|
|
เสียงเปียโนที่ไพเราะ
***คนหาใช่งามจึงน่ารัก หากแต่น่ารักจึงงาม
นอกกรุงเวียนนาในออสเตรีย มีคฤหาสน์หลังงามที่ปลูกซ่อนอยู่ใต้เงาไม้ที่ร่มคลึ้มหลังหนึ่ง พลบค่ำของทุกวันจะได้ยินเสียงเปียโนอันแสนไพเราะพริ้วออกมาทางหน้าต่างของคฤหาสน์หลังนี้ ผุ้ที่เล่นเปียโนคือเด็กสาวที่น่ารักและแสนสวยคนหนึ่ง ชื่อลูซี่
ค่ำวันนี้ มีขอทานเฒ่ามาที่คฤหาสน์ พ่อของลูซี่เห็นเข้ากำลังจะไปขับไล่ขอทาน ทันใดนั้นเห็นลูซี่เดินมาตรงหน้าขอทานพูดอย่างสนิทสนมว่า หนูจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมคะ ขอทานเฒ่าพยักหน้า ลูซี่ถามอีกว่า คุณหิวแล้วใช่ไหมคะ ขอทานเฒ่าพยักหน้าอีก ลูซี่รีบพูดว่า คุณรอเดี๋ยวนะคะ หนูเก็บเศษเหรียญไว้จำนวนหนึ่ง หนูจะไปเอามาให้คุณ ........
ในที่สุดขอทานเฒ่าจึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า ไม่ต้องหรอก เด็กน้อย น้ำใจของเธอฉันรับไว้แล้ว ความจริงสิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดคือเสียงเปียโนของเธอ ขอเพียงฟังเสียงเปียโนของเธอ ท้องของฉันก็หายหิวแล้วล่ะ ลูซี่ได้ฟังเช่นนี้พูดอย่างมีความสุขว่า คุณตา รอเดี๋ยวนะคะ พูดจบก็วิ่งเข้าบ้านไป ชั่วครู่ เสียงเปียโนก็พริ้วออกมาทางหน้าต่าง.......ขณะนี้ ขอทานเฒ่าพูดขึ้นอีกว่า เด็กน้อย เธอดีกับฉันขนาดนี้ ฉันควรจะขอบใจเธออย่างไรดี ลูซี่ยิ้มแล้วตอบว่า ไม่ต้องขอบใจ หรอกค่ะ คุณตาชอบเสียงเปียโนของหนู คุณตาก็คือผู้รู้ใจของหนู หนูควรจะขอบคุณคุณตาต่างหากค่ะ ขอทานเฒ่าพูดอีกว่า ฉันเคยเขียนโน็ตให้กับนักดนตรีคนหนึ่ง หากว่าเธอพอใจวันหลังฉันจะเขียนมาให้เธอ ลูซี่ได้ฟังแล้วดีใจมากพูดว่า ถ้าเช่นนั้นดีจริง ๆ เลย ขอบคุณคุณตานะคะ
จากนั้นมา ขอทานมาที่นี่และเขียนโน็ตให้ลูซี่ทุกวัน แต่ไม่เคยคิดค่าตอบแทนแม้แต่น้อย ลูซี่บรรเลงเพลงที่ขอทานเฒ่าเขียนให้ เทคนิคการบรรเลงดีขึ้นทุกวัน ในตอนแรกพ่อของลูซี่รังเกียจขอทานเฒ่าอย่างมาก แต่เห็นว่าเขาเขียนโน็ตให้ด้วยความทุ่มเท จึงค่อยๆ รู้สึกชอบเขา วันหนึ่ง ขอทานเฒ่าพูดกับพ่อของลูซี่ว่า ลูกของคุณมีพรสรรค์ทางดนตรีมาก ควรจะหาครูฝึกที่ดีให้เธอสักคน พ่อของลูซี่ตอบว่า ความจริงฉันอยากจะเชิญนักเปียโนชื่อดังศาสตราจารย์ Giselle ให้มาสอน แต่เมื่อฉันไปเรียนเชิญท่านที่บ้าน พูดอย่างไรท่านก็ไม่ยอมให้เข้าพบ
ขอทานเฒ่าได้ฟังแล้วถอนหายใจ พูดว่า เอาอย่างนี้ ฉันจะเขียนจดหมายให้คุณฉบับหนึ่ง คุณนำจดหมายฉบับนี้ไปพบเขา เห็นแก่หน้าของฉัน เขาอาจจะให้โอกาสกับคุณสักครั้ง
พ่อของลูซี่ได้ฟังคำพูดของขอทานเฒ่าแล้ว เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็รับจดหมายของขอทานเฒ่าเอาไว้
พาลูซี่ไปที่บ้านของศาสตราจารย์ Giselle คนรับใช้เห็นจดหมายของขอทานเฒ่ารีบพาแขกไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์ Giselle ด้วยความเกรงอกเกรงใจ ชี้ไปที่ชายชราที่กำลังเล่นเปียโนว่า เขาก็คือศาสตราจารย์ Giselle
ลูซี่ยืนอยู่ตรงนั้น ฟังเสียงอันแสนไพเราะของเปียโนอย่างเงียบ ๆ โอ้ พระเจ้า บทเพลงนี้ช่างคุ้นเคยเสียนี่กระไร นี่เป็นบทเพลงที่ขอทานเฒ่าเขียนให้มิใช่หรือ เพลงจบลง เธอเดินขึ้นหน้าไปโค้งคำนับให้ศาสตราจารย์ผู้เฒ่าด้วยความนอบน้อม ศาศตราจารย์ผู้เฒ่าค่อย ๆ หันกายมา สองพ่อลูกตกใจมาก ศาสตราจารย์ผู้เปี่ยมไปด้วยความรู้ความสามารถที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้ไม่ใช่ใครอื่น คือขอทานเฒ่าที่เขียนโน็ตเพลงให้แก่ลูซี่นั่นเอง
ศาสตราจารย์ Giselle มองดูสองพ่อลูกแล้วยิ้ม ๆ บอกความจริงแก่พวกเขาว่า ที่แท้ ศาสตราจารย์ Giselle เป็นนักดนตรีที่เข้มงวดและเคร่งครัดมาก ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาได้รับจดหมายจากพ่อของลูซี่ ในจดหมายเชิญให้เขาไปเป็นครูสอนเปียโนให้แก่ลูกสาว แต่ว่า ศาสตราจารย์ Giselle มีหลักการในการรับลูกศิษย์ ว่า หากจะเรียนรู้ศิลป ก่อนอื่นจะต้องเรียนรู้การเป็นมนุษย์ เพื่อที่จะเข้าใจนิสัยใจคอของลูซี่ ศาสตราจารย์ Giselle จงใจปลอมตัวเป็นชายขอทาน เพื่อที่จะไปลองใจลูซี่ สิ่งที่ทำให้เขาชื่นชมมากก็คือ เจ้าเด็กน้อยลูซี่มิเพียงแต่มีความสามารถเล่นเปียโนในระดับสูงแล้ว ยังมีดวงจิตที่ใสบริสุทธิ์และเปี่ยมไปด้วยเมตตาธรรม และนี่คือคุณสมบัติที่ดีงามที่ศิลปินจะขาดเสียมิได้เลย ดังนั้น ศาสตราจารย์ Giselle ตัดสินใจรับลูซี่ไว้เป็นศิษย์
*****
| Create Date : 13 มิถุนายน 2554 |
| Last Update : 13 มิถุนายน 2554 8:25:02 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 398 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [