สวมแว่น วันแรกในชีวิต
หลังจากรอมาห้าวัน ในที่สุดแว่นก็เสร็จ ไปรับแว่นปุ๊บก็สวมเดินออกมาเลย มองไปทางไหนก็ชัดเจนดี มีการบิดเบือนของภาพบ้างพอควร ถ้าสังเกตุจะพบว่าเวลามองอะไรที่เป็นสี่เหลี่ยมเช่น โทรทัศน์ จะเห็นว่าจอภาพไม่ได้สัดส่วนคือ ด้านซ้ายจะเล็กกว่าด้านขวาเล็กน้อย คงเป็นเพราะว่าเลนส์ที่ใส่ตาซ้ายกับตาขวาไม่เท่ากัน คือมีการแก้เอียงที่ด้านขวาด้านเดียว แต่คิดเอาเองว่าพอชินกับแว่นแล้วน่าจะหายไปเอง
สวมแว่นเดินขึ้นๆลงๆไปตามทางฟุตบาท ก็ไม่มีปัญหาอะไร เดินเร็วได้อย่างที่เคยเดิน มองป้ายร้านต่างๆ ก็เห็นชัดเจนดี ป้ายที่เคยมองไม่เห็นก็มองเห็นได้ รู้สึกโลกกว้างขึ้นออกไปอีกพอควร ก็ไม่รู้ว่าใช่เลนส์ AIRWEAR ที่สั่งไปหรือเปล่าเพราะดูไม่เป็น แต่รู้สึกว่ามองเห็นไฟตามห้างร้านต่างๆ ชัดเจนและมีสีสันสดใสดี
ออกไปมองวิวที่ระเบียงห้องพัก ก็เห็นวิวที่แปลกตาออกไป จากที่เคยเห็นดวงไฟต่างๆ ไม่ชัดเจน ก็เห็นชัดเจนมองไปได้ไกลลิบ เห็นไฟทางด่วนหรือสะพานอะไรสักอย่าง อยู่ลิบๆ ที่ขอบฟ้าโน้น ป้ายที่เคยอ่านไม่ออกก็อ่านออก สรุปว่าสวมแว่นแล้วเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนขึ้นถนัดตา
ที่นี้เรื่องความรำคาญ ที่หนักใจไว้แต่แรก เอาเข้าจริงก็ไม่รำคาญเท่าไหร่ จะมีก็เวลาจะจับหูจับตาแล้วมือไปโดนแว่นนั่นแหละ ที่นี้พอเป็นรอยนิ้วมือแล้วก็รู้สึกกังวลว่าเช็ดแล้วจะเป็นรอยไหม เพราะไม่รู้ว่าเคลือบแข็งป้องกันรอยขีดข่วนแบบ Crizal มาจริงๆ หรือเปล่า ก็ไม่มีทางรู้อีกนั่นแหละ ระวังไว้ก่อนดีที่สุด
พยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติเหมือนเดิม และพยายามไม่เขินเวลาคนมอง บอกตัวเองว่าสวมแว่นแล้วก็คงไม่ดูแก่ไปกว่าที่เป็นอยู่สักเท่าไหร่ ไม่อยากดูแก่ก็ไปย้อมผมซะได้ไม่ดูแก่มากเกินไป หรือไม่ก็คิดซะว่า จะสวมหรือไม่สวมแว่นก็ไม่มีใครสนใจเราอยู่แล้ว จะไปแคร์ใครทำไม แต่บอกตัวเองยังไงๆ ก็เขินอยู่ดี แถมบางคนยังโรคจิตมาแซวอีกเวรกรรมจริงๆ 
| Create Date : 23 กันยายน 2554 |
| Last Update : 23 กันยายน 2554 15:11:42 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 798 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ตอนนี้ผมเองก็ขาดมันไม่ได้ อ่านหนังสือไม่เห็นเลย แบบว่า ยาวมากกกก