โทรเลขของพ่อ
ตอนเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย พ่อตกลงกับผมว่าจะโอนเงิน 500 เหรียญทุกวันที่ 15 ของเดือน ให้เป็นค่าใช้จ่ายของผม
เนื่องจากใช้จ่ายอย่างไร้วินัย ผมมักจะหาเหตุไปกินข้าวมื้อใหญ่ที่ร้านอาหารหลังมหาวิทยาลัยกับเพื่อนร่วมหอเป็นประจำ
เดือนแรก พ่อต้องอดทนอดกลั้นกับผม ส่งค่าใช้จ่ายของเดือนที่สองล่วงหน้ามาให้ แต่ว่าความเคยชินที่ไม่ดีของผมนั้นแก้ยาก เดือนที่สอง ที่สามยังคงเป็นไปเช่นนั้น
ในที่สุด วันที่กำหนดรับเงินของเดือนที่สี่ยังอยู่อีกห่างไกลนัก แต่ผมก็กระเป๋ากลวงเสียแล้ว จนด้วยปัญญาจึงส่งโทรเลขด้วยข้อความสั้นที่สุดว่า พ่อครับ ผมหิวแย่เลย
พ่อตอบโทรเลขกลับมาอย่างรวดเร็ว และก็สั้นมากเช่นกันว่า ลูกพ่อ ปล่อยให้อด
ชีวิต แท้จริงยิ่งใหญ่นัก ในเวลา 10 วันที่เหลือเงินอยู่เพียง 10 เหรียญนั้น ผมเค้นสมองคิดหาวิธีที่จะต้องรัดเข็มขัด กระเหม็ดกระแหม่ ก่อนควักเงินต้องคิดคำนวณอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่คาดว่าก็สามารถผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้นไปได้
จากนั้นมา ผมเรียนรู้การวางแผนละเอียดรอบครอบ และยังค้นพบว่า ที่แท้เพียงแต่ระงับยับยั้งการใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น เงินเพียง 400 เหรียญสำหรับค่าใช้จ่ายก็พอใช้แล้ว เช่นนี้ ทุกเดือนผมก็จะมีเงินเหลือเพื่อซื้อหนังสือ ซื้อแผ่นเทป
แผ่นซีดี ไปท่องเที่ยว บริจาค และแน่นอนว่ารวมทั้งการกินอาหารที่ร้านได้อีกด้วย เพียงแต่ว่าหากเปรียบกับการเอาแต่กินอย่างฟุ่มเฟือย จะมีความหมายกว่ากันมาก
*** พ่อแม่ที่ไม่กล้าปล่อยให้ลูกไปอดไปลำบากบ้างนั้น จะไม่สามารถทำให้ลูกเรียนรู้ชีวิตได้เลย
*****
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2554 |
| Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2554 8:01:22 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 416 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [