Group Blog All Blog
|
26>>>ลิขิตหัวใจในสวนรัก...รัมย์<<<  ลิขิตหัวใจในสวนรัก...รัมย์...หน้าปกสีสวย ชอบค่ะ...เริ่มเรื่องจากสาวชื่อแปลก...กรรดึก...อ่านเจอแล้วอึ้ง งง...ดีนะ ที่คนเขียนเค้าบอกความหมายไว้...  นอกจากชื่อจะแปลกแล้ว นิสัย การพูดจา การกระทำอะไรๆ ก็แปลกไปหมด...เรียกได้ว่างานถนัดของคนแต่งเลยค่ะ...วันหนึ่งนางเอกมีโอกาสได้ร่วมงานกับนิตยสารเอเดน...เห็นชื่อ...ก็นึกว่าแนวเกษตร บ้านและสวนอะไรทำนองนั้น...แต่...มันไม่ใช่...มันคือหนังสือแนวเซ็กซี่ปลุกใจเสือป่า...ซะงั้น สถานที่ทำงานก็แปลก...เป็นบ้านทรงไทยหลังเบ้อเร่อแถมยังมีสวนผลไม้อยู่ด้านหลังอีกตะหาก...เพื่อนร่วมงานก็มีแต่หนุ่มๆ...(อยากไปทำมั่งจัง 555) นอกจากนี้ พระเอกของเราก็แปลกค่ะ...ตั้งแต่ชื่อ...ทะนน...ชื่อเล่น...หม้อ...แหม ชื่อเหมาะกับหน้าที่การงานมากกกก เจอกันครั้งแรกนางเอกก็เสียจูบ...เฮ้ย...นี่มันนิยายแนวตลกไม่ใช่เหรอ??? ไหงฉากนี้มาแต่ต้นเรื่อง...แต่พออ่านฉากปะทะคารมกันก็พอจะเข้าใจได้อยู่ว่าทำไมพระเอกของเราจะต้องทำการปิดปากนางเอก... "พี่แนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน พี่ชื่อปุลินท์ เรียกว่าพี่ปุ๊ก็ได้...ส่วนไอ้นี่"...พระเอกหน้าหนวดของเรานั่นเอง..."มันชื่อทะนน เรียกมันว่าไอ้หม้อก็ได้...มันเป็นช่างภาพประจำนิตยสารเรา" "สวัสดีค่ะ...ไอ้หม้อ!"...แอบสะดุ้งสะเทือนแทนพี่หม้อนิดๆ...เฮ้อ... "เฮ้ย...ไหงงั้นล่ะน้องกรรดึก" "อ้าว...ก็พี่ปุ๊บอกให้เรียก ไอ้หม้อ ก็ได้ไง...หอมก็อุตส่าห์ปฏิบัติตามคำแนะนำ...ผิดหรือคะเนี่ย"...จ้า...หนูไม่ผิดเล้ยยยย...ซื่อเหลือเกินแม่คู้นนนน เพราะความแปลก...ไม่มีใครเหมือน...โถ...ใครจะกล้าเหมือนแม่คุณกัน...ทำให้ถูกใจพี่หม้ออย่างจัง พยายามตามเทียวรับเทียวส่ง...หาโอกาสทุกครั้งทั้งที่มีโอกาสและไม่มีโอกาส...555 แถมมุกจีบพี่แก...บางทียังแอบหวานเลี่ยน...ต่างจากหน้าตาลิบลับ "จะบ้าหรือไง ใครจะไปใจตรงกับนายกันยะ" "ตอนนี้ก็ตรงอยู่ไง หัวใจผมอยู่ข้างซ้าย ของคุณก็ซ้าย หันหน้าเข้าหากัน อ่ะ...ผมยอมเอียงหน่อยก็ได้ เห็นมั้ย ตรงกันพอดีเลย" "ไม่เอานะ...ฉันไม่อยากใจตรงกับนายหรอก ไอ้นายหม้อไหม้"...เอ่อ...พี่หม้อคงหมดอารมณ์หวานก็งานนี้ล่ะ  ยัง ยังไม่เข็ด ไม่รู้จักหลาบจำ ทั้งเจ็บตัว ทั้งเจ็บใจ แต่...พี่หม้อก็สู้ๆๆ "คุณหายไปไหนมา...ผมมารอตั้งนาน?" "ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน จำเป็นต้องบอกนายด้วยเหรอ...เป็นพ่อหรือไง ไปไหนถึงต้องรายงาน!" "แหม...ฟันคุณนี่คมชะมัด เจอทีไรกัดทุกที่สิน่า!"...."เอาเถอะๆ อย่ามัวมาแง่งๆใส่กันเลยนะคุณ...ผมมารับ..." "ฉันไม่ไป!" "คุณจะไม่ฟังหน่อยเหรอว่าผมจะชวนไปไหน?" "ไม่ฟัง! นี่ถามจริงๆเถอะ...นายจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา แค่วันธรรมดาต้องทำงานด้วยกันก็ถือว่าแย่แล้่ว...เสาร์ อาทิตย์ จะให้ฉันมีความสุขกับโลกส่วนตัวบ้างไม่ได้หรือไงหา!?"...โดนแบบนี้...เป็นคนอื่นคงถอดใจ...แต่พี่หม้อ... "ไม่ได้หรอกคู้น!"........"บังเอิญคุณ...กลายเป็นโลกส่วนตัวของผมไปซะแล้วน่ะสิ...ที่ผมทำอยู่เนี่ยไม่ได้เรียกว่ายุ่งนะ ผมก็แค่มีความสุขกับโลกส่วนตัวของผม ก็เท่านั้น"...หยอดเข้าไป...สักวันคงใจอ่อนมั่งแหละ... "...คุณเป็นนักโทษข้อหาอุกฉกรรจ์เชียวนะ" "ฉันไม่เคยทำผิดกฏหมายย่ะ...อย่าใส่ความ" "ไม่ผิดกฏหมายหรอก...แต่ผิดกฏของความเป็นห่วง...ข้อหาทำร้ายร่างกายและหัวใจผู้คุมกฏน่ะ...ร้ายแรงถึงขั้นจำคุกร่วมกับผู้คุมกฏตลอดชีวิตเชียวนะคุณ!"....เลี่ยนได้อีกนะพี่หม้อ... ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะมีแต่เรื่องจิกๆกัดๆ มุกจีบเลี่ยนๆของพระนางเท่านั้น...มีปมที่พอจะให้เนื้อเรื่องดูมีมิติมากขึ้นมาหน่อย...ตรงน้องชายต่างแม่ของพระเอก...กับแม่เลี้ยงยังสาว...ที่แอบหวังในตัวลูกเลี้ยง...มีเรื่องมรดกเข้ามานิดหน่อย...และความลับที่กรรดึกบังเิอิญไปรู้ทั้งที่ไม่อยากรู้...ถูกตามล่า...รุนแรงขึ้นทุกวันๆ...จนสุดท้าย...เดาผู้ร้ายผิด...ผิดทั้งนางเอก...ทั้งคนอ่านเลย...โดนคนเขียนต้มซะ...เปื่อย... มุกหนีลูกกระสุนปืนจนหลงป่า...โดนยิงบาดเจ็บ...เป็นไข้...เจอถ้ำ...ดีนะ...ที่ฝนไม่ตก ไม่งั้นคงไม่รอดกลับมาเป็นพระเอกได้อีกแน่ๆ...แต่...ฉากที่กำลังจะตาย ให้ความรู้สึกพระเอ๊กพระเอกมั่กมาก"อย่ากลัวต้นหอม...ความตายเป็นเรื่องธรรมดาของโลก...ถึงเราจะไม่ตายเพราะไอ้พวกนี้ฆ่า...แต่สักวันเราก็ต้องตาย ฉะนั้นคุณอย่ากังวลนักเลย...จะถึงช้าถึงเร็ว...ความตายก็ไม่เคยเปลี่ยนสถานะของมันหรอก" "แต่ฉันยังไม่พร้อมจะตายนี่...รวยสักครั้งในชีวิตก็ยังไม่เคย...เที่ยวเมืองนอกก็ยังไม่เคย...ที่สำคัญฉันยังไม่มีแฟน...ยังไม่แต่งงาน...ยังไม่มีลูกสาวลูกชายน่ารักๆ ยังไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตเลยนะ...ฉันยังไม่อยากตาย" "ผมรักคุณ"....."ถ้าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะต้องตายจริงๆ ผมก็อยากจะบอกคุณไว้...ผมรักคุณ...ต้นหอม"...ถ้าเกิดไม่รอด...ฉากนี้จะเป็นฉากเรียกน้ำตาเลยนะเนี่ย... "และหากเราโชคดี...มีชีวิตรอดไปได้...ผมยินดีเป็นแฟนคุณ...ยินดีแต่งงานกับคุณ...ยินดีเป็นพ่อของลูกสาวลูกชายน่ารักๆของคุณ"....ซาบซึ้ง...  ถึงจะรอดออกจากป่าและปากกระบอกปืนออกมาได้...นางเอกก็ใช่ว่าจะสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ เรื่องจะยอมๆพระเอกน่ะ...มันไม่ง่ายขนาดนั้น...ยังมีเรื่องโน่นนี่นั่นตามมาอีก...ให้พิสูจน์ใจ...และพี่ชายตัวใหญ่ของนางเอกที่หายหน้าหายตา...หายศีรษะ...ไปนานแสนนาน โผล่มา...แถมยังคัดค้านการแต่งงานชนิดหัวชนฝา...เพียงเพราะ...พี่หม้อมีนิสัยเหมือนตัวเอง...เจ้าชู้... "นี่แกกลายเป็นผู้หญิงใจง่ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ไหนแกเคยบอกว่าครั้งแรกของแกต้องคืนแต่งงานเท่านั้น...แล้วนี่อะไร...ขนาดในที่สาธารณะแกยังประเจิดประเจ้ออย่างนี้...แล้วตอนอยู่สองต่อสองซึ่งฉันมั่นใจว่าต้องมีแน่ๆ แถมไอ้นี่แค่มองตาก็รู้ว่ามันเจ้าชู้ขนาดไหน...แกยังเหลืออะไรให้ภูมิใจอีกไหมยัยหอม!"....แบบนี้หรือเปล่าที่เขาว่า...คนเจ้าชู้มักจะหวงพี่สาว น้องสาว ลูกสาว...กลัวโดนคนเจ้าชู้หลอก... "พี่ข้าว!"......."ใช่...หอมเต็มใจให้เขากอด...ยอมให้เขาจูบเพราะหอมรักเขา...เพราะหอมมั่นใจว่าเขามั่นคงพอที่จะเป็นหลักให้หอมได้...แต่หอมยังรักศักดิ์ศรีของตัวเองเสมอ...ทำไม? แค่ยอมให้กอดจูบ แค่อยู่กันสองต่อสองด้วยความบริสุทธิ์ใจ...ไม่จำเป็นต้องนอนด้วยกันก้สุขแล้วเพราะนั่นคือความรัก...แต่พี่ข้าวคงไม่รู้หรอก เพราะพี่มันคนไม่มีหัวใจ...ไม่เคยมีความรัก...พี่มีแต่ความใคร่...ผู้หญิงในสายตาพี่มีไว้สำหรับระบายความอยากเท่านั้นแหละ...จะให้หอมบอกมั้ยว่ามีกี่คนที่วิ่งมาร้องไห้ฟูมฟายกับหอมเพราะพี่...กี่คนที่ต้องทำแท้งเพราะพี่...แล้วอยากรู้มั้ย...ทำไมหอมถึงไม่ยอมเปิดใจให้ใคร...เพราะพี่! รู้ไว้ด้วยพี่ข้าว! แม้จะรักศักดิ์ศรีแค่ไหน...หอมก็กลัวว่าจะต้องทำแท้งถ้าเจอผู้ชายอย่างพี่!"...เอ่อ...เจอแบบนี้...รู้เลยทำไมนางเอกไม่ยอมเปิดใจให้พระเอกตั้งแต่แรก เพราะ...เขาเหมือนพี่ชายที่เจ้าชู้สุดๆนี่เอง...  อ่านจบ...ชอบค่ะ...ฮาฉากปะทะคารมกัน...จีบกัน...หรือกัดกัน...คนอ่านยังไม่แน่ใจ...  แม้จะเหวอ...ไปเล็กน้อย...กับมุกหลงป่า...ตามสูตรนิยายไทยแต่ดั้งเดิม...และรู้สึกเหมือนโดนหักหลังเมื่อ...คนเขียนทำให้เข้าใจว่าคนนี้แหละ...คนร้าย...แต่สุดท้าย...กลายเป็นคนที่แทบจะไม่เคยนึกถึงไปซะนี่...แต่ก็นะ...นิยายสืบสวนที่อ่านๆมาส่วนใหญ่ก็เดาคนร้ายไม่เคยถูกอยู่แล้่ว...ไม่ซีเรียสค่ะ...555ชอบตอนพิเศษเล็กๆท้ายเล่ม...สำหรับคู่เพื่อนพระเอกกับเพื่อนนางเอก...อยากอ่านแบบเต็มๆดูบ้าง...และพี่ชายนางเอกที่โผล่เข้ามา...จะมีโอกาสได้เป็นพระเอกเต็มตัวกับเขาไหม?...เพราะวีรกรรมพี่แก...เหลือรับประทานจริงๆ... 
เล่มนี้เคยอ่านๆๆ ชอบค่ะ สนุกดี ^^
 โดย: lovereason
 วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:22:23:35 น.เล่มนี้เป็นเล่มที่ทำให้ติดใจผู้เขียน
โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~
วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:22:50:22 น.เอเดน มันทำให้คิดถึงนิตยสารบ้านและสวนจริง ๆ ค่ะ แต่...พอได้อ่าน
 แปะ นะคะโดย: หวานเย็นผสมโซดา
วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:10:10:43 น.คุณlovereason...
 คุณพุดน้ำบุศย์...คิดว่าเป็นแนวของรัมย์เลยค่ะ 555 คุณหวานเย็นฯ...ขอบคุณสำหรับหัวใจค่ะ  โดย: Aneem
วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:11:16:52 น.คุณSab Zab'...รีบเอาออกจากกองดองเลยค่ะ นานไปเดี๋ยวไม่อร่อย...เอ๊ย...ไม่สนุก
โดย: Aneem
วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:19:47:32 น.แนะนำ เล่ห์ซ่อนรัก ค่ะ เป็นเรื่องของสาวหวาย(ตรีปวาย)รุ่นน้องของกรรดึก
ที่ต้องรับภารกิจพิชิตใจคุณหมอโห(มโหระทึก กึกก้องโอฬาร) ให้รับเขียนคอลัมน์ ไปพร้อมๆ กับรักรักสาวหวายซะที เรื่องนี้ มีสองคู่ คู่เอก หมอโห+สาวหวาย กับอีกคู่ หมอรอง(มหุดิฤกดิ์)+สาวตรี ตรีประดับ พี่ชายพระเอก+พี่สาวนางเอก หมอฟันกับครูรร.อนุบาลที่กลัวการทำฟันเป็นที่สุด คู่เอก ฮากับลูกตื๊อของนางเอกมากๆ บ้าสุดๆ ส่วนอีกคู่ แอบหวานเล็กๆ โดยรวมชอบเรื่องนี้มากกว่า ลิขิตหัวใจฯอีกค่ะ โดย: ฟ้าใส ในเงาจันทร์
วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:20:23:31 น.คุณฟ้าใสฯ...เรื่องเล่ห์ซ่อนรัก อ่านแล้วค่ะ น่ารักและชอบมากๆเช่นกัน
โดย: Aneem
วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:20:26:37 น.รู้จักชื่อคุณรัมย์ครั้งแรกเพราะเรื่องนี้เลยค่ะ ตลกนางเอก เธอรั่วมาก
โดย: คุณหนูฤดูร้อน
วันที่: 28 มีนาคม 2556 เวลา:11:50:53 น. |
Aneem
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] ปีนี้+++ตั้งเป้าไว้ว่าจะพยายามซื้อหนังสือให้น้อยลง...แต่จะอ่านของเก่าที่ดองอยู่ให้มากขึ้น...จำทำได้มั้ยนะ!!! Friends Blog
Link |
||||||||||||
...ก้าวแล้วล้มไปข้างหน้า ดีกว่ายืนเต๊ะท่าอยู่กับที่...
