นิทานอีสปใช่มั๊ยคะ เรื่องนี้สอนใจให้มีสติแม้ยามสิ้นหวังจริงๆค่ะ อ่านแล้วมักนึกต่อไปถึงเรื่องหมากับเงาที่มีหมาตัวหนึ่ง คาบเนื้อชิ้นใหญ่อยู่ในปากกำลังยืนมองเงาตัวเองในน้ำ มันไม่รู้ว่าเป็นเงาตัวเอง แต่กลับคิดอย่างโง่ๆว่าหมาที่จ้องตอบมันมาช่างคาบเนื้อชิ้นใหญ่กว่ามันเหลือเกิน สุดท้ายมันก็ทนไม่ได้อ้าปากเห่า วูบเดียวที่อ้าปาก เนื้อของมันก็หล่นลงน้ำพร้อมกับเงาที่พร่าเลือนไป เสียของเพราะความโลภไม่คิดไปจริงๆ