น้ำท่วมในความทรงจำ

ใจจริงอยากจะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน ช่วงที่ฝนตกหนักมากๆ และมีน้ำท่วมในหลายจุด เพราะให้คิดถึงอดีตที่มีความทรงจำที่น่ารักๆ และความทรงจำที่น่าหวาดเสียว (เฉียดตาย) กับเหตุการณ์ที่ฝนตกหนักและน้ำท่วม

ขอเริ่มต้นกับความทรงจำที่น่ารักๆ ก่อน คือ ตอนเด็กๆ จำได้คร่าวๆ ว่าได้นั่งลอยกะละมังเล่นที่หน้าบ้าน โตขึ้นมาหน่อยก็เป็นความสุขใจที่ได้หยุดเรียน (อันนี้ไม่ดีนะ) เด็กๆ อะ พอรู้ว่าเลื่อนเปิดเทอมก็ดีใจ ตอนนั้นอยู่ม.ต้นได้เลื่อนเปิดเทอมไป 1 สัปดาห์

ขึ้นม.ปลาย อันนี้เป็นความทรงจำที่น่าหวาดเสียว และเป็นความทรงจำที่เราไม่อาจจะลืมได้ คือ ในวันนั้นเป็นวันที่ห้องเรามีสอบอ่านภาษาอังกฤษหลังจากที่เลิกเรียน เราก็จะไปเข้าคิวสอบอ่านกัน ช่วงขณะนั้นฝนก็เริ่มตกแล้วล่ะ คนที่เขาเลิกเรียนกันแล้วเขาก็ทยอยกลับกันไป คงเหลือแต่ห้องเราเพียงเท่านั้นที่ยังรอสอบอ่านกันทีละคน คนที่สอบอ่านเสร็จแล้วบางคนก็รอเพื่อนยังไม่กลับ ขณะนั้นฝนก็เริ่มตกหนักขึ้น ตกแบบจั้กๆ ก็เริ่มกลับลำบากละ ยังไงก็ต้องรอให้ฝนซาก่อนถึงจะลงกันไปได้ ตอนนั้นเพื่อนๆ ที่ยังอยู่กันในห้อง ก็น่าจะประมาณสัก 30 คน พอฝนเริ่มซาก็ทยอยกันลงมา ลงมาเป็นกลุ่มๆ แต่ยังไงเราก็มากระจุกตัวรวมกัน ณ ที่จอดรถสองแถว เพื่อจะรอรถสองแถวเพื่อจะออกไปหน้าปากซอย ซึ่งวันนั้นฝนก็ตก น้ำท่วมนะ เราก็เดินลุยน้ำกันมารอขึ้นรถ แต่รถก็ยังไม่มาสักที เป็นครึ่งชั่วโมง ตอนนั้นก็น่าจะประมาณสักหกโมงครึ่งได้แล้ว ฟ้าเริ่มมืด

เมื่อรถสองแถวเล็กมาเราก็กรูกันขึ้น แต่เราน่ะตัวเราได้มาอยู่รั้งท้ายโหนตรงบันได แต่ได้เพื่อนที่นั่งช่วยถือกระเป๋านักเรียนให้ ครั้งนั้นก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เรายืนบันไดรถสองแถว ปกติเราจะไม่ขึ้นนะถ้ารถเต็ม แต่นี่มันไม่ปกติ เราก็ไม่รู้ว่าต้องรอต่อไปอีกเท่าไหร่ รถคันใหม่ถึงจะมา และมันก็ค่ำลงเรื่อยๆ ก็ยืนมันไป ต้องบอกเลยว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืม เพราะรถมันต้องขึ้นสะพานข้ามทางด่วนสุขุมวิท 62 เป็นจุดที่ค่อนข้างอันตราย และรถก็วิ่งกันเร็ว ตอนที่ขึ้นสะพาน ใจเราปิ๋ววิ้วมากๆ เพราะเพื่อนที่ยืนในรถก็เล่นกันดันกัน บอกตรงๆ เสียวตกลงไปสุดๆ ถ้าจับราวไม่แน่นพอ หรือทรงตัวได้ไม่ดี ก็คิดว่าคงจะไม่มีมานั่งพิมพ์อะไรอยู่ตรงนี้ คงจะจบชีวิตไปแล้วตั้งแต่ม.4 ซึ่งจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ทำให้เราได้ข้อคิดว่าเราไม่ควรประมาท และอย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงกับอะไรให้มันมากเกินไป เพราะถ้าเราตายเราก็แค่ตาย แต่คนข้างหลังเรานี่คงจะเสียใจมาก

นับจากวันนั้นเราก็บอกกับตัวเองว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบวันนั้นอีก เราจะลุย คือ ถอดรองเท้าเดินลุยเลย เราสามารถเดินออกจากโรงเรียนเรา (พระโขนงพิทยาลัย) ไปหน้าปากซอยสุขุมวิท 62 ได้นะ เพราะชอบเดินอยู่แล้ว ก็เดินไปเรื่อยๆ แต่ก็อาจจะเป็นน้ำกัดเท้าได้ ก็ช่างมัน หรือไม่ก็ทนรอคันใหม่ จะมาอีกครึ่งชั่วโมง หรือชั่วโมงก็รอไป แต่เราจะไม่ทำอีกแล้ว คือยืนตรงบันได

น้ำท่วมในความทรงจำครั้งถัดมาก็น่าจะเป็นน้ำท่วมใหญ่ในกรุงเทพฯ ที่แต่ละคนก็อพยพกันไปอยู่ต่างจังหวัด เราก็ไปอยู่แม่กลอง บ้านเก่า(บ้านเกิด)ของคุณตาที่ปัจจุบันทำเป็นโฮมสเตย์ให้ญาติๆ ดูแล ก็ไปอยู่กันที่นั่น ก็สบายๆ ดี รู้สึกชีวิตช้าลง อยู่กับธรรมชาติ

และนี่ก็เป็นน้ำท่วมในความทรงจำของเรา ที่แน่นอนว่าจะไม่มีวันลืม...

Create Date : 01 กรกฎาคม 2559 Last Update : 1 กรกฎาคม 2559 0:17:03 น. Counter : 1126 Pageviews.		10 comments
Share Tweet