สรุปผลการเดินทางไปภูเก็ต
 เริ่มต้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ การเดินทางที่แสนยาวนานเริ่มต้นที่สายใหม่เอี่ยม ผมหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงจากรถสาย 149 (มั้ง) แล้วก็เดินดิ่งเข้าไปตามคนอื่นๆ ไม่ช้าก็ขึ้นบรรไดเลื่อนถือโอกาสวางกระเป๋าได้สักที หูมันเล็กทำให้เจ็บมือเวลาถือ พอพ้นบรรไดเลื่อนก็ได้ยินเสียงเรียก พี่โป้
หันไปเจอตุ้ย กับ แนน ยืนรออยู่จากนั้นก็เดินไปหาอะไรกินรองท้อง เตรียมพร้อมจะเดินทางไกล(เป็นการเดินทางด้วยรถทัวว์ครั้งที่ำไกลที่สุดในชีวิต) จุดหมายคือ ภูเก็ต ไข่มุกแห่งอันดามัน
การเดินทางครั้งนี้มี สองภาระกิจคือหนึ่งไปทำงาน และสองไปเที่ยว แม้จะไม่มั่นใจว่าจะได้ไปเที่ยวหรือไม่ก็ตาม คิดว่ายังไงก็ต้องได้ถ่ายรูปทะเลบ้างละ
ไม่นานผมก็มานั่งอยู่บนรถทัวว์ ได้นั่งตรงกลางรถทำให้ค่อนข้างมั่นใจว่า ไม่น่าจะเมารถ เพราะจากประสบการณ์ ถ้านั่งหลังเมาแน่ๆ
หลังจากได้เวลารถก็เริ่มเคลื่อนที่ มุ่งหน้าสู่ภูเก็ต ในรถมีทีวีที่เล่นเพลงของนักร้องใต้ชื่อ ธันวา หรืออะไรนี่แหละ ดูจนจบแผ่นก็ดูหนังเรื่อง mad max ซึ่งดูไ่ม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ก็ต้องดูเพราะเป็นอย่างเดียวที่มีให้ดู จนหนังจบรถก็ปิดไฟให้นอน ผมก็นอนหลับๆ ตื่นๆ ไปเรื่อยๆ
จนถึงชุมพรรถก็เข้าจอดที่ร้านคุณสาหร่าย แวะให้เข้าห้องน้ำ และกินข้าวต้มรอบดึก ไม่หิวแต่คนอื่่นกินก็กินไปงั้น เมื่อคนมาครบรถก็ออกเดินทางต่อผมก็นั่งหลับๆ ตื่นๆ ไปจนตีห้า กว่าๆ รถก็ข้ามสะพานท้าวเทพกษัตรี นั่นหมายถึงว่าเริ่มเข้าเขตจังหวัดภูเก็ตแล้ว
รถแล่นไปได้พักหนึ่ง ตำรวจก็ให้รถหยุดแล้วขึ้นมาขอดูบัตรประชาชน จากนั้นก็เดินทางต่อ
ถึงตรงนี้ผมก็อดดีใจเล็กๆ ไม่ได้ว่าผ่านการเดินทางมาได้โดยไม่เมารถ ทำให้การเดินทางไม่เลวร้ายเท่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้
ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงท่ารถบขส ภูเก็ตโดยสวัสดิภาพ พวกรถรับจ้างทั้งหลายเข้ามารุมล้อม แต่เสียใจด้วยบังเอิญว่าพวกผมนัดให้พี่ที่ทำงานสาขาภูเก็ตเอารถมารับ ว่าแต่ว่าคนที่มารับอยู่ไหนหว่า
หลังจากตุ้ยโทรศัพท์ประสานงานไม่นานก็มีรถปิคอัพมารับ พาไปร้านขนมจีนน้ำยา ซึ่งเอกลักษณ์คือว่า มีผักเครื่องเคียงเยอะ ประมาณว่าอิ่มเพราะกินเครื่องเคียง มากกว่าที่จะอิ่มเพราะกินขนมจีนน้ำยา
มาถึงเรื่องที่พักบ้าง ห้องพักเต็มหาที่พักไม่ได้ ต้องรอให้มีคนเช็คเอาท์ออกก่อน ก็เลยอาศัยห้องพักของผู้จัดการเขตอาบน้ำไปทำงานก่อน ตอนเย็นๆ ค่อยเข้าห้องพัก
งานวันนี้คืองานใช้แรงและสกปรกคอมพิวเตอร์ที่ไม่ได้รับการดูแล มันจะสกปรกอย่างไม่น่าเชื่อ ฝุ่นบนเมนบอร์ดหนาเป็นนิ้วเลย
หลังจากขนสินค้าและกล่องกระดาษ 2 คันรถสิบล้อก็หมดแรง และหมดเวลาหิวข้าวจนตายลาย ไม่มีใครซื้ออะไรเลี้ยงเลย เขี้ยวหน้าดูเลยหัวหน้างานนี้
ในที่สุดก็ได้เข้าห้องพักสักที แต่เนื่องจากว่าห้องผมต้องพักกัน สามคน ชายสองหญิงหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าค่อนข้างล่อแหลม แต่อาศัยความไว้เนื้อเชื่อใจ
กัน เป็นสำคัญ แต่พูดจริงๆ ถ้าลูกสา่วผมต้องไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายอื่นแบบนี้ ผมคงไม่สบายใจเหมือนกัน
เรื่องจะไปเที่ยวที่ไหนนั้นเป็นไปไม่ได้เลย เมืองภูเก็ตไม่มีรถที่วิ่งตามจุดท่องเที่ยวต่าง อย่างง่ายๆ เลยจะไปดูพระอาทิตย์ตกที่แหละพรมเทพ ต้องเหมารถไปเท่านั้น และก็แพงมากด้วย สุดท้ายก็เลยไม่ได้ไปไหน
วันที่สอง วันที่สามผ่านไป มีแต่งานกับงาน ดีหน่อยที่เย็นวันที่สอง มีคนพาไปกินข้าวในเมืองและพาไปนั่งรถเล่น รอบๆป่าตอง ขากลับคนพางงนิดหน่อย ก็เลยหลงทางกว่าจะได้นอนเล่นเอาดึกเลย
และแล้วการเดินทางกลับก็มาถึง คนจองตั๋วจองที่นั่งด้านท้ายรถให้เห็นแล้วแทบเป็นลม งานนี้ต้องมีการเมารถกันบ้างแน่ๆ
แต่ที่สุดก็ผ่านมาได้ถึงกรุงเทพ 8:30 อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่เหนื่อยอยากนอนอยู่บ้านสักวัน แต่ทำไงได้เรามันลูกจ้างนี่นา
จบแล้ว ขณะเขียนนี่อยู่รู้สึก เพลียๆ มึนๆ งงๆ
| Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2551 16:46:47 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 862 Pageviews. |
|
 |
|
|
เริ่มต้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ การเดินทางที่แสนยาวนานเริ่มต้นที่สายใหม่เอี่ยม ผมหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงจากรถสาย 149 (มั้ง) แล้วก็เดินดิ่งเข้าไปตามคนอื่นๆ ไม่ช้าก็ขึ้นบรรไดเลื่อนถือโอกาสวางกระเป๋าได้สักที หูมันเล็กทำให้เจ็บมือเวลาถือ พอพ้นบรรไดเลื่อนก็ได้ยินเสียงเรียก พี่โป้ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
