โคลงโลกนิติ กำลังพยายามท่องจำอยู่ เพราะไม่อยากให้สมองว่างเปล่าเกินไป ครรโลงโคลงโลกนิตินี้ นมนาน มีแต่โบราณกาล เก่าพร้อง เป็นสุภาษิตสาร สอนจิต กลดั่งสร้อยสอดคล้อง เวี่ยไว้ในกรรณ ทศนัขนอบน้อมมิ่ง อุตมางค์ ไตรรัตน์จัดเบญจางค์ แจ่มพร้อม จักพร้องโลกนิติปาง สดับแต่ เดิมพ่อ อรรถอื่นอ้างเลศล้อม ต่างต้องคัมภีร์ ถวายกรกรรพุ่มเพี้ยง บวรมาลย์มิ่งแฮ ไตรรัตน์เรียบไตรทวาร เวียดเกล้า โลกนิติสืบสาร ของเก่า เตือนจิตสาธุชนเช้า ค่ำค้ำชูใจ โลกนิติในโลกล้วน แก่นสาร คือบิดามารดาอาจารย์ เจี่ยวแล้ เชาเจ้าจ่อมใจบาณ ทิตร่ำ เรียนแฮ เบิกศิลปปรีชาแท้ เลิศแล้วเมธี ปลาร้าพันห่อด้วย ใบคา ใบก็เหม็นคาวปลา คละคลุ้ง คือคนหมู่ไปหา คบเพื่อน พาลนา ได้แต่ร้ายร้ายฟุ้ง เฟื่องให้เสียพงศ์ ใบพ้อพันห่อหุ้ม กฤษณา หอมระรวยรสพา เพริศด้วย คือคนเสพเสน่หา นักปราชญ์ ความสุขซาบฤาม้วย ดุจไม้กลิ่นหอม ผลเดื่อเมื่อสุกไซร้ มีพรรณ ภายนอกแดงดูฉัน ชาดบ้าย ภายในย่อมแมลงวัน หนอนบ่อน ดุจดังคนใจร้าย นอกนั้นดูงาม ขนุนสุกสล้างแห่ง สาขา ภายนอกเห็นหนามหนา หนั่นแท้ ภายในย่อมรสา เอมโอช สาธุชนนั้นแล้ เลิศด้วยดวงใจ ยางขาวขนเรียบร้อย ดูดี ภายนอกหมดใสสี เปรียบฝ้าย กินสัตว์เสพปลามี ชีวิต เฉกเช่นชนชาติร้าย นอกนั้นนวลงาม รูปแร้งดูร่างร้าย รุงรัง ภายนอกเพียงพึงชัง ชั่วช้า เสพสัตว์ที่มรณัง นฤโทษ ดังจิตสาธุชนกล้า กลั่นสร้างทางผล คนพาลผู้บาปแท้ ทุรจิต ไปสู่หาบัณทิต ค่ำเช้า ฟังธรรมอยู่เนืองนิตย์ บ่ทราบ ใจนา คือจวักตักเข้า ห่อนรู้รสแกง ผู้ใดใจฉลาดล้ำ ปัญญา ได้สดับปราชญ์เจรจา อาจรู้ ยินคำบัดเดี๋ยวมา ซับซาบ ใจนา คือมลิ้นคนผู้ ทราบรู้รสแกง หมูเห็นสีหราชท้า ชวนรบ กูสี่ตีนกูพบ ท่านไซร้ อย่ากลัวท่านอย่าหลบ หลีกจาก กูนา ท่านสี่ตีนอย่าได้ วากเว้วางหนี สีหราชร้องว่าโอ้ พาลหมู ทรชาติครั้นเห็นกู เกลียดใกล้ ฤามึงใคร่รบดนู มึงมาศ เองนา กูเกลียดมึงกูให้ พ่ายแพ้ภัยตัว กบเกิดในสระใต้ บัวบาน ฤาห่อนรู้รสมาลย์ หนึ่งน้อย ภุมราอยู่ไกลสถาน นับโยชน์ ก็ดี บินโบกมาค้อยค้อย เกลือกเคล้าเสาวคนธ์ ใจชนใจชั่วช้า โฉงเฉง ใจจักสอนใจเอง ไป่ได้ ใจปราชญ์ดัดตามเพลง พลันง่าย ดุจช่างปืนดัดไม้ แต่งให้ปืนตรง ไม้ค้อมมีลูกน้อม นวยงาม คือสัปบุรุษสอนตาม ง่ายแท้ ไม้ผุดังคนทราม สอนยาก ดัดก็หักแหลกแล้ ห่อนรื้อโดยตาม เป็นคนควรรอบรู้ สมาคม สองประการนิยม กล่าวไว้ หนึ่งพาลหนึ่งอุดม นักปราชญ์ สองสิ่งนี้จงให้ เลือกรู้สมาคม คนใดไปเสพด้วย คนพาล จักทุกข์ทนเนานาน เนิ่นแท้ ใครเสพท่วยทรงญาณ เปรมปราชญ์ เสวยสุขล้ำเลิศแท้ เพราะได้สดับดี ได้เห็นนักปราชญ์ไซร้ เป็นสุข อยู่ร่วมเรือนหายทุกข์ ค่ำเช้า ผู้พาลสั่งสอนปลุก ใจดั่ง พาลนา ยลเยี่ยงนกแขกเต้า ตกต้องมือโจร จงนับสัปบุรุษรู้ บุญกรรม์ จะละหลีกพาลอัน ชั่วร้าย จงสร้างสืบบุญธรรม์ ทุกเมื่อ จงนึกนิตย์ชีพคล้าย ดุจด้วยฟองชล คบกากาโหดให้ เสียพงศ์ พาตระกูลเหมหงส์ แหลกด้วย คบคนชั่วจักปลง ความชอบ เสียนา ตราบลูกหลานเหลนม้วย ไม่ม้วยนินทา มดแดงแมลงป่องไว้ พิษหาง งูจะเข็บพิษวาง แห่งเขี้ยว ทรชนทั่วสรรพางค์ พิษอยู่ เพราะประพฤติมันเกี้ยว เกี่ยงร้ายแกมดี นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย เลื้อยบ่ทำเดโช แช่มช้า พิษน้อยหยิ่งโยโส แมลงป่อง ชูแต่หางเองอ้า อวดอ้างฤทธี ความรู้ผู้ปราชญ์นั้น นักเรียน ฝนทั่งเท่าเข็มเพียร ผ่ายหน้า คนเกียจเกลียดหน่ายเวียน วนจิต กลอุทกในตระกร้า เปี่ยมล้นฤามี กละออมเพ็ญเพียบน้ำ ฤาติง โอ่งอ่างพร่องชลชิง เฟื่องหม้อ ผู้ปราชญ์ห่อนสุงสิง เยียใหญ่ คนโฉดรู้น้อยก้อ พลอดนั้นประมาณ งาสารฤาห่อนเหี้ยน หดคืน คำกล่าวสาธุชนยืน อย่างนั้น ทุรชนกล่าวคำฝืน คำเล่า หัวเต่ายาวแล้วสั้น เล่ห์ลิ้นทรชน ทรชนอย่าเคียดแค้น อย่าสนิท อย่าห่างศัตรูชิด อย่าใกล้ คือไฟถ่านแรงฤทธิ์ ถือถลาก มือนา แม้นดับแล้วบ่ไหม้ หม่นต้องมือดำ มิตรพาลอย่าคบให้ สนิทนัก พาลใช่มิตรอย่ามัก กล่าวใกล้ ครั้นคราวเคียดคุมชัก เอาโทษ ใส่นา รู้เหตุสิ่งใดไซร้ ส่อสิ้นกลางสนาม หมาใดตัวร้ายขบ บาทา อย่าขบตอบต่อหมา อย่าขึ้ง ทรชนชาติช่วงทา รุณโทษ อย่าโกรธอย่าหน้าบึ้ง ตอบถ้อยถือความ ลูกสะเดาน้ำผึ้งซาบ โทรมปน แล้วปลุกปองรสคนธ์ แอบอ้อย ตราบเท่าออกดอกผล พวงดก ขมแห่งสะเดาน้อย หนึ่งรู้โรยรา พริกเผ็ดใครให้เผ็ด ฉันใด หนามย่อมแหลมเองใคร เซี่ยมได้ จันทน์กฤษณาไฉน ใครอบ หอมฤา วงศ์แห่งนักปราชญ์ได้ เพราะด้วยฉลาดเอง จันทน์แห้งกลิ่นห่อนได้ ดรธาน อ้อยหีบชานยังหวาน โอชอ้อย ช้างเข้าศึกเสี่ยมสาร ยกย่าง งามนา บัณทิตแม้นทุกข์ร้อย เท่ารื้อลืมธรรม ฝูงหงส์หลงเข้าสู่ ฝูงกา สีหราชเคียงโคนา คลาดเคล้า ม้าต้นระคนลา เลวชาติ นักปราชญ์พาลพาเต้า สีนี้ไฉนงาม แมลงวันแสวงเสพด้วย ลามก พาลชาติเสาะกิ่งรก เรื่องร้าย ภุมราเห็จเหินหก หาบุษ บานนา นักปราชญ์ฤาห่อนหม้าย หมั่นสู้แสวงธรรม เนื้อปองน้ำหญ้าบ่ ปองทอง ลิงบ่ปองรัตน์ปอง ลูกไม้ หมูปองอสุจิของ หอมห่อน ปองนา คนเคลิบเคลิ้มบ้าใบ้ ห่อนรู้ปองธรรม กายเกิดพยาธิโรคร้าย ยาหาย แต่พยศยาไป่วาย ตราบม้วย ชาติเสือห่อนหายลาย ลบผ่อง กล้วยก็กล้วยคงกล้วย กลับกล้ายฤๅมี ขุนเขาสูงร้อยโยชน์ คณนา ขุนปราบด้วยโยธา ราบได้ จักล้างพยศสา หัสยาก ยศศักดิ์ให้เท่าให้ พยศนั้นฤาหาย คบคนผู้โฉดเคลิ้ม อับผล หญิงเคียดอย่าระคน ร่วมห้อง อย่าคบหมู่ทรชน สอนยาก บัณทิตแม้ตกต้อง โทษสู้สมาคม ภูเขาอเนกล้ำ หากมี บมิหนักแผ่นธรณี หน่อยไซร้ หนักนักแต่กระลี ลวงโลก อันจักทรงทานได้ แด่พื้นนรกานต์ ภูเขาทั้งแท่งล้วน ศิลา ลมพยุพัดพา บ่ขึ้น สรรเสริญแลนินทา คนกล่าว ใจปราชญ์ฤาเฟื่องพื้น ห่อนได้จินต์จล ห้ามเพลิงไว้อย่าให้ มีควัน ห้ามสุริยแสงจันทร์ ส่องไซร้ ห้ามอายุให้หัน คืนเล่า ห้ามดังนี้ไว้ได้ จึ่งห้ามนินทา ภูเขาเหลือแหล่ล้วน ศิลา หามณีจินดา ยากได้ ฝูงชนเกิดนานา ในโลก หานักปราชญ์นั้นไซร้ เลือกแล้วฤามี ป่าหลวงหลายโยชน์พร้อม พฤกษา หาแก่นจันทน์กฤษณา ยากไซร้ ฝูงคนเกิดมีมา เหลือแหล่ หาปราชญ์ฤาจักได้ ยากแท้ควรสงวน มัจฉามีทั่วท้อง ชโลธร หาเงือกงูมังกร ยากได้ ทั่วด้าวพระนคร คนมาก มีนา จักเสาะสัปปุรุษไซร้ ยากแท้จักมี ดารามีมากร้อย ถึงพัน บ่เปรียบกับดวงจันทร์ หนึ่งได้ คนพาลมากอนันต์ ในโลก จะเทียบเท่าปราชญ์ไซร้ ยากแท้ฤาถึง เหมหงส์เลี้ยงชีพด้วย สาคร ช้างพึ่งพนาดร ป่าไหม้ ภุมราบุษบากร ครองร่าง ตนนา นักปราชญ์เลี้ยงตัวได้ เพื่อด้วยปัญญา นกแร้งบินได้เพื่อ เวหา หมู่จระเข้เต่าปลา พึ่งน้ำ เข็ญใจพึ่งราชา จอมราช ลูกอ่อนอ้อนกลืนกล้ำ เพื่อน้ำนมแรง ป่าพึ่งพาลพยัคฆ์ร้าย ราวี เสือพึ่งไพรพงพี เถื่อนถ้ำ ความชั่วพึ่งความดี เท็จพึ่ง จริงนา เรือพึ่งแรงน้ำน้ำ หากรู้คุณเรือ ตีนงูงูไซร้หาก เห็นกัน นมไก่ไก่สำคัญ ไก่รู้ หมู่โจรต่อโจรหัน เห็นเล่ห์ กันนา เชิงปราชญ์ฉลาดกล่าวผู้ ปราชญ์รู้ เชิงกัน มีอายุร้อยหนึ่ง นานนัก ศีลชื่อปัญจางค์จัก ไป่รู้ ขวบเดียวเด็กรู้รัก ษานิจ ศีลนา พระตรัสสรรเสริญผู้ เด็กนั้นเกิดศรี คนใดยืนอยู่ร้อย พรรษา ใจบ่มีปรีชา โหดไร้ วันเดียวเด็กเกิดมา ใจปราชญ์ สรรเพชญ์บัณฑูรไว้ เด็กนั้นควรยอ คนใดยืนเหยียบร้อย ขวบปี ความอุตส่าหฤามี เท่าก้อย เด็กเกิดขวบหนึ่งดี เพียรพาก พระตรัสว่าเด็กน้อย นี่เนื้อเวไนย อายุถึงร้อยขวบ เจียรกาล ธัมโมชอันโอฬาร บ่รู้ เด็กน้อยเกิดประมาณ วันหนึ่ง เห็นถ่องธรรมยิ่งผู้ แก่ร้อยพรรษา มีอายุอยู่ร้อย ปีปลาย ความเกิดแลความตาย ไป่รู้ วันเดียวเด็กหญิงชาย เห็นเกิด ตายนา ลูกอ่อนนั้นยิ่งผู้ แก่ร้อยปีปลาย ธิรางค์รู้ธรรมแม้ มากหลาย บ่กล่าวให้หญิงชาย ทั่วรู้ ดุจหญิงสกลกาย งามเลิศ อยู่ร่วมเรือนผัวผู้ โหดแท้ขันที เว้นวิจารณ์ว่างเว้น สดับฟัง เว้นที่ถามอันยัง ไป่รู้ เว้นเล่าลิขิตสัง เกตว่าง เว้นนา เว้นดั่งกล่าวว่าผู้ ปราชญ์ได้ฤามี รู้น้อยว่ามากรู้ เริงใจ กลกบเกิดอยู่ใน สระจ้อย ไป่เห็นชเลไกล กลางสมุทร ชมว่าน้ำบ่อน้อย มากล้ำลึกเหลือ รูปชั่วมักแต่งแกล้ง เกลาทรง ใจขลาดมักอาจอง อวดสู้ น้ำพร่องกละออมคง กระฉอก ฉานนา เฉาโฉดโอษฐ์อวดสู้ ว่ารู้ใครเทียม จระเข้คับน่านน้ำ ไฉนหา ภักษ์เฮย รถใหญ่กว่ารัถยา ยากแท้ เสือใหญ่กว่าวนา ไฉนอยู่ ได้แฮ เรือเขื่องคับชเลแล้ แล่นโล้ไปไฉน มณฑกทำเทียบท้าว ราชสีห์ แมวว่ากูพยัคฆี แกว่นกล้า นกจอกว่าฤทธี กูยิ่ง ครุฑนา คนประดากขุกมีข้า ยิ่งนั้นแสนทวี หิ่งห้อยส่องก้นสู้ พระจันทร์ ปัดเทียบเทียมรัตนอัน เอี่ยมข้า ทองเหลืองหลู่สุวรรณ ธรรมชาติ พาลว่าตนเองอ้า อาจล้ำเลยกวี เสือผอมกวางวิ่งเข้า โจมขวิด ไป่ว่าเสือมีฤทธิ์ เลิศล้ำ เล็บเสือดั่งคมกฤช เสือซ่อน ไว้นา ครั้นปะปามล้มคว่ำ จึ่งรู้จักเสือ ทองเหลืองเปลื้องร้ายห่อน เห็นมี ขัดเท่าขัดราคี เล่าไซร้ นพคุณหมดใสสี เสร็จโทษ ถึงบ่แต่งตั้งไว้ แจ่มแจ้งไพบูลย์ พระสมุทรไหวหวาดห้วย คลองสรวล เมรุพลวกปลวกสำรวล ร่าเร้า สีหราชร่ำคร่ำครวญ สุนัขเยาะ หยันนา สุริยส่องยามเย็นเข้า หิ่งห้อยยินดี แมวล่าหนูแซ่ซี้ จรจรัล หมาล่าวิฬาร์ผัน สู่หล้าง ครูล่าศิษย์และธรรม์ คบเพื่อน พาลนา เสือล่าป่าแรมร้าง หมดไม้ไพรสณฑ์ จามรีขนข้องอยู่ หยุดปลด ชีพบ่รักรักยศ ยิ่งไซร้ สัตว์โลกซึ่งสมมติ มีชาติ ดูเยี่ยงสัตว์นั้นได้ ยศซ้องสรรเสริญ นพคุณใส่เบ้าสูบ แสนที ค้อนเหล็กรุมรันตี ห่อนม้วย บ่เจ็บเท่าธุลี สักหยาด เจ็บแต่ท่านชั่งด้วย กล่ำน้อยหัวดำ Create Date : 16 กันยายน 2552 Last Update : 16 กันยายน 2552 10:50:36 น. 1 comments Counter : 2915 Pageviews.   Share Tweet แวะมาอ่านขอรับ โดย: คนสาธารณะ วันที่: 17 กันยายน 2552 เวลา:8:31:14 น.   ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet