เครดิตภาพ : ตามรูปเลยค่ะ
อีกมุึมมองของความรู้สึก...ninaM & ญาณิน...มนะสิการ์ หรือมะนาว เจ้าของร้านอาหารเลมอนไทม์...ผู้หญิงที่หน้าตาสวย น่ารัก ชอบความเงียบ สงบ ชอบคิดค้นเมนู สูตรใหม่ๆ แต่ไม่ค่อยจะชอบเข้าครัว แต่ชอบบริหารงานมากกว่า เธอมีเพื่อนชายอยู่คนที่ตามจีบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนชื่ออาณัติ...แต่วันหนึ่งเขากลับขอให้เธอช่วยคิดเมนูพิเศษ และใช้ร้านเธอเป็นสถานที่บอกรักกับหญิงสาวอีกคน
ธราดล หรือดิน คอลัมนิสต์รูปหล่อ ได้รับโหวตให้เป็นหนุ่มโรแมนติกแห่งปี เขาเป็นเพื่อนกับอาณัติและได้รับรู้ทุกขั้นตอนการจีบสาวของเพื่อน และนั่นทำให้เขาสนใจร้านเลมอนไทม์ขึ้นมา
มะนาวดูแลร้านอาหารแทนพ่อผู้จากไป มีแม่ และป้าๆอีกสองคนคอยช่วยดูแล และมีหุ้นส่วนของร้านชื่อไทม์เป็นเชฟใหญ่ เธอและเขาชอบทดลองเมนูแปลกใหม่ และฝึกฝนพัฒนาฝีมือบรรดาเชฟผู้ช่วยอยู่เสมอ ตอนที่ไทม์รู้ว่ามะนาวช่วยอาณัติวางแผนสารภาพรัก เขายังแปลกใจ...
"แปลกนะ ก่อนหน้านี้ผมนึกว่าพวกคุณเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ"
"ไม่แปลกหรอก"
"เพราะเขาเป็นคนไม่จริงจัง ชอบทำอะไรเป็นเล่นเหรอ"
"วันนี้ไทม์มาแปลกแฮะ คุยแต่เรื่องอาณัติ"
"ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่บอกเขาไปตรงๆ ว่าคุณอยากให้เขาจริงจังกับคุณ"
"ไทม์ก็รู้ ว่าห้ามเปิดฝาหม้อตอนต้มมะระ"
"เกี่ยวกับมะระตรงไหน"
"การเปิดฝาหม้อตอนต้มจะทำให้มะระขมใช่ไหม การบอกให้อาณัติจริงจังทั้งๆที่เขายังไม่เจอคนที่ต้องจริงจัง ก็เหมือนกันนั่นแหละ"
ดิน คอลัมนิสต์ที่มีผลงานเป็นที่น่าติดตามของผู้อ่าน มีบ.ก.ต้องคอยดูแล ทั้งสองชอบถกเถียงถึงเรื่องที่จะเขียน หนังที่ดูอยู่เป็นประจำ
"เป็นไอเดียวคร่าวๆนะ ฉันตั้งใจจะเขียนเกี่ยวกับดินแดนพิเศษ ซึ่งจะเป็นที่อยู่ของบรรดาสิ่งของที่สูญหาย"
"อีกทีซิ"
"ตามหลักแล้วสิ่งของจะหายไปเฉยๆไม่ได้จริงมั้ย แต่ของมีหายกันทุกวัน บางครั้งเราก็หาของที่อยากใช้ไม่เจอ ทั้งที่จำได้แม่นว่าเก็บไว้ตรงนี้ ถ้าสสารไม่มีวันสูญหายจริง แสดงว่าของพวกนี้ต้องย้ายไปอยู่ที่ไหนซักแห่ง และนั่นล่ะ สุสานของที่สูญเสีย"
"อ๋อ เป็นสุสานของหาย..."
"โนๆ".."ของหายก็แค่ของที่หาไม่พบ มันยังอยู่บนโลก อยู่ตรงไหนซักแห่ง แต่ของที่สูญเสียต้องจากไปตลอดกาล ไม่มีทางได้กลับคืน ที่สำคัญมันต้องมีความหมายหรือมีความสำคัญบางอย่างต่อเจ้าของ"....."ทีนี้ มันยังมีสุสานอีกแห่ง ชื่อสุสานของที่เสียเปล่า เป็นดินแดนซึ่ง ของที่ยังอยู่ในโลก แต่ไม่มีใครสนใจจะมาอยู่"
"นี่ฉันโง่หรือนายแปลกเกินไป ขอตัวอย่างหน่อยซิ"
"ของที่เสียเปล่าน่ะเหรอ อืมม..."....."ความหวังดีที่คนได้ไม่อยากรับ"
"ใกล้จะเข้าใจล่ะ แต่ขออะไรที่เป็นรูปธรรมกว่านี้หน่อย"
"หนังสือบนหิ้งที่ไม่เคยเอาลงมาอ่าน"...
"หมายถึงมันก็ยังอยู่บนโลก ไม่ได้หายไปไหนจริงๆ"
"นั่นล่ะจุดสำคัญ มันยังอยู่ รออยู่ตรงที่เดิม แต่เจ้าของเขาไม่แคร์ไม่สนใจ เห็นประเด็นมั้ย ในทางเทคนิค สองที่นี้มันตรงข้ามกัน ความสูญเสียหมายถึงของนั้นมีความสำคัญบางอย่างต่อเ้จ้าของ แต่ของที่เสียเปล่าการมีอยู่ของมันไม่ได้มีค่าอะไรเลย"
"ก็ถ้ามันยังอยู่บนโลก แล้วในสุสานนายจะมีอะไรล่ะ"
"ก็มีของพวกนี้นี่แหละ คือมันจะอยู่ทั้งสองที่"
"ได้ไง"
"ได้!"..."เพราะมันเป็นเรื่องแต่ง และได้ เพราะฉันเป็นคนแต่ง ถ้าฉันบอกว่าเป็นอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น ดูนี่นะ..."........"ตะเกียบข้างที่หาย...สูญเสีย ตะเกียบข้างที่เหลืออยู่...เสียเปล่า"
ดินเข้ามาทำความรู้จักกับมะนาว ทั้งสองมีวี่แววว่าจะเข้ากันได้ดี และบรรดา้ป้าๆก็สนับสนุน...วันหนึ่ง ดินชวนมะนาวมาปาร์ตี้ที่บ้าน และชวนบ.ก.ต้องกับไทม์มาด้วย...ไทม์มาส่งมะนาวแล้วก็กลับ ระหว่างทางเขาบอกมะนาวเรื่องโรงแรมของที่บ้านที่เขาจะต้องกลับไปดูแล...บ.ก.ต้อง มาช่วยดินเตรียมวัตถุดิบแต่พอมะนาวมาถึง เธอก็ขอตัวกลับก่อน...วันนั้น มะนาวและดินไม่ีมีสมาธิในการคุยกัน เพราะมัวแต่พวงถึงไทม์กับบ.ก.ต้อง...
ในวันวาเลนไทน์...ร้านเลมอนไทม์มีเมนูพิเศษที่จัดขึ้น มะนาวชวนดินมาด้วย เขาโทรมาถามมะนาวว่าลืมผ้าเช็ดหน้าลายเป็ดไว้ที่บ้านเขาหรือเปล่า...มะนาวปฏิเสธ เธอบอกว่าเธอมีแ่ต่ผ้าเช็ดหน้าลายกระ่ต่าย...มะนาวว้าวุ่นใจเรื่องไทม์ และสุดท้ายก็รู้ใจตัวเองว่า ไทม์คือสิ่งที่มะนาวขาดไม่ได้...ส่วนดินมาหามะนาวที่ร้านแล้วบอกว่า เขาพบกระต่ายของเขาแล้ว...และกำลังจะไปตามหากระต่ายที่หายไป...
อ่านจบ...ปกติแล้วไม่ชอบงานที่นักเขียนเขียนรวมเล่มกันเท่าไหร่ค่ะ เพราะบางทีมันให้ความรู้สึกไม่ต่อเนื่อง โดดไปมาบ้าง แ่ต่เล่มนี้เล่มเล็กๆ บางๆ กลับอ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น เต็มอิ่มค่ะ เรื่องของคนสองคนที่มาทำความรู้จักกัน แต่ใครจะรู้ว่าในใจของแต่ละคนดันมีอีกคนซ่อนอยู่ กว่าจะรู้ใจตัวเอง...เรื่องนี้ไม่มีตัวอิจฉา ไม่มีตัวโกง การพูดจาของตัวละครเรียบเรื่อย ให้ความรู้สึกสงบ ไม่วุ่นวายดีค่ะ...ชอบนะ...แต่เพื่อนเราเค้าอ่านไปได้ไม่กี่หน้าก็วาง แล้วบอกว่าไม่สนุก เรื่องมันเฉยๆเกินไป ภาษาที่พูดก็เข้าใจยาก...
แต่เราอ่านแล้วกลับชอบ...เรื่อง เรื่อยๆ เฉยๆ ภาษายากๆ แต่ถ้าตีความได้แล้วมันสนุกนะ...ไม่ต้องมีเรื่องแย่งผู้ชาย มรดก แม่ผัวลูกสะใภ้มาให้ปวดหัวดี...แต่อย่างว่า ลางเนื้อชอบลางยาล่ะค่ะ...แต่สำหรับเรา เรื่องนี้ผ่านค่ะ...
เครดิตภาพ : ตามรูปเลยค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [