เมื่อฝนไม่ยอมหยุดตกในใจคุณหนิง ตั้งแต่ต้นเดือนมาเริ่มนับตั้งแต่วันที่หนึ่ง(อาจจะมีตอนปลายเดือนของมีนาคม ด้วยซ้ำไป) คุณหนิงไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ร้องไห้เลย ร้องทุกวันจนกลายเป็น ภาพที่ชินตาของลูกน้องและลูกค้า บางทีแม้กระทั้งตอนถอนเงินให้ลูกค้า ก็น้ำตาไหล บรรดาลูกน้องที่เคยซ่าส์เคยร่าเริงกับเริ่มซึมเพราะเป็นห่วงว่าลูก พี่จะพาลชิงตายซ่ะก่อน เค้าคงอยากถามว่าลูกพี่ที่เคยเข้มแข็งบู้ล้างผลาญ ของพวกผมหายไปไหน เหลือแต่ผู้หญิงที่อ่อนแอวันๆก็นั่งซึมไม่ร่าเริง เหมือนเดิม ลูกพี่ที่เคยปราดเปรียวคล่องแคล่วเหลือแต่ผู้หญิงที่ทำงานอย่าง ซังกะตายไปวันๆไม่มีชีวิตไม่มีวิญญาณ หลายเรื่องที่ถาโถมลงมาในแต่ละวัน แต่ละชั่วโมงแต่ละนาทีช่างหนักเหลือเกิน เหมือนคนที่เป็นตะคริวค่อยๆจะจม น้ำช่วยตัวเองไม่ได้ แต่สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวไว้คือความฝัน ฝันว่าสักวันจะมี ใครที่ยื่นมือมาแค่เพียงแตะให้รู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจที่จะช่วยเหลือให้ได้ ชื่นใจบ้าง แต่บางทีก็ได้แค่ฝันเหมือนหลอกตัวเองไปทุกวัน ฝันว่าจะมีคนสัก คนฉุดมือให้ขึ้นมาแม้ว่าจะยากลำบากแค่ไหนคุณหนิงก็จะตะเกียกตะกายขึ้น ไปให้ได้แต่ก็แค่ฝัน แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นมาพบกับความจริงว่าตนเป็นที่พึ่ง แห่งตนแหละ ขาก็ขาเราจะให้ใครมาใช้ยืนแทนได้ไง เหนื่อยนักก็นั่งพักจะ ได้มีแรงเดินต่อ ยิ่งมาเจอคำพูดของท่านว.วชิรเมธีว่า ความทุกข์แท้ๆอายุ สั้น แต่เรามักต่ออายุให้มันด้วยด้วยความคิดวนเวียนซ้ำซาก เลยยิ่งได้คิดว่า ควรปล่อยวางปัญหาบ้าง นายช่างไม่อยู่มีเรื่องมากมายที่คุณหนิงต้องเจอ แต่ คุณหนิงก็สัญญาแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องของคนอื่นรวมทั้งเรื่องปัญหาของคุณ หนิงมาทำให้นายช่างปวดหัวอีก แต่บางทีเรื่องบางเรื่องมันก็หนักเหลือเกินจน คุณหนิงแอบเก็บมาร้องไห้ไม่ได้จริงๆ นายช่างเจอเรื่องแย่ๆมามากแล้วทั้ง เรื่องส่วนตัวเรื่องสุขภาพอีก หนักกว่าคุณหนิงเยอะเลย วันนี้คุณหนิงนึกว่าตัว เองจะไม่ร้องไห้แล้วน่ะ แต่ก็ไม่รอดจนได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องเริ่มใหม่ หรือ ว่าเหมาให้หมดเดือนไปเลยดีกว่าแบบว่าเอาให้คุ้มออกแนวงกทุกเรื่อง แต่ เอ๊ะ!!ไม่ดีกว่าเพราะเดือนนี้ใช้คอนแทรกเลนซ์หมดไปหกคู่แล้วเพราะมันเป็น ฝ้าน้ำตาแต่ยังไงก็คงไม่แคล้วตาบวมเป็นตากบอีกแล้วหล่ะ ไอ้ที่ไม่สวยอยู่ แล้วเลยน่าเกลียดมากขึ้นทุกวัน (แต่อย่าใช้คำว่าสวยเลยเอาแค่คำว่าพอดู ได้ดีกว่า ประมาณว่าไปวัดได้ก่อนพระท่านออกบิณฑบาตรแต่ท่านคง รีบออกวัดเช้ากว่าปกติถ้ารู้ว่าคุณหนิงไปวัด 555++) คิดถึงนายช่างมากครับ
สบายดีค่ะ น้องวินหายป่วยหรือยังคะ
โดย: redclick
 วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:5:19:30 น.อ่านแล้วผมเองก็คงต้องบอกว่า ผมก็น้ำตาไหล ผมเองรับรู้ปัญหามาตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรพยายามจะไม่คิดมาก ไม่เอาอารมณ์ไปลงที่คุณหนิง แต่บางทีคุณหนิงเองก็เงียบและิ่งจนผมไม่รู้อะไรเลย ผมคงต้องบอกว่าผมชอบเวลาที่เรา "คุยกัน"มากกว่า วันนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วตอนเย็นเจอกันนะครับรักและคิดถึงคุณหนิงเสมออยากกอดแน่นๆให้หายคิดถึงเลย
โดย: wingang
วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:7:07:01 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [