ผู้ป่วยสำคัญที่สุดก็เรื่องกำลังใจครับ ขอให้สู้กับโรคร้ายและมีจิตใจเข้มแข็งครับ เป็นกำลังใจให้อีก1คน

มาวางกำลังใจก้อนโตๆค่ะพี่ต้อย หนึ่งขอให้ทุกอย่างที่พี่ต้องตรวจเช็คกับคุณหมอผ่านไปได้ด้วยดีตลอดไปค่ะ

จากใจค่ะ
ปล.กำลังใจอยู่ไกลคนละทวีปนิดนึงแต่ส่งตรงไม่ต้องติดแสตมป์ค่ะ

ขอส่งกำลังใจมาให้จากแดนไกลด้วยคนค่ะ

มาส่งกำลังใจให้นะคะ

สุขภาพแข็งแรงไวๆ ค่ะ

สวัสดีค่ะ ชื่อสาวค่ะ ขอเรียกพี่ต้อย ตามเพือนๆได้ใหมคะ (สาวตามมาจากบ้านพี่ติณค่ะ )

เข้ามาอ่านเรืองราวการต่อสู้แบบเข้มแข็งของพี่ต้อย ขอยกนิ้วให้เลยค่ะ ทีแรกเข้ามา ยัง งงๆ เลยเริ่มอ่านตั้งแต่นล๊อคแรกเลยค่ะ เลยรุ้ว้าพี่ต้อย เป็นผู้หญิงทื่จิตใจเข้มแข็งมากๆเลยค่ะ ต่อสู้กับมะเร็งปากมดลูก แล้วก็มามะเร็งปอด แต่ สิ่งที่พี่ทำดีที่สุดและทำได้ดีมากๆคือไม่เครียด มะเร็งมันชอบความเครียดจริงๆด้วยค่ะ คงเหมือนกับข้อความ ที่พี่ต้อยบอกว่าพยาบาลเขียนไว้ มะเร็งหัวเราะ เมือเราร้องให้ มะเร็งร้องให้ เมือเราหัวเราะ

สาวอ่านไปก็ใจหายไปด้วย แต่ก็ยินดีและยกย่องพี่ต้อยมากๆที่ต้อสู้ มาตลอดกับโรคนี้

สาวเป็นคนหนึ่งที่พยายามดูแลตัวเอง กินอะไรที่อยากกิน แต่ก็ มีขอบเขตนิดนึงว่า ส่วนมากจะซื้อมาทำกินเองที่บ้าน เราะเรารุ้ว่าเรากินอะไรเข้าไป

แต่เรืองมะเร็งเป็นเรืองใกล้ตัวมากๆเลย

สาวชอบอ่านหนังสือชีวจิต ศึีกษาและอ่านเกียวกับหญ้าปักกิ่ง เห็นมีหลายๆคนหายจากมะเร็งด้วยสมุนไพรหญ้าปักกิ่ง

ซึ่งคนที่เขียนหนังสือเกี่ยวกับหญ้าปักกิ่งคนหนึ่งท่านเป็นหมอ และเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เป็นที่ลำใส้ แต่หายด้วยหญ้าปักกิ่ง

แต่อันนี้คงแล้วแต่ร่างกายของแต่ละคนด้วยจริงใหมคะ
แต่อย่างหนึ่งที่พอจะ รู้ คือมะเร็งชอบอาหารประเภทไขมัน การกินอาหารมีไขมัน ก็เหมือนกับการใส่ปุ๋ยให้เจ้าต้นมะเร็ง

ปล อ่านตอนแรกที่พี่บอกว่า ตรวจมดลูก มีเลือดออกจนหมอต้องใช้ผ้าก๊อต อุดไว้ อ่านไปเสียวๆยังไงไม่รู้ค่ะ

สาวอ่านตอน ,,,,, ทำไมโชคร้านจัง ....... ขอบอกว่าน้ำตาม้นเอ่อ บอกไม่ถูก

สาวขออวยพรให้พี่ หายป่วยเร็วๆ ยิ้มเยอะๆ อย่าเครียดนะคะ

ขออณุญาติ แอดดดด พี่ต้อยเป็นเพือนด้วยคนนะคะ เดี๋ยวจะแวะเข้ามาบ่อยๆนะคะ

สวัสดีคะ
แวะมาให้กำลังใจคะ คุณต้อยอึดดีจังเลยนะคะ อ่านขั้นตอนการรักษาแล้ว ทึ่งจริงๆ
ตอนนี้ คุณต้อยคงกำลังพักฟื้นจากเคมีบำบัดอยู่มังคะ ไม่รู้นั่งหน้าจอคอมได้หรือเปล่า นั่งหน้าคอมนานๆ ก็ไม่ดีนะคะ พาลจะปวดหลัง สายตาเสียอีกตะหาก

คุณต้อยเคยซักถามหมอบ้างหรือเปล่าคะ ว่า ทำไมมันถึงกลับมาอีก อันนี้ ดิฉันสงสัยมั่กๆ เลยค๊า

อ่านแล้วก็เสียวๆ ดิฉันเคยไม่สบาย ไอมาก ไอจนเจ็บหน้าอกเหมือนเพิ่งกลับจากผ่าตัด ก็เลยแอดมิตตัวเองเข้าห้องฉุกเฉินของรพ.ที่เมกานี่เลยคะ หมอที่ตรวจให้น่ารักเชียว พอรู้ประวัติว่า ดิฉันเคยเป็นมะเร็งมาก่อน ก็จับเอ็กซ์เรย์ปอดทันที ไม่เจออะไร แต่หมอย้ำให้กลับไปหาหมออองโคฯ เผื่อหมอจะสั่งทำ ซีทีแสกน เหมือนของคุณต้อย พอไปหาหมออองโคฯ ซึ่งขายดีมั่กๆ นั่งรอคิวเป็นชั่วโมง ได้คุยกะหมอไม่ถึงห้านาที (ตดยังไม่หายเหม็นเลยคะ 55) หมออองโคก็ดูแผ่นฟิลม์แล้วก็ไม่สั่งแสกน ก็ได้แต่หวังว่า คงไม่มีอะไรเน๊าะ
ทุกวันนี้ พยายามรักษาสุขภาพคะ ทั้งของตัวเอง และลูกสาว โดยเฉพาะลูกสาวนี่ ห้ามไม่ให้เป็นหวัดนะลูก 55 แม่ขี้เกียจติดเชื้อจากนู๋

หลานคุณต้อยที่อยู่ในกล่องคอมเม้นท์นี่ ท่าทางเอาเรื่องเหมือนกันนะคะ ไม่รู้ทางบ้านวิ่งไล่จับกันวันละกี่รอบ 55

คุณต้อยพักผ่อนเยอะๆ นะคะ
ดิฉันคิดเสมอว่า การเป็นมะเร็ง ก็มีข้อดีอย่างหนึ่ง คือ ทำให้เราหันมาใส่ใจสุขภาพมากขึ้น หลังจากที่ใช้งานมันมานาน ไม่ทนุถนอมเอาเสียเลยมั้ง เนื้อดีเลยกลายเป็นเนื้อร้าย

ไว้จะแวะเวียนมาทักทายอีกนะคะ