ฟังเพลงซ้ำ ๆ อีกแล้ว
อาการอยากฟังเพลงซ้ำๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากหายไปพักใหญ่ คราวนี้ออกแนวอินเตอร์ ผมกำลังฟังเพลงที่ชื่อ Hello ของใครก็ไม่รู้ ฟังก็ไม่ค่อยออกว่าเนื้อเพลงมันร้องว่าไง
แต่ฟังเพลงนี้แล้ว ผมมองเห็นภาพ ผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งพยายามทำความรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเขาชอบ ซึ่งเขาพยายาม พยายาม และพยายาม ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยกล้า้ทำแบบนั้นเลย
เพลงนี้จึงเป็นเหมือนภาพสะท้อนความรู้สึกลึกๆ ในใจของผมอย่างมาก เป็นเหมือนการสะกิดแผลเป็นในใจ ของผมเอง สะท้อนความงี่เง่า น่าอายของผม ผมไม่เคยกล้าทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง ไม่เคยเอ่ยปากทักทาย หรือยิ้มให้ผู้หญิงคนที่ผมสนใจ ผมปล่อยให้เธอเดินผ่านไป โดยไม่กล้าแม้จะสบตาด้วยซ้ำ
มีผู้หญิงคนเดียวที่ผมเคยจ้องตาด้วย เคยหยอกล้อพูดคุยด้วย กับผู้หญิงคนนี้เธอไม่เหมือนใคร เธอรู้จุดอ่อนของผมดี เธอจะยิ้มให้ผม เธอทักทายผมก่อนเสมอ แล้วเธอก็รู้อีกว่าในหัวผมไม่มีอะไรนอกจากเรื่องงานที่ทำ เธอจึงมักถามแต่เรื่องที่ผมรู้ ซึ่งได้ผลจริงๆ พอเธอถามผมก็ตั้งหน้าตั้งตา อธิบายอย่างละเอียดหยิบ ซึ่งที่จริงผมก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนั้นสักหน่อย เธอจะรู้ไปทำไมมันไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย แต่ผมก็ชอบที่จะอธิบาย อย่างน้อยผมก็ได้พูดกับเธอ ที่จริงเธอถามเพราะเธอต้องการกระตุ้นให้ผมกล้าพูดกับเธอ ซึ่งมันได้ผลตามที่เธอต้องการเสียด้วย
ผมเริ่มจากพูดไปทำงานไปบ้าง พูดไปก้มหน้าไปบ้าง จนในที่สุดผมสามารถสบตา และพูดกับเธอได้สบายเลย ก็เธอทำแบบนี้ แล้วจะไม่ให้ผมรักเธอได้ไง
ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ทำแบบนี้ให้ผม ตั้งแต่ผมเกิดมาก็เพิ่งมีเธออยู่คนเดียวนี่แหละ นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใคร เหมือนเธออีกเลย ยิ่งรู้ว่าเธอมีใจให้ด้วย ผมยิ่งรักเธอเ้ข้าไปใหญ่เลย
แม้ฉากจบของเราไม่สวยงามเหมือนในละคร
คนสองคนจะรักจะแต่งงานกัน ไม่ได้แค่รักกัน แต่มันมีเหตุผลมากมายกว่านั้นอีกเยอะแยะ ซึ่งไม่ว่าเหตุผลด้านใด ผมก็ไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิด ผู้ใหญ่ก็ไม่เห็นด้วย ซ้ำยังมีคนที่รักเธอเหมือนกับผม แต่เขาดีกว่าผมมากมาย และดูเหมือนเธอก็ลังเลที่จะตัดสินใจ
ผมจึงต้องเป็นฝ่ายออกไปจากชีวิตเธอเสียเอง
เธอควรมีคู่ที่เหมาะสมกัน เธอควรมีอนาคตที่ดี เธอควรมีความสุข เธอควรสมหวังในความรัก เธอควรเลือกเขาไม่ใช่ผม ผมลากตัวเองออกมาจากชีวิตเธอได้ แต่ผมกลับไม่สามารถนำเอาหัวใจ ของตัวเองออกมาจากหลุมรักของเธอได้ สำหรับคนนอกจะมองว่ามันเป็นแค่หลุมตื้นๆ แต่สำหรับใจผมแล้วมันคือ เหว
ตลอดสามปีที่ผ่านมาผมเจอหน้าเธอแค่ครั้งสองครั้งเอง เธอดูดีขึ้น สวยขึ้นกว่าแต่ก่อนอีก ดูเธอมีความสุขดี จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าขืนผมดื้อแพร่งคบกับเธอต่อไปตอนนั้น เธออาจไม่มีความสุขอย่างนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีความสุขอยู่กับภาพความทรงจำเก่าๆ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และ เสียงพูดเหน่อๆ ของเธอ รวมทั้งท่าโกรธที่น่ารักของเธอ และสิ่งที่ทำให้ผมชุ่มชื่นใจตลอดมาก็คือเสียงโทรศัพท์ และ sms อวยพรปีใหม่ของเธอ
ผมไม่ควรโกรธเธอเรื่องที่ทิ้อีเมล์ลงใน กล่องจดหมายขยะ เพราะผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง อะไรจากเธอ สักนิด
ที่ผมเสียใจ น้อยใจ เพราะสำคัญตัวเองผิดไปเอง ทั้งนั้น กว่าจะคิดตก กว่าจะเข้าใจ ผมก็ลบไฟล์รูปเธอในคอมพ์ไปแล้ว รวมทั้งฉีกรูปในซองเอกสารที่หัวนอนไปแล้วด้วย ลบแม้กระทั้งเบอร์โทรและรูปในโทรศัพท์ ด้วย
ถึงตอนนี้พอเข้าใจ อะไรๆ มากขึ้นแล้ว ก็เลยบันทึกเบอร์เธอเข้าไปใหม่ เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้ต่างออกไปจากเสียงธรรมดา แล้วตั้งชื่อไว้ว่า *** ห้ามรับ ***
ผมควรหายไปจากชีวิตเธอได้แล้ว ไม่ควรติดต่อกับเธออีกไม่ว่าทางใด ไม่งั้นตัวผมเองนี่แหละที่ต้องเสียใจ ทุกข์ใจ รู้ตัวแล้วว่า ผมงี่เง่ามานานเกินไปแล้ว
*** ความรักจะเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ หากรักนั้นสมหวัง ***
ผมเชื่อว่าเธอไม่ได้ต้องการทำให้ผมเสียใจ เธอไม่มีเจตนาจะทำร้ายจิตใจผม ผมเองนี่แหละที่งี่เง่า ไม่เข้าใจ บ้าไปเอง ดู ๆ ไปก็เหมือนกับเด็กที่ร้องไห้ ร่ำร้องอยากได้ดาวเดือนบนฟ้า ซึ่งมันเป็นไปไ่ม่ได้ ไ่ม่ต่างอะไรกับผมที่เรียกร้องความรัก จากคนที่ผมไ่ม่มีสิทธิ์รักแล้ว เพ้อเจ้อจริงๆ เลยเรา
| Create Date : 29 มกราคม 2550 |
| Last Update : 29 มกราคม 2550 16:23:07 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 899 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
อย่าว่ากันนะ ก็ชอบมากเหมือนกันเพลงนี้
อาการคุณก็เป็นเหมือนผมนั่นละ
คือตีตนไปก่อนใข้ สุดท้าย
ก็เกือบเสียคนที่เราโอเคไป
อย่าคิดมากนะ ฟังเพลงแล้วก็ร้องให้สัก
สามสี่หน เดี๋ยวก็เหนื่อยเบื่อๆไปเองละ
เชื่อน้า ซิ