...เริ่มเห็นความทะลึ่ง...
"นะ...นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ"
"ถอดเสื้อ"... Smiley

"ถอดทำไม"
"เราจะทาสีกัน แต่ผมไม่มีชุดเปลี่ยน อย่างน้อยถอดเสื้อออกก็คงจะดีกว่าปล่อยให้สีเลอะทั้งตัว แต่จะว่าไปแล้ว..."
"เดี๋ยวๆ นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ"
"ถอดกางเกง"... Smiley

"ไม่ได้นะ คุณถอดเสื้อไปแล้วไง ทำไมถึงจะถอดกางเกงอีก"
"ก็ผมนึกขึ้นมาได้ว่าไหนๆถอดเสื้อแล้ว ผมก็ไม่ควรจะเสี่ยงทำให้กางเกงเลอะเทอะด้วยน่ะสิ"
"อย่านะ! อย่าถอดเป็นอันขาด"
"ทำไมล่ะ นี่ผมเซอร์วิสแค่คุณคนเดียวเลยนะ รับประกันความฟิตของรูปร่าง ผมน่ะออกกำลังกายเป็นประจำ"
"คนบ้า ปล่อยนะ ปล่อย ฉันไม่ได้อยากดูคุณโป๊สักหน่อย โรคจิต"...เ่อ่อ...ถึงนาทีนี้แล้ว...รู้สึกว่าคนอ่านจะโรคจิตกว่า...เพราะอยากดู...555

จริงๆแล้วในเรื่องยังมีอีกคู่นะคะ...พี่ชายต่างสายเลือดของนางเอก...ธีรนัย (ชื่อค่อยโอเคหน่อย)...กับเพื่อนสนิทของนางเอกเอง...ชื่นใจ...(ชอบชื่อนี้เลยอ่ะ)...อ่านตอนแรกงงๆกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่...มันดูแปลกๆ...แต่พออ่านๆไป...เริ่มชอบคู่นี้แฮะ...ธีรนัยนายแบบหนุ่มชื่อดัง กำลังมีปัญหาเมื่อภรรยาของเพื่อนหันมาหาเขาและพยายามทำให้เขายอมรับเธอเป็นภรรยา...ในขณะที่จริงๆแล้ว...เขามีภรรยาอยู่แล้วคือชื่นใจ...แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้ชื่นใจขอแยกกันอยู่...และเขาก็ได้แต่รอเวลาที่ชื่นใจจะหันกลับมาหาเขา...เมื่อเจอเรื่องที่นางแบบเกรดบีภรรยาของเพื่อนใ่ส่ความ...เขาเลยฉวยโอกาสนี้เปิดตัวภรรยาตัวจริง...แรกๆชื่นใจก็ไม่ค่อยยินยอมนักหรอก...ตามสไตล์นางเอกที่ต้องเล่นตัวหน่อยๆ...แต่สุดท้าย...ก็รักน่ะแหละนะ...

สุดท้ายทั้งสี่คน...ก็ร่วมกันทำให้โรงแรมเกือบร้าง...เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาสำเร็จ...ชนะพนัน...ไม่ต้องแต่งงานกัน...และผู้ใหญ่ก็ยินยอมถอยให้...นพินกับบุรพลที่ควรจะดีใจที่สุด...กลับรู้สึกแปลกๆ...ดีใจได้ไม่เต็มที่...เพราะเริ่มผูกพันกันแล้ว...แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ???

อ่านจบ...ชอบค่ะ...แม้พล็อตเรื่องจะเริ่มซ้ำๆแล้วบ้าง...แต่คนเขียนก็เปลี่ยนแนวทางโดยการให้ทั้งคู่ต่อสู้ให้ถึงที่สุด...และก็สำเร็จด้วย...เรียกได้ว่า...ได้เรียนรู้กันก่อนไม่ใช่เอะอะ...แต่งงานเลย...ทั้งที่ตอนแรกคนเขียนทำให้เขวเหมือนกัน...เพราะญาิติผู้ใหญ่แต่ละฝ่ายรีบกันเหลือเกิ๊นนนน...อีกคู่ก็ชอบค่ะ...ตอนแรกงงๆ...พอเรื่องค่อยๆเผยปมในใจของฝ่ายหญิงก็เลย อ๋อ...แอบชอบธีรนัย...ผู้ชายอะไรมั่นคง...รออย่างสงบมาได้เป็นปี...แต่พอเริ่มจะรอไม่ไหว...ก็หาทางรุกซะจนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน...555 ฉลาด เจ้าเล่ห์...

ชอบความรักของพ่อลูกในเรื่องนี้...แบบป่วนๆดีค่ะ...พ่อไม่ยอมลูก ลูกไม่ยอมพ่อ...รู้ทันกันทุกทาง...
"ฮึ ที่ผมเห็นก็คือคุณป๋าบอกใ้ห้คุณเรียนบริหารธุรกิจการโรงแรม เพราะมันตรงกับสายงานที่บ้าน คุณก็เรียนบริหารการบิน แถมยังพ่วงด้วยการเรียนเป็นนักบินจนจบ คุณป๋าให้คุณเล่นกีฬาเพื่อเข้าสมาคมกับคนอื่นๆ ซึ่งก็หมายถึงกอล์ฟ เทนนิส ขี่ม้า ฟุตบอล หรือโปโล แต่คุณไปเรียนศิลปะการต่อสู้กังฟู มวยไทย เทควันโด ยิงธนู ยูโด เคนโด้ สุดท้ายพอคุณป๋าพยายามชวนลูกของเพื่อนไปเรียนตามคุณบ้าง คุณก็หนีไปเรียนยิมนาสติกลีลา บ้าไปแล้ว...ผู้ชายที่ไหนเรียนยิมนาสติกลีลา" Smiley

"ก็ฉันไปสมัครแล้วเขารับนี่" Smiley

"แล้วคุณก็ไปเรียน?"
"ใช่ แต่เผอิญสรีระฉันไม่ให้กับการใส่ชุดกีฬาแบบนั้น"......"ฉันก็เลยเป็นผู้จัดการทีม นี่นายรู้ไหม สวรรค์แท้ๆเลยล่ะการได้ไปนั่งข้างๆสนามซ้อมนั่น"...แววหื่นมาตั้งแต่สมัยเรียนเลย Smiley

"คุณป้อง! ที่คุณป๋าส่งคุณไปเรียนศิลปะ ให้คุณไปเรียนดนตรีสากล ตั้งวงกับลูกชายเพื่อนคุณป๋า หรือไม่ก็ดนตรีคลาสสิก จะได้เอาไปคุยได้ในวงสนทนา แต่คุณดันไปเรียนดนตรีไทย"
"ดนตรีไทยไม่ดีตรงไหน"...นั่นน่ะสิ...
"ดีแน่ ถ้าคุณไม่ได้แค่ตีฉิ่ง..."....ก๊ากๆๆๆ ถึงตรงนี้ขำแบบออกเสียงเลย...คิดได้แค่ว่า...ทำไปได้อ่ะนะ... Smiley