เดินกลับไม่ได้
เดินกลับไม่ได้
เคยอ่านนิทานเกี่ยวกับคนโลภเรื่องหนึ่ง เล่าว่ามีเจ้าที่ดินคนหนึ่งไปคาราวะหัวหน้าเผ่าเผ่าหนึ่ง เพื่อขอที่ดินสักผืน หัวหน้าเผ่าบอกเขาว่า เธอเดินจากที่นี่มุ่งสู่ทิศตะวันตก และทำเครื่องหมายเอาไว้ ขอเพียงแต่เธอเดินกลับมาที่นี่ก่อนอาทิตย์ตกดิน ที่จากที่นี่ถึงที่ที่ทำเครื่องหมายเอาไว้จะเป็นของเธอทั้งหมด
ดวงอาทิตย์ตกไปแล้ว เจ้าที่ดินไม่ได้กลับมา เพราะเขาเดินไกลเกินไป จึงเหนื่อยตายกลางทาง
คนโลภเดินกลับมาไม่ได้ เพราะความโลภ แต่ว่าในชีวิตแห่งความเป็นจริงยังมีคนอีกประเภทหนึ่ง พวกเขาไม่โลภ แต่ก็เดินกลับมาไม่ได้
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมจะติดตั้งภาพวาดที่ฝาผนัง จึงเรียกเพื่อนบ้านมาช่วย ภาพวาดยกขึ้นทาบกับผนังเรียบร้อยแล้ว กำลังจะตอกตะปู เขาบอกว่า อย่างนี้ไม่ดี น่าจะตอกไม้สองอันหนุนไว้ก่อนแล้วค่อยแขวนภาพขึ้นไป ผมยอมรับความคิดของเขา เขาออกไปช่วยหาไม้มาหนุน
ไม้หาได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว กำลังจะตอกตะปู เขาบอก รอเดี๋ยว ไม้ใหญ่ไปนิด เลื่อยออกหน่อยดีกว่า จึงออกไปหาเลื่อย พอได้เลื่อยมาแล้ว เลื่อยไปสักสองสามทีก็บอก ไม่ได้ เลื่อยนี่ทู่ไปหน่อย ต้องเอาไปลับให้คมก่อน
ที่บ้านของเขามีตะไบอันหนึ่ง เขาเอาตะไบมาแต่พบว่าตะไบไม่มีด้ามจับ เพื่อจะทำด้ามตะไบ เขาไปหาตัดต้นไม้ในสวนใกล้ๆ โรงเรียน ต้องตัดต้นไม้ต้นเล็ก แต่เขาก็พบว่าขวานที่เขรอะไปด้วยสนิมด้ามนั้นของผมใช้การไม่ได้ เขาก็ไปหาหินลับมีดมา แต่เพื่อต้องการยึดหินลับมีดไว้ เขาก็ต้องออกไปหาไม้อีก คราวนี้เขาไปหาช่างไม้ที่นอกโรงเรียน บอกว่าที่นั่นมีไม้สำเร็จอยู่แล้ว ทว่า การไปครั้งนี้ก็ไม่เห็นเขากลับมาอีก และแน่นอนว่าในที่สุดภาพวาดภาพนั้น ผมได้แขวนมันขึ้นไปด้วยวิธีตอกตะปูทีละข้างที่กำแพง ผมพบเขาอีกครั้งในตอนบ่ายที่ถนน เขากำลังช่วยช่างไม้คนหนึ่งติดตั้งเครื่องเลื่อยไฟฟ้าขนาดใหญ่อยู่
ในชีวิตและการทำงาน มีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินกลับมาไม่ได้ พวกเขาเห็นว่าการที่จะทำอะไรให้ดีสักอย่าง จำเป็นต้องไปทำอะไรอีกอย่างก่อนหน้านั้น และจะทำอะไรก่อนหน้านั้นให้ดี ก็ต้องไปทำอะไรก่อนหน้านั้นอีก พวกเขาเดินทวนกระแส สืบเสาะหารากหาเหง้าจนลืมจุดหมายตั้งต้นเสียจนหมดสิ้น คนพวกนี้ดูเหมือนงานยุ่ง แลดูลำบากเหนื่อยหนัก ที่แท้ พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองยุ่งอยู่กับอะไร ครั้งแรก แต่ละคนอาจจะรู้ว่า
กำลังทำอะไร แต่พอทำจนยุ่งไปแล้วเลยไม่รู้ว่าตัวเองที่แท้กำลังยุ่งอยู่กับอะไร
*** ระหว่างการเดินทางของชีวิต เดินผ่านแต่ละขั้นตอน หรือเดินไปแล้วสักระยะหนึ่ง ลองหันกลับมามองข้างหลังของตัวเอง ดูว่าก่อนอาทิตย์ตกดินเราจะเดินกลับมาทันไหม หรือจะหยุดลงเพื่อนิ่งคิดสักครู่ ถามตนเองสักหน่อยว่า เราจะไปไหนหรือ จะไปทำอะไร ทำเช่นนี้บางทีชีวิตอาจจะง่ายขึ้น ไม่ต้องเดินไปไกลเกินไป จนทำปัจจุบันสูญหาย ตัวเองก็สูญหาย
*****
| Create Date : 20 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 20 กรกฎาคม 2553 16:39:03 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 457 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [