|
|
เมื่อรักเป็นความเคยชิน
เมื่อรักเป็นความเคยชิน
พ่อป่วยหนักและจากไป ครอบครัวเรามีหนี้ก้อนใหญ่ หลังงานศพ ด้วยวัย 18 อย่างผมจึงต้องร่วมขบวนกับเพื่อนบ้านลงใต้เพื่อหางานทำ ผมได้เข้าทำงานในบริษัทซ่อมรถยนต์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่งจากการแนะนำของเพื่อนบ้านเดียวกัน
หัวหน้าช่างของผมแซ่สื่อ อายุ 50 ปี เขามีความเคยชินอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือเวลาว่างไม่ได้ทำงานเขามักจะใช้ตะไบของกรรไกตัดเล็บตะไบเล็บ อย่างที่สองคือซักผ้าให้กับผู้อื่น
สองเดือนผ่านไป ผมรวบรวมเงินได้ 1000 หยวน เมื่อโอนเงินให้แม่แล้วผมนึกได้ว่าควรจะเขียนจดหมายให้ท่านสักฉบับ เลยหยิบกระดาษห่อของที่หาได้ในออฟฟิศนั่งเขียนในเวลาพักเที่ยง ผมคงจดจ่อกับจดหมายจนช่างสื่อเข้ามายังไม่รู้ตัว กระทั่งเขาเคาะนิ้วบนโต๊ะผมถึงเงยหน้าขึ้น เขาพูดว่า งานที่เธอทำทั้งหนักทั้งเลอะเทอะสกปรก ทำไมกลับบอกว่าเป็นงานสบายๆ ล่ะ ผมหน้าแดง ตอบเขาว่าผมไม่อยากให้แม่เป็นห่วง
ช่างผงกศรีษะพูดว่า ลูกที่ร่อนเร่อยู่โลกกว้าง เล่าแต่เรื่องดีไม่เล่าเรื่องเศร้า ข้อนี้เธอทำได้ดีมาก แต่การที่เธอใช้กระดาษที่สกปรกอย่างนี้เขียนจดหมาย ท่านจะเชื่อหรือว่างานของเธอเบาๆ สบายๆ
ช่างสื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พูดอย่างช้าๆ ฉันเสียพ่อตั้งแต่เล็กๆ แม่เป็นอัมพาตตอนที่ฉันอายุ 20 ร่างกายส่วนใต้เอวลงไปนั้นเคลื่อนไหวไม่ได้เลย ฉันเที่ยวเสาะหาหมอและยาไปทั่ว สุดท้ายหมอในเมืองนี้บอกว่าควรจะรักษาด้วยวิธีกายภาพบำบัด โอกาสหายมีแค่ 1 % ฉันจึงพาแม่มาที่นี่ ได้งานที่บริษัทแห่งนี้ แต่เมื่อก่อนเงื่อนไขไม่ดีเหมือนทุกวันนี้ ฉันลำบากกว่าพวกเธอมาก วันแรกที่รับเงินฉันซื้อของที่แม่ชอบกินหลายอย่างกลับบ้าน ตอนที่ฉันยื่นแอ็ปเปิ้ลที่ปอกแล้วให้แม่ แม่ดึงมือฉันไว้และถามว่า บอกแม่มาตามตรงว่าลูกทำงานอะไรกันแน่ อย่าโหมงานหนักจนร่างกายแย่ไปล่ะ ฉันบอกว่า ฉันทำงานในออฟฟิศ งานเบาสบายมาก แม่โกรธและพูดว่า ลูกแม่ มือลูกดำออกอย่างนี้ อีกทั้งซอกเล็บก็มีแต่คราบดำของน้ำมันเครื่อง งานที่ลูกทำต้องทั้งหนักทั้งสกปรกแน่ๆ ลูกโกหกแม่ไม่ได้หรอก และอย่าได้สิ้นเปลืองเงินที่หามาด้วยความเหนื่อยยากนี้อีกเลย ขาของแม่รักษาไม่หายหรอก พูดเสร็จแม่ก็ร้องไห้และยังบอกอีกว่าหากฉันไม่ลาออกจากงานนี้ แม่จะอดอาหาร
ณ.ขณะนั้นฉันไม่รู้จะตอบแม่ว่าอย่างไร เลยหาข้ออ้างว่าจะออกไปซักผ้าให้แม่ พอซักเสื้อผ้าเสร็จฉันดีใจมากที่พบว่ามือของฉันขาวสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันได้ความคิดขึ้นมา รีบไปบอกแม่ว่าฉันตัดสินใจลาออกจากงาน แม่จึงยิ้มได้ ความจริงวันรุ่งขึ้นฉันยังคงมาทำงานซ่อมรถที่นี่ แต่ว่าพอเวลาเลิกงานแล้วฉันจะตัดเล็บให้สั้นและตะไบเล็บให้เรียบ หลังจากนั้นก็จะซักชุดทำงานของเพื่อนๆ เสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน เพราะยิ่งซักผ้ามากมือก็จะขาวมากขึ้น แม่ตรวจดูมือของฉันแล้วสังเกตุไม่ออกแม้แต่น้อย เพื่อเงินเดือนและผลตอบแทนที่ดีกว่าในการรักษาแม่ ฉันจึงทำงานที่บริษัทแห่งนี้มาจนทุกวันนี้
ช่างสื่อพูดจบหยิบกระดาษจดหมายปึกหนึ่งจากลิ้นชักของเขาส่งมาให้ผม สุดท้ายผมเขียนลงไปบนกระดาษ
ที่ขาวสะอาดแผ่นนั้นว่า คุณแม่ที่เคารพรัก ผมอยู่ที่นี่ทุกอย่างดีหมดเลยครับ งานก็เบาๆ สบายๆ .........
*** โปรดสังเกตุและใส่ใจกับรายละเอียดของความรักเหล่านี้ มันให้น้ำหนักได้ดีกว่าคำพูด
*****
| Create Date : 21 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 16:15:45 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 383 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Maxmaya  วันที่: 30 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:53:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [