เมื่อฝนไม่ยอมหยุดตกในใจคุณหนิง
ตั้งแต่ต้นเดือนมาเริ่มนับตั้งแต่วันที่หนึ่ง(อาจจะมีตอนปลายเดือนของมีนาคม
ด้วยซ้ำไป) คุณหนิงไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ร้องไห้เลย ร้องทุกวันจนกลายเป็น
ภาพที่ชินตาของลูกน้องและลูกค้า บางทีแม้กระทั้งตอนถอนเงินให้ลูกค้า
ก็น้ำตาไหล บรรดาลูกน้องที่เคยซ่าส์เคยร่าเริงกับเริ่มซึมเพราะเป็นห่วงว่าลูก
พี่จะพาลชิงตายซ่ะก่อน เค้าคงอยากถามว่าลูกพี่ที่เคยเข้มแข็งบู้ล้างผลาญ
ของพวกผมหายไปไหน เหลือแต่ผู้หญิงที่อ่อนแอวันๆก็นั่งซึมไม่ร่าเริง
เหมือนเดิม ลูกพี่ที่เคยปราดเปรียวคล่องแคล่วเหลือแต่ผู้หญิงที่ทำงานอย่าง
ซังกะตายไปวันๆไม่มีชีวิตไม่มีวิญญาณ หลายเรื่องที่ถาโถมลงมาในแต่ละวัน
แต่ละชั่วโมงแต่ละนาทีช่างหนักเหลือเกิน เหมือนคนที่เป็นตะคริวค่อยๆจะจม
น้ำช่วยตัวเองไม่ได้ แต่สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวไว้คือความฝัน ฝันว่าสักวันจะมี
ใครที่ยื่นมือมาแค่เพียงแตะให้รู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจที่จะช่วยเหลือให้ได้
ชื่นใจบ้าง แต่บางทีก็ได้แค่ฝันเหมือนหลอกตัวเองไปทุกวัน ฝันว่าจะมีคนสัก
คนฉุดมือให้ขึ้นมาแม้ว่าจะยากลำบากแค่ไหนคุณหนิงก็จะตะเกียกตะกายขึ้น
ไปให้ได้แต่ก็แค่ฝัน แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นมาพบกับความจริงว่าตนเป็นที่พึ่ง
แห่งตนแหละ ขาก็ขาเราจะให้ใครมาใช้ยืนแทนได้ไง เหนื่อยนักก็นั่งพักจะ
ได้มีแรงเดินต่อ ยิ่งมาเจอคำพูดของท่านว.วชิรเมธีว่า ความทุกข์แท้ๆอายุ
สั้น แต่เรามักต่ออายุให้มันด้วยด้วยความคิดวนเวียนซ้ำซาก เลยยิ่งได้คิดว่า
ควรปล่อยวางปัญหาบ้าง นายช่างไม่อยู่มีเรื่องมากมายที่คุณหนิงต้องเจอ แต่
คุณหนิงก็สัญญาแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องของคนอื่นรวมทั้งเรื่องปัญหาของคุณ
หนิงมาทำให้นายช่างปวดหัวอีก แต่บางทีเรื่องบางเรื่องมันก็หนักเหลือเกินจน
คุณหนิงแอบเก็บมาร้องไห้ไม่ได้จริงๆ นายช่างเจอเรื่องแย่ๆมามากแล้วทั้ง
เรื่องส่วนตัวเรื่องสุขภาพอีก หนักกว่าคุณหนิงเยอะเลย วันนี้คุณหนิงนึกว่าตัว
เองจะไม่ร้องไห้แล้วน่ะ แต่ก็ไม่รอดจนได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องเริ่มใหม่ หรือ
ว่าเหมาให้หมดเดือนไปเลยดีกว่าแบบว่าเอาให้คุ้มออกแนวงกทุกเรื่อง แต่
เอ๊ะ!!ไม่ดีกว่าเพราะเดือนนี้ใช้คอนแทรกเลนซ์หมดไปหกคู่แล้วเพราะมันเป็น
ฝ้าน้ำตาแต่ยังไงก็คงไม่แคล้วตาบวมเป็นตากบอีกแล้วหล่ะ ไอ้ที่ไม่สวยอยู่
แล้วเลยน่าเกลียดมากขึ้นทุกวัน (แต่อย่าใช้คำว่าสวยเลยเอาแค่คำว่าพอดู
ได้ดีกว่า ประมาณว่าไปวัดได้ก่อนพระท่านออกบิณฑบาตรแต่ท่านคง
รีบออกวัดเช้ากว่าปกติถ้ารู้ว่าคุณหนิงไปวัด 555++)
คิดถึงนายช่างมากครับ
วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:5:19:30 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [