รู้สึกเกรงใจ ไม่กล้าชวนคุย
เหงาสุดๆ ไม่รู้ว่าทำไม มันถึงเหงา ได้มากอย่างนี้ อยากมีคนที่พูดกับผมรู้เรื่อง คนที่ผมมีสิทธิ์ชวนคุยได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะอะไรอยู่ก็ตาม คนที่ผมมีสิทธิ์อ้อนได้อย่างเต็มที่ คนที่คุยด้วยแล้วหัวใจชุ่มชื่น อบอุ่นหัวใจ เฮ่อ ... คิดแล้วเศร้า
เมื่อกี้เข้าเอ็มเอสเอ็นไปดูว่า เธอจะว่างคุยกับเราได้หรือเปล่า เห็นเธอออนไลน์อยู่ แต่คงไม่ว่าง ไม่กล้ากวนใจ เพราะผมไม่มีสิทธิ์กวนใจเธอ รู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่คิดไปเองว่าเธอคงทำงานอยู่ หรือไม่ก็อาจไม่อยากคุยกับผม เพราะผมไม่ใช่คนคุยสนุกสักหน่อย ออกจะน่าเบื่อ ด้วยซ้ำไป
หลายครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า หากเราคบกันเป็นแฟนจริงๆ เธอจะมีความสุขหรือเปล่า ผมอาจทุกข์มากกว่านี้ก็ได้ที่เห็นเธอเป็นทุกข์ ต้องทนคบกับคนน่าเบื่อแบบผม แม่อาจคิดถูกที่ว่า เธอไม่เหมาะกับผม และเดาว่าเธอเองก็คง รู้ตัวดีว่า ผมไม่คู่ควรกับเธอ
บางทีคนแบบผมนี่เหมาะจะอยู่คนเดียวมากกว่า เหมาะจะทำงานประเภทสายลับ มือปืนรับจ้าง หรือไม่ก็งานพวกที่ต้องทำงาน ในที่ห่างไกลผู้คน ประมาณว่าปีๆ นึงไม่ได้เจอคนเลย ถ้าเป็นคนอื่นคนอกแตกตาย แต่ผมคงทนได้ ก็เพราะทุกวันนี้ผมก็แทบจะไม่ได้คุยกับใครอยู่แล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไปอยู่ในที่แบบนั้นจริงๆ มันจะเหงามากกว่านี้ได้สักเท่าไหร่ ผมว่ามันคงไม่ต่างกันมากหรอก
Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2550 |
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2550 14:37:38 น. |
|
5 comments
|
Counter : 690 Pageviews. |
|
|
|
|
ขนาดนี่ยังเหมือนเหงามาก