บทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อน

          ผม : เฮ้ย เพิ่งไปเที่ยวสตูลมา อย่างมัน โคตรสนุกแบบเด็กอ่ะ

          เพื่อน : ยังไงวะสนุกแบบเด็ก

          ผม : สนุกที่เป็นสนุกจริง ๆ ไงวะ แบบอยากเป็นหมูก็ได้เป็น อยากเป็นหมาก็ได้เป็น อยากเป็นไก่ก็ได้เป็นงี้

          เพื่อน : "....."

          ผม : ทำไมวะ ยังงงเหรอ ?

          เพื่อน : ไอ S-U-S เป็นคนอยู่ดี ๆ ไม่ชอบนะ

05 เดือนสิงหาคม

          "โหพี่ไม่รู้เลยว่าไทยก็มีที่แบบนี้ !" ผมกำลังนั่งอ้าปากค้างกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าบนรถกระบะคันหนึ่ง เจอคนไทยใจดีอีกแล้ว พี่เขารู้ว่าผมมาตัวคนเดียวเลยบอกให้ติดรถจากอำเภอบ่อเกลือที่อยู่บนเขา ผ่านอำเภอสันติสุข เพื่อไปสู่ตัวเมืองน่าน (ตอนแรกจะนั่งรถจากอำเภอบ่อเกลือ ผ่านอำเภอปัวแล้วไปอำเภอเมืองน่าน เส้นทางอ้อมกว่า)

          นางเอกของเราในทริปนี้ คือ พี่นาย (ผู้หญิงนะ)...ทำไมถึงมาทำอาชีพนักพัฒนาที่นี่ล่ะครับ ?...ทำไมถึงทำอาชีพนี้ล่ะครับ ?...เป็นคำถามที่ผมถามบ่อยที่สุดในรอบเกือบ ๆ สามปีที่ผ่านมา ผมถามมาหลากหลายอาชีพ ไม่ว่าจะคนขับแท็กซี่ ช่างตัดผม คุณครู เกษตรกร และอีกมากมาย "แล้วพี่ทำงานอย่างนี้ทุกวันไม่เบื่อเหรอครับ?" เป็นคำถามที่มักจะตามมาเป็นสเต็ปที่สอง ที่ชอบถามแบบนี้เพราะผมกลัวว่าเมื่อถึงเวลาที่ผมเข้าสู่ช่วงชีวิตของวัยทำงานจริง ๆ ผมจะหลงทาง ผมเป็นคนเบื่ออะไรง่าย ๆ เลยชอบที่จะหาเหตุผลของการทำงานของผู้ใหญ่ อะไรที่ทำให้เขาไม่เบื่อในสิ่งที่ต้องทำอยู่ทุก ๆ วัน

         โอ๊ยถ้าตรูมีเงิน คงไม่มาตัดผมหลังขดหลังแข็งอย่างนี้หรอก...เออก็จริง คำตอบที่ได้รับจากช่างตัดผมสุดจะแนว จริง ๆ คำตอบส่วนใหญ่จากที่ผมถามมานั่นคือเพราะ "เงิน" ไม่มีเงินก็เหมือนหมาข้างถนนตัวหนึ่ง เป็นประโยคที่แรงแต่ก็จริง ถ้าพูดในแบบหยาบ ๆ ผิวเผินอ่ะนะ สำหรับพี่นายเขาออกจากงานที่กรุงเทพฯ เพื่อกลับมาทำงานและใช้ชีวิตที่บ้านเกิด "สบายใจ" คือคำตอบเดียว หลังจากถามต่อว่าทำไมถึงลาออกล่ะครับ ? สบายใจเป็นคำตอบเดียวที่ลบล้างข้อแม้อื่น ๆ ที่เป็นปัญหาสารพัดสารเพที่ติดค้างทำให้เราลังเล เพราะสบายใจสินะ...แล้วสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้ เราสบายใจกันจริง ๆ หรือเปล่านะ

06 เดือนสิงหาคม

          การนัดรวมเพื่อน ม.ปลาย นี่ยากเย็นแสนเข็ญจริง ๆ นัดกันซะดิบดีแต่สุดท้ายมักลงเอยด้วย "ไว้คราวหน้าแล้วกัน" เพราะฉะนั้น "มากันแค่นี้เองหรอ" มักจะเป็นประโยคที่จะมีใครสักคนถามขึ้นกลางวงทุกครั้ง คงจะเป็นช่วงโลว์ซีซั่นทำให้ชายหาดเป็นของเรา (ชอบจริง ๆ อย่างกับจองไว้เป็นหาดส่วนตัว) ทะเลแบบเงียบ ๆ นี่แหละคลาสสิกสุด

          ถ้าเป็นสมัยเพิ่งจะจบ ม.ปลาย แรก ๆ การนัดเจอกันมักจะมีคำถามที่ว่า "เนื่องในโอกาสอะไร" เสมอและการนัดกันจะต้องมีกิจกรรมที่ดูเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่อย่างนั้นทุกคนจะเซย์โนได้ แต่ทุกวันนี้การนัดเจอกันแทบไม่มีใครถามแล้วว่าเพื่ออะไร…ตรูว่าง ...ว่าง Deal !

          กิจกรรมที่เคยจะต้องเป็นอะไรที่คัดสรรมาอย่างดี ต้องวิเศษวิโสโก้เก๋เท่สาวกรี๊ด ก็เริ่มลดสเปคลงเรื่อย ๆ อย่างเช่นวันนี้…ไม่มีกิจกรรมอะไรพิเศษนอกจากการนั่งคุยข้างทะเล ก็แค่คุยแต่โคตรรู้สึกดีเลย

          แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้นั่งตากแดดตอนดวงอาทิตย์อยู่กลางหัวเนี่ย...จะมานั่งกลางแดดกันทำไม 

07 เดือนสิงหาคม (อีกแล้ว)

          คุณป้าสุนีย์และคุณลุงฟิลลิป ผมรู้จักทั้งสองท่านจากการไปเที่ยวจังหวัดสตูล คุณป้าสุนีย์คือเจ้าของรีสอร์ทเล็ก ๆ (มีบ้านสามหลัง) ที่เรามานอนในคืนนั้น ส่วนคุณลุงฟิลลิปคือแขกที่มาพร้อมภรรยาก่อนผมหนึ่งคืน ทั้งรีสอร์ทมีพนักงานทั้งหมดแค่สองคน คือ คุณป้าสุนีย์กับสามี ซึ่งพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ทั้งคู่ ทั้งรีสอร์ทมีแขกเข้าพักแค่สองคน คือ คุณลุงฟิลลิปและภรรยา ซึ่งฟังภาษาไทยไม่ออกทั้งคู่

          "อยากกินหมูก็วาดหมูลงในกระดาษ อยากพายเรือก็วาดเรือลงบนกระดาษ ไม่ยากหรอก มันก็สนุกดี" คุณลุงฟิลลิปบอกผมยิ้ม ๆ ส่วนคุณป้าสุนีย์เหรอ OK/Thank you แกว่าแกพูดอยู่แค่นี้ ที่เหลือยิ้มลูกเดียว

          รีสอร์ทแห่งนี้จริง ๆ เป็นแค่บ้านพัก เราอาจจะเรียกว่าโฮมสเตย์น่าจะพอเห็นภาพมากยิ่งขึ้น ที่นี่เป็นที่พักเล็ก ๆ เป็นกิจการในครอบครัว คุณลุงกับคุณป้าดูจะดีใจมากที่มีแขกมาพัก บอกว่าจะได้หายเหงาเสียบ้าง...(ลูกสาวของคุณลุงคุณป้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ครับ) อาหารการกินคุณป้าก็เป็นคนเข้าครัวเอง ส่วนคุณลุงจะคอยอำนวยความสะดวกอื่น ๆ จำพวกพายเรือนำล่องแก่ง ขับรถขนเรือ เป็นต้น

          รูปภาพใบนี้คุณลุงฟิลลิปกำลังสอนคุณป้าสุนีย์ใช้กล้องดิจิตอลเพื่อที่จะถ่ายภาพรวมให้พวกเราก่อนจากลากัน ดวงตา คำพูด และการกระทำของคุณป้าสุนีย์และสามีตลอดสองวันที่ผ่านมาแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่บรรยายอย่างไรก็ไม่จบ (สำนวนเริ่มจะนิยาย) ทุกการกระทำมันออกมาโดยปราศจากการปรุงแต่งใด ๆ มันมีแต่ความอิ่มใจที่จะให้ จะดูแลผม อยากกลับมาที่นี่อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะที่นี่สวยที่สุด ดีที่สุด สบายที่สุด แต่เพราะที่นี่มีป้าสุนีย์…ฝีมืออาหารคุณป้าสุนีย์นี่เด็ดสะระตี่ ขอ Recommend

08 จะเปิดเทอมแล้ว...

          ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี
          ไม่รู้ว่าตัวเองทำได้ดีในด้านไหน
          ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้เป็นสิ่งที่เราชอบจริง ๆ หรือไม่

          คิดว่าบางคนที่มีโอกาสได้อ่านกระทู้นี้ก็อาจจะมีความคิดแบบนี้แวบเข้ามาในใจบ้างบางครั้ง ถามว่าหลังจากผมกลับมาจากการเดินทาง (เที่ยว) ผมค้นพบตัวเองเลยใช่ไหม เปล่าครับ ผมก็ยังกลับมาเคว้งเหมือนเดิม 

          อ้าว ! แต่ครับแต่ แต่หลังจากนั้นเมื่อเดือนที่ผ่านมาผมมีโอกาสได้เล่าเรื่องราวของการไปแบ็คแพ็กจีนผ่านกระทู้หนึ่งในพันทิป ซึ่งได้รับผลตอบรับดีมากสำหรับผม (ขึ้นกระทู้แนะนำในห้องไกลบ้านและบลูฯ ด้วยนะ สุดจะซึ้ง)

          เฮ้ย...มันใช่ว่ะ !
          เฮ้ย...ชอบความรู้สึกแบบนี้
          เฮ้ย...อยากเล่า อยากแชร์ เรื่องระหว่างทางที่ไปเจอมา

          นี่แหละครับคือสิ่งที่ผมพึ่งค้นพบจากการเดินทางว่าตัวเองอยากจะทำอะไรต่อไป มันไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างในหนัง มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผมก็ยังเป็นผมอยู่เหมือนเดิม ผมก็แค่รู้ว่าตัวเองชอบจะทำอะไร อยากที่จะทำอะไรต่อไป...โคตรดีใจครับ เพราะอย่างนี้นี่เองเขาถึงพูดกันว่า “คนที่รู้ใจตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก”

          การเดินทางให้อะไรเยอะแยะมากจริง ๆ ครับ หากกำลังสับสน วุ่นวายใจ ลองยอมให้ตัวเองออกเดินทางดูบ้าง ผมว่ามันช่วยได้แน่ ๆ ไม่มากก็น้อยครับ

          จากการแชร์ไปเที่ยวจีนครั้งแรกทั้งสองกระทู้ ทำให้ผมมีเพจชื่อ was there once ขึ้นมาได้ เพราะแรงเชียร์สนับสนุนจากเพื่อน ๆ รอบข้างและเพื่อน ๆ ในพันทิปนี่แหละครับ ขอบคุณมากนะครับ

          ขอบคุณและราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน

          ขอฝากกระทู้เก่าด้วยนะครับ อิอิ           

30 ข้อ แปลก ๆ จากการแบกเป้เที่ยว'จีน' (ที่หลาย ๆ คนยี้)

          ไป "จีน" แล้วไม่โดนหลอก เขาบอกว่าไปไม่ถึง (จริง ๆ นะ)  

          ผมใช้มือถือ Sumsung S4 ถ่ายครับ (รูปวิว) ส่วนรูปที่ผมอยู่ในรูปจะเป็น Canon 550D+18-135 ครับ

          ป.ล. กว่าผมจะหาเงินไปได้ก็ต้องเก็บเงินจากการทำพาร์ทไทม์หนึ่งปีครับ ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ได้มาง่าย ๆ เหมือนที่คนอื่นเห็นหรอกครับ อย่าโทษโชคชะตา พยายามทำให้ดีที่สุดโดยที่ไม่ต้องไปเทียบกับใคร จะสุขกว่านะ หากได้อ่านกระทู้ก่อน (เที่ยวจีน) จะเห็นว่าผมใช้เงินประหยัดมาก ส่วนที่เที่ยวในไทยผมโบกรถเอาครับ ทุกทริปที่ไปบังคับตัวเองไว้ว่าห้ามเกิน 2,000 บาท ซึ่งทุกทริปผมใช้ไป 1,900 บาทครับ เน้นกินลมชมวิว 5555 (ยกเว้นสตูลที่ไปกับครอบครัว)

 สุดท้ายนะครับ ชีวิตทุกคนมีหลายด้าน พี่ ๆ เพื่อน ๆ เห็นผมมาโพสต์ตรงนี้อาจจะคิดว่าชีวิตน่าอิจฉา แต่ทุกคนครับกระทู้นี้มันแค่เสี้ยวเดียวของชีวิตผมเองนะครับ เวลาสุขเราแค่อยากแชร์ เวลาเศร้า เวลาทุกข์ไม่มีใครอยากจะป่าวประกาศหรอกครับ เราแค่อยากแชร์สิ่งดี ๆ ที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นไม่มากก็น้อยเท่านั้นเอง คิดว่ากระทู้นี้น่าจะมีวัยอายุเท่าผมหลายคนมาเจอแค่อยากบอกว่า ขอบใจมาก...ขอบใจที่เข้าใจสิ่งที่เราอยากจะสื่อจริง ๆ นะ