สัญญากับความรับผิดชอบ หลายครั้งที่ผมมีเวลานั่งคิดและมองตัวเองในหลายๆการกระทำเพื่อหาคำตอบของการกระทำว่า ผมทำไปทำไม และในหลายๆครั้งที่คำตอบของผมคือ "รับผิดชอบ" เธอบอกว่ามันเป็นคำที่หน้ากลัวที่สุด และไม่มีทางจะพูดมันออกมา ถ้าจะพูดต้องคิดให้ดีๆก่อน แต่ผมสิกลับเป็นคนกล้าทำก็ต้องกล้ารับ และผมเองไม่ค่อยจะโยนความผิดให้อื่น หรือว่ายกเหตุผลว่าคนนั้นผิดกว่าคนนี้ทำแบบนั้น และบอกว่าเราดีแค่ไหน ผมว่ามันไร้สาระสิ้นดีที่จะมานั่งเพ้อเจ้อว่าเราดีแค่ไหน เราทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง เราคิดถึงเรื่องเก่าๆเสมอนะว่าเราเคยทำดีกับเค้าแค่ไหน ผมบอกได้เลยว่าเวลาที่คุณทำเรื่องให้เสียความรู้สึกไม่มีใครหน้าไหนจะมองว่าคุณดียังไงก่อนหน้านี้ แต่เค้าจะมองในสิ่งที่คุณทำ และเมื่อวานลาผ่านไปเค้าก็อาจจะมองว่าคุณทำดีแค่ไหนก็ได้ แต่แค่อาจจะหรือก็มองไม่เห็นอยู่ดี และอาจจะพาลมองได้ว่าการกระทำดีของคุณก่อนหน้านี้มันคือการเสแสร้งเพื่อให้ได้ใจคนๆนั้นมา แต่แน่นอนอะไรที่ไม่ใช่ของๆเราก็ไม่มีที่จะเป็นของเรา อาจจะมีบ้างที่ได้ถือครองชั่วครั้งชั่วคราว แต่สุดท้ายในเมื่อมันไม่ใช่ของเรามันก็จะกลับไปหาเจ้าของมันอยู่ดี ผมมองโลกกว้างๆเสมอ แต่การมองกว้างๆของผมมันก็อาจจะดูแคบในสายตาหลายๆคน แต่ที่ผมจะบอกคือผมมองกว้างที่สุดเท่าที่ผมจะมองได้แค่นั้นเอง มากกว่านั้นอยู่ที่อารมณ์และบุคคลที่ชวนให้ผมเข้าไปมองในมุมของเค้า แต่แน่นอนคนๆนั้นต้องเป็นคนที่ผมยอมรับ ไม่ยากนะคนอย่างผมจะยอมรับใครสักคนผม ผมมีนิสัยเสียอย่างหนึ่งคือค่อนข้างหัวดื้อมากๆ บทจะไม่เอาคือไม่ เคยมีคนว่าผมว่าผมคือเด็กกรุงเทพฯที่เป็นเด็กกรุงเทพฯจริงๆ (งงนิดหน่อยเอ๊าก็เกิดที่นี้จะให้เป็นคนที่ไหนปลอมๆละ) นะเพราะผมอีโก้สูง โลกส่วนตัวสูงมาก ผมไม่เปิดตัวเองเลยถ้าคนๆนั้นผมไม่ถูกชะตาด้วย คุยได้แค่ผ่านๆแต่ถ้าให้คบ ผมไม่คบ และที่สำคัญผมเกลียดมากที่สุดคือ "คนที่พูดไม่เพาะ" ไม่รู้เป็นโรคอะไรได้ยินคนพูดไม่เพาะใส่ผม ผมจะเดินหนีไม่คุยและไม่อยากมองหน้าอีกเลยมันคงหมายถึงมารยาทและการอบรมณ์ด้วยมั้งที่ผมไม่ชอบเพราะคนพูดจาไม่ดีนิสัยก็จะมีหลายๆอย่างที่ผมไม่ชอบไปด้วย มันดูแย่นะในสายตาผม(แล้วแต่มุมมองนะครับแต่นี้แค่มุมมองของผม) แต่สำหรับบางคนอาจจะมองว่าคนแบบนี้จริงใจดี ไม่รู้นะแต่สำหรับผมคนจริงใจ กับคนปากเสียมันคนละคำกัน แบบนี้แหละครับนิสัยจนเรียกว่าสันดาษได้เลย ผมเองไม่ชอบอะไรเกลียดอะไรบอกไปตรงๆเลย รักก็บอก เกลียดก็บอก คนไหนที่ผมเกลียดแม้แต่เงาก็ไม่อยากเห็น เสียงก็ไม่อยากได้ยิน แต่สุดท้ายผมเองก็ต้องมาตายเพราะคำว่ารับผิดชอบนี้แหละ ที่มัดตัวผมทุกวันนี้ มันเหมือนเป็นคำสัญญาที่ต้องทำให้ได้ ผมไม่เคยสัญญาอะไรที่ทำไม่ได้ และแน่นอนเมื่อไรที่ผมสัญญาผมทำได้ทุกครั้งเพราะถ้าทำไม่ได้ ผมจะไม่สัญญาตั้งแต่แรก ส่วนคำว่าสาบานไม่เคยออกจากปากผม คำสัญญาเป็นอะไรที่ไม่ต้องยกคนอื่นมาบนบานศาลกล่าว แต่เอาตัวเราเองที่เป็นประกันว่าเราทำได้ แล้วถ้าทำไม่ได้ตามสัญญา แน่นอนตัวเราเองนั่นแหละที่มีค่าไม่พอที่จะสัญญา และเมื่อไรที่คิดจะสัญญา คำว่ารับผิดชอบมันจะตามมาเป็นเงาที่สิงอยู่ในคำสัญญาเสมอ p.s1 ผมไม่ได้ว่าความคิดผมถูกนะแต่มันแต่มุมมองของผมใครจะว่ายังไงก็เรื่องของคนๆนั้น ผมไม่ใส่ใจความคิดของคนที่ผมไม่แคร์ p.s2 นางฟ้าของผมน่ารักเสมอ ผมอยากบอกคุณว่าวันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยหัวเราะเต็มเสียงอย่างที่ไม่เคยเป็นมานานจนจำไม่ได้ และผมอยากให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงยังมีผมอีกคนที่แคร์ความรู้สึกคุณเสมอ แค่ผมเห็นหน้าคุณ ผมก็รู้ว่าคุณกำลังรู้สึกยังไงอยู่ ยิ่งถ้าได้ยินเสียงผมรู้ทันทีว่าคุณมีปัญหาหรือเปล่า คนอื่นจะยังไงผมไม่รู้ แต่สำหรับผมคุณสำคัญเสมอคุณอาจจะเคยได้ยินมันบ่อยๆนะ แต่ทั้งหมดที่ทำได้ก็เพราะ "ผมรักคุณ"
   โดย: จีนี่ในกระจกแก้ว
 วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:7:57:58 น.โดนมากๆ เลยค่ะ เหมือนชีวิตตัวเองเลย อ่านแล้วยังตกใจเลยว่า เขาคนนั้นแอบมาเขียนบล๊อกนี้รึปล่าว...ขอบคุณสำหรับบทความนี้ค่ะ
โดย: Sai Eeuu
วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:8:35:55 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [