|
|
ยิ่งใหญ่และไร้นาม
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกนี้ยังมีกวีที่ยิ่งใหญ่มากคนหนึ่ง
กวีผู้นั้นไม่เคยได้รางวัลใด ๆ ไม่ว่ารางวัลระดับประเทศหรือระดับโลก ไม่รู้จักทั้งซีไรต์หรือบุ๊คเกอร์หรือโนเบลไพรซ์ เพราะกวีคนนั้นเกิดอยู่ในเกาะอันห่างไกล
อันว่าเกาะของเขานี้อยู่กลางทะเล ระหว่างประเทศที่เจริญแล้วทั้งหลาย ทว่าด้วยเหตุบางประการ มันก็เป็นเกาะที่โลกภายนอกก็ไม่เคยเข้าไปกล้ำกราย ดังนั้นกวีจึงไม่รู้จักทั้งตึกหรือรถยนต์ หรือชื่อต่างๆ ที่คนตั้งให้กับอารมณ์ทั้งหลาย (ถึงแม้ว่าอารมณ์เหล่านั้นจะเกิดกับกวีบ้าง แต่เขาก็ไม่นึกว่ามันจะต้องมีชื่อ ในเมื่อเขาบรรยายถึงมันด้วยวิธีอื่น ๆ ได้)แต่การขาดไร้ถ้อยคำซับซ้อนก็ไม่ได้ทำให้กวียากไร้ เขานั่งอยู่ริมหาด และด้วยภาษาอันจำกัด ในโลกอันจำกัด (ซึ่งเขาไม่ได้คิดว่าจำกัดนักหรอก) เขาก็ขับขานถึงจักรวาล การก่อกำเนิด การสิ้นสุด ปูเสฉวนและเม็ดทราย ขับขานถึงมะพร้าวกับแมงกะพรุน ความรักในตัวเมีย (ซึ่งป่วยตายเพราะท้องร่วงและทิ้งเขาไป) ถึงความกลัวที่ตัวเองแก่เฒ่าลง หรือถึงอารมณ์ยามพ่อและแม่ตาย เรื่องตลกกับเรื่องเศร้า เรื่องเข้มข้นกับเรื่องตื้นเขิน เรื่องที่เมาสะใจมาเมื่อคืน
และเขาก็เป็นกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก และคนในเกาะก็รู้กันดี คนเหล่านั้นจะมาถามเขาเรื่องต่าง ๆ และเขาก็จะตอบเท่าที่ทำได้ แต่ส่วนใหญ่เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน (และบางทีเขาก็เมาเหล้ามะพร้าวเกินกว่าจะตอบได้)
และเขาก็ไม่มีชื่อเสียงแต่อย่างใด ไม่มีใครรับทราบความเก่งกาจนี้ เว้นแต่คนบนเกาะที่รวมกันแล้วก็ยังน้อยกว่าหนึ่งหมู่บ้านในประเทศที่ใกล้ที่สุด
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไร ตอนที่ถามว่าทำไมขับขานบทกวี เขาก็บอกว่าแต่งแล้วสนุกดี ก็เท่านั้นเอง
| Create Date : 02 กันยายน 2556 |
| Last Update : 2 กันยายน 2556 13:45:57 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 830 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [