๑ //on.fb.me/1rb1Tem

๒ //goo.gl/iy2etF

๓ //goo.gl/B0ePL9

๔ //goo.gl/NJJPW0

###

"งาน" ที่ต้องไปทำเป็นอย่างนี้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกได้กลายสภาพเป็นอยู่ไม่ได้ คนมีเงิน มีปัญญา มีเส้นสาย หรือบางทีอาจจะแค่โชคดี ก็ได้มาอยู่ในโดม

มีโดมมากมาย เล็กและใหญ่ ตั้งเป็นเมือง เป็นประเทศ

ส่วนคนไม่มีเงิน โง่เขลา ไร้เส้น โชคร้าย ก็ถูกกีดกันออกไป บางคนก็ตาย บางคนก็ปรับตัว กลายเป็นเหล่าคนที่อยู่นอกโดม

เวลาผ่านไป ใครสักคนตระหนักขึ้นมา คนนอกโดมก็เป็นมนุษย์ แม้ว่าจะเลือดเนื้อจะปนเปื้อนรังสีและยากไร้ ดังนั้นรัฐบาลของโดมบางแห่งจึงมีโครงการช่วยเหลือ ที่มีน้ำใจหน่อยอาจถามว่าจะเข้ามาอยู่ในโดมไหม และบางแห่งที่จะว่าไร้น้ำใจ หรือว่าให้เกียรติวัฒนธรรมแตกต่างก็ไม่ทราบ ก็จะ "เสนอเทคโนโลยี" ให้  การเสนอเทคโนโลยีก็เชิญมาดูงาน ให้ทุนการศึกษา ให้มาเรียนรู้เรื่องในโดม เรียนเสร็จแล้วก็กลับออกไปพัฒนาบ้านเกิดของตัว

ทางนี้ก็เป็นนักเรียนทุนเช่นกัน เมื่อได้รับทุน ก็ต้องทำงานใช้ทุน หนึ่งในงานใช้ทุนที่ทำปีละครั้ง คือดูแลนักเรียนทุนจากนอกโดม แนะนำสถานที่ สอนว่าควรใช้ชีวิตอย่างไร เป็น "พี่เลี้ยง" ประมาณสองสามเดือน

ทำมาสองปีแล้ว แนะนำคนจากนอกโดมมาสองรุ่น แนะนำอย่างดี ดูแลอย่างสุภาพเรียบร้อย จากนั้นก็ตีตัวออกห่างอย่างเป็นธรรมชาติ ทำเหมือนใครๆ ก็ต้องเป็นอย่างนี้ ช่วยไม่ได้ คนจากนอกโดมพวกนั้นคงคิดว่าเป็นคนเมืองไร้มนุษยสัมพันธ์ไร้น้ำใจ แต่สำหรับตัวเอง...ไม่เกี่ยวกับน้ำใจ ก็เพียงชากับการคบหาแล้ว ไม่อยากเข้าใกล้ใครเกินไป ไม่อยากเข้าใกล้สิ่งที่สามารถสูญสลายได้ในชั่วพริบตา

วันนั้น ยามออกไปรับที่เขตรับคน ตรงริมขอบโดม ก็สะดุดใจนิดหนึ่ง

นักเรียนทุนปีนี้...อายุค่อนข้างมาก ทำให้ในใจนึกเรียกทันทีโดยไม่ทันคิดอะไร...ยายแก่ 

"ฉันชื่อดินา" ยายแก่บอก

บางทีถ้าเทียบอายุกัน อาจจะเรียกว่ายายแก่ไม่ได้  แต่คนนอกโดมอายุสั้น สามสิบข้างนอกก็เหมือนห้าสิบหกสิบข้างใน  ได้ยินว่าที่นั่นไม่มีใครมีอายุเกินสี่สิบปี ส่วนใหญ่ประมาณสามสิบห้าก็จะตาย

ได้ยินว่าเป็นผลของรังสี เป็นการวิวัฒน์อย่างหนึ่งซึ่งแบ่งแยกคนข้างในกับข้างนอกออกจากกัน

ยายแก่คงอายุสักสามสิบปี  แต่หน้าตาเหมือนยาย  ทำให้อดนึกเหยียดหยามในใจไม่ได้  ยายแก่...คงอยากสัมผัสความศิวิไลซ์ก่อนตายสินะ คงแย่งทุนใครมาใช้ เรียนอยู่แค่หกเดือนหนึ่งปีจะได้อะไร และถึงได้ กลับถึงหมู่บ้านยังไม่ทันสอนก็คงแก่ตาย

ในใจนึกมืดทะมึนมาก แต่เปลือกนอกยิ้มอ่อนโยน เป็นหน้ากากหนุ่มน้อยสมวัย พวกเหล็กประดับที่สอดรูบนใบหน้าก็เอาออก เหลือแต่ตุ้มหูที่วิทยาลัยอนุญาต ใส่เครื่องแบบเรียบร้อย  เป็น "นักเรียนทุนอัจฉริยะ" ผู้ดูมีอนาคต...และยินดีรับใช้  ยายแก่มองมานิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้จางๆ

"ผอมจริง" นางเอ่ยเป็นคำแรกหลังแนะนำตัว

สะดุดนิดหนึ่ง

"ผอมจริง กินไหม" นางว่า ยื่นของในห่อผ้าให้

มือของยายแก่หยาบกร้านราวกับหนัง ใบหน้าก็มีแต่ริ้วรอย เหมือนหนังที่ยับย่นจนฟอกไม่ได้ เส้นผมสีขาวเทาด้านๆ ถักเป็นเปียลวกๆ  

ทีแรกคิดว่าอ้วน แต่มองอีกครั้งจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงกระดูกใหญ่ บึกบึน ในโดมไม่มีผู้หญิงบึกบึนแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่คุ้นตา

รับห่อผ้ามา เปิดดู เห็นในนั้นเป็นกล่องข้าว ข้าวเม็ดสีกระดำกระด่างไม่ได้ขัดขาว มีกับสองสามอย่าง

"คิดว่าเข้ามาในนี้จะกินยาก เลยทำเผื่อไว้ มีของแห้งอื่นๆ ด้วย" นางชี้กระเป๋าพลาสติกทรงเกือบเหมือนถุงที่ข้างกาย "มีเยอะ แบ่งให้"

สุดท้ายออกจากเขตรับคนแล้ว ก็ต้องพายายแก่ไปสวนสาธารณะ ไปหาที่กิน อาหารที่ยายแก่เอามาเผ็ดร้อน เค็มเปรี้ยวหวานจัดจ้านมาก แทบจะกระเดือกไม่ลง

แต่ตอนนั้นคิดว่าก็แค่ชั่วคราว ผ่านสองเดือนแรกจะได้เป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว จึงยิ้มเฉย กินเงียบๆ ไม่ติเตียนอะไร

ถ้าตอนนั้นรู้อนาคต คงไม่กิน คงปฏิเสธอย่างสุภาพ คงวางตัวอีกแบบอย่างถูกต้อง แต่เพราะไม่รู้ เรื่องราวจึงดำเนินต่อไป

หลังจากนั้นยังมาย้อนคิด...ชีวิตนอกเครื่องมายาก็ต่างจากในมายาแบบนี้เอง ทำผิดแล้วแก้ไม่ได้ ยามใช้ชีวิตถ้าทำผิดแล้ว ก็ต้องรับผิดไป ตัวเองเท่านั้นที่จะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง

Create Date : 29 เมษายน 2558
Last Update : 29 เมษายน 2558 13:06:57 น.		0 comments
Counter : 910 Pageviews.
Share Tweet