|
|
Plankton /๔. เซ็กซ์
ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะ ใต้ตึกเรียนสูงใหญ่ แดวานั่งอยู่ตรงข้าม
นั่นเป็นมุมโปรดของพวกเราสองคน ใต้ถุนตึก โต๊ะและเก้าอี้แถวแล้วแถวเล่า ลมแรง โดยเฉพาะในหน้าหนาว บางครั้งก็พัดพาชีทปึกแล้วปึกเล่าให้พัดปลิวกระจาย
หลายปีหลังจากนี้ ใต้ถุนตึกจะแทบร้างคน ไม่ใช่เพราะลมแรงพัดจนชีทปลิวกระจุยกระจาย ไม่ใช่เพราะต้องลักลอบเอาขนมผ่านยามเข้ามา
แต่เป็นเพราะเราเกิดกลัว "คนจากข้างนอก" ผู้จะลักลอบเข้ามาในตึกของเราอย่างไรก็ได้ และอาจจะทำอะไรพวกเราในที่เปลี่ยวนั้นก็ได้ เราจึงเอามู่ลี่เหล็กลง กั้นสายลมจากภายนอก กั้นผู้คนจากภายนอก
ลมไม่พัดอีกต่อไป กลายเป็นสถานอับทึบทึม ไม่มีคนนอกเข้ามาอีก
ไม่มีคนในไปนั่งอีก
แต่ตอนนี้ผมไม่ควรจะพูดเรื่องนั้น ผมควรจะพูดถึงผมกับแดวา
"นี่...เซ็กซ์คืออะไรหรือ" แดวาถามขึ้น
ผมมองเธอ...บางที...ผมควรจะแปลกใจ พ่นโค้กในมือพรวดฟูฝอยฉีดเป็นสาย หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
แต่เปล่า ผมไม่ได้แปลกใจอย่างนั้น ผมไม่ใช่ตัวละครในหนังสือนิยาย
นี่...นิยายเขียนเลียนแบบพวกเราจริง ๆ หรือว่าเราอ่านนิยายพวกนั้น แล้วคิดว่าเราต้องทำอย่างนั้นถึงจะสมเป็นผู้เป็นคนจริง ๆ กันแน่
"เราว่าเธอรู้อยู่แล้ว" ผมตอบ
"ทางทฤษฎีน่ะนะ" แดวาเขี่ยกองชีท ...บนกระดาษขาวมีตัวหนังสือสีดำ มีรอยไฮไลท์สีเหลือง...แดวาชอบไฮไลท์สีเหลือง เธอบอกว่ามันสว่างเรืองรอง
"เราก็เหมือนกัน" ผมบอก...รู้สึก...นิดหน่อย
บางที เราคงสงสัยเรื่องแบบนี้เหมือนกัน...ผมบอกไม่ถูก อะไรบางอย่างที่อยู่เหนือการสอดประสาน ถ้อยคำซึ่งถูกห่มคลุมด้วยศัพท์ วาทกรรม "อุจาดลามก" วาทกรรม "การหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว" วาทกรรม "ชั่วนิรันดร์"
...วาทกรรม "ชั่วนิรันดร์"
"ที่จริงเราถูกหลอกใช่ไหม" แดวาถามอีก "จากใครสักคน...ผู้สร้าง ฮอร์โมน หรืออะไรสักอย่าง เราถูกโปรแกรมว่าเราควรจะสืบพันธุ์ แต่เพื่อให้แน่ใจว่าเราจะสืบพันธุ์จริง ๆ เราก็เลยถูกทำให้เชื่อเรื่องอะไรต่าง ๆ ระหว่างนั้นด้วย"
"บางทีเขาก็บอกให้เราสืบพันธุ์อย่างเดียว แต่ไม่ได้บอกว่าให้มีความสุขกับขั้นตอนระหว่างนั้น" ผมบอก
"เชื่อด้วยหรือ"
"นั่นสินะ"
แดวามองกระดาษสีขาว...ริ้วรอยสีเหลืองเรืองรอง
"เรานึกถึงนิยายวิทยาศาสตร์" ผมบอก
"เทตซึกะ โอซามุ?"
"ก็ด้วย โอซามุ...แต่ก็มีคนอื่น ๆ รู้ไหม เขาเรียกนิยายวิทยาศาสตร์ว่าอะไร "นิยายทดลองความเป็นไปได้" อย่างไรเล่า เป็นนิยายที่เขียนขึ้นเพื่อทดลองความเป็นไปได้ เอื้อมลงไปในนั้น แล้วดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
"แล้ว..."
"มีหลายคนที่เขียนเรื่องพวกนี้ เซ็กซ์ ความรัก การสืบพันธุ์"
"แต่ทุกเรื่องก็ต้องใช้มนุษย์เป็นเกณฑ์..."
"ใช่...แต่ทุกเรื่องก็ต้องใช้มนุษย์เป็นเกณฑ์ 'แปลกแตกต่าง' หรือ 'เหมือนกัน' 'ดีว่ามนุษย์' หรือ 'ทำให้สูญเสียบางอย่างที่มนุษย์ยังไม่สูญเสียไป'"
"อย่างเช่น..."
"ตัวอย่างเบสิค อย่างเช่นมนุษย์ดาวอังคารในเรื่อง The War of the Worlds แตกหน่อออกมาข้างตัว ไม่สืบพันธุ์ด้วยเพศ ไม่มีอวัยวะเกี่ยวกับการกินอาหาร การย่อย การขับถ่าย...คนเขียนชี้ชัดในบัดดลว่านั่นทำให้พวกดาวอังคารเต็มไปด้วยตรรกะและเหตุผลมากกว่า ฉลาดกว่า เลือดเย็นกว่า"
ผมเงียบไป มองดูถ้วยโค้กทรงสูง...พรายฟองโซดา...ก๊าซ...อะไรก็แล้วแต่...หมดไปนานแล้ว
"แต่นี่แดวา" ผมพูดขึ้น "พอออกไปจากที่นี่ เราจะพูดเรื่องแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ"
"อือ..."
"ถ้าออกไปจากที่นี่ แล้วพูดเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าเรื่องไม่อ่านหนังสือพิมพ์ เรื่องไม่โกรธเวลาถูกโกง หรือเรื่องที่พูดกันเมื่อกี้ ถ้าพูดออกไป เราจะถูกลงโทษ"
แดวายิ้มนิดหนึ่ง...นิดเดียวเท่านั้นเอง
แล้วเธอก็ผลักกองชีทออกไป ผลักถ้วยโค้กออกไป ยื่นหน้าเข้ามาหาผม
ถ้วยโค้กถูกผลักแรงจนล้มคว่ำ น้ำสีดำไหลหกเนืองนอง...ไหลลงตามขอบโต๊ะพลาสติกเหมือนน้ำตก
ชีทสีขาวลายดำเหลืองปลิวว่อนกระจุยกระจายเหมือนผีเสื้อ
เราจูบกันอยู่ตรงใต้ถุนตึกเรียน ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยิน
นั่นเป็นเรื่องก่อนที่มู่ลี่เหล็กจะถูกดึงลงมา และกั้นตึกเรียน กันพวกเราออกจากโลกภายนอก
...ชั่วกาลนาน...
| Create Date : 22 มีนาคม 2550 |
| Last Update : 17 กรกฎาคม 2551 0:32:20 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 529 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: LIL IP: 124.120.138.242 วันที่: 31 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:34:44 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [
...อ่าน
อืม....... (กลับสู่ห้วงความคิด)