เมื่อวานคงเป็นวันที่ผมรู้สึกถึงคำว่า "ผิดหวัง และ เสียใจ" อาจจะเพราะ
ผมเองไม่ค่อยยอมให้ตัวเองเสียใจ เพราะเมื่อไรที่ต้องแข่งขันหรือทำอะไร
ที่เกินสามารถตัวเอง ผมจะถามตัวเองก่อนเสมอว่า ไหวมั้ย และถ้าผิดหวังละ
ไหวหรือเปล่า เพราะเราเรียนรู้แล้วว่า เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นทุกสิ่งและ
ทำได้ทุกอย่าง แน่นอนเราต้องเรียนรู้จะจบ เพื่ออยู่เป็นประสบการณ์ให้
ตัวเราเองเดินต่อไปแล้วอย่าก้าวพลาดอีก ผมคิดว่านี่คงบาเรียนราคาแพง
ที่สุดในชีวิตผม และผมสัญญากับตัวเองว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก
ผมเองหาทางออกให้ตัวเองได้เสมอ แต่ผมห่วงและแคร์มากคือความรู้สึก
ของคนรอบข้างผม นี้เป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของชีวิตผมเลยก็ว่าได้
คุณเองก็พยายามปลอบใจผม คุณเล่าถึงธุรกิจที่บ้านคุณ ว่าเจออะไรกัน
มาบ้าง ถ้าแบบนี้เรียกว่าขี้แพ้ คุณไม่แพ้กันหมดเลยเหรอ เพราะโดนกันทุกคน
ก็นะผมไม่ได้ว่าอะไรเลย เพียงแต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่สำหรับผม ที่ผมเอง
เพิ่งจะเคยเจอ สิ่งเดียวที่เชื่อใจได้อยากที่สุดคือ "คน" คนที่ไม่ใช่คนของเรา
แต่เมื่อไรที่เป็นคนของเรา แน่นอนเราจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนของเราพร้อม
เสมอที่จะอยู่ข้างเรา เดินไปกับเรา ไม่ทิ้งเราไว้คนเดียว แต่ผมเองก็ไม่ได้
คาดหวังอะไรมากหรอกในเรื่องนี้ ทุกคนย่อมมีทางเดินของตัวเองเสมอ
อย่างน้อยเรื่องนี้มันก็ทำให้ผมรู้ว่า "คุณหนิงรักผมแค่ไหน" เพราะหลายๆคำ
พูดของคุณในตอนเย็นที่คุณมาหาผม คุณบอกว่าคุณคิดและหาทางออกไว้
หลายทาง ผมถามแต่คุณไม่ตอบว่าอะไรบ้าง แต่ก็นั่นแหละนิสัยคุณละ
ต่อให้เอาเงินทองมากองตรงหน้ามากมายแค่ไหน คุณเองไม่พูดก็คือไม่พูด
เรื่องแค่นี้ผมไม่ทำให้ท้อและถอยหรอกครับ เมื่อเวลาที่ผมมองกลับหลัง
ผมยังโชคดีกว่าคนอื่นๆ ผมมีแม่ มีคุณ และเพื่อนๆ ที่ยังอยู่ข้างผม
แต่อาจจะใช้เวลาหลายชั่วโมงในการคิด เพื่อให้ผ่านมันไปให้ได้
แต่สุดท้ายหลายๆคำพูดที่ผมได้ยินจากปากคุณ ซึ่งผมไม่เคยคิดมาก่อน
มันทำให้ผมปลดล๊อคความคิดตัวเองออกทั้งหมด สูดลมหายใจเต็มปอด
บอกตัวเองว่า "ปัญหาไม่มีปัญญาไม่เกิด"
P.s เมื่อวานเรารับแจ๊คกี้ไปฝากจุ๋มไว้ หายเร็วๆนะครับลูกชาย พ่อกับแม่จะรีบไปรับนะครับ
P.s 2 คุณบอกผมว่านั่งรถไปไหนไกลๆกับผมคุณมีความสุขและชอบที่สุด ผมเองก็เช่นกันครับ ที่นั่งข้างผมยังเป็นของคุณหนิงเสมอ ตั้งแต่แรกและตลอดไป
วันที่: 28 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:39:12 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [