อีกวันที่เราจะจับมือกันข้ามไป
เมื่อวานตอนเย็นนายช่างบอกว่าแอดมิทตอนสิบเอ็ดโมงเพื่อฉายแสง เราคุย
กันได้สักพักนายช่างบ่นว่าแน่นหน้าอกหายใจไม่ค่อยออกรีบไปโรงพยาบาล
ความดันต่ำเหลือแค่แปดสิบ คุณถ่ายรูปส่งมาให้คุณหนิงดูในท่าที่พยายามดู
ว่าโอเคแต่คุณหนิงก็รู้ว่าคุณเหนื่อยมาก วันนี้ตอนเช้าคุณโทรมาหาก่อนหมอ
จะวางยาสลบ คุณหนิงบอกรักนายช่างมากที่สุดเลยไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไป
ตั้งแต่เมื่อไหร่แทนที่จะปลอบใจนายช่าง นายช่างบอกคุณหนิงสู้ๆดูแลตัวเอง
ดีๆเดี๋ยวฟื้นแล้วจะรีบโทรหาทันที คุณหนิงได้แต่ตอบว่าครับๆรู้แต่ไม่อยาก
ร้องไห้ให้คุณได้ยินอีกกลัวคุณกังวล คุณหนิงแวะไปที่ห้องเอาอาหารให้ปลา
เอาส้มลูกโตๆที่คุณชอบใส่ตู้เย็นไว้รอคุณกลับมาทานตอนเย็น วันนี้ที่ห้องไม่
มีรอยยิ้มของคุณที่รอคุณหนิงอยู่ คุณหนิงรีบออกมาจากห้องรู้สึกเหงา
อย่างบอกไม่ถูก รีบเดินขึ้นรถเพราะไม่อยากถูกถามว่าวันนี้คุณหายไปไหน
คุณหนิงนั่งรอโทรศัพท์จากนายช่างตลอดเวลาไม่อยากออนเอ็มคุยกับใคร รุ้
แต่อยากรอฟังเสียงคุณอย่างเดียวแต่มันก็นานมาก จนดร.ออนเอ็มคุณหนิง
ถึงได้สบายใจว่าทุกอย่างผ่านไปโดยดี คุณโอเค คุณหนิงโล่งใจที่สุดแต่ก็รอ
สายจากคุณอยู่เหมือนเดิมรอว่าเมื่อคุณฟื้นคุณจะโทรมาตามสัญญาเพราะ
คุณไม่เคยทำไม่ได้ถ้าคุณสัญญาอะไรกับคุณหนิงจนคุณโทรมาบอกว่าคุณ
โอเคแล้วครับ คุณหนิงร้องไห้อีกแล้วหล่ะครับดีใจอย่างบอกไม่ถูก รีบบอก
เพื่อนๆทุกคนว่านายช่างโอเคแล้ว บอกคุณว่าเพื่อนๆทุกคนรักคุณมากอยู่รอ
ลุ้นเป็นกำลังใจให้คุณกันตลอดเวลา ตอนนี้คำว่าเราไม่ได้มีแค่นายช่างกับ
คุณหนิงแล้วน่ะ แต่จะมีมือของเพื่อนๆพี่ๆทุกคนจูงมือกันแล้วเป็นกำลังใจให้
เราน่ะครับ ขอบคุณดร. พี่ฝ้าย น้องชายของเขียบ ป๊าต้น พี่ไมโล ลุงทอม พี่
ฟ่าง พี่ซิ้มและหนูหลุ ที่คอยเป็นกำลังใจให้คุณหนิงกับนายช่างน่ะครับ
คุณหนิงรักนายช่างมากมายครับ
ดีใจด้วยกับข่าวดีที่ได้รับด้วยค่ะ..
สู้ๆทั้งสองคนนะคะ